|
تو نه سوچيو آ ڪڏهن، موت ته اِسرار نه آ،
زندگيءَ کان وڏو اِسرار نه آهي ڪوئي
چَنڊُ گل مهر مٿان عشق جو اقرارُ نه آ
وقت درياهه سهين، عشق جيان ڄار نه آ
پَل مڇين جيئن ٿا تِرڪن جي ڪوئي پيار نه آ
عاشقيءَ کان وڏو اِسرار نه آهي ڪوئي،
عاشقيءَ کان چڱو ڪو لوءَ ۾ ٿڌڪارُ نه آ،
تو نه سوچيو آ ڪڏهن، موت ته اسرار نه آ.
--------
رات جو پويون پَهَر، هيءَ ستارن ٻُڏتَر،
پو به رابيل اڳي جان ڏني خوشبو تُنهنجي!
ٿي پوي ماڪَ گُلابن تي هوا مان هرَ هَر،
دل چَوي ٿي ته مِلين ڪاش ڪٿي تُون ٻيهرَ،
ٿو پَوي وهم ته تو آهه ڏنو دستَڪ دَر!
ٿي اچي واءُ منجهان ڄَڻ ڀِني خوشبو تنهنجي!
تُون ٽڙي آنهه ڪٿي؟ ڪيئن چوان مان؟ ها، پَر....
دل چوي ٿي ته مِلين ڪاش ڪٿي تُون ٻيهَر!
--------
ٿي وئي آ اُها زنجير، ڇني سگهندين تون؟
گل ڇني ٿو سگهين، خوشبو ته اُتيئِي آهي.
جا سندس وارَ ڇُهي، هِيرَ ڇِني سگهندين تون؟
عشق کان عشق جي تقدير ڇِني سگهندين تون؟
چنڊ کان يار جي تصويرَ ڇني سگهندين تون؟
جيءَ ۾ جي لڳو جادو ته اُتيئي آهي.
هُو مٿي سمنڊ منجهان وِيرَ، ڇني سگهندين تون؟
ٿي وئي آ اُها زنجير، ڇِني سگهندين تون؟
--------
مون ته تولاءِ وِڌيون. ڪالهه نهارون ڪيئي
تون نه آئينءَ مگر رات ته گُذري ويئي!
ويو ٻُڏي چنڊُ، سندءِ سونهن جون سارون نيئِي،
ٿي پِرَهه
–
هيرَ اچي هاڻ ته پارون پيئِي،
اُڀ ۾ نيٺ وسامي ويا ٽيڙو ٽيئِي
رات هئي چار پَهَر، رات ته گذري ويِئي،
مون ٿڌو ساهه ڀَريو، توکي ميارون ڏيئي،
مون ته تولاءِ وِڌيون، ڪالهه نهارون ڪيئي.
--------
رات بارات جيان آئي آ
اِئن لڳي ٿو اِجهو ڏولي پَهتِي
ڏُک جي ڏات جيان آئي آ،
گيتَ
–
برسات جيان آئي آ،
موتَ جي مات جيان آئي آ،
جيئن چشمو ڦُٽي ٻولِي پهتِي،
پيار جي جا به پرولي پهتِي،
چاندني رات جيان آئي آ،
رات بارات جيان آئي آ.
--------
آهه هي پَنڌُ ٻه ٽي ڏينهن تَتيءَ واريءَ تي
ٿِي چَوي ڄَڻ ته ڪَڪَر
–
ڇانوَ ته ”مان اچڻي هان“
ٿو ڪري ٻولِڙيون روز تِتِر ٽاريءَ تي،
آلهيِ سِجّ وَيو زرد
–
مُنهين ماريءَ تي
تون ٻڏو نانهه اڃان، تَڳّ سندم تاريءَ تي.
گهاٽَ وَٽ بيهه نه، مان گهيڙ سمورا ڄاڻان
هيءَ ٻي ڳالهه ته اڄ ٻَگههّ نه ٻيٽاريءَ تي!
آه هي پَنڌُ ٻه ٽي ڏينهن رُڳو وارِيءَ تي.
--------
جڏهن اچين ته اڳيون کيسُ ويڙهي ايندو ڪَر!
اُنهيءَ جي برٿ ۾ ڪيئي وَنيون ٽِڙيُون آهن.
جڏهن اچين ته اڳي جئن سُڳنڌ ڏيندو ڪَر!
گُلابَ ڪالهه جيان چاهه مان چميندو ڪر!
اڳي جيان به ڳُجهيون ڳالهڙيون سَليندو ڪر!
گهٽِيون لڪاءِ، جتي ڪيتريون ٿِڙيون آهن!
ڀَلي ته بَندِ هجن، گهر مگر سَڏيندو ڪر!
جڏهن اچين ته اڳيون کيس ويڙهي ايندو ڪر!
--------
ائين لڳو ڄڻ ته صدين جي ڪا ڪَهاڻي آئي،
گُلِ شَبّوءَ کي جڏهن تو مُڪو مون ڏانهن چُمِي،
اِئن لڳو ڄڻ ته ڪا مهڪار پُراڻي آئي،
سالها سال اڳي جوتِ اُجهاڻي آئي،
پيار جي رات ڪَنول جيئن ڪُماني آئي
مون ڏٺيون چنڊ ڳِليون تُنهنجي تمنا ۾ گهُمِي،
جئن وَتو نانءُ سندءِ ڪائي وَراڻي آئي،
گُلِ شَبّوءَ کي جڏهن تو مُڪو مون ڏانهن چُمِي.
--------
چاندني رات ۾ ڪچنار ڏٺي آهي تو؟
تُنهنجا چَپ يادِ اچن ٿا اُنهيءَ وانگر هاڻي!
ڇا سندم ننڊ ڪَڏهن، پيارَ، ڏٺي آهي تو؟
ٿي رهين ساهَه جيان، سارَ ڏٺي آهي تو؟
راتِ جي سانت ۾ وڻڪارَ ڏٺي آهي تو؟
ڪيئن گهر گهاٽُ ڇڏي، ٿي ڀُلين منهنجي ڀاڻي
پاڻ کان راتِ ڪڏهن ڌارَ ڏٺي آهي تو؟
چانديءَ رات ۾ ڪچنار ڏٺي آهي تو؟
--------
اي پرين! تو نه سوچي ڏٺو نياڻَ ۾
چنڊ توکي ڏٺو آرسيءَ وانگيان!
ايتري روشني آنهه تون پاڻَ ۾
مون وِسائِي بَتي ڀا ڪُرين ڀاڻَ ۾،
ڪيئن نه جَرڪين پئي پيار جي ڄاڻَ ۾،
ڄڻ ته رابيل جي تازگيءَ وانگيان!
تون هُئينءَ چؤطرف چاندنيءَ وانگيان!
اي پرين! تو نه سوچي ڏٺو نياڻَ ۾.
--------
ٻارَ کي هَنجِ کڻي، ماءُ کِلي ٿي پيئي
جئن ڪَڪَر وِڄّ چُمي، ايئن چُمي ٿِي تنهن کي
مورڻيءَ جيئن اڱڻ منجهه ٽلِي ٿِي پيئِي
سِڪّ سان ڪيئن نه سَرتين سان ملي ٿي پيئي
مُڱ ڦَليون ٻارُرر کي، پوءِ ڇِلي ٿِي پيئي
ڄڻ اِجهو ٿڃ بڻيون، ٿڃ ڏئي ٿي جنهن کي
رت تَنهنجي ۾ سندس رتّ رِلي ٿي پيئي،
ٻار کي هَنجِ کڻي، ماءُ کِلي ٿي پيئي.
--------
سينڌ سُرمي کانسوا سونهن نه وڻندي آ ڇا؟
سينڌ سُرمي کانسوا ڇو نه اچين ٿي مون ڏي
سَرسُ سينگار بنا باتِ نه بڻندي آ ڇا؟
چاندني چَنڊَ منجهان ايئن نه ڇڻندي آ ڇا؟
وَلّ ڇاتيءَ تي رُڳو گُلّ نه کڻندي آ ڇا؟
واءُ ۾ ولِّ جيان ڇو نه جُهڪين ٿي مون ڏي؟
سينڌ سُرمي کانسواءِ سونهن نه وڻندي آ ڇا
سينڌ سُرمي کانسواءِ ڇو نه اچين ٿي مون ڏي؟
--------
تون پِنيون پيار منجهان مونکي پسائين پيئي
جئن گهگي
–
گهيرَ اُڏائي ٿو پيو واچوڙو.
چَنڊَ کي ايئَن ڏِسي ڇا نه لَڄائين پيئي!
وارَ ڇوڙي تون گهٽائن سان گهٽائين پيئي!
وِڄُ گجگوڙ ڪيا، تون چُني چائين پيئي
ريتِ جا ڍير اُڏائي ٿو پيو واچوڙو،
پو
به ٻَهڙو نه ڪِريو، ڪيئن بچائين پيئي؟
تون پِنيون پيار منجهان مونکي پسائين پيئي.
--------
ٿي کنوَڻ کَنج ڏٺا، رات وٺو هو سانوَڻ
جيئن چؤنري مان نِهاريو ٿي گهٽائن ڏي تو!
تو طرف ئي ٿو ڏسي باک جو سائو وَڻ ٽَڻُ!
ٿا ڪَڪَر ساٿُ ڏَيِن، جيئَن پَئي هَڪليِن ڌَڻ!
۽ وَليُون واجهه وِجهن اِيئن، وِجهي جِئن واهڻ!
ڳاٽَ ڳڀرن جا ڏسي، ٿي ڏٺو ڀائُن ڏي تو،
تو گهڻا بار ڏٺا ڪَنڌَ، ڪُهاڙيون، هَڻُ هَڻُ!
ٿي کِنوڻ
کَنج
ڏٺا، رات وُٺو هو سانوڻ!
--------
اُداس راتِ، پيو چَنڊُ ٿو ڳِليون ڳولي
خبر نه آهه ته ڪيڏانهن تون هلي وئي آن!
پئي سَراءِ اڱڻ ۾ گُلاب کي ڦولي،
سُڳنڌ جيئن وَئي آنهه ڪنهن ته تون ٽولي!
پَکي پِرهَه جو جڏهن ٻولَ ٿو پيو ٻولي،
ٻُڌي تون ٻولڙيون، ڇو اِئين ڇُپي وئي آن؟
خبر نه آ ته سندءِ رازَ ٿو پيو کولي!
خبر نه آهه ته ڪيڏانهن تون هلي وئي آن؟
(وڌيڪ پڙهو) |
