زيب نظاماڻي
غزل
نيڻ ٿا مرڪن ٻهڪيو من.
ڇيرڙي ڇمڪي ڇنن ڇن ڇن.
ڪول ٽڙن ٿا گيت ٻُرن ٿا،
سُرنهن ڦولاري برسيو بن.
بسنت رُت جو چولو پائي،
مهڪيوآهي گُلابي بدن.
ڪوئل ڪوڪي سُر آلاپي،
سُک جا سانول ساز سُرن.
ساڀيا بڻجي ساجن آيو،
چاهه جا چوڏس چنگ چُرن.
پريت جي ڌرتي جهمريون پائي،
آس اڱڻ تي دهل وڄن.
ڪينجهر بلوچ
غزل
روز سپني ۾ اچي ٿو،
ڪيترو پنهنجو لڳي ٿو.
ڪيڏو بي قياس آهي،
چين ئي کڻي وڃي ٿو.
ڪهڙي ڪارڻ هر گهڙي هُو،
منهنجي سوچن ۾ رهي ٿو.
رات جي چانڊوڪيءَ ۾،
چنڊ ڇو مون ڏي تڪي ٿو.
هُن کي ڏسندي ئي ڪينجهر،
شعر ڪو سرجي پوي ٿو.
فياض مهر
ارپنا
تنهنجن يادن جي نانءُ
جيڪي هر پل، هر گهڙيءَ ۽ هر لمحي
منهنجي جيءَ ۾ رهن ٿيون ۽
روح ۾ اٿل پٿل پيدا ڪن ٿيون.
تو سان گهاريل پل پل جي نانءِ
جن مون کان
منهنجون ننڊون کسي ڇڏيون آهن
۽ سُک آرام وڃائي ڇڏيو آ.
تنهنجي ان مُرڪ جي نانءِ
جيڪا تنهنجن چپن تي
بهار جي پهرين مکڙيءَ وانگر
ٽڙي پوندي آهي، جڏهن
تون مون وٽ ايندي آن-
لُڙڪن ۽ مُرڪن سميت
ٽهڪن ۽ سڏڪن سميت
منهنجي سڄي حياتي
تنهنجن سڪ ۽ پيار سان ڀريل
انهن نيڻن جي نانءِ
جن مون کي جيئڻ سيکاريو.
مسعود لوهار
انڪار
تون،
منهنجي من جي
ويڪرائپ ۾
وڃائجي وئي آهين
پوءِ به پاڻ کان پاڻ
ٿي لڪائين.
۽ ڄاڻي به ٿي
زندگي جا رستا سڀئي
نيست ڏانهن لڙندا وڃن ٿا.
پوءِ به گهوڙن جي ٽاپولين منجهان
خواب پنهنجاٿي ڇڪين
۽ شهر جي هر قصر تي
پنهنجي نالي جي تختي ڏسڻ لاءِ
تون به ڪيڏا ٿي ڏوهه ڪرين
تون جي مون کي
هڪ دفعو
پنهنجي اکڙين ۾ اچڻ ڏين
مان صدي جا سڀ سمنڊ
اڪري وڃان،
۽ تو کي سکن جي شاخ ۾
گلڙو بناءِ، مان ڇڏيان.
پر مون کي آهي پتو
ڪنڌ جي ڌوڻ سان
انڪار جي گولي هڻي
تون ڇڏي ويندين هلي
تون ڇڏي ويندين هلي.
ساگر ڀٽي
غزل
آهن ڏينهن ڏکيرا سائين!
وقت جا آهن ڦيرا سائين!
جيڪي ٻَهران سُندر ڀاسن،
اندر تن جا ميرا سائين!
جيون ٻاٽ انڌيرو، جنهن،
ايندا نيٺ سويرا سائين!
صحرائن ۾ ڀٽڪي ڀٽڪي،
ٿي پيا آهيون کيرا سائين!
زخمي دل کي ڪري ويا هاءِ،
تنهنجا نظرن ڇيرا سائين!
تو وٽ روز ڏياري پيارا،
مون وٽ گهور انڌيرا سائين!
پنهنجي هر هڪ ماڳ مڪان تي
ڌارينجا ڇو گهيرا سائين!
باري ابڙو
وائي
ڳل ۾ پارايل
تنهنجن هارن کي
لاهي نه سگهندس
ٻه ٽي ٿورا ڪر!
هيئن هزارن کي
لاهي نه سگهندس
وٺ نه امتحان،
آئون ستارن کي
لاهي نه سگهندس
نڙيءَ ۾ اٽڪيل
تن اظهارن کي
لاهي نه سگهندس.
خير محمد چنه
غزل
لڪير جو مان فقير ناهيان،
نظرن جو مان حقير ناهيان،
وڪيل وانگي آڏي پڇا ڪيان،
ڇو ته منڪر نڪير ناهيان.
ووٽ هڪ تي قسم کڻان ڇو؟
مان ته مرده ضمير ناهيان،
عشق جي ويزا گهري ٿو عاشق،
حسن جو مان سفير ناهيان.
پلاٽ پرمٽ مفت ملي پر،
ميمبر يا ڪو وزير ناهيان.
منور ابڙو
غزل
يادون ۽ مان ڳالهايون ٿا،
پَرپُٺِ تو سان ڳالهايون ٿا-
توڙي ڪوهين ڏوُر هليو وئين،
پوءِ به ڀرسان ڳالهايون ٿا-
تو بن ڪيڏو تڙپيو آهيان،
تو وٽ پهچان ڳالهايون ٿا-
ڏينهن ٻُسا، راتيون ويڳاڻيون،
موٽي اَچجان ڳالهايون ٿا-
پنهنجا سُور، پراوَن ماڻهن،
ساڻ نه سَلجان ڳالهايون ٿا-
وڃ ڀلي پر گهڻا ڏهاڙا،
ڏوُر نه رَهجان ڳالهايون ٿا-
الطاف سُرهيو
وائي
الاءِ ڇو
سدائين تو
خواهشون منهنجون لتاڙيون اٿئي
وَسِ هوندي
ته بهِ تو
خواهشون منهنجون لتاڙيون اٿئي
پرين آخر
ائين ڇو
خواهشون منهنجون لتاڙيون اٿئي
ڄاڻين ٿي
آهيان تُنهنجو
خواهشون منهنجو لتاڙيون اٿئي
ڇا ٿيو
مون کان ڏوهه؟
خواهشون منهنجو لتاڙيو اٿئي.
تلهار پيرزادو گمبٽ
پنجڪڙا
