|
چَنڊَ! ڪنهن توکي چيو ڏيهه ڇڏڻ چاهيان ٿو؟
تنهنجي نگريءَ ۾ نئين وانڍ اَڏڻ چاهيان ٿو،
سَڏَ پولار ۾ ڪنهن لاءِ سَڏڻ چاهيان ٿو،
ٿي وَسي ماڪ مٿان راتڙي پياري آهي!
نئن جيان گيت گهٽائن ۾ گڏڻ چاهيان ٿو
چَنڊَ! ڪنهن توکي چيو آنءُ لَڏڻ چاهيان ٿو؟
--------
نه آئينءَ، نه آئينءَ، نه آئينءَ تون
اَلا! چاندني رات گُذري وَئي!
نه گُل مَهرَ ٿِي ڳلِ لڳائينءَ تون
نه رابيل سان جيءُ لائينءَ تون
نه اڳ جئن ٿَري ڳيچ ڳائينءَ تون
وَري ٻي به برسات گُذري وئي
ڪٿي مورڻيون ٿي ڇُپائينءَ تون
نه آئينءَ، نه آئينءَ، نه آئينءَ تون!
--------
تون آءُ، هلي آءُ، هلي آءُ، هلي آءُ!
ٿيون چَنڊَ ڳليون روز سندءِ پيرَ نهارن.
تون نانهه ته ٿو چَنڊ جيان روز چِڪي گهاءُ!
تون نانهه ته هر رات ٿڌا ساهه ڀري واءُ!
تون نانهه، سڳنڌون نه ڏَيِن ڪالهه جيان ساءُ!
ڦولارجي وَڻ ٿا پيا چَؤڦير نهارِن
ڇالاءِ وئي آنهه کسي چنڊ ڳِلين چاءُ؟
تون آءُ، هلي آءُ، هلي آءُ، هلي آءُ!
--------
تو لاءِ ٽِڙيا گُل ته ٿيون ڪيئي سُڳنڌون،
ٿيو ڄاڻُ ڀنڀرڪو تون ڀَلي آءُ، ڀَلي آءُ!
تولاءِ پره
–
هير ڏِسي ٿي پئي واٽون،
تولاءِ گلابن تان تَڪِن ماڪ جون بُوندُون،
رابيلَ پُڇن ٿا ته ڪٿي ديرِ ڪئي تون؟
آهي ڪوئي بيتاب هلي آءُ، هَلي آءُ!
ڏِسُ ٻانهون وڌائن ٿيون پيون باک جون ريکُون
تو لاءِ ٽِڙيا گُل ته ٿيون ڪيئي سُڳنڌون!
--------
هزار رنگَ سندءِ ڪائنات آ سائين!
حياتِي سانجَهه لٿي جئن سَمنڊ ۾ ٻيڙي!
خبر نه آهه ته ڇا ۾ نجات ٿو ڀانئين!
جڏهن گلاب ڦُٽن، ٿو هوائون هِرکائين،
اُنهن جي خوشبو کي ٿو دور دور ڦهلائين،
اُها وڃي ٿي جِئين ڪا گُهمنڊ ۾ ٻيڙي
سَرءُ جي ڪُنّ ۾ تون نيٺ پَنّ ڦيرائين!
هزار رنگ سندءِ ڪائنات آ سائين!
--------
سارَ کي سِٽّ ٿيڻ لاءِ ڪيئي سالَ کَپن،
سِٽَ ڪنهن سَمنڊ مان ڇوليءَ جيان اُڀري ٿي اچي!
جيءَ جهنجهوڙ کپن ۽ ڪيئي جنجال کَپن،
مَٽّ موکيءَ جا کُلن، مَڌ جا ڀَلا ڀالَ کَپن،
شاعريءَ لاءِ نوان نينهَن
–
مَهيوال کپن،
سِٽّ سُهڻيءَ جيان درياهه مان اُڀري ٿي اچي!
سِيرَ ۾ ڪيئي ڪَتيون، جوتِ جا ڪَٺمالِ کپن،
سار کي سِٽَ ٿيڻ لاءِ ڪيئي سالَ کَپن!
--------
عيد آئي ته وَري ياد سندءِ آئي آ
تو سَوا چَنڊ اڪيلو ٿو لڳي ڄڻ مون کي!
ڪيڏي قالين جيان هيٺان ڇٻر سائي آ!
موٽرون، شور، مگر پيهه ۾ تنهائي آ،
تون ڪٿي انهه پرين؟ اکّ ڦرِي ڏائي آ
ويجهو تنهنجو ڪٿي پيرو ٿو لڳي ڄڻ مونکي!
مان ئي اَرهو ٿو لڳان ڪيتري سرهائي آ!
عيد آئي ته وَري ياد سندءِ آئي آ!
--------
ڪا خبر نانهه ته ڪنهن وقت چئي موت ته ”هَلُ!“
ڪُوچَ نَقارو ڪڏهن نيٺ ته وَڄڻو آهي!
پِيهه ۾ موتُ اَچي ۽ چئي، ”ٽولا ڇَڏ، ٽَلُ!“
”تون رُڳو نانهن، زمانو ته ڀَلئون تي آ ڀَلُ“
مان نه ڄاڻان ته ٿوڪنهن وقت کُٽي هِت اَنَ جل!
جاءِ ڪا نانهه جتي موت کان ڀڄڻو آهي.
آ غنيمت جو حياتيءَ جو مليو آ ٻيو پَلُ
ڪا خبر نانهه ته ڪنهن وقت چئي موت ته ”هلُ“!
--------
ٿي ٿئي، شام، ڪَجل پائي اَکيون ڪاريُون ڪَن،
ڳيچ ڳائن ٿيون ته گهر ٿو نه لڳي گهَر وانگر!
ٿِي مَٿا ميڙ ته ٿيون ناچُ سَکيون ساريون ڪَن،
لَڄّ لاهي پوءِ اها سوچ پيون ڪُنواريون ڪَن،
’راتڙيون ڪيئن پراڻيون ٿيون نيون ناريون ڪن‘
سجّ جي لِيڪ سان سر ٿو نه لڳي سَر وانگر!
ڪيترو مَن کي پيون پنهنجي ککيءَ کاريون ڪَن!
ٿي ٿئي شام، ڪَجل پائي اکيون ڪاريون ڪَن.
--------
مون چتائي جو ڏٺا ڦَٽ پُراڻا تُنهنجا،
تُنهنجي نفرت کان سوا تِن جو سبب ڪو نه هيو.
ڦَٽّ هِي نيٺِ ڇُٽن ڪيئن اياڻا تُنهنجا!
هاءِ نفرت ۾ گهِريل سارا گهَراڻا تُنهنجا!
پيار کان وَنءُ ٿا وڃن جيءَ جڳاڻا تُنهنجا،
تنهنجو نفرت کانسواءِ ٻيو ڪوئي رَبُ ڪو نه هُيو
ٿيون صديون، پوءِ به شعلا نه وساڻا تُنهنجا.
مون چتائي جو ڏٺا ڦٽَ پُراڻا تنهنجا.
--------
خدا جي راهه ۾ ڏِس ڪيتريون ڳِليون آهن،
اگرچه آنءُ رُڳو شاهراهه ورتي آ!
خدا جي راهه ۾ ڪيئي سَکيون مِليون آهن
گهڙا سِرن تي رکي ٽورَ سان ٽِليون آهن،
قدم قدم تي ڏِسِي ڪَنڊِ کي کِليُون آهن
لهولَهان گل و گلزار جيئن ڌرتي آ
اُنهن ڏٺو نه ڪٿي ڪيترو ڇِليون آهن!
خُدا جي راهه ۾ ڏِس ڪيتريون ڳِليون آهن!
--------
(وڌيڪ پڙهو) |
