|
16
گوندر! منهجي گيت مان اهڙي آگ اڀار،
ڄرڪي ڏيهه ڄراٽ سان.
ڪارا نير ڪنڌ جا چوري چنگ، پگهار!
ڄرڪي ڏيهه ڄراٽ سان.
ڏس هي مارو ماٺ ۾، ويٺا ڍنگهرن ڍار!
ڄرڪي ڏيهه ڄراٽ سان.
جوت، اجهاڻل جيئڙا ڪنهن ٻارڻ سان ٻار!
ڄرڪي ڏيهه ڄراٽ سان.
ڪوٽ نسوري ڪوڙ جا ڪيري، رک ٻهار!
ڄرڪي ڏيهه ڄراٽ سان.
ڄرڪي ڏيهه ڄراٽ سان.
17
ڪوهه، ڪڄاڙو راڳيا! ڪنڌ بنان ڪينر؟
متان موٽين مڱڻا!
هر ڪو جهڄي جهانءِ ۾، ڪو ڪو سورٺ ور،
متان موٽين مڱڻا!
توڙي ڏاهپ ڏرت آ، ڏيهه نسورو ڏر،
متان موٽين مڱڻا!
تنهنجي تان تنبيريا! مان پٽي ڪو در!
متان موٽين مڱڻا!
18
جئن جئن ستڙ اوڏڙو، تئن تئن اڀرو واءُ،
ڏتڙ ڪاٽيم ڏينهڙا.
ور ور وانجهي وائڙا ور ور ڪُن پڙلاءُ
ڏتڙ ڪاٽيم ڏينهڙا.
ڇلندو رهندس ڇولئين جيسين مران ماءُ!
ڏتڙ ڪاٽيم ڏينهڙا.
ڪاري ڪارونڀار ۾، سپنا سج وڙاءُ،
ڏتڙ ڪاٽيم ڏينهڙا.
19
راتو رات رتول ۾، تنهنجي سين وڳي،
وو وو، چارڻ وو ميان!
ڪاوا ڪِرِ ۾ ٿا ٻرن، ڪا جا آگ لڳي،
وو وو، چارڻ وو ميان!
چارڻ تنهنجي چنگ تي، آئي ڀيڙ ڀڳي،
وو وو، چارڻ وو ميان!
مٿو هٿ ڏياچ جي، سورٺ هٿ سڳي،
وو وو، چارڻ وو ميان!
تنهنجي تند تنبيريا! ڪنهن جي تار تڳي؟
وو وو، چارڻ وو ميان!
20
ڪهڙي ماٺ ميان!
گهوريو منهنجو جندڙو!
رت پيو ريلا ڪري،
سانوڻ مينهن جيان!
دانهون دانهون، ديس جي،
ڪنهن کي دانهن ڏيان!
روڳي راڳي ڏيهه جا،
ڪنهن کي ساٿ نيان؟
سوريءَ مٿان سچ سان،
مان ئي ساٿ ٿيان!
21
هي جو هيل لهو،
پرٽ نه ڌوئي پاڻيئين!
گوندر وير گراهه مان آئي رت جي بو،
هي جو هيل لهو!
مرون پيا ماٺ ۾، هئه هئه هي ماڻهو!
هي جو هيل لهو!
ڏاڍا واڍا ڏيهه جا، ڏيهه ڪڙن قابو،
هي جو هيل لهو!
22
ور ور هو واڍوڙ،
سڏڙا ڪن ٿا وو ميان!
ماڻهوءَ ماڻهوءَ تي ميان،
ڳٽ به ڳاٽي ٽوڙ!
جيڏي جبل جاڙ آ،
تيڏي ڪر جاکوڙ!
آءٌ نه ان ۾ جاليان،
ٻئي جا جوڙي جوڙ.
23
آڌيءَ رات انبوهه ۾ جي مون ٻول ٻُرن،
آءٌ امرتا پائيان.
ڪيئي گلا گوندرين، گڏجي گيت چون،
آءٌ امرتا پائيان.
پاڻ ٻڌان مان پاڻ کي لهسي منجهه لکن،
آءٌ امرتا پائيان.
راڳ نسورو روڳ، جي هيکل هور ٿين،
آءٌ امرتا پائيان.
آڌر منهنجو آجپو، ميڙو ماروئڙن،
آءٌ امرتا پائيان.
24
اڄ هو ’آءٌ‘ ’اسان‘،
مٽجي ويئي من مان.
هلندو هوس اڪيلڙو،
گوندر وير گسان!
سڳر پنهنجي ساٿ سان،
گڏجي شال رسان!
وايون ڳائي واٽ تي،
سانوڻ ساءِ وسان!
مرندي مارو ويندڙا،
مارڳ منجهه پسان!
25
ڀال ڀلايئه ڀائڙا، مرڪي تنهنجي ماءُ!
موتُ نه تنهنجي ماتِ ڙي!
ڪارو گل گلاب جو، توتي گوليءَ گهاءُ،
موتُ نه تنهنجي ماتِ ڙي!
تارن رتيءَ رات ۾، تنهنجو رت تلاءُ!
موتُ نه تنهنجي ماتِ ڙي!
انيائيءَ جي انت سان، ٿيندو هيج هڳاءُ،
موتُ نه تنهنجي ماتِ ڙي!
صدين لاءِ سڳنڌ مان، ايندو تنهنجو ساءُ،
موتُ نه تنهنجي ماتِ ڙي!
ديس ملهايئه موت سان، منهنجا باغي ڀاءُ!
موتُ نه تنهنجي ماتِ ڙي!
26
آزادي، انسان،
ڳالهه مڙيوئي هڪڙي.
جي تو غرض غلام جان،
هئه هئه تون حيوان!
وهه وا ڍوڍو ٿوم سان،
جي تو منهن تي مانُ!
آزاديءَ بن آدمي، ڪنڪر ڪٺ سمانُ.
جنهن کي وڍ وويڪ جا،
ماڻهو آهه مهانُ.
چاري، سمجهيئه چونڊيو،
ڇا لئه مون زندانُ؟
27
سڀ کان سٽاڻو،
سانگ اسان جو سانگيو!
پنهنجي ڪيتي ڀورڙؤ، ڀينگ ٿيو ڀاڻو!
هاڻي ڏونگر ڏوريو، پنڌ نه پڄاڻو!
پر جي ويٺئه ويسرا، ساهه ڪري ساڻو،
پيڙهيون، پيڙيندوَ پيو گوندر جوگهاڻو!
هي جو منهنجو مچ آ، اڄ جي اجهاڻو،
صديون رهندوَ سيءَ ۾ گهر گهر گهراڻو،
ويل اها آ وائڙؤ، ٽاريو نه ٽاڻو!
28
وهندي رهندي، وهندي رهندي، سون ورن سنڌو،
سون ورن سنڌو.
ويرون اينديون، ويرون وينديون،
الڙ ۾ به اسهندي رهندي،
سون ورن سنڌو.
تئن تئن اندر اونهي ٿيندي،
جئن جئن ٻاهر لهندي رهندي،
سون ورن سنڌو.
مور نه پنهنجو ماڳ مٽيندي،
ساگر اور ابهندي رهندي، سون ورن سنڌو.
ڇوهه ڇپن تان ڇلندو رهندو،
ڪهندي، ڪهندي، ڪهندي رهندي، سون ورن سنڌو.
سنڌ سڪاري ساڀيا ٿيندي،
سپنا سپنا وهندي رهندي، سون ورن سنڌو.
29
ٽڙي پوندا ٽاريين، جڏهن ڳاڙها گل،
تڏهن ملنداسين.
جڏهن ورنديون ڪونجڙيون، هر هر ڪري هُل،
تڏهن ملنداسين.
ڳلن ڳوڙها ٽمندا، جڏهن موتين تل،
تڏهن ملنداسين.
وڇوڙي جا ڏينهنڙا، ڀورائيءَ جي ڀل،
تڏهن ملنداسين.
تڏهن ملنداسين |
