|
قوي امروهوي
ڪل جو مئن اڪ ڪوزه گر ڪي ڪارخاني مين گيا،
ٿي هزارون ڪوزي اڪ گويا تو اڪ خاموش ٿا؛
مجهه سي هر اڪ ني ڪها يه تو بتائوهي ڪهان،
ڪوزه سازو مشتري اور تها جو ڪوزه بيچتا.
فزجيرالڊ:
And strange to tell among, he earthen lot,
Some could articulate while other not,
And suddenly…… more impatient cried-
Who is the potter, pray and who the pot?
جيتوڻيڪ اهو ترجمو سڀني انگريزي ترجمن کان وڌيڪ
سٺو آهي، پر فزجيرالڊ چوٿين ڇاپي ۾ اها رباعي
هيٺينءَ ريت درست ڪري ڇاپائي آهي:
Whereas some of the loquacious let-
I think a sufi pepkin- waxing hot-
“All this of pot and potter-tell me then,
Who is the potter, pray, and who the pot?”
بچن:
مجهي ڪهتي هوتا اَسچَريه،
رهي ٿي اُن مين سي ڪڇه بول،
مگر ڪڇه ٿي ايسي ڀي تاءَ تُر،
نهين جو منهه سڪتي ٿي کول؛
اچانڪ بول اُٺا يه پاتر،
سڀون سي جو ٿا اَد هڪ ادهير،
بناتا ڪيون هي ديرٿ ڪلال،
تُجهه مئي ڪي ڪشنڪ شرير.
مرزا قليچ بيگ:
دڪان ۾ ڪوزه گر جي ٿيو جوش خروش،
ڪوزا ڪي ڏٺم سخن ۾ ۽ ڪي خاموش؛
سڀني ٿي زبان حالجي سان چيو اُت،
ڪٿ ڪوزه گر ۽ ڪوزه خر ۽ ڪوزه فروش.
خيام:
روزي ڪه بود اذالسماءٌ الشقت،
داندم ڪه بود اذا النجوم النڪدرت،
من دامن_ تو بگيرم اندر عرصات،
گويم صنما باي ذنب قتلِت.
آغا شاعر:
جس روز ڪه آسمان ڦٽ جائي گا،
جس وقت ڪه دهندلي هو ستارون ڪي ضيا؛
دامن تيرا ٿام ڪر مئن يه پوڇون گا،
ڪس جرم پر سرڪار مجهي قتل ڪيا.
قوي امروهوي:
جس روز ڪه شق هو آسمان ڪا سينا،
جس وقت ڪه رخصت هو ستارون ڪي ضيا؛
دامن تيرا حشر مين پڪڙ ڪر تجهه سي،
پوڇون مئن ڪس گناه پر قتل ڪيا.
وي.ايم.داتار:
When time is spent out, space will leave no
mark,
When suns are blown out, light is turned to
dark-
I’ll grasp thy skirts, my beloved lord! and ask:
Why did thou make this all so staff and stark.
مرزا قليچ بيگ:
جنهن ڏينهن ٿيئ اذا السماءٌ الشقت،
جنهن وقت ٿئي اذا لانجوم النڪد رت؛
دامن وٺي تنهنجو ۽ چوان توکي تڏهن،
اي يار سڄڻ باي ذنب قُتِلت.
خيام:
مئي مي خورم و مخلافان از چپ و راست،
گويند مخور باده ڪه دين را اعدا ست؛
چون مي دانستم ڪه مئي عدوئي دين است،
باالله بخورم خونِ عدو را ڪه روا ست.
آغا شاعر:
مئي نوشي په هو مري تلاطم برپا،
ڪهتي هين نه پي دشمنِ دين هي يه بلا،
جب کل گيا يه ڪه دشمنِ دين هي شراب،
والله پيونگا خون_ دشمن هي روا.
قوي امروهوي:
دهني بائين سي سب مخالف احباب،
ڪهتي هين نه پي دشمن دين هي يه شراب؛
ڪيونڪر نه پيون شراب مين دانسته،
والله عدو ڪا خون پينا هي ثواب.
وي.ايم.داتار:
I drink my mead, but folk now intercede;
Drink not this mead, ‘tis foe of faith they
plead,
So wine is foe of faith! by God I drink,
‘Tis to rid this world of foes of cread.
مرزا قليچ بيگ:
آءُ مئي پيان، ڪن منع مون کي ماڻهو سدا،
۽ چون شراب دين دشمن جي بجا؛
جي آهي سچي دين جو دشمن به شراب،
دشمن جو پيئڻ رت آهي مذهب ۾ روا.
خيام:
چون مي گذرد عمر چه شيرين و چه تلخ،
پيمانه چو پر شود چه بغداد وچه بلخ؛
مئي نوش ڪه بعد از من و تو ماه بسي،
از سَلخ به غُره اَيد و غره به سلخ.
آغا شاعر:
جب عمر گذرتي هي تو ڪيا شيرين ڪه تلخ،
پيمانه جهان ڀرتا هو بغداد ڪه بلخ؛
پي عيش منا ڪه بعـﮧ ميري تيري،
يه چاند بهت چمڪيگا سؤ غري سي سلخ.
قوي امروهوي:
عمر جب جاني هي ٺهري هي تو ڪيا شيرين و تلخ،
هوگيا پيمانه جب لبريز ڪيا بغداد و بلخ؛
هان شراب_ ناب پيتا ره ڪه ميري تيري بعد،
سلخ سي غري بهت سي هونگي اور غرون سي سلخ.
هن رباعيءَ جو شوڪت بلگرامي به اڙدوءَ ۾ ترجمو ڪيو
آهي، جيڪو هر لحاظ کان اڙدوءَ جو بهترين ترجمو
سمجهيو وڃي ٿو، پر هن جي ان ترجمي کي آزاد ترجمو
چوڻ به مشڪل ٿيو پوي!
جب خاڪ هوئي تو خاڪ اور تخت هي ايڪ،
مرقد ڪو زمين نرم اور سخت هي ايڪ؛
هر سال نيا غلاف هي زيب_ زار،
ميت ڪا وهي ڦٽا هوا رخت هي ايڪ.
تعجب هن ڳالهه تي ٿئي ٿو ته اهو ترجمو، مترجم
ونفيلڊ جي ترجمي سان گڏ خبر نه آهي، ڪهڙي سبب ڪري،
پنهنجي مجموعي ۾ شايع ڪيو آهي. ونفيلڊ جو ترجمو
هيءُ آهي:
When life’s once gone, what’s balkh or nishapur?
What weet or bitter if the cup runs o’er,
Come drink! Full many a moon will waxor wave,
In times to come when we are here no more.
وي.ايم داتار:
As life will pass, what boots this bliss to
bane?
When end is near what care I france or spain?
Ye a taste his word, for after we have lain,
The moon
may wax and wane and wax and wane.
روڊ ويل:
Baghdad or in balkh need we complain,
If our life passes well,or with some pain,
Drink wine, for after us, our measures filled,
Full many a moon shall wax or wane.
فزجيرالڊ:
Whatever of nishapur and Babylon,
Whether the cup with sweet or bitter run,
The wine of life keep oozing drop by drop,
The leaves of life keep falling one by one.
رگهوونش لال گپت:
هم هي جب نه رهي تو ڪيا ڦر بلخ بخارا ڪيا بغداد،
پياله هي جب ٽوٽ گيا تو ڪيا کٽي ڪيا ميٺي سواد؛
کالو پي لو موج ڪرو دن دوڪي جيون مين خيام،
ڀلا برا ڪيا سک ڪيا دک اور پاپ پنيه ڪي ڪيا بنياد.
مرزا قليچ بيگ:
گذري ٿي جڏهن عمر ڇا شيرين ڇا تلخ،
جڏهن جان بلب ٿي ڇا نيشاپور ڇا بلخ؛
مئي پِيءُ جو اسان کان پوءِ ڪي چنڊ لنگهن،
ڪو سلخ ۾ غره ٿي ۽ ڪو غره ۾ سلخ.
خيام:
آن قصر ڪه بهرام در و گور گرفت،
اَهو بچه ڪرد و شير آرام گرفت؛
بهرام ڪه گورمي گرفتي همه عمر،
بنگر ڪه چگو نه گور بهرام گرفت.
قوي امروهوي:
قصر وه جس مين ڪه بهرام پيا ڪرتا ٿا جام،
بچي آهوني دئي شير هين محو آرام؛
گورخر ڪا جو ڪيا ڪرتا ٿا بهرام شڪار،
قبضهء گور ۾ خود آج هي..... بهرام.
طارق:
وه محل ڪه بهرام ني جس مين ڪه جامِ مئي پيا،
شير سي آسوده اس مين آهو بچي دي رها؛
گو سدا پڪڙا ڪيا بهرام اس جا گور ڪو،
ديکو اب بهرام ڪو خود گورني بي بس ڪيا.
آغا شاعر:
جس قصر مين بهرام ني هي رنگ رچا،
....... ...... ..... ......
......
بهرام جو ڪرتا ٿا سدا گور شڪار،
اب ديکه اسي گور ني کايا ڪيسا.
اڙدوءَ ۾ هن رباعيءَ جو سڀني کان سٺو ترجمو شوڪت
بلگرامي ڪيو آهي.ان جي خصوصيت هيءَ آهي جو ان تي
ترجمي جو گمان به ڪري نٿو سگهجي:
هي فڪر شڪار ڪي نه ڌُن جام ڪي هي،
ناحق مئي خراب اس نام ڪي هي؛
چرتي ڦرتي هين جس زمين پر ڪڇه گور،
ڪهتا
هي فلڪ يه گـــور بهرام ڪي هي.
ونفيلڊ:
In those proud walls where bahram once held
hsway,
The wild roes drop their young and tigers stray,
And the imperial hunter in his turn,
Is the great hunter-death is fallen a pray.
وي.ايم. داتار:
That castle wherein arther held the grail,
A partridge owns it now, perchance quail;
That arther was in fact a mighty king,
We hear him now in fables or in tale.
رچرلي گيلن:
The dove shall coo upon your castle wall,
The……. Lizard O’er your head shall erawl,
Who liess till within the ruined grave!
Why this was bahram noisiest fo all.
فزجيرالڊ:
They say the lions and the lizards keep,
The court where gamshed gloried and drank deep,
And bahram the great hunter the wild ass,
Stamps over his head, but cannot break his
sleep.
ميٿلي شرن گپت:
جهان شاهه جمشيد و بهو ٿا ڀي جهان مدي را لهري،
بني آج ان راج گرهون ڪي سينهه
...................؛
اس بهرام گور ڪي سر پر جو مشهور شڪاري ٿا،
ٽاپ گورڪ چلا رها هي پر هي نيند وهي گهري.
بچن:
جهان ٿا جمشيـدي دربار،
شان سي هوتا ٿا مڌوپان؛
وهان سؤ ڇند گهومتي سينتهه،
وهان نر ڀيڪ ڀونڪتي شوان؛
اور وه بادشاهه بهرام،
اهيري جو ٿا جُگ دکيات؛
پڙا نِدرا مين اَج اچيت،
گدهي ڪي سر پر کاتا لات.
پاٺڪ:
ڪل جمشيد جهان سروپ ٿا پيتا مدهو پرمست هوڪر،
ڪهتي انهين راج گرهون مين وچر رهي ڪيهري سوڪر؛
وه بهرام شڪاري ڀيسن بن چرکر ڪرپا ديريهار،
ٺڪراتا اسڪا سر پر وه سوتا هي اب پير پسار.
رگهو ونش لال گپت:
جاڪر ديک گگن چمبي وي گئي راج پر راد ڪهان،
رهتي بڙي بڙي قاضي جمشيد جهان، بهرام جهان؛
اُلو بول رهي هين انمين ڪهين ڪهين اڙتي هي دهول،
بهگن ڪنگورون پر ڪوي اب چلاتي هين ڪهان ڪهان.
هن ترجمي ۾، مترجم خيام جي ٻن رباعين جو ترجمو
آندو آهي: هڪ ته اهائي رباعي جنهن جو هيءُ ترجمو
آهي، ۽ ٻي اها جنهن ۾ هيءُ بيان آهي ته ڀڳل ڪنگرن
تي فاخته ڪوُڪوُ پئي ڪري. هت فاخته جي بدران ڪانگ
استعمال ڪيو ويو آهي. هاڻي مرزا قليچ بيگ جو سنڌي
ترجمو ڏسو:
جنهن قصر ۾ بهرام ٿي نت ورتو جام،
ڪئي جُوءِ هرڻ ۽ شينهن ورتو آرام؛
بهرام سڄي ڄمار ٿي ورتا گور،
ڏس نيٺ نه ڪيئن گور به ورتو بهرام.
خيام:
چون فوت شدم زياده شوئيد مرا،
تلقين ز شراب_ ناب گوئيد مرا؛
خواهيد چون روز حشر بينيد مرا،
از خاڪ_ در_ ميڪده جوئيد مرا.
وي.ايم.داتار:
Ye need not wail my death, but leave in ale,
With lofty spirits ye may sing my tale,
Arise if ye need me, then explore,
The dust of mystic shrine from there I hail.
روڊويل:
Bathe me in wine when I am passed away,
With purest wine the burial service say,
If you will see me in the day of doom,
Seek me in the beside the inn’s doorway.
فزجيرالڊ:
And with the grape my fading life provide,
And wash the body when the life is died,
And lay me shrowded in the … ….
By some awefrequanted garden-side.
قوي امروهوي:
مرجائون تو غسل هوئي احمر سي،
تلقين سنانا دهن_ ساغر سي؛
چاهو جو بروزِ حشر ملنا مجهه سي،
مدفن هو قريب ميڪدي ڪي در سي.
صفي لکنوي:
غسل دينا مئي سي تلقين پڙهنا خطِ جام سي،
ورنه مرجانا مجهي اي دوستو کل جائيگا؛
ڊهونڊ لينا حشر مين مجهه مست ڪا مشڪل نهين،
ميڪدي ڪي خاڪ سونگهو گي پته چل جائيگا.
ميٿلي شرن گپت:
هان ميري بجهتي جيون ڪو دراڪشا رس سي ديپت ڪرو،
اور اسي سي مرت شرير ڪو ڌوڪر اس ڪي دهويلي هرو؛
در اڪشا ول ڪا ڪفن بناڪر اس مين مجهي لپيٽو ڦر،
اور ڪسي اُديان پارشو مين گرت بناڪر گاڙ ڌرو.
بچن:
پرئيي مري را سي دنيا سينچ،
ادهر ميرا هوتي مرت ملان،
مرون تب مري راهي سي پران،
ڪرانا ميري مشو ڪو سنان،
انگوري پتون سي مرت ديهه،
موند ان ڪي هي شيا ڊاس،
سُلا دينا مجهه ڪو چپ چاپ،
ڪسي مدهو مئي آپون ڪي پاس.
مرزا قليچ بيگ:
اي يارو غذا جي لاءِ مئي قوت ڪجوم،
منهن آهي جو ڪهربا سو ياقوت ڪجوم؛
مئي سان ڌوئجو مون کي مران آءٌ جڏهن،
۽ ڊاک جي ڪاٺيءَ منجهان تابوت ڪجوم.
خيام:
آن قصر ڪه برچرخ همي زد پهلو،
بردرگه او شهان نهاد ندي رو؛
ديديم ڪه بر ڪنگراش فاختهء،
بنشسته و مي گفت ڪه ’ڪوڪو، ڪوڪو‘.
ڪاشي پرياگي:
وه قصر ڪه جو چرخ ڪا ٿا هم پهلو،
جس در په شهنشاه ڀي رکتي ٿي رو؛
اڪ فاخته مينار په ديکي هم ني،
بيٺي هوئي ڪُو ڪهتي ٿي ’ڪوڪو، ڪوڪو‘.
قوي امروهوي:
وه محل جو همسري ڪرتا ٿا قصر چرخ ڪي،
جس ڪي چوکٺ پر شهنشاهون ڪي سر ڀي جهڪتي ٿي؛
هم ني ديکا آج اس ڪي ڪنگرون پر فاخته،
ڪهتي هي ڪو؟ ڪو؟ بهلا اس ڪو جواب اب ڪون دي.
عبدالرحمان طارق:
قصر شاهي جو ڪڀي سنتا ٿا باتين چرخ ڪي،
سجده ڪن ٿي جس ڪي در پر شاه دنيا ڪي سڀي؛
مئن ني ديکا چشم_ عبرت سي ڪه اس ڪي ڪنگري پر،
فاخته بيٺي هوئي ٿي ’ڪوڪو، ڪوڪو‘ ڪهه رهي.
هن رباعيءَ جو انگريزي ترجمو جيڪو عام ۽ خاص مشهور
ٿي ويو هو، اُهو هيءُ آهي.
The palace that to heaven its pillers threw,
And king the farehead on his threshold drew,
I saw a solitary ring-dove there,
And ‘coo, coo, coo.” She said “coo, coo, coo.”
وي.ايم. داتار:
The caste bigh which scraped the azure blue,
Where princes crept as inmates of a zoo,
I see now passessed by an ugle owl,
I hear it hooting “where is who is who?”
ونفيلڊ:
You palace towering to the wellkin blue,
Where kind did… them, and homage do,
I saw I ring-dove on its turrets perched,
And thus
he made complaint, “coo, coo, coo!?
مرزا قليچ بيگ:
مون هڪڙو پکي ڏٺو مٿي قلعهء_ طوس،
هئي جنهن جي اڳيان سسي ڪيڪاؤس؛
ٿي چيائين سِسيءَ کي هاءِ افسوس افسوس!
نوبت ۽ نغارا ڪيڏي ويا، ڪٿ ناموس.
مرزا قليچ بيگ رباعيءَ مطابق ترجمو ڪيو آهي ۽ تمام
سٺو ترجمو ڪيو آهي، پر جهڙو روان ۽ بيساخته ترجمو
شوڪت بلگراميءَ جو آهي، اهڙو شايد ڪنهن ٻئي شاعر
جو هجي.
هم پايهء چرخ ٿي قصر ڪيخسرو،
جهڪتي ٿي جهان ڪڀي سلاطين هرسو؛
آتي نهين اب وهان نقيبون ڪي صدا،
چِلاتي هي فاخته ڪي ’ڪوڪو، ڪڪو‘.
خيام:
امروز ڪه آدينه مر اورا نام است،
مئي نوش ڪن از قدح چه جاءِ جام است؛
هر روز اگر يڪ قدح_ مئي خوردي،
امروز دو خورڪه سيد الايام است.
قوي امروهوي:
دن آج ڪا جمعه هي هماري لئي نام،
مئي پي لي قدح سي تو بجاءِ اڪ جام؛
هر روز اگر ايڪ قدح پيتا هي تو،
هان آج تو دوپي هي امام الايام.
آغا شاعر:
هي جمعي ڪا دن يا اسي آدينه پڪار،
پي رطل_ گران آج هي ساغر بيڪار؛
هر روز اگر ايڪ قدح ٿا معمول،
تو آج لگا دو ڪه هي دنون ڪا سردار.
وي.ايم. داتار:
Today is Sunday, Sabbath so they speak,
Rejoice in extacy and do not sneak,
If daily you returned one act of love,
Do two today, ‘tis leader of the week.
مرزا قليچ بيگ:
اڄ ڏينهن ڀلو جمعون جنهن جو نام آهه،
پيءُ مئي جو قدح جو اڄ نه پورو جام آهه؛
هر روز جو هڪ قدح ٿي مئي جو پيتيء،
اڄ پيءُ ٻه قدح جو سيد الايام آهه.
خيام:
گر مئي نخوري طعنه مزن مستان را،
گردست دهد توبه ڪئم يزدان را؛
تو فخر بدان ڪني ڪه من مئي نه خورم،
صد ڪار ڪني ڪه مئي غلام است آنرا.
قوي امروهوي:
ميڪش تو نهين تو طعنه مستون په نه ڪر،
ممڪن هي کلا هوا هو توبه ڪا ڀي در؛
ڪيا فخر هي اس په ڪه نهين تو ميخوار،
سؤ عيب هين تجهه مين ميڪشي سي بدتر.
آغا شاعر:
طعنه نه دي مستون ڪو جو هي مئي سي حذر،
سؤ عيب هين تجهه مين ميڪشي سي بدتر؛
هي فخر بهي نا ڪه تو ميخوار نهين،
سؤ عيب هين اور مئي سي بدتر بدتر.
وي.ايم. داتار:
Though wine ye esebew, mystic ye malign,
Repent for judging pray for grace devine,
For pride of abstinence in you begets,
A thousand vipers fouler for than wine.
مرزا قليچ بيگ:
جي پاڻ نه پئين مئي ته نه ڪر مئي بدنام،
مئيخوار جي ٿي قبول توبهه به مدام؛
تون فخر ڪرين ته پئين ڪونه شراب،
سو ڪم ڪرين شراب جنهن جو آهي غلام.
هن مختصر انتخاب مان اهل نظر ڀيٽ ڪري، خود فيصلو
ڪري سگهن ٿا ته مرزا قليچ بيگ مرحوم، ترجمي ۾ اصل
جي روح کي برقرار رکڻ ۾ ڪيتريقدر ڪاميابي حاصل ڪئي
آهي. آخر ۾ اسين ڪن ٻين رباعين جا ترجما نقل ڪريون
ٿا ۽ جنهن جنهن رباعيءَ جو ترجمو ملي سگهيوآهي،
درج ڪريون ٿا. ان لاءِ ته ان جي ڀيٽ ۾ سنڌي ترجمو
ڏسي فيصلي ڪرڻ ۾ سهولت ٿئي:
خيام:
اي آن ڪه گزيده جهاني تو مرا،
خوش ترز دل و ديده و جاني تو مرا؛
از جان_ شما عزيز تر چيزي نيست،
صدبار عزيز تر ازاني تو مرا.
عاصم:
تم ميري لئي هو سب جهان سي بهتر،
خود ميري دل و ديده و جان سي بهتر؛
هي جان ڪي ڀي ڪوئي حقيقت تم هو،
سؤ مرتبه اس جنس_ گران سي بهتر.
قليچ:
منظور مُنکي جهان کان آهين تون،
اعليٰ به اکين جي شان کان آهين تون؛
هئي ڪانه عزيز جان کان واڌو چيز،
سؤ ڀيرا عزيز جان کان آهين تون.
خيام:
مئي خوردن_ مَن نه از برائي طرب است،
ني بهر_ فساد و ترڪ_ دين و ادب است؛
خواهم ڪه به بيخودي گذارم نفسي،
مئي خوردن و مست بودنم زين سبب است.
آغا شاعر:
پيتا نهين مئي عيش ڪي خاطر حاشا،
هي ترڪ ادب نه ڪوئي ديني جهگڙا؛
اڪ گو نه هو بيخودي مئن يه چاهتا هون،
غافل رهون مئي پي ڪي يهي هي منشا.
قليچ:
آءٌ مئي نه پيان خوشيءَ جي لئي روز ۽ شب،
ان لاءِ نه پڻ ترڪ ٿئي دين ادب؛
ڀانيان ته گذاريان بيخوديءَ ۾ ڪو دم،
مئخواري ۽ مستي جوا هو آهي سبب.
خيام:
تا هشيارم طرب زمن پنهان است،
چون مست شدم در خردم نقصان است؛
حاليست ميان_ مستي و هشياري،
من بنده آن ڪه زندگاني اَن است.
قوي امروهوي:
هشيار رهون تو عيش و عشرت پنهان،
گر مست بنون تو هي خرد ڪا نقصان؛
جو حال هي مبين_ مستي و هشياري،
مين بنده هون اسڪا هي وهي روح روان.
قليچ:
هشيار رهان ته عيش ۾ ٿئي نقصان،
جي مست رهان ته عقل تي پئي تاوان؛
حالت آهي هڪ انهن ٻنهي جي وچ ۾،
سا آهي حياتي آءٌ انهيءَ تان قربان.
خيام:
آمد سحري ندا زميخانهء ما،
ڪاءِ رندِ خراباتي و ديوانهء ما؛
برخيز ڪه پرڪنيم پيمانهء ز مئي،
زان پيش ڪه پرڪنند پيمانهء ما.
شوڪت بلگرامي:
سرمست_ دلاڪو ساقيءَ مهرانگيز،
ديتا هي يه هر سحر صدا درد آميز؛
لي جام صبوحي آنک کول اي مخمور،
هوجائي نه زندگي ڪا ساغر لبريز.
هن ترجمي ۾ اصل رباعيءَ جو روح اچي ويوآهي ۽ اها
پنهنجيءَ جاءِ تي ڄڻ اصل پئي لڳي. مرزا قليچ بيگ
جي ترجمي سان ڀيٽ ڪرڻ خاطر صفي لکنويءَ جو ڪيل
ترجمو وڌيڪ مناسب لڳندو:
صفي لکنوي:
ميخاني سي آئي يه دم، صبح ندا،
اي رند_ خِرابات هماري شيدا؛
اٺ جام ڪو تيري مئي سي ڪردين لبريز،
قبل اسڪي ڪه پيمانه هو لبريز اپنا.
قليچ:
اڄ هيئن ٿو پڪاري صبح کان مئيخانو،
رند و، مستو، شرابيو، ديوانو؛
پيمانا ڀري پي وٺو مئي جا ته متان،
ڀرجي نه اچي عمر سندو پئمانو. |
