|
هو فونِ
–
تارَ مٿان ڪيترا پکي آهن
اُهي پيام نه ڄاڻن وڃن پيا ٿا جي!
اِهي سَٽاوَ اندر هونءَ گيتَ ئي آهن،
مَري وڃن ته ڪِري ٿا پَون مِٽي آهن
ٻه ٽي گهڙيون ته هوا منجهه ڦَڙڪِڻي آهي،
خبر نه آهه ته ڇاهِن مَرن پيا ٿا جَي!
لٿي آ شام اُتي ئي اڃان سکي آهن.
هو فونِ
–
تارَ مٿان ڪيترا پکي آهن!
--------
ڇا سبب اِئن تو جواني ڏئي، موٽائي وَتي؟
ڇا سبب ايئن اچي تو نه وري آئين آن؟
مون نه ڄاتو هو ته ٿيندي آ اُڪنڍَ ايئن اَتي
ٿي اَچين جيءَ ۾ جگنوءَ جِي جئين چَنڊَ بتي
پيارَ جي سارَ اِئين آهه جِئين مَڌُ مَتي،
روح ۾ اِيئن رچي تون نه وَري آئي آن
جئن ڪڪر ڇانوَ ڏِين، جيئن اچي مُند ڪَتي!
ڇا سبب اِئن تو جواني ڏئِي موٽائي وَتي.
--------
ڪيئن چئجي اسان ٻيهار مِلون يا نه مِلون!
ڪيئن چئجي ته مُلاقات وَري ٿِي ويندي!
وقت درياهه، تَرِي تارِ، ملون يا نه مِلون!
آنءُ هِن پارِ، تون هُن پار، مِلون يا نه مِلون!
ڪيئن چئجي ته گهڙيون چارِ مِلون يا نه مِلون!
ڪيئن چئجي ته برهه
–
بات وَري ٿي ويندي!
آه اوچي اڃا ديوارِ، مِلون يا نه مِلون!
ڪيئن چئجي اسان ٻيهار مِلون يا نه ملون!
--------
رات جو ريت کي جنهن وقت اُڏائي ٿي هوا،
ٿا سندءِ روپ جيان چنڊ سِتارا ٽمڪن.
تو بِنا تيرَ جيان ڄڻ پئي گهائي ٿِي هَوا
تُنهنجي خوشبوءَ ۾ سڄي رات سمائي ٿِي هَوا
تُنهنجا رابيل پَٽي ڄڻ ته پَسائي ٿي هَوا،
گڏُ پَل جي به گُذاريا ٿا اُهي رم جهم ڪَن
ٿي اچي سارَ سَندءِ، روز سَتائي ٿي هوا
رات جو ريت کي جنهن وقت اُڏائي ٿي هوا.
--------
ڏات توکي نه ڏني آهه خُدا، مان ڇا ڪيان!
چَنڊُ ڪِشتي نه جَهليندءِ، تون ڀلي سَڏ اُن کي!
ڪو پيام آندو نه تولاءِ صَبا، مان ڇا ڪيان!
گُل سِبي نانهه اگر تنهنجي قِبا، مان ڇا ڪيان!
نه شفق ئي ڏني تولاءِ صدا، مان ڇا ڪيان!
نه اُها گُل پَٽي ڏيندءِ، تون ڀلي سڏ اُن کي!
شعر مون لاءِ اگر پاڻَ ڇڻيا، مان ڇا ڪيان!
ڏات توکي نه ڏِني آهه خدا، مان ڇا ڪيان!
--------
تو ڪَٺا ڪوڏَ ڪَنڌيءَ تي جي ڪَيا، ڇا ٿي پيو!
تون به شاعر آن مگر شعر ته ٻي شيءِ آهي.
ڪوڏَ ۾ سَمنڊ جو آواز ٻُڌو آهي تو؟
شعر ڪهڙو جي منجهس سَمنڊُ نه سارو ڇُلڪيو!
شعر تولاءِ اِئين آهه جِئين رانديڪو،
سَمنڊَ ۾ گُتّ نه ڏيندين تون اهو طئي آهي،
تون رڳو ٻارَ جيان راندِ رچائين ويٺو،
تون ڪَٺا ڪوڏَ ڪنڌيءَ تي جي ڪَيا، ڇا ٿي پيو!
--------
گُل سَرءُ واءُ ۾ ڪنهن وقت ڇَڻي وڃڻو آ،
آءُ سُرهاڻ کي پَڪڙيون، تون ڇڏي ڏي گُل کي!
گُل گهڙيون چارِ، هوا مَنجهه لُڏي وڃڻو آ،
هو اُترڙي ۾ پرين پار هلي وڃڻو آ.
ڇا تون سمجهين ٿو ته هو توکان پُڇي وڃڻو آ؟
شعر ۾ تون رکين سُرهاڻ کي جيڪر سانڍي!
هُن جيان شعر ته تُنهنجو نه مَري وڃڻو آ،
گُل سَرءُ واءُ ۾ ڪنهن وقت ڇَڻِي وڃڻو آ.
--------
زندگي چڻنگ جيان نيٺ وِسامي ويندي.
چڻنگ جي لاءِ جياپو ته گهڙي پَل آهي!
هوءَ ستارو ته نه آ جو سدا جهل مل ٿيندي!
سِجّ جِئن نانهه، گهڻو وقت حرارت ڏيندي؟
کُڙ کٻيتي جان اُجهامي، وَرِي اُڀري ايندي،
ڄاڻَ اِن جي به اڃا تائين ته ڪنهن کي ناهي!
پر مڃي دل ته نه ٿِي بس اِئين کامي ويندي!
زندگي چڻنگ جيان نيٺ وِسامي ويندي!
--------
چَنڊ! رابيل ڀري رات نه رهڻي آهي.
ڇو نه ڄاتوم ته ڪنهن وقت جواني ويندي!
ڇا ڪندو هيءُ ڇَپَرُ ڇانوَ ته لهڻي آهي،
ڇو نه پاتوم ندي ڪيترو ڪَهڻي آهي!
نيٺ هي ناوَ ڪڏهن پارِ اُسهڻي آهي،
ڇو نه تاتيوم ته ڪيڏانهن رواني ويندي؟
ڪيترو سانت پَريان سَمنڊَ
–
سُمهڻي آهي!
چَنڊَ! رابيل ڀري رات نه رهڻي آهي.
--------
چَنڊ جي ڪَڍّ نه پَؤ، چنڊُ نه ڪنهن جو ٿيندو،
ڪو مسافر نه ڪَرِين يارُ ته بهتر آهي.
گُل نه پٽجانءِ ڪڏهن، ڇَڏ پيو خوشبو ڏيندو!
ڪوڙڪيون اَڏِ نه، ڇڏي ڏينس، تِترُ ٻوليندو،
ڪيئن چئجي ته ڪِٿي مينهُن گهٽائون ٿيندو،
مون ڪَنان جي نه پڇين پارُ ته بهتر آهي؛
ڪيئن چئجي ته اڳيان ڇاهي، اڳيان ڇا ايندو!
چَنڊ جي ڪَڍّ نه پَؤ، چنڊُ نه ڪنهن جو ٿيندو.
--------
مور گهنگهور گهٽائن کان جدا ٿيو آهي؟
تون متان سمجهين ته مون کان تون وَئِي آن وسري!
رقص هن جو نه صدائن کان جدا ٿيو آهي،
عشق ڪنهن وقت وفائن کان جدا ٿيو آهي؟
جئن بَسيرو نه سَرائن کان جدا ٿيو آهي
سارَ تُنهنجي کان سوا نانهه گهَڙي ڪا گذري،
ڪو ئي گذريءَ جي غفائن کان جدا ٿيو آهي؟
مور گهنگهور گهٽائن کان جدا ٿيو آهي؟
--------
جي وِساريان به ته وِسرن نه ٿيون تنهنجون باتيون
ڪيترا سال ڪيون روح
–
رهاڻيون تو سان!
تون هئينءَ ڪير؟ اکيون ڇو هُيون تو لئه آتيون؟
جيئن گُل مهر مٿان چنڊَ وِڌيون ٿي جهاتيون،
اِيئن تو ساڻ گذاريون مون چُميندي راتيون،
راهه تي ڇا نه چِٽيُون چاندنيون ماڻيون تو سان!
ٿيون اچن ياد ڪِئي باکَ
–
ڀِنيون برساتيون،
جي وِساريان به ته وِسرن نه ٿيون تنهنجون باتيون.
--------
ڪلهه ڇڏي چَنگَ چَڙا آنءُ ڏٺو ٿي توکي،
تون جدا نانهه مِلان يا نه مِلان مان توسان!
ڪا خبر ناهه ته ڇا چَنڊَ چيو ٿي توکي!
هيءُ ڄاڻان ته وَري سِيرَ سڏيو ٿي توکي،
هي به ڄاڻان ته پِرينءَ پار ڇڪيو ٿي توکي؛
مون ٻُڌا سَڏّ، ٻُڏان يا نه ٻُڏان مان توسان؟
تون ٻُڏي وئينءَ ته رڳو چنڊَ چميو ٿي توکي
ڪلهه ڇڏي چَنگَ چَڙا آنءُ ڏٺو ٿي توکي.
--------
گڊَ ڇرڪن ٿا ته هي نِنڊَ نِهوڙي نيندِي،
چَنڊُ جنهن وقت پَهاڙن تي وجهي ٿو پاڇو.
نِنڊَ درياهه، اَچي ويئي ته ٻوڙي ويندي
راتِ جي آرسي ٽوڙي ڪائي گولي ايندي
جي سڄو وقت پَئي جاڳَ ڇلانگُون ڏيندي
پو شڪارين جو مَٿانئس نه ڪو پوندو پاڇو
ڪنهن چيو آهه ته آ ننڊ ندوري ٿيندي؟
گڊَ ڇرڪن ٿا ته هي نِنڊَ نِهوڙي نيندِي.
--------
هي سَرءُ واءُ وکيڙي ٿي ڪَڪا پَن ڪيڏا!
گُل ڇَڻي ويا ته نظر ڪو نه اچن ٿا پوپَٽَ.
ڪالهه خوشبوءَ ۾ پيا رنگَ اُڏامَن ڪيڏا!
ڪالهه سانوَڻ هُيو، سانواڻِ ٿِيا بَن ڪيڏا!
تو نَوان نينهن ڪَيا، ڪالهه ڪُڏي مَن ڪيڏا!
اڄ نديءَ نانهه رَواني، نه اُهي گهيڙَ نه گهَٽ!
ڪالهه جِئن چَپّ چُمي، مُنهن ٿياوَن ون ڪيڏا!
هي سَرءُ واءُ وکيڙي ٿي ڪَڪا پَن ڪيڏا!
--------
هر مُسرّت کان اِئين دُور رهان مان ڪيسين؟
چَنڊ نَدّيءَ ۾ رهي، دُور رهي جئن اُنَ کان!
هر محبّت جا رڳو درد سَهان مان ڪيسين؟
نه کُٽن لَڪّ ڪِٿي، نيٺ ڪهان مان ڪيسين؟
نِير نيڻان جي وهايان ته اڃان مان ڪيسين؟
چَنڊ جا لُڙڪ ته ڏس، ڪئن نه وَهن ٿا اُن مان
آنءُ آهيان ته سهين، پو به نه هان مان ڪيسين؟
هر مسرت کان اِئين دور رهان مان ڪيسين؟
--------
زندگي رات جيان نيٺ وِهامي ويندي
خواب ۾ خواب هُئي ڄڻ ته محبّت تُنهنجي.
صبح جو پَهرو رهِي ماڪ اُڏامي ويندي
سِج
–
لالاڻ انڌيري ۾ اُجهامي ويندي،
ظاهري اِيئن لڳو شمع وسامي ويندِي
تا اَبد آهه اِهو رنج نه راحت تُنهنجي،
ڀَؤ نه ڪر، ڇو ته اِها وَٽِّ نه کامي ويندي
زندگي راتِ جيان نيٺ وهامي ويندي.
--------
تو بِنان نيڻَ
–
چُئا ڪَن کي سِتارا ٿا چُمَن
تو بنان وائرو ٿڦڪيون ٿو ڏئي ڄَڻ ڳل کي!
مَن به تو لاءِ ٿو تانگهي، نه اَچي چئن هَٿَن،
تون اچين جي ته املتاسَ خوشيءَ ۾ جهومَن،
۽ ڀنڀرڪي جي ڀِنيءَ ماڪ ۾ رابيل ٽِڙَن،
ٿي چَوي ڄَڻ ته پرَهه
–
هيِر ٿَڌا ساهه ڀَري
”اڄ پرين پير ڀَري، شالَ ڪري ڀال اچن!“
تو بِنان نيڻَ
–
چُئاڪَن کي سِتارا ٿا چُمَن.
--------
دل چوي ٿي ته ڪڏهن واءُ وري وَرڻو آ
دل چوي ٿي ته سدا ماڻهپو مرڻو ناهي،
دل چوي ٿي ته وَري هيءُ سفر ڪرڻو آ
۽ انهيءَ لاءِ کليٿو به وَري ڀَرڻو آ،
يا رَمِي راهَه، ڪٿي دَڳّ مَٿي مرڻو آ؟
جو لکيو آهه اُهو ڪيئن به ٽرڻو ناهي،
ڀل هجن جيترا هاتارَ، نه پَر ڏَرڻو آ
دل چوي ٿي ته ڪڏهن واءُ وري وَرڻو آ.
--------
تون اچين جي ته سندم ٻانهون ٽڙي ٽاريون ڪَن
تو بنان آءُ لڳان سِيءَ ۾ ٿوهر وانگر،
تو بنان چَنڊَ منجهان چِيرَ، تِکيون آريون ڪَن؛
هي پرهَ هير، پَنوهاريون ٿيون پيون ساريون ڪَن،
جئن جُهڪن ٿيون ته گهگهن منجهه پيون ڏاريون ڪَن!
۽ اُٿن ٿيون ته ڪَڪَر
–
ڪورَ سندن ڪَر وانگر!
ٿيون جُهڙالين ۾ جِئين، يادِ پيون ياريون ڪَن
تون اَچين جي ته سندم ٻانهون ٽِڙي ٽاريون ڪَن.
--------
ڪا خبر نانهه ته ڪنهن وقت چَوي موتُ ته ”هلُ“
ڪا خبر نانهه ته ڪنهن وقت سوارِي آڻي!
ها، اِها ڄاڻَ اٿم، موت سفر آهه اَٽل،
دور لوڙهي ٿي وڃي ڪا ئي اَچي لَهر اجَهلُ،
آ غنيمت ته حياتيءَ کي مليو آ ٻيو پَلُ،
ڪوڙڪِي، ڪيرُ چَوي، ڪيئن ٿو مارِي آڻي!
تيستائين ته ڏئي ڇالَ ڀِٽُن ڀالَ نه ڀُلُ!
ڪا خبر نانهه ته ڪنهن وقت چَوي موتُ ته ”هَلُ“
--------
تون اچين ٿي ته سندم چَئن کسين ٿي مون کان!
تون وَئين آنهه ته موٽِي نه وَري تون اَچجانءِ!
تو سَوا گُل ته اُئين ئِي آ گلابي تو جان!
تون به اِئن ڀانءِ ته خوشبو به هلي وئي تو سان!
مورَ جا کَنڀَ کِڙن اڄ به پيا پَل پَل مان،
زندگي قوسِ قزح آهه، نه ٻيهر نچجانءِ!
تون ته هڪ رنگ هُئين، سنگِ هُئين جان جانان،
تون اچين ٿي ته سندم چَئن کسين ٿي مون کان!
--------
واءُ ۾ گُل ڇَڻي درياه ۾ ترندو ويندو.
ڪير چَوَندو ته ڪڏهن هُو به هُيو ٽاريءَ ۾؟
واءُ جو گيت پيو سير ۾ ٻُرندو ويندو،
شام ٿيندي، ته شفق ڏانهن اُڪرندو ويندو،
رات ٿيندي ته ستارن ڏي اُڏرندو ويندو
چِڻنگَ اَٽڪي نه پئِي رات ڪڏهن ڪاريءَ ۾؛
چنڊَ سان پو به سندس ساٿ وِسرندو ويندو.
واءُ ۾ گُل ڇَڻي درياه ۾ ترندو ويندو.
--------
ڄام شوري جي هوائن ۾ تون،
هِي نما شام، نديءَ ۾ سورج!
ڄڻ ته گُل مَهَر فضائن ۾ تون!
سَروَ جهوميا ته ادائن ۾ تون،
۽ پَرندن جي صدائن ۾ تون!
هي اَملتاس جِيان توتي گج!
ڇو ڇپي آنهه گهٽائن ۾ تون؟
ڄام شوري جي هوائن ۾ تون.
--------
راتِ جو رند خِرابات ۾ جهُومَن بيٺا.
جامَ تي جامُ ڀري ڏين پيا هر ڪنهن کي.
رات گُذري وَئي، پرڀات سان اُڀرن بيٺا
سِجَ کي اوتَ وِجهي، جَامَ اُڀا ڪَن بيٺا
ٿا جُهڪي هيٺِ ڏسن، وَڻ به پِياڪَن بيٺا،
هي وِلايت ته ملي نانهه اڳي جَنهن تَنهن کي
پَلَ ۾ ڄڻ ته صدين مان اُهي گُذرن بيٺا!
راتِ رِند خرابات ۾ جهُومن بيٺا.
--------
زندگي غور سان ڏسجي ته رُڳو خواب آهي.
خواب سچّو لڳي، ساري حقيقت ڪُوڙي!
اِئن رَوان آهه جِئين آبَ ۾ مهتاب آهي!
ٿو فسانو نه کُٽي باب پٺيان باب آهي!
سِج آ سج پٺيان، تاب مٿان تاب آهي!
ٿورڙو سوچ ته آ سارِي حَرارت ڪُوڙي!
موت کان پوءِ سڄو تاب به ناياب آهي،
زندگي غور سان ڏِسجي ته رُڳو خواب آهي.
--------
آءٌ دارا سان ملاقات ڪٿي ٿي ويندي!
آءٌ ماضيءَ ۾ ڦري آءُ ٻه ٽي ڏينهن ڪَڏهن!
ڇا پَسايانءِ اُهو ڪَنڌُ ڪپيو آهي ڪَنهن؟
موتَ کي تخت پُٺيان ڪنهن به ڏٺو نانهه جڏهن،
ٿو ڪَري ڪِيسَ، سَتائيس ستم ٿو نه تڏهن،
موت ايندو ته عَيان باتِ ڪڏهن ٿي ويندي،
آءُ دارا سان ملاقات ڪڏهن ٿي ويندي.
--------
اي ميان! ڏاتِ خرابات مٿان واري ڇڏ!
تون مَٿو اِئين کڻين، جيئن کڻي ڪو ساغَر!
اي ميان! اهلِ سياست کي پريان ٽاري ڇَڏ!
ڏاتِ سان دين مذاهب به سَڀئي ڏاري ڇڏ!
ساهَه ۾ سَپّ اٿي، ڳولِ، اُهي ماري ڇَڏ!
تون کَٿو اِيئن کَڻين، جِيئن ڇڏي ڪوئي تَر!
منزلون دُور اٿي، پير نه اِئن ٺاري ڇڏ!
اي ميان! ڏات خرابات مٿان واري ڇَڏ!
--------
رات سان رُوح نه وِندراءِ، اِجهو باک ڦُٽي،
لاک لوئيءَ تي هنئين آهه، اُفق ڄڻ تولاءِ!
ها، اِجهو رات کُٽي، رات کُٽي، رات کُٽي،
ها، اِجهو ننڊَ ٽُٽي، ننڊَ ٽُٽي، ننڊ ٽُٽي،
ٿا وڄن گهنڊَ سوَين، سُڻ ته سَهين، سانت ڇُٽي،
چوطرف ڄڻ ته پيو گونججي ڪارَڻ تو لاءِ
هيل تائين ته سندءِ ڪَنٺَ پَئي ڪُوڪَ گهُٽي،
رات سان رُوح نه وِندراءِ، اِجهو باک ڦُٽي.
--------
قافلا واٽَ وٺي، سَنکَ وڄائن ٿا پيا.
هي نئين راهه، خبر ناهه، ڪٿي کُٽڻي آ!
هو اڳين واٽ ڇڏي، وِکّ وڌائن ٿا پيا
ٿي اِجها باکَ ڦُٽي، آس لڳائن ٿا پيا
گيتُ تي گيتُ چَئِي، پاڻ ڀُلائن ٿا پيا
راهه کي زادِ سفر نانهه، ڪٿي کُٽڻي آ؟
بس، پَٽيُون پيٽَ ٻڌِي، پَنڌُ پڄائن ٿا پيا
قافلا واٽَ وٺي، سَنک وڄائن ٿا پيا.
--------
ڇو اِئين پيار حياتيءَ سان ڇَڏائي ويئينءَ؟
چنڊ سان ڳالهڙيون ڪو نه ڪريان ٿو هاڻي!
ڇو اِئين هٿّ ڏَئِي، پوءِ هَٽائي ويئينءَ؟
رُتِ رابيل جي ڪيڏانهن اَلائي ويئينءَ؟
مُرڪ مُگري جيان ڇا لاءِ ڇپائي ويئينءَ؟
هِير جِئن آئي هُئينءَ ڪيئن ڀُلِي مون ڀاڻي؟
لُونءَ ۾ منهنجي لگن ڇو اِئين لائي ويئينءَ؟
ڇو اِئين پيار حياتيءَ سان ڇڏائي ويئينءَ؟
--------
پُٽ تُنهنجا ته نه آهن، هُو پراوا آهن،
هَڏ جِن جا ڀڃي، ڌُوڻِي هي دُکائي آ تو!
چاندني رات ۾ هنگلاج ڏي نڪتا آهن،
وَر وَڪڙ واٽَ، اُنهيءَ ۾ ڪئِي دوکا آهن،
ٿي مَٿان وَلهه وسي، مَچّ وِساڻا آهن،
ٻار ٻارَڻُ ڪري هِي آگَ جلائي آ تو!
ٿو ٻري ماسُ، منجهس جيئرا شعلا آهن
پُٽ تُنهنجا ته نه آهن، هو پراوا آهن!
--------
ڦهلندي چنڊ جيان ڏاتِ ڏَسان ڏَس تُنهنجي!
ڪنهن نه ڄاتو ته اِئين موتَ کي شهه ڏَئِي ويندين!
زيرِ بحث آهَه اَڃان ذاتِ ڏَسان ڏَس تُنهنجي
موت کان پوءِ ڪندا تاتِ ڏَسان ڏَس تُنهنجي
ٿو ٻُڌان آنءُ برهه
–
باتِ ڏَسان ڏَس تُنهنجي!
ڪنهن نه ڄاتو ته اَمر ٻولَ سوين چَئي ويندين!
شاعري ڄڻ ته آ برسات ڏَسان ڏَس تُنهنجي!
ڦهلندي چنڊ جيان ڏاتِ ڏَسان ڏَس تُنهنجي!
--------
آرزو ڪا به رَهِي نانهه، هتي جا روڪي،
اوچتو اوچتو ڪنهن وقت مَرِي وينداسين،
ڇا ڪيو آهِه اوهان ڪير اسان کي ٽوڪي؟
ويا کُٽي کوهَه، چُڪي ڪا نه ڇڏي ڪا ٻوڪي،
هيترا شعر ڏٺا حصّي ۾ ڪنهنجي توڪي؟
آهيون مهمان هتان نيٺ ٽري وينداسين
ڪو سبب نانهه، گهڙيون ٻيون به وڌايون جوڪي!
آرزو ڪا به رهي نانهه هتي جا روڪي.
--------
چَنڊُ اڄ راتِ به ڪلهه جيئَن پيو هيٺِ تَڪي،
آهه حيرانُ ته ڪيڏانهن ويا هُو آخر!
کَٽ تي ڪو به نظر ڪو نه اچي ٿو هن کي،
نِنڊَ ۾ ڪو به نه آ، پيئي ڏکڻ
–
هِيرَ گُهلي،
ڪالهه جئن جنهن ۾ پَئي راتِ جي راڻي ڦَهلي،
آ پريشانُ ته ڪيڏانهن ويا هُو آخر!
باک ٿي آهه، ٿَڪو آهه گهٽائون ڳولي،
چَنڊُ اڄ رات به ڪلهه جيئَن پيو هيٺِ تڪي!
--------
وارَ ڇوڙِين ته گهٽائن کي ٻُڌائيندي ڪَرِ!
جي اُهي اُڀّ تي ڇانيون ته انڌيرو ٿيندو.
ڪَنڌَ تي اِيئن وَسيهر نه جهُلائيندي ڪَر!
رات جي بات ته ٻي آهه، اِئين ايندي ڪر!
اوچتو چَنڊَ جيان ڏِکّ ڪڏهن ڏيندي ڪر!
دُور رهندينءَ اگر پيار گهڻيرو ٿيندو،
هي ڀَلو آهه ته ڪُجهه وقت ڀُلائيندي ڪر!
وارَ ڇوڙِين ته گهٽائن کي ٻُڌائيندي ڪَر!
--------
مان سندءِ سُونهن کان انِڪار ڀَلا ڪيئن ڪَيان!
عشق اقرار سوا اِيئَن به افشا ٿي ٿو.
آنءُ توساڻ اکيون چار اَلا ڪيئن ڪيان!
نيٺ وَلهارَ ٿيا ساهَه
–
سَلا، ڪيئن ڪيان!
تو اچين جي ته تڏهن، بند ڳلا ڪيئن ڪيان!
شام جو عشق سَوين رنگَ شفق جاٿي ٿو
زندگي آهه ڪَلاڪارَ
–
ڪَلا، ڪيئن ڪيان!
مان سندءِ سُونهن کان اِنڪار ڀَلا ڪيئن ڪَيان!
--------
گُل سَرءُ واءُ پئي روزُ اُنهيءَ جا ڇاڻي،
موڪلاڻِي ٿي ڪري ڄَڻ ته سِرنهن جي خوشبو!
اَرٽُ ڪوئي به رَهيو نانهه اَڱڻ ۾ هاڻي،
ڪا ڪَتڻِ ڪاڻِ رَهِي آهه نه مُنهنجي ڀاڻي،
ڪيئي ڪا پائتيون آهن ويون سانجهيءَ ٽاڻي،
ڪا ورونُهَڻِ نه رَهِي ۽ نه وِرنهَن جي خوشبو؛
ڪيستائين ڪو اڪيلائي کي پنهنجي ماڻي
گُل سَرءُ واءُ پَئي روز اُنهي جا ڇاڻي.
--------
پَرو پَيو نه سندءِ، آسَ مون پَلِي آهي،
اَچِين نه اَچِين، رات ته گذري ويندِي!
کُٽي ڪِٿي به نه ٿي هيکلي گلي آهي،
ائين ته راهه مَٿان چاندني ڀَلي آهي،
ٻه ٽي گهڙيون ته سندس واڳَ مون جَهلي آهي
اَچين، اچين نه اچين، ڏاتِ ته گُذري ويندي،
پتو نه آهه ته ڪنهن وقت کان هَلي آهي!
پَرو پَيو نه سندءِ آس مون پَلي آهي.
نوٽ: هن ترائيل ۾ مون ٻه وزن
’مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن‘ ۽ ’مفاعلن فعلاتن
فعلاتن فعلن‘ ڪم آندا آهن. ان ڪري ترائيل جو
ترنم متاثر نه ٿيو آهي.
(وڌيڪ پڙهو) |
