|
مورڻيون مُنهنجا ٽهوڪا ته ڇِڪي آيا ها!
آنءُ گهنگهور گهٽائن مان هليو آيو هوس،
لَڪ جڏهن ڪالهه ليارن ٽڙي مهڪايا ها
ماڪ جئن گيت تڏهن آنءُ اچي ڳايا ها
گيت جي ڏيهه مٿان ڇانوَ ڪري ڇايا ها!
انت کان پار صدائن مان هليو آيو هوس
ڪير چوندو ته سندم گيت هُيا مايا ها!
مورڻيون منهنجا ٽَهوڪا ته ڇڪي آيا ها!
--------
موت! ڪجهه وقت اگر ڏين ته وَسان ڌرتيءَ تي
هي ڪَويتا ته نه برسات جيان ڪجهه آهي!
واءُ ۾ جئن گسي وَلهارُ، گسان ڌرتيءَ تي،
مون گهٽايو نه وَسان چَئِن ڏَسان ڌرتيءَ تي،
ڦول چوڌار پيو آنءُ پَسان ڌرتيءَ تي،
سَڀ ٻُڌِي گيت چَون ڏات جيان ڪجهه آهي،
جئن ٽِڙن ٽارَ ائين آنءُ هَسان ڌرتيءَ تي
موت! ڪجهه وقت اگر ڏين ته وسان ڌرتيءَ تي.
--------
دُور جا سَڏ گهڻو وقت لنوايا آهن،
هاڻِ تنبورو وٺو، هاڻِ هليو ويندس مان!
ايترا گيت ستارن نه ٻُڌايا آهن،
جيترا گيت اوهان لاءِ مون ڳايا آهن،
گيت ٻين لاءِ به مون ڪيئي بچايا آهن
اڱرين ڇا نه سَٺو! هاڻ هليو ويندس مان!
اي ازل! تو سان ڪيل قول نڀايا آهن،
دُور جا سَڏ گهڻو وقت لنوايا آهن.
--------
هاڻ ڏيئو به متان ساٿ نه ڏي!
رات يلغار ڪَري آئي آ
چَنڊ جي مَنڊ جيان دُور اَڏي،
ڪيئن چئجي ته ڪڏهن جُوءِ ڇَڏي،
موٽ کائي نه وَري جيءُ لڏي!
تيرگي وارَ ڪري آئي آ
ڇانئجي آهه وَئِي اڄ ته تَڏي،
هاڻ ڏيئو به متان ساٿ نه ڏي!
--------
نِنڊ جو نانءُ نه وَٺ، ننڊ اسان لئه ناهي،
ننڊ هڪ اجنبي مهمان جيان آهي هِت!
مَڏُ کُٽڻو ئي نه آ، مَڌ پيو ڪو ٺاهي،
چَنڊَ جو ٿانءُ ته کڻ، ايءُ پيَڻ لئه آهي،
کيپُ گهنگهور گهٽا جيئن اچي ٿو ڪاهي،
پر اکينِ
–
نِنڊَ ته ارمان جيان آهي هِت
هُو ڪلال آهه ڪٿي، ڇا ٿو چڪائڻ چاهي؟
نِنڊ جو ناءُ نه وَٺ، نِنڊَ اسان لئه ناهي!
--------
موتَ ٻوساٽَ هُئي، واءُ ٿي گهُوگهاٽَ ڪَيا
تيز گهوڙي تي اِئين نِنڊَ اچي وَئي توکي!
تُنهنجي ارمان سوين گهيڙ ڪيا گهاٽَ ڪَيا
ٿي گجيو اُڀّ، کِنوڻ ڪالهه ٿي چمڪاٽ ڪَيا،
ڇا نه احسانَ ٿي لهرين جي مٿان لاٽَ ڪيا!
ايڏي رفتار ۾ ڪِئن اکِ لڳي وئي توکي؟
آنءُ جاڳايو گهڻو، آنءُ ته رانڀاٽ ڪَيا!
موتَ ٻُوساٽَ هُئي، واءُ ٿي گهُوگهاٽ ڪيا!
--------
تون نه ڄاڻين ته ڪِٿي انت پُڄائي توکي!
تو پرستش ته رڳو آهه ڪَئي هِن پَل جِي!
پاکڙو چَنڊَ جُهڪايو ته ڀڄائي توکي،
مارئيءَ جيئن کنڀي، ڪوٽِ رَسائي توکي،
۽ رکي بندِ اُتي، روز هڄائي توکي!
تو حقيقت نه آ معلوم اَجَهل جي جَهل جي،
ڪوٽَ ڪيرائي ڪڏهن جيڪو بچائي توکي!
تون ته ڄاڻين ته ڪِٿي انت پُڄائي توکي.
--------
کوهَه تي پويون گهڙو آهه، اِهو ڪيئن چوان!
ڪيترو پنڌ ڪري آنءُ ڀرڻ آيو هان!
ڪئن نه گِرڻي ٿي ڦِري، مان ٿو جڏهن ڪوسَ ڪڍان!
مان نه ڪي زور ڏيان ۽ نه ڇِڪان ڇِڪ ئي ڪيان!
ڪير ٿو وَرت ڇڪي، آنءُ پيو هيٺِ ڏسان،
منهنجو وارو آ، اُهو پورو ڪَرڻ آيو هان
کوهُه اڳ کان به گهڻو آهه، اِهو ڪيئن مڃان!
کوهَه تي پويو گهَڙو آهه، اِهو ڪيئن چوان!
--------
ڪا گهڙي نانهن جڏهن ياد نه آئي آهين،
تُنهنجي صورت جيئن تقدير جو آئينو آ!
مون ته سمجهو هيو مون لاءِ تون ڄائي آهين،
پر ازل منجهه لکيو ڪنهن ته پرائي آهين،
پو به تون ڪيئن نه رڳ رڳ ۾ سمائي آهين،
جنهن صنم ساز جڏهن ٺاهيو سندءِ سينو آ
تنهن نه معلوم، ته ڪئن مون کان تڳائي آهين!
ڪا گهڙي نانهه جڏهن ياد نه آئي آهين.
--------
چَنڊُ جنهن لاءِ پيو روز لياڪا پائي
اڳُ به صورت گرو هِن جيئن ڏٺي
ٿَوَ ڪائي؟
ڄڻ ته درياهه ڇُهڻ لاءِ وراڪا پائي
ڇوليون ٿِي گهاٽ مٿان آ ويو ڏاڪا پائي
هُن جيان تيز ورانگون وئي ڇاڪا پائي؟
هيئن سُهڻي ڪا ڏٺي ٿَوَ يا ٻُڌي ٿَوَ ڪائي
سانت ۾ ڪُنّ وَيا ڪيئن نه واڪا پائي!
چَنڊُ جنهن لاءِ پيو روز لياڪا پائي.
--------
گهَر گهٽيون، گهاٽَ، سڀيئي ته ٻُڏي ويا آهن
اوچتو ڪلهه هتي طوفان لڳو هو ڏاڍو،
وِڄُ چمڪاٽ، سڀيئي ته ٻُڏي ويا آهن!
ڪنهن ڳڻيا ڳاٽَ، سڀيئي ته ٻُڏي ويا آهن
ڪيتري ڇاٽَ، سڀيئي ته ٻُڏي ويا آهن،
مون ڏٺو شهر ته وِيران لڳو هو ڏاڍو
ٿي رُني ماٽَ سڀيئي ته ٻُڏي ويا آهن
گهر، گهٽيون، گهاٽَ، سڀيئي ته ٻڏي ويا آهن.
--------
دوستيءَ منجهه دغا اڳ به ڏٺي آهي تو
هي پُٺيءَ مَنجهه ڇُرو، هي ته نئين ڳالهه نه آ!
اشڪ آلود وفا اڳ به ڏٺي آهي تو
جيءَ جي لاءِ جفا اڳ به ڏٺي آهي تو
زندگي هيئن خفا اڳ به ڏٺي آهي تو
آدمي ڪو به بُرو، هي ته نئين ڳالهه نه آ
هيءَ دَستار و قبا اڳ به ڏٺي آهي تو
دوستيءَ منجهه دغا اڳ به ڏٺي آهي تو.
--------
هنج ۾ ٻارُ جئين ماءُ جَهلي
شاعريءَ لاءِ سرشٽي ائن آ!
هوءَ ڳاڙهاڻ پريان، باکَ بَلي!
ٿي نديءَ جيئن پِرَهه
–
هِير هَلي،
مامتا نِنڊَ ڀريا نيڻ مَلي،
ڏس ته ٿي راتِ رواني ڪِئن آ
ٿا اچن گيت وَري ڳوٺ ڳلي
هنج ۾ ٻارُ جئين ماءُ جَهلي.
--------
ڪيرَ ٿي ياد اچي هڏڪيءَ ۾
پارَ کان پيارُ اچي ٿو ڪنهن جو؟
ڇا نه رابيل ٽِڙي آ جيءَ ۾؟
واس ڪو آهه وَريو ڌرتيءَ ۾!
ڄڻ اُڏار آهه پکين ٽوليءَ ۾
هيءَ اسرار اچي ٿو ڪنهن جو
اوچتو شعر جيان ٻوليءَ ۾؟
ڪيرَ ٿِي ياد اچي هڏڪيءَ ۾؟
--------
جي اچين، رات رَهي پوءِ هَلي ويندي ڪَر!
ڇو اِئين شام لٿي، راهَه رَمي ويندي آن!
جي وڃي چَنڊ لَهي، پوءِ ڀَلي ويندي ڪَر،
مُنهن انڌيري ۾ ٽپي پارِ ڳلي ويندي ڪَر،
ڪو پڇيئي ته ’ڪٿي هُئينءَ؟‘ اَلي ويندي ڪَر،
ترسندي نانهه، اُڀي پير هَلي ويندي آن!
اُڃ اُجهائي ته اڙي پيارَ کَلي ويندي ڪَر!
جي اچين، رات رَهي پوءِ هَلي ويندي ڪرَ!
--------
ايترو وقت ڪٿي ايئن ڇُپي وئي آهين؟
چنڊ تولاءِ ڳِليون روز اڃا ڳولي ٿو.
ٿورڙو پيار ڏئي، پوءِ هلي وئي آهين!
ڪيئن خوشبوءَ جيان راهَه ڀُلي وئي آهين
ڄڻ ته رابيل ۾ ٻيهار گِهري وئي آهين
چَنڊُ تولاءِ چَڪيون روز اڃا ڦولي ٿو!
ڪئن چوان لوءِ ۾ ڪنهن جاءِ لڪي وئي آهين!
ايترو وقت ڪٿي ايئن ڇپي وئي آهين؟
--------
رات برسات پُڇيو هوءَ وئي آ ڪيڏانهن؟
هوءَ پَر سالَ ته رابيل جيان کِلندي هُئي!
هُو ڇُڙيل وار ويا ڄڻ ته گهَٽائون جيڏانهن!
چَنڊ تون ڳول مَتان هوءَ هُجي ڪِٿ ايڏانهن!
گهَر جتي آهه سندس واءُ هلي وڃ تيڏانهن!
هوءَ پَر سال هتي ڊيل جيان ٽلندي هُئي
دِل اشارو ڪَيو ڪنهن جاءِ ڇُپي آ هيڏانهن،
رات برسات پُڇيو هوءَ وئي آ ڪيڏانهن؟
--------
مانگهه جي راتِ هوا ٿي پَئي گهوگهاٽ ڪري!
مانگهَه جي رات گهران ڪيئن هَلي آئي آن؟
اوڙڪون پيئون پَوَن وِڄُ ٿي ڪڙڪاٽَ ڪَري،
واهه وهندا ٿا رهن، تون ٿي اچين واٽَ ڪَري
گهر مان نڪتينءَ سکيءَ سان رُڳو سُرٻاٽَ ڪري
ايڏي برساتِ، تَران ڪيئن هلي آئي آن؟
هيئَن ڪنهن لاءِ سندءِ جيءُ پيو جاٽ ڪري؟
مانگهه جي رات هوا ٿِي پئي گهوگهاٽ ڪَري!
--------
پيارَ جو نانءُ هوا مَنجهه هُري ٿو، هل تون!
پيارَ جي لاءِ ندي ڪا به تکيري ناهي.
ٻاجهه جو ٻولُ لڳاتار ٻُري ٿو، هَل تون!
اي اَجهل ڇِڪّ وري پيرُ چُري ٿو، هَل تون!
تنهن طرف جنهن کي سندءِ ساهُه گُهري ٿو، هَل تون!
آ سِڌي واٽَ، وَرِي واءُ به ويري ناهي،
جنهن گهڙيءَ لاءِ سندءِ جيءُ جُهري ٿو، هَل تون!
پيار جون نانءُ هوا منجهه هُري ٿو، هَل تون!
--------
ڏِس ته ڪئن ڪُونڀٽ ٻَرن ٿا، ڪنهن ازل جي آگ ۾!
تو ڏٺو ڪئن واءُ ۾ ساريون وَليون ڄَرڪن پيون؟
ڏِس ته سڀ برپٽ ٻرن ٿا، ڪنهن ازل جي آگ ۾!
مِينهَن
۾ مَرگهٽ ٻَرن ٿا، ڪنهن ازل جي آگ ۾!
اِنڊلٺ يا ڳٽ ٻَرن ٿا، ڪنهن ازل جي آگ ۾!
لونءِ ۾ لارون ڪَري، سارُون وَري جَرڪن پيون،
پيار جا پوپٽ ٻرن ٿا، ڪنهن ازل جي آگ ۾!
ڏِس ته ڪئِن ڪُونڀٽ ٻَرن ٿا، ڪنهن ازل جي آگ ۾!
--------
راتڙيون هونءَ اِئين ٻيون به گُذاريون آهن.
سُونهن جي ساٿِ، اِها رات به گذري ويندي.
گوپيون شام به ائن ڪو نه ڌتاريون آهن
جيءَ جمنا ۾ لٿيون ڪيتريون ناريون آهن،
چاندني رات ۾ جي نِينهن نِکاريون آهن!
تون متان ڀانئين ڪا بارات به وسري ويندي.
پيار جي پنڌ ۾ ڪيڏيون نه سواريون آهن
راتڙيون هونءَ اِئين ٻيون به گذاريون آهن.
--------
ڪوڪ تارن ۾ هلي ويندي آ،
ڪويليون ڪوڪَ نه مرندي آهي،
آگ هرطرف لڳي ويندي آ،
دور تائين ڪا ڄڀي ويندي آ،
ڪيئي درياهه ٽپي ويندي آ،
ڪويليون ڪوڪَ ته تَرندي آهي
دُور تارن ڏي تَري ويندي آ،
ڪُوڪَ تارن ۾ هلي ويندي آ.
--------
ڪو به خوشبوءَ جي بَها ڪو نه ڪٿيندو آهي.
ڪو به رابيل رَتين ساڻ نه توريندو آ.
عشق ايندو آ ته اِئن مفت ۾ ايندو آهي.
ڪو گُلابن سان اَچي پاند ڀريندو آهي؛
ڪو به ان لاءِ ڀَلا رِٿّ رِٿيندو آهي؟
مُرڪ سان ڄڻ ته شڪنجي ۾ جَڙي ويندو آ
پيار جئن ڪو ئي به طوفان نه ٿيندو آهي.
ڪو به خوشبوءَ جي بَها ڪو نه ڪٿيندو آهي.
--------
هر تصور کي بنا ڏوهَه اُجاڙي ويئينءَ،
تون ته هر چيز کي ويران ڪري وئي آهين!
تو ٻُڌايو به نه ڪنهن جي پَئي پاڙي ويئينءَ!
گُل ته زنجير هيا پو به لتاڙي ويئينءَ،
چاندني سَرو و صنوبر تي پڇاڙي ويئينءَ
هر تبسم کي بيابان ڪَري وَئي آهي!
سُڃّ سان جيءَ سڄي عمر سَلهاڙي ويئينءَ
هر تصور کي بنا ڏوهَه اُجاڙي ويئينءَ.
--------
هر نئين رات نئون صبح اُڀاري پيئي،
ڪيئن چئجي ته اهو سلسلو ڪيسين هلندو!
باک ٿئي ٿِي نوان رابيل ٽِڙن ٿا ڪيئي،
ٿا وَڃن نيٺ ڇَڻي واءُ کي خوشبو ڏيئي،
زندگي چار پَهر آ، اجهو ويئي، ويئي!
ڪير ڄاڻي ته اِهو سلسلو ڪيسين هلندو!
سوچ سُرٻاٽَ ڪيا پاڻ مان ٻاهر نيئي،
هر نئين رات نئون صبح اُڀاري پيئي!
--------
شاعري منهنجي ڪڏهن نانهه شعوري ڪوشش
ننڊ مان ڪير اُٿاري ٿو، لکان ويٺو مان!
ننڊ جي لاءِ ڪَئي آهه مون پوري ڪوشش،
نِنڊَ جي لاءِ مگر نانهه ضروري ڪوشش،
جيستائين نه لکان، نِنڊَ اَڌوري ڪوشش!
ٻيو به ڪو آهه سندس ساٿ ڏيان ويٺو مان،
شعر سِرجي وَئي ڪيڏا نه سموري ڪوشش!
شاعري مُنهنجي ڪڏهن نانهه شعوري ڪوشش!
--------
اي ازل آءُ، اچي ويهه، رهاڻيون ڪَر ڪي!
مان جڏهن کان ٿو لکان، ڪيئي صديون ٿيون آهن،
ميٽليءَ منجهه لکيو ڪيئن، ڪهاڻيون ڪَرڪي!
ڪويليون ٻُور ڏسي، اڄ به اُماڻيون ڪَرڪي!
۽ ڪويتائون نئين نينهن سان واڻيون ڪَرڪي!
مان وري پينگهه لُڏان، ڪيئي صديون ٿيون آهن.
ڳالهڙيون ڳُجههّ جون مون ساڻ پُراڻيون ڪَرڪي!
اي ازل آءُ، اچي ويهه، رهاڻيون ڪَر ڪي!
--------
تون چوين ٿو ته ”اُٿي لِکّ! اُٿي لِکُ هاڻي!“
”هي گهَڙِي آهه اَمر ڪو نه وَري وَرڻِي آ.“
”ننڊ مان ڪالهه جيان جاڳُ، وَري لِکُ هاڻي!“
”پيا - رابيل اَسر ويرَ ٽِڙي لِکُ هاڻي!“
”تون وهائوءَ کان گهڻو ڏورُ ڏسي لِکُ هاڻي!“
تون چوين ٿو ته ”اُها ڪَرِ، جا سندءِ ڪرڻي آ“
”ڪنگريون جيئن ڀَري کوهُه گِڙي لِکُ هاڻي!“
تون چوين ٿو ته ”اُٿي لِکُ هاڻي!“
--------
ڏات هَرڻيءَ جيان رُڃ ڏني آهي ڪا،
رُڃ جا دور وڃائي ٿِي پري کان پَرتي!
زندگيءَ ڪُجهه نه ڏنو سُڃّ ڏني آهي ڪا،
تون کُهيون کوٽِ، جئڻ اُڃّ ڏني آهي ڪا!
بُک سانجهيءَ لٿي جُڃّ آهي ڪا،
ڏس ته ٿِئي سِج سَڳائي ٿي پري کان پرتي!
ڪنهن ’رَسي وَٽّ‘ چئي مُڃ ڏني آهي ڪا
ڏاتِ هرڻيءَ جيان رُڃَ ڏني آهي ڪا!
--------
شاعري، موت کي اِسرار بنائي ويندينءَ،
عُمر جي هيئن لِکِي تنهنجي گُذرندي رَهندي!
جيئندينءَ تا به ابد، موتُ مِٽائي ويندينءَ
چَنڊَ جئن گهاءُ ڏَئِي رات کي گهائي ويندينءَ
هِيرَ جئن پو به گهڻو ڪجهه ته ڇُپائي ويندينءَ،
جا کُٽي نانهه ڪويتا اُها وَرندي رهندي؛
سُونهن جو هڪ نئون سنسار بڻائي ويندينءَ،
شاعري موت کان اسرار بڻائي ويندينءَ!
--------
سارَ جي ڏارَ مٿان ڪيڏا پکيئڙا آهن.
هر نئين سِجّ نَيون ٻولڙيون ٻولن ٿا!
ڏينهَن جي پيارَ جي ٻانُهنِ ۾ گذاريا آهن،
ٿي ڪَڪَر
–
ڇانوَ مٿان عمر تي بيٺا آهن،
يادگيرين به يَڪا مِينهَن وَسايا آهن،
تاڪِيا پَٽّ جا ڄڻ پَهر اَچي کولن ٿا،
لونءَ ڪانڊارجي ٿي ايترا لسّا آهن!
سارَ جي ڏارَ مٿان ڪيڏا پکيئڙا آهن!
--------
عمر آغوش ۾ هر رات ٿي توکي ڳولي،
تون خبر نانهه ته ڪيڏانهن هَلي وَئي آهين!
رات جا پهر ستارن سان پئي ٿِي ڦولي،
باک تولاءِ پڇي ٿي پئي ٽولي ٽولي
پو چوي ٿي ته ”پُڪاريوس، پکيئڙا ٻولي!“
اِئن لڳي ٿو ڪِٿي ڪَڪرِين ۾ رَلي وئي آهي،
سمنڊ ۾ پوءِ به ڇوليون ڏٺيون مون ڇاڇولي،
عمر آغوش ۾ هر رات ٿِي توکي ڳولي.
--------
ڍيرَ قالينَ اڳيان پيارَ پٿاريا آهن.
ڇا کڻان ڇا نه کڻان، مان ته مُنجهي پيو آهيان!
جيترا پيار ڪَيا، سڀ اُهي ساريا آهن،
ڄڻ ڏِياريءَ جيان ڏيئڙا ٻاريا آهن،
ڪيترا چنڊ سندءِ سار تي واريا آهن
ايترا چنڊ گهڻا، مان ته مُنهنجي پيو آهيان
ائن لڳو ڄڻ ته سَوين ڦولَ ڦُلاريا آهن!
ڍير قالين اڳيان پيار پٿاريا آهن.
--------
جي ٻُڌَءِ هيئن صدائون ته اُڏامي ايندينءَ،
پئد سڀ پاڻ تان هڪ سَٽّ سان لاهي وجهندينءَ؛
مون اڱڻ جان نه پڄين، پَر نه ڪٿي ساهيندينءَ،
جئن گهٽائن ۾ تکو چنڊ، اِئين ٿي ايندينءَ،
راهه ۾ ڪيتريون سالن جون چُميون ساريندينءَ،
پهچنديئي تون ڳراٽيون ڳلي ٺاهي وجهندينءَ
هر جدائيءَ کي ڀُلي جان وَري واريندينءَ،
جي ٻُڌءِ هيئن صدائون ته اُڏامي ايندينءَ.
--------
پيار اڳ ۾ به ٿيا هيئن ٿيو نانهه ڪڏهن،
ڄڻ ته مهتاب ڇُليو آهه ڇِتين ڇولين ۾!
گل مُسرت ۾ اَچي هِيرَ جُهلائي ٿي جڏهن،
تُنهنجي خوشبوءِ کي لڳاتار پکيڙي ٿي تڏهن،
پيارَ اڳ ۾ به ٿيا، هِئن نه ٿيو آهه ڪڏهن!
شاعري هيئن ڏٺي ٿي ڪِٿي ٻين ٻولين ۾؟
پيار جا پُور ڪَٺا هِيئن ڪيا آهن ڪنهن؟
پيار اڳ ۾ به ٿيا هئن نه ٿيو آهه ڪڏهن!
--------
راڳ جا ڀاڳ ته ڏس، ڪِئن نه ٽِڙي پيو آهي
جئن ٽِڙي چيٽَ ۾ اڌ رات جو رابيل پَوي!
ڄڻ ته خوشبوءَ جي ڪٿي پيرُ ٿِڙي پيو آهي
ڄڻ ته ڀونرن جو مٿس ميڙُ مِڙي پيو آهي
ڄڻ ته وَلهار مٿان چَنڊ کِڙي پيو آهي!
روشني روح مَٿان ايتري ٿي هيل پوي
ڄڻ ته تارن جو پريان کوهه گِڙي پيو آهي
راڳ جا ڀاڳ ته ڏس، ڪئِن نه ٽِڙي پيو آهي!
--------
جيترا پيار مليا ايترا قافيا آهن؟
ڪيئن ٻوليءَ ۾ اَچن ايتِريون زلف
–
وَليون!
تو پَري روءِ خدا ڇا نه پسايا آهن!
چنڊ جئن آنءُ ڏٺا ڪيترا چهرا آهن!
دل جي آئيني ۾ آيا ڪيئي جلوا آهن
مون تصّور جون گهميون ڪيتريون گلرنگ گليون!
گُل تن منجهه ٽڙيا اوچتو ڪيڏا آهن!
جيترا پيار مليا ايترا قافيا آهن.
--------
پوءِ به ورڻو ته اَوَس هان جي مري ويندس مان،
ها، هتي راتِ رهي آنءُ هليو وڃڻو هان!
جئن اُتر واءُ گُهلي اِيئن ٽَري ويندس مان،
جيترا بارِ به ايندس ته وَري ويندس مان؛
هن دفعي جئن کڻي گيتن جي ڀَرِي ويندس مان
چَنڊَ جِئن دُور ڪَهِي آنءُ هليو وڃڻو هان!
شمع وانگر ته نه آهيان جو ڳري ويندس مان،
پو به وَرڻو ته اَوَس هان جي مري ويندس مان.
--------
(وڌيڪ پڙهو) |
