سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: ڪپر ٿو ڪن ڪري

شيخ اياز

صفحو : 10

 

ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان

 

ڪنڌ نوائي ڪانئرو، ورتو اڀري واٽ!

ڏمري، جوڳيءَ جاٽ ڏٺو آڏيءَ اک سان.

_

هي جي ڪن ٿا ٻوڪ، ڏري ساري ڏيهه لئه،

تن جا اندر ڪينئرا، بزدل بابو لوڪ،

ها، هو سڳر ٿوڪ، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان.

_

ها، هو مڙس مٿير، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان،

ٻانهون، پگهر واسيون، کيڙيءَ کرچيل پير،

ڪانه وڃائن وير، مري ملهن ماڳ ۾.

_

هي جو ڪوسو ڪڇ ۾، هي جو ونيءَ ور،

جنهن کي پيارو ديس کان، آهي پنهنجو گهر،

ان جو ڪهڙو آسرو، ان ڪانئر کان ڏر!

تون جو ڪاهين هر، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان!

_

جيڏا! تن جي جاڳ ۾، منهنجا سارا ماڳ،

سنڌ اڀاڳيءَ ڀاڳ، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان.

_

تون ڏاٽو تون هر، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان!

آهين منهنجي ڏيهه ۾، تون ڀيڻي تون ڀر،

ڪندو سنڌ امر، جهوٻو تنهنجي جيءَ جو.

_

توکي پنا پيٽ ۾، تون ڇا وڙهندي ڀڄ!

وڃي اتي وڄ، جت نه جوکو جيءَ جو!

_

مڙس ته ڪلهي ڪوڏيو، ٻيو جئن رنڀي رڍ،

ڇا ڇا ڍائي ڍِڍَ، ٻول ٻڌايئه ٻولڙيا!

_

آيو سوريءَ سڏ، لڪي وئين لوڪ ۾،

ڏاها! تون ڀي ڏڏ، جي تو سانگو ساهه جو.

_

آءُ ڪڙهائيءَ ڪڙهه، آءُ ته پرکيون پاڻ کي!

هونءَ ته پيو پڙهه، پڙهڻ مان ڇا ٿو وري!

_

جي تو سگهه سرير ۾، آءُ چڪڻ مان چڙهه!

هونءَ ته پيو پڙهه، پڙهڻ ٻوڙيا ڪيترا.

_

چنڊ جيان چمڪن، ڏاٽا منهنجي ڏيهه جا،

جهنگن ۾ جهونجهار ٿا، جهيڙيندي جهمڪن،

تارا ٿا ٽمڪن، مولهين مٿان ماڳ ۾.

_ _

 

آزاديءَ جي راهه ۾

 

آزاديءَ جي راهه ۾، ڪجهه به نه اجايو،

لالڻ! ٿي ٿو دير سان، لايو سجايو،

سو به ته ڪم آيو، ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾.

_

ڪنڌ ڪريو  جو پنڌ ۾ وڌي ٿيو وڻ،

آزاديءَ جي راهه ۾، ڇانوَ ڪري ٿو ڄڻ،

وک وتري کڻ، ور جو مئو ماڳ ۾!

_

هو جي مئا ماڳ ۾، ڄڻ ڪي اوچا بڙ،

وڍين ڪيڏا وڙ، پانڌي ڪيا پنڌ ۾!

_

جهرمر جهرمر ڏيئڙا، آهي سارو پنڌ،

ڪنهن جو ڪنهن جو ڪنڌ، جرڪي ٿو ان جوت ۾!

_

ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾، ڄڻ ڪا ڏياٽي!

اڳ جيئن اونداهي نه آ، گوندر جي گهاٽي،

وک نه وهاٽي، پويان ڪنهن جي ماڳ ۾.

_

آهکي آهي راهه، آزاديءَ جي ڀائڙا!

جي تو سانگو ساهه، پير نه وجهه تون پنڌ ۾!

_

آهي موٽ ميار، آزاديءَ جي راهه ۾،

اُسهين ته آجو ٿئين، پسين پرينءَ پار،

مرين ته به امر ٿئين، وڌين ويروتار،

جئن ڪا سنڌوءَ ڌار، سدا رهي سير ۾.

_

ڏس نه ڌڱن ڌڙ، وک اڃا ڪر وتري!

مري پنهنجي پاڻ سان، ويرن ڪيا وڙ،

انهن نه اوگهڙ، جن تي اوڇڻ اڀ جو.

_

آزاديءَ کان اوپرا، تون نه اسان جو ڀاءُ!

تون ڪو پٿر پنڌ ۾، اسان اتر واءُ،

اسان تڏي آءُ، سانگو لاهي ساهه جو.

_

هيءُ نه ڀونر ڀون، ڪومل ڪنول هينئڙا!

ڇنن ڇاتي اڀ جي، هت ڇتيون ڇوليون،

سو ڇا ڄاڻن تون، مان جنهن ڇوهي ڇوهه ۾!

_

 

 

جي تون ويهي واٽ تي، پسين ڪوئي گل،

۽ ڏين سونهن سڳنڌ جو، مهل وڃائي مل،

اسان ساٿ نه ڄل، پنڌ پري آ پانڌيا!

_

وري اچڻي ناهه سا، جيڪا وئي وير،

ڏس هو واريءَ ڍير، پنڌ پري آ پانڌيا!

_

پنڌ پري آ پانڌيا، تارن ڏي به نه تڪ!

متان لُڏي لڪ، تنهنجي وک ڍري ٿئي!

_

لگن پنهنجي لونءَ جي، آهي پرينءَ پار،

جتي سونهن سڳنڌ ۾، تري ٿو سنسار،

وچ نه وجهه ويچار، متان وک ڍري ٿئي!

_ _

 

جي تو سَڌَ سڳنڌ جي

 

جي تو سَڌَ سڳنڌ جي، ٽاريءَ ٽاريءَ ٽِڙُ!

ها، تون هيئن نه کِڙُ، هيکل پنهنجي هانوَ ۾!

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، هان هي موکيءَ مَٽَ!

پهريون سر جي سَٽَ، پوءِ سري جون سرڪيون.

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، آءُ، وٽيءَ ڏي وڌ!

ملهه مهانگو مڌ، چُڪيءَ چُڪتو جيئڙو.

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، ڦول اسان جو ڦٽ!

مور نه تنهن جو مٽ، ڪوئي گل گلاب جو.

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، ٽار نه سر جي سٽ!

ڳورا ڀانءِ نه ڳٽ، آڻ جيڪي آجپو!

_

ڳورا ڀانءِ نه ڳٽ، هي ڄڻ ٽانگر ٽاريون،

سر جي ڏيئي سٽ، آجو ٿي انياءَ کان!

_ _

 

 

منڇر تي ماريءَ، اڄ به ماريون هنجرون،

ڳچيون رت چڪندڙيون، وات مٿان واريءَ،

ککيءَ جي کاريءَ، ڇا ڇا کنڀ کڻي ويو!

_

جر تي لٿين جيئن، شال مرين ها هنجڙا!

ڪانيرن سان ڪيئن، گهاريئه ايڏا ڏينهڙا؟

_

ڪونجو! مون ڄاتي پئي، ساري ماريءَ مام،

اوچي ڳاٽ اڏام، پوءِ به مون کي آئڙي.

_

ڪونجو! ڪرڪو پار ڏي، نيئي نياپو:

’منهنجو جياپو، سار اوهان جي سپرين!‘

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، اجهو ڄاڻ ويون،

ڪري روهه ريون، آڌيءَ جو الاپ سان!

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، گهڻو نه گهارين،

سدائين سارين، تن کي راتيون روهه جون.

_

 

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، وهاڻيءَ آڪاس!

رهندو روهه اداس، تن لئه ڪيئي راتڙيون.

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، روڪي ڪونه رهن،

ويندي واڪا ڪن، ڪهندي ڪاريءَ رات ۾.

_

ڪونجو! ڪاريءَ رات ۾، سڀڪجهه آ ڪڻڪڻ،

چوڌاري چڻڪڻ، رائي اندر روهه جي.

_ _

 

مون جو ساري جندڙي، ڄرڪائي ڪئي ڄر،

سرجيا منهنجي ساهه مان، ڪيئي گيت امر،

موت نه ڪائي ڪر، ان لئه رک وڃي رهي.

_

مٺ هڏن جي مون وٽان، ملندي توکي موت!

هلندي منهنجي هوت، ايئن جهپيندا جندڙي.

_

مٺ هڏن جي دان، تو لئه مون وٽ آ ميان!

ڪالهه هزارين گيت ها، منهنجي گهر مهمان،

سڀ انهن کي مون ڏنو، مون وٽ جيڪو ڏان،

هاڻي هان حيران، تو آئي ڇا آڇيان!

_

مٺ هڏن جي موت کي، هئه هئه هن جي موٽ!

آءٌ ڏيان ٿو ٽهڪڙا، بيٺو ڪڪرن اوٽ،

چٿر اهڙي چوٽ، اڳ نه ملي منگتي.

_

چارڻ سارو چنگ آ، ٻيو سڀ هڏن مٺ،

تو سان جوڳي جٺ، موت ڪئي مون ماڳ ۾!

_

ٻيو سڀ مٽيءَ مامرو، آءٌ رڳو واڪو،

لُنءَ جو لياڪو، گونجي ٿو جو گيت ۾.

_

واڪي منجهه وجود کي، ڦيرايو آ مون،

موت تڪين ٿو تون، مٺ هڏن جو مامرو!

_ _

 

هيءَ جا سُرڪَ سَراپَ جان

 

هي جا سرڪ سراپ جان، لڳي ٿي ڏوران،

گهوٽ انهيءَ گهوران، چکي چس امر ٿيا!

_

اڃا گهٽڪي گهٽ، اڃا وهه وترو پيئون،

آڌيءَ رات ڪلال تون، متان ٻوٽين هٽ!

متو رهي مٽ، جيسين باک ڀِڄِي وڃي!

_

جيسين باک ڀڄي وڃي، اماپيو پيو اوت!

تو وٽ جيئڻ جوت، اوندهه انڌوڪار ۾.

_

اڃا نيري نڀ ۾، تڙڳن ٿا تارا،

هر هر تنهنجي هٽ جا، جهمڪن ٿا جارا،

پئٽ اڃا پيارا، جيسين باک ڀڄي وڃي!

_

جيسين جرڪي سج ۾، پنهنجي لوئيءَ لاک،

پوڻو پڻج نه پئٽ ۾، متان کوهين ساک!

اجها نڪتي باک، جهونجهڪڙي جي جيءَ مان!

_

ڪاريون راتيون پوهه جون، اوندهه انڌوڪار،

پئٽ، اسان جي پياليين، آڌيءَ وير اڱار!

هيءَ جا سر جي سار، چُڪيءَ ساڻ چُڪي وڃي.

_

سرو آهه سرو، جي تون آڇين جندڙي،

گهٽڪي تنهنجي گهٽ ۾، ڏئي تک ترو،

۽ تون ڳاٽ ڳرو، کڻين اڀرين اڀ ۾.

_

سڌ اٿي جي سرڪ جي، سو ڪو ڳول ڪلال،

جنهن جو مڌ عقاب جان، لهو گهري لال،

جهونجهاڙي جنجال، جيڪو ڪڍي جيءَ مان.

_ _

 

جي تون ساٿي سچ جو

 

ٻاهر هن زندان کان، آهِه وڏو زندان،

آجو سو انسان، جنهن جي پيرين پيڪڙا.

_

اچ اچ، آجو ٿيءُ، ساٿ نڀائي سچ سان،

ويل اها آ وائڙا، پوءِ نه چوندءِ پيءُ،

آءُ جڳان جڳ جيءُ، وِههُ کان وَههُ ڇو ٿو وڃين؟

_

جي تون ساٿي سچ جو، موت مهانگو ناهه،

سر جو سانگو لاهه، ويل اها آ وائڙا!

_

ڏڪ نه ڪنهن جي ڏاڍ کان، ڏڪڻ ڏاڍي ڏڍ،

ان مان آس نه ڪڍ، سوڀ سدائين سچ جي!

_

پنڌ به پنهنجو ماڳ آ، ڏور نه ڏس تون ماڳ،

جاڳ منجهاران جاڳ، سپنا سڀ پاسي ڪري!

_

ڏورانهون جنهن ڏس، سو پڻ آهي پنڌ ۾،

ماڳ به ان ۾ ماڻهئو، هي جو گوندر گس!

وک اسان جو وس، سڄڻ اڳ ئي ساٿ سان.

_

پت جهڙ پويان ڏينهڙا، ڳول نه سائو پن!

پر تون هار نه من، ايندي باک بسنت جي.

_

هو جو سج سمان، ڪاريءَ ڪڪريءَ ڪک ۾،

جنهن تي ور ور ولهه ۾، ڀاڙي منهنجو ڀان،

ايندو سو انسان، ڌر تي اڀري اوچتو.

_

ايندو سو انسان، ڏمري ساري ڏاڍ تي،

آءٌ متان اڳ ۾ مران، ناهه اهو ارمان،

ڏسندو نيٺ جهان، جيڪي منهنجي جيءَ ۾.

_

’آءٌ متان اڳ ۾ مران، ۽ پو رات کُٽي‘!

ڪهڙي موڙهي مت ٿي، منهنجو گهٽ گهٽي!

او شل باک ڦٽي! گهوريو منهنجو جندڙو.

_

گهوريو منهنجو جندڙو، مان به ته ڪائي وک،

ڏورانهين جي ڏک، مون آندي ڪجهه اوڏڙو.

_

هي جي مئو ماڳ ۾، ملهي آيو ماءُ!

شال نه ڏسان ڏينهن جو، ڪانئر ڪوٺي ڀاءُ!

سَچَ ڏنو جو ساءُ، شال نه وسري سڪ کان!

_

ٺار نه پنهنجا ٺپ، پنڌ پري آ پانڌيا!

متان سج لهي وڃي، پيءُ نه پاڻي لپ!

ور هي پياسا چپ، اڳتي وڌ اُساٽ ۾!

_

ڪيئن نمايئه ڪنڌ، چڙهي چوٽ صليب تي؟

وڙهه اکين سان اڀري، جي تو ساڻو سنڌ!

هيءُ نه تن جو هنڌ، جن جا لڙڪ لڙي پيا.

_

جان جيئين تان وڙهه، آڻ نه مڃ انياءَ جي!

هٿين، پيرين، مونڙين، راڙا ڪندو رڙهه!

ٻن انهيءَ جو مڙهه، جيڪو مئو ماٺ ۾!

_

موت رڳو آ ماٺ، ور ور واڪا جندڙي،

آهي آديءَ چپ ۾، رڳو گوندر گاٺ،

جا پٿر، جا ڪاٺ، منجهه نه اهڙيءَ مام ۾

_

واڪي وس هلاءِ، وجهه وِلوڙا اُڀ ۾،

هيءَ جا مڙهي ماٺ جي، تنهن ۾ پير نه پاءِ،

واڄي وڄ سماءِ، واڄٽ ٿيءُ وجود جا.

_

ڇڪي وارن ڳت، ڪڍيم توکي ڪُنَ مان،

موتي ميڙي ڪانه ٿي، ڪائي گوندر گت؟

هئه هئه پٿر بت، ماٺ رڳو آ موت ۾!

_

ٻڌ نه ”منهن مونن وجهي، غربت ساڻ گذار“

اهڙا ٻوهر ٻوجهه مان، پهرينءَ وير ٻهار!

اوچي ڳاٽ پڪار، ڏاري غربت ڏينهڙا!

_

ڪير چوي ٿو بانورا، ’صبر وڏو سک‘؟

آءٌ چوان ٿو: ميٽبو، هن ڌرتيءَ جو دک،

هي جو ماڻهوءَ مک، ڏونگر ڏاري ٿو سگهي.

_

ڪير چوي ٿو ڏيهه ۾، ’مڙئي مٺائي‘؟

مون آ چکي چيت ڪئي، ساري ڪڙائي،

آهي اجائي، ڳالهه پريان جي پار جي.

_

تون ئي پنهنجو ڏوهه، تون ئي ڏوهي ڏيهه ۾،

تو جو ٻڌو ٻنڌڻين، ووءِ نسورو ڊوهه!

لچڪي وڃي لوهه، جي تون اُڀرين آگ جان.

_

تو جو ٻڌو ٻنڌڻين، ٻوٽ انهيءَ تي ڪن!

هو جي ڳالهيون ڳجهه جون، سي سڀ ڏاڍي ڏن،

ڇڏي مانيءَ کن، ڀڀ ڀريائون ڪوڙ سان.

_

 

 

ڪوريئڙن جا ڄار، ڪوُڙَ ڪسابن جي اُڻيا،

ماڻهو مکين وانگيان، ڳڀرو، ٻڍا، ٻار!

تار نه ملي تار، جي تون ڇنين ڇڪ سان.

_

ووءِ پراڻيون پوٿيون، ووءِ اهي پستڪ!

جن ۾ ڏاهپ ڏک سان، صديون بڪيل بڪ!

جيءَ اچن ٿا جڪ، جيڪر سڀ ساڙي ڇڏيان!

_

هيءَ جا جهوني جک، صدين کان سڻندو رهين،

ڇا ڪو ڪندو جيئرو، مردي ڏيئي مک؟

ڪاريءَ وارا ڪک، ڳهلا انهيءَ ڳالهه ۾!

_

ڪوڙ به ڪيڏا ڪوڙ، ڪڪرين چوٽيون اُڀ ۾!

رڳو رک رتول ۾، پاڙي ڪانه پروڙ!

وٺجي شال وچوڙ، کاتا ڏسجن کوٽ جا!

_

شال وهامي راتڙي، سچ پلئه پايان،

جهومي جهڪايان، مٿو ملڪ ملير کي!

_

ڏونگر ڪجهه ته ڏري، پيو آهي پانڌيو!

اجهو رات ٺري، پير نه ساهيو پانهنجا!

_ _

 

 

اڳتي اچ نه اچ، سڀڪجهه تنهنجي وس ۾،

ماڻهوءَ مريادا سدا، پرکي بيٺو سچ:

جي تون  چاهين، باهه کان پٺ تي موٽي بچ،

جي تو پهه پتنگ جو، پچڻ ڪارڻ پچ،

ماڻي سارو مچ، امر ٿي وڃ آگ ۾.

_

اڳتي آءُ نه آءُ، سڀڪجهه تنهنجي وس ۾،

ازل کان آزاد تون، آهين منهنجا ڀاءُ!

جو چاهين سو چونڊ، پر رکي چت چتاءُ:

’ڪونهي سوريءَ ساءُ، ڳچيءَ جي ڳڻ ڳوت ۾‘.

_

جي تو پهه پتنگ جو، آڳ نه آهي آڳ،

وڏا تن جا ڀاڳ، جيڪي مئا ماڳ ۾.

_

پچڻ آهه بچڻ، جي تو پهه پتنگ جو،

منجهان مچ نچڻ، امر بڻجي آڳ ۾.

_

آهن انهيءَ آڳ ۾، ڪيئي ڳچين ڳچ،

هي جي منجهان مچ، اُلا ٿي اڀرن پيا.

_ _

مون سان باندي بند ۾

 

اڄ ته اڱڻ تي آگميو، وسيون مينهن ڪڻيون،

مون ۾ ڇڳيون اوچتو، ليلا هار مڻيون،

لنءَ لنءَ منجهه لڙيون، ڌرتي! تنهنجا دوهڙا.

_

اڄ ته اڱڻ تي اوچتو، اڀري آيو چنڊ،

مان مانڊي مان منڊ، آئي صدا ساز مان.

_

بند وجهو ٿا بانديو! مون تي، مان آواز!

ٽٽي جڙندو مون جيان، صدين کان پو ساز،

ڄاڻو ڄاڻن راز، تڙڦي ٿو جو تند ۾.

_

مون سان باندي بند ۾، سوين ساروڻيون،

تنهنجا ڳل ڳراٽڙيءَ، پشم جون پُوڻيون،

جن سان مون جُوڻيون، ڪيئي ڪاٽيون ڪوٽ ۾.

_

مون سان باندي بند ۾، تنهنجا سرها وار،

ساري رات سڳنڌ جي، سيرانديءَ کي سار،

اڄ به هيئين هار، چوٽا چندن واسئان.

_

مون سان باندي بند ۾، تنهنجا نيڻ به ها،

ڪنهن کي ڪل نه ڪا، مون ڇو گهوريو ماٺ ۾!

_

پائي کٿي رات جي، جنهن ۾ تارن تن،

مون سان ساري سُنَ، باندي آهي بند ۾.

_

مون سان باندي بند ۾، منهنجا ڪيئي گيت،

جرڪي جن جي جيت، هر هر منهنجي هار ۾.

_ _

 


 

شال م پسو پونيرؤ

 

مون کي منهنجي چنگ، ڪاريهر جئن ڪاٽيو،

مون جئن اٽيل انگ، شال م پسو پونيرؤ!

_

آءٌ نه سنڀران آڍ، آءٌ نه سنڀران آسرو،

مون جئن ڏونگر ڏاڍ، شال م پسو پونيرؤ!

_

مونجان کنيو پير، سج هڻي ويو ٽامڻي،

مون جئن واريءَ وير، شال م پسو پونيرؤ!

_

بيٺو گهوري بک کي، ڄڻ ڪوئي راڪاس،

مون تي جو آڪاس، شال م پسو پونيرؤ!

_

روڳي راتيون ڏينهڙا، پل پل صدين پونءِ،

مون پيرين جا ڀونءِ، شال م پسو پونيرؤ!

_

شال نه روئي رت، ڪوبه سڀاڻي ڏيهه ۾،

مون جئن ڀاڳي ڀت، شال م پسو پونيرؤ!

_

شال سڀاڻي ٿي رهو، اجوکا، آزاد!

مون جئن مادرزاد، شال م پسو پونيرؤ!

_ _

 

اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا

 

هي جي آيا هيل، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،

ڪٽ ڪڙمڻ جي ويل، ڇا ڇا جرڪيا جيءَ ۾!

_

اڄ جن ڦوڪي آڳ، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،

ڌمڻ وڏا ڀاڳ، ساري ڪٽ ڪڙهي وئي.

_

ڪٽي ڪٽي ڪٽ، رڪ ڪيائون پڌرو،

ڪير لهارن مٽ، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا.

_

اڳ نه اهڙا مون ڏٺا، ڌنوڻيءَ مٿان ڌڱ،

لوهي جهڙا لڱ، اکين اڳ آڱار جي.

_

اڀري آيا اڳ جان، منجهان ڪر ڪپاٽ،

ڪيڏي ڄاڻ ڄراٽ! اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،

_

اڳ نه اهڙو ويس، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،

ڌمڻ سارو ديس، سڀ کي چڻنگون چت ۾.

_ _

 

پاڪستان اخبارون

 

هو جو اخبارون، ساجهر سانجهيءَ آئيون،

ڪارنهن ۾ ڪارون، لڪي ويون لوڪ جون.

_

ڌوٻي ۽ ڌاڙيل، پرتا آهن پاڻ ۾،

پر جي هاڃا هيل، ڌوٻي ڌوتا ڪينڪي.

_

وڻ ٽڻ لهوءَ لال، لهو چاري چڪ ۾،

ڌرتي ارتي رت سان، ارتو اڀ وشال،

ماضي رت چڪندڙو، وڌ انهيءَ کان حال،

ڳڀرو، ٻڍو، ٻال، ڇا ڇا ڌوتو ڌوٻيو؟

_

ڇا ڇا ڌوتو ڌوٻيو؟ ٻنيون، ونيون، ور؟

ماڻهو، مندر، مسجدون، گرجائون ۽ گهر؟

هو جي مٿان ڌر، ڳاڙها ڳپل ماس جا؟

_

ڇا ڇا ڌوتو ڌوٻيو؟ ڳولي گندا گهاٽ!

مٿان پاڻيءَ پاٽ، رت وهي ٿو لوڪ جو.

_

ڌوئو جي ڌوئي سگهو، ارتو مارن ڀت!

هي جي مينڍا مارئيءَ، سارا رتو رت!‘

هَيءِ هَيءِ هن جو ست، هَيءِ هَيءِ هن جون سنگهرون!

_

ڌوئو جو ڌوئي سگهو، گهايل امڙ کير!

نديءَ جيڏو نير، اکين گهرجي آب لاءِ.

_

ڌاڳا ڌوئي ڇا ڪبا؟ ڌوئو ماڻهوءَ من،

ڌوئو هن جي آتما، ڌو هن جو اَنُ،

ڌوئو ڌرتيءَ ڌن، جنهن مان رت چڪي پيو!

_ _

 

ڍڪ نه ڍڪڻهار، آءٌ اگهاڙو ئي چڱو!

مٿان سچ ميار، هرڪو پاند پناهه جو.

_

آءٌ نه مڱان ٻاجهه، توڙي ڏاري ڏوجهرو،

وٿين وجهي واجهه، ٿوڻيون ٿنڀا ڊاهيان.

_

ڳڀو پاڻيءَ ڍڪ ۾، ٻوڙي جي کائين،

پنهنجي اوچي ڳاٽ کي، مور نه جهڪائين،

ته تنهنجي سائين! ڏات ڏهوڻي ٿي وڃي.

_

ڏاها، تنهنجي ڏيهه کي، سڀ کان مُٺو ماٺ،

توڙي ڪاٺئون ڪاٺ، واڪو تنهنجي وس ۾.

_

هي جي سٽون ساهه ۾، جهومي آيون جهٽ،

جئن مرليءَ جي تانَ تي، گوپيون جمنا تٽ،

تن کي مور نه مٽ، سکن سان سنسار جي!

_

آگ نه ڪنهن سان مائٽي، آويءَ ڪهڙو مِٽُ؟

گهڙي مٿان چٽ، ڪڍيئه ڪيئن اڇاترو؟

_

 

توجا سوچي سٽ، ڏور انهيءَ لئه ڏاکڙا،

ڪچي ڪهڙا چٽ؟ آوي تنهنجو آجپو.

_

آهي پڪي پيڙ، اڳتي تنهنجو آجپو،

ڀيلي مٿان ڀيڙ، سهڻيون ٻوڙي سير ۾.

_

جو ڀيلو سو ڀڃ، ڀل پورهيو وئرٿ وڃي!

واهڙ مور نه وڃ، جيسين پڪو پرکئين!

_

پهرين پڪو پرکجي، تانگهي ۾ تاري،

متان پو ماري، ڀڄي واهڙ وچ ۾!

_ _

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org