|
هتي ته ساهُه مُنجهي ٿو، ڪڏهن ته پٺتي موٽُ!
ڪڏهن ته آءُ ٿڌيءَ هيِر وانگيان مون ڏانهن!
هِتي ته پَنّ به لوڏي نه ٿو پيو اکروٽُ،
پهاڙ
–
پَنڌُ اکٽ ٿو لڳي، پَري آ ڪوٽُ!
وڌيِ اُساٽ وَئِي، ڄَڻ ته آ کَليءَ ۾ کوٽُ!
ڪڏهن ته آءُ نديءَ نِير وانگيان مون ڏانهن!
متان وَري نه مِلي هيِئن توکي گهوڙي گهوٽُ
ڪڏهن ته آءُ ٿڌيءَ هير وانگيان مون ڏانهن.
--------
ڪڏهن ته آءُ چُمي ڏينم چاندنيءَ وانگر.
ڪڏهن ته آءُ هَٽي رات جي هتان ڪارنهن!
رهي نه موتُ، ڪڏهن آءُ زندگيءَ وانگر،
شرابِ ناب بڻي آءُ سَر خوشيءَ وانگر
اِئين نه آءُ رڳو ڪينه پروريءَ وانگر
اچِي ٻُڌاءِ ته سازش اِها سٽِي آ ڪنهن؟
ڪَڏهن ته پير ڀري آءُ دوستيءَ وانگر
ڪڏهن ته آءُ چُمي ڏينم چاندنيءَ وانگر.
--------
لڳي ٿو کُوههَ ۾ پاڻي وَڌي ويو آهي
جڏهن به چيلهه مٿان تون گهڙو کڻي نڪتينءَ.
گهلي ٿي هِير ائين ڄڻ ڪِٿي وُٺو آهي
ڪَڪَر گجن پيا جِئن تو ڇڏيو ڳِلو آهي
اڃا ته چُپِّ ڪٿي سِجّ جهانجهرو آهي
جِهمي پيو جُهڙ تون جڏهن سَکِي نڪتينءَ،
اِجهو هُو کوهه، هِتان پنڌُ ٿورڙو آهي!
لڳي ٿو کوهه ۾ پاڻي وَڌي ويو آهي.
--------
نه هيئَن شعر لٿو مينهن جيئن اڳُ ڪنهن تي،
مدام ناهه حياتي اڃا لکي وٺ ڪجهه
ملي ويو نه ڪڏهن آهه هيئَن دَڳُ ڪنهن کي
اُجارَ هيِئن ته وِرلي ڏئي ٿو جڳُ ڪنهن کي
سَليو نه سونهن اکينِ آهه سارو سَڳُ ڪنهن کي
اڃا به جيءَ ۾ جهاتي، اڃا لکي وٺ ڪجهه!
ڪيو نه موت ڪڏهن ايِئن اَڳُ مَڳ ڪنهن کي
نه هيئن شعر لٿو مينهن جيئن اڳ ڪنهن تي
--------
خبر نه آهه گهڻا مئڪدا کُٽائيندين!
ٻه چار جام اڃا پيءُ، نيٺ هلڻو آ.
ڏسان پيو ته صراحيون اڃا به پيٽيندين،
اِها اُساٽ نه ڄاڻان ڪڏهن ٻُجهائيندين
پتو نه آهه ته مدهوش تون ڪڏهن ٿيندين!
ٻه چار ڏينهن ڀَلي جيءُ، نيٺ هلڻو آ،
رڳو خمار اِهي پاڻ سان کڻي ويندين.
خبر نه آهه گهڻا مئڪدا کُٽائيندين!
--------
سرنهن جي ڇانو ۾ ويهي رهو ٻه چار گهڙيون
اڃان ته پنڌ پري آ مسافرو پنهنجو!
رُڪاوٽون ته هيون راهه ۾ هزار کڙيون،
هَلِيهءُ ٿي تيز سُوارو هڻي، اَڙين تي اَڙيون،
کُٽن ڪِٿي اِهي تقدير جون ڪڙين تي ڪڙيون!
ڪٿي نه آهه اڃا پنڌ ڇو پُنو پنهنجو
پَريان سڏِين پَيون ڄڻ ڪٿان رڙين تي رڙيون!
سرنهن جي ڇانو ۾ ويهي رهو ٻه چار گهڙيون.
--------
ٽُٽي ويون ته ڇُٽيون، ميڙ تون ڀَلي شيشا،
دليون نه جوڙِ، دليون آئيني جيان آهن
ڏٺي نه ٽاڪُئين دل جيئن ڪنهن به شيءِ ٻي ڪا!
اڳي به آهه ٽُٽي، عشق ٿي ويو ٽڪرا،
سنڀالِ! هيل به نازڪ اَٿي اِهي رشتا،
ٽٽي پيا ته وَيا، جام وانگيان آهن.
ڦُڙيون ڦُڙيون نه ڪَٺيون ڪَر اِهي نه ٻيا پيالا!
ٽُٽي ويون ته ڇٽيون، ميڙ تون ڀلي شيشا.
--------
ملين ته اڄ ئي ملي وڃ، سُڀان هُجان نه هُجان!
خبر نه آهه، گهڻا ڏينهن زندگي آهي!
سڀاڻي سِج نه نڪري متان گهٽائن مان،
سڀاڻي ٽهڪ نه ٻڌجن متان فضائن مان،
سڀاڻي مهڪ نه ايندي اِئين هوائن مان،
اچين ته راهه ۾ رابيل اڄ ٽڙي آهي،
وَري سُڳنڌ اِئين ڀي اچي ڪڏهن نه متان!
ملين ته اڄ ئي ملي وڃ، سُڀان هُجان نه هُجان!
--------
پتو پيو ته سياست فريب هُئي يارو!
پتو پيو ته فقط شاعري چڱي آهي.
پتو پيو ته اهو خواب ئي هُيو سارو،
هُيو نه رات منجهان ڪو به چَنڊَ جو چارو،
اِئين لڳو ته ڪيم موت کي ڳچيءَ ڳارو،
جِتي به، جيئن به آ، زندگي چڱي آهي،
اِئين به ناهه ته هر چيز آ کِکيءَ کارو،
پتو پيو ته سياست فريب هُئي يارو!
--------
اڃا ته ننڊ منجهان ٿي ڏَري اُٿِي ڏارو،
اڃا ته جَنڊُ پيو پيسجي اڳي وانگر!
اڃا عوام اڳي جِيئن آهه ويچارو،
اڃا ته باک ڦُٽي نانهه اي وطن وارو!
ٻُڏي ويو آ وَري تيرگيءَ ۾ تارو،
اڃا ته هانءُ پيو هيسُجي اڳي وانگر
اڃا نصيب مٿان آهه ڪو ڪڪر ڪارو!
اڃا ته ننڊ منجهان ٿِي ڏَري اُٿي ڏارو!
--------
اڃا ته سُمهه، خدائي سُتي پئي آهي
اڃا ته چَنڊ پيو آسمان مان گهوري!
جِتي به پنڌ ۾ تنهنجي جُتي پئي آهي،
اُتي لڳي ٿو اڃا تائين روشني آهي،
خبر نه آهه نئين واٽ ڪا ٺهي آهي!
پَيو اڃا هُو زمان و مڪان مان گهُوري،
اڃا نه آهه کُٽِي، زندگي پَئي آهي،
اڃا ته سُمهه، خدائي سُتي پئي آهي.
--------
خدا پيو ٿو سڄيءَ ڪائنات مان گهوري
خدا جي واٽَ ۾ جيڪي ڪَرين، چڱو آهي
ائين به نانهه ته هرڪو سُتو اکيون پُوري،
اکيون ڪِروڙَ اَٿِي آسمان جي کوري،
خدا پيو توکي ذات و صفات مان گهُوري
اڃا به چُونڊ، جي پُٺ تي وَرين، چڱو آهي
جئين ٿو چنڊ ڏِسي هيٺِ رات مان گهُوري
خدا پيو ٿو سڄيءَ ڪائنات مان گهُوري.
--------
خدا جي ڳُجهّه ۾ ڇا لاءِ پَوَڻ چاهين؟
خدا جو ڳُجهه ڀلا ڪنهن اڃا لڌو آهي!
نچي ٿو مور اُهو ڇو نه ٿو ڏسڻ چاهين؟
ڪَڪَر جي ڪورَ ته ڏِس، تون ته سا نه ٿو ٺاهين!
وَليون ڀٽُن تي ٽِڙن ڪيئن ٿيون، جي ساڃاهين!
اِهو به رازُ وسيهِر ڪٿي لِڪو آهي،
چڱو ته آهه اِئين ڪاهِه جئن پيو ڪاهين!
خُدا جي ڳُجهه ۾ ڇالاءِ ٿو پَوَڻ چاهين؟
--------
ڪِناري ساڻُ اُجهاڻل ٻه جهوپڙيون آهن
اُداس چنڊ تري ٿو اُداس مَنڇر ۾!
اِئين اُداسُ اُجهاڻل سندم اکيون آهن
صديون ٿيون ته نه ٻيڙائتون ڏٺيون آهن،
ڪَتيِن ڏِيا ٽيون هوا ۾ اُجهامڻيون آهن،
اُنهن جا هاڻِ جَهڪا عڪس ٿا لڳن جَر ۾
خبر نه آهه ته آڙيُون ڪِٿي لَٿيون آهن،
ڪِناري ساڻ اُجهاڻل ٻه جهوپڙيون آهن.
--------
پِرهه جي هيِرَ ۾ رابيل جئن ٽِڙڻ ٿا پيا
ائين لڳي ٿو جوانيءَ ۾ تون ٽِڙي آهين!
وَهن ٿيون ڪنگريون، کوهه ڄڻ گِڙن ٿا پيا،
سندءِ وجود مان نغما اِئين ڇڙن ٿا پيا،
اَڃان گلاب کِڙن ٿا ڀَوَنر مڙن ٿا پيا،
ٻه پل ته ويهه، اِئين ڇو اُتامڙي آهين؟
پياڪ سُونهن ڏسي، ڪيترو ٿِڙن ٿا پيا!
پرهه جي هِير ۾ رابيل جئن ٽڙن ٿا پيا!
(وڌيڪ پڙهو) |
