|
رات جي وقت تِکي آءُ چَڪوريءَ وانگر
گيت ٿو چنڊ جيان اڄ پئي چمڪي منهنجو!
تون متان دير ڪرين نِنڊَ ندوريءَ وانگر!
ڪاش! مون ڏانهن اچين لونءَ ۾ لوريءَ وانگر،
ڏِس نه درياهه ڪڏهن گهاٽ تي گوريءَ وانگر!
مان مڃان ٿو ته گهڙيءَ لاءِ گهَڙو ٻوڙي ٿو،
ڪنهن اَمرتا نه مِلي جيءَ جي جهوريءَ وانگر،
رات جي وقت تِکي آءُ چڪوريءَ وانگر!
----------------
--------
ياد آئي پَئي ڪلهه رات ڇو چنبل گهاٽِي؟
تانتيا ڪالهه هُيس آنءُ اِهو ڪئن چئجي!
مون جڏهن سارَ جي ڪنهن وقت ولوڙِي ماٽِي
جُهڙ ٿيا مُنهنجي انڌيري ۾ هزارين جهاٽِي،
وِڄ وانگر مون سڄي واٽَ حياتي ڪاٽِي،
مون کي ڪنهن وقت هو ٿِر ٿانءُ، اِهو ڪئن چئجي!
يا گهٽائن ۾ سندم سار پَئي گهُوماٽي؟
ياد
آئِي پَئي ڪلهه رات ڇو چنبل گهاٽِي؟
--------
اهڙي دولت ته ڪلاڪار کي ملڻي ناهي،
جسم آزاد هجي روح به آزاد هجي!
هونءَ دولت ته رڳو ڌوڙ آ، دولت ڇاهي؟
”زندگي ڪوڙُ اَٿي“، موت پيو ٿو باهي،
جستجو جيءَ ۾ جنهن وقت به جنهن کي چاهي،
تنهن پٺيان پنڌءِ پَئي، پنڌُ رڳو ياد هجي؛
لَڪّ تي لَڪَ هجي، پوءِ به ڪر هو ڪاهي،
اهڙي دولت ته ڪلاڪار کي ملڻي ناهي!
--------
ڳالهڙيون تنهنجو ائين سونَ لَڙهين جان آهن،
پو به ڀانيان ٿو لِڪائين پَئي هيرا ڪيئي!
آزمائن ٿيون پيون ڪيرِ ڪِٿي بيٺا هِن،
سوچَ جا گهُنج سندءِ نِرڙ مٿان ٿا باهِن،
آنءُ ڀانيان ٿو اڃا مون کي ٿا کوٽڻ چاهن،
اصل جا ڳالهه هُئي ڇو نه پَڌر سا پيئي،
ٻولڙيءَ منجهه اِشارا پيا ڪاڏي ڪاهن؟
ڳالهڙيون تنهنجون ائين سون لڙهين جان آهن!
--------
رات مون ساڻ اگر جاڳين تون
چنڊ جي ناوَ ۾ تاريان توکي.
دور آڪاس سڄو جهاڳين تون
’نانهه‘ سان نينهن وري واڳين تون
جڳّ کي جوٺ چئي تياڳين تون،
گيت جي جيت ڏياريان توکي
ڏات مون ساڻ اگر واڳين تون!
رات مون ساڻ اگر جاڳين تون!
--------
تون پِپون جهولَ ڀري نينگرڙي
دور ڪيڏانهن وڃين ٿي پيئي؟
گجّ تي ڀرت ڀري نينگرڙي
وانڍ ۾ سانجهه ڪَري نينگرڙي
۽ چِڀڙَ چار تَري نينگررڙي
اَڄّ جيڏانهن وڃي ٿي پيئي
پنڌ سو آهه پَري نينگري،
تون پِپون جهولَ ڀري نينگرڙي
--------
گيت برسات جيان ڪالهه گگن ڳايا ها
انت کان پارِ صدائن مان هليو آيو هوس.
ٻيو ته مايا هو ڀلا گيت به سڀ مايا ها؟
هو ٽهوڪا جي ڇِڪي مورڻيون آيا ها؟
۽ تتي ڏينهن ۾ روهيڙا رڳو ڇايا ها
جن جي هيٺان مان گهٽائن مان هليو آيو هوس؟
ساٿِ سانوڻ ۾ هُو سَرتيون نه هيون، سايا ها؟
گيت برسات جيان ڪالهه گگن ڳايا ها.
--------
هيرَ ۾ ڪا ڳالهڙي پيئي هَلي
ڪيئن چئجي ڪير؟ پاڇا ٿا اچن.
ٿي اڱڻ ۾ چاندني توڙي اَلي،
آ سِرنهن خاموش، خوشبو ٿي سَلي،
وارَ کولي، ڳُجههّ ۾ پنهنجي ڳلي،
هو کٿوريءَ جئن الا ڇا ٿا اچن!
جهومندا ڪارين گهٽائن جئن، بَلي!
ڪيئن چئجي ڪير؟ پاڇا ٿا اچن!
--------
هَر تصور کي بنا ڏوهه اُجاڙي ويئينءَ
تون ته هر چيزَ کي ويران ڪَري، وئي آهين!
چاندني سَروَ صنوبر تي پڇاڙي ويئينءَ!
چَنڊَ کي دور گهٽا ۾ ڪٿي تاڙي ويئينءَ
گُل ته زنجير هيا پو به لتاڙي ويئينءَ
هر تبسم کي بيابان ڪري وئي آهين
تو ٻُڌايو به نه ڪنهن جي پئي پاڙي ويئينءَ!
هَر تصور کي بنا ڏوهه اُجاڙي ويئين!
--------
عشق جي لاءِ جوانيءَ جي ضرورت آهي؟
عشق پيريءَ ۾ اڳي کان به چڱو ٿيندو آ
مُنهن انڌيري ۾ ڪَئي چنڊ محبت آهي
چنڊ ناريل مٿان صرف صداقت آهي
پو به نيرو ٿو چِڪي پيار ۾ حيرت آهي
ٿو چوي ڪيرُ ته پيريءَ ۾ بُرو ٿيندو آ
عمر سان عشق ۾ ڏس ڪيڏي نفاست آهي
عشق جي لاءِ جوانيءَ جي ضرورت آهي؟
--------
ڇڻي، ڪڏهن به ڇَڻي، عشق گُل جيان آهي
اَچين، اَچين نه اَچين، دَر ته ٻوٽجي ويو آ!
اڳي جيان نه هِتي ڪا به آجيان آهي
ندي اُئين ئي اڳي جئن رَوان دوان آهي
اُنهيءَ تي بَڙ جو هيو سوکَڙو اڃان آهي
اگرچه هاڻ اڳوڻو ڪَپر ٻُڏِي ويو آ
نه ڳولِ گهاٽ اَڳيون، سير ۾ ڪٿان آهي!
ڇَڻي، ڪڏهن به ڇڻي، عشق گُل جيان آهي.
چَنڊَ! ڪنهن توکي چيو آنءُ لَڏَڻ چاهيان ٿو؟
ڇا نه گُل مَهر مٿان چاندني پياري آهي!
(وڌيڪ پڙهو) |
