”هڪ ڏينهن ڪڪڙ جي چيلهه چٻي ٿي پيئي. حڪيمن بابي کي اها صلاح ڏني ته هن جي چيلهه تي کجيءَ جي وڻ جو ملم لڳايو وڃي. بابا ائين ئي ڪيو. پر هڪ ڏينهن ائين ٿيو جو ملم سان گڏ جارکن جي هڪ ککڙي به هن جي چيلهه سان ٻڌجي وئي. پوءِ ٻئي ڏينهن جڏهن هن پٽي کولي ته هن جي چيلهه تي کجيءَ جو وڻ ڦٽي پيو هو. ڪجهه ڏينهن بعد ان وڻ ۾ کجور به ٿيڻ لڳي ۽ پوءِ جڏهن وڻ ميوي سان ڀرجي ٽٻ ٿي ويو ته پاڙي وارن کجي پٽڻ لاءِ پٿرن جو وسڪارو لائي ڏنو. پٿر لڳڻ سان کجيءَ جي ککڙي وڻ تي ئي رهجي وئي ٿي ۽ ڳر هيٺ ڪري پئي ٿي. اهڙي طرح وڻ تي ککڙين جو ايڏو وڏو ڍير ٿي ويو جو هڪ جبل بنجي ويو.

منهنجي پيءُ ان جبل جي کوٽائي ڪري ليول ڪئي. پوءِ ان تي هر هلائي ڪدوءَ جا ٻج پوکيا. جڏهن ڪدو ڦٽيا ته مون هڪ ڪدو کنيو ۽ ان کي وڍڻ لڳس. اڃا هن کي ڇري سان چيهڪ مس ڏنم ته ڇري منهنجي هٿ مان ڇڏائجي ڪدوءَ اندر هلي وئي. مون جلدي جلدي چيلهه سان رسو ٻڌي ڪدوءَ اندر لهي ويس جيئن ان ۾ ڪريل ڇري ڪڍي سگهان. جڏهن آئون اندر گهڙيس ته اتي مون کي ٽي ماڻهو مليا. هنن جا اٺ گم ٿي ويا هئا ۽ هو اهي ڳولي رهيا هئا. مون هنن کي ٻڌايو ته منهنجي هن ريت ڇري هن ڪدوءَ ۾ڪري پئي آهي ۽ آئون ان جي ڳولا ۾ آهيان. هنن وراڻيو ته خدا جا بندا جڏهن اسان کي اٺ نٿا ملن ته پوءِ توکي ڇري ڪٿان ملي سگهندي. ها هڪ ڳالهه آهي ته هتان کان ڪجهه فاصلي تي، هڪ جاءِ تي هڪ سڪو پيو آهي. اهو وڃي تون کڻ ۽ ان جي نئين ڇري خريد ڪر. سو سائين، هاڻ آئون پنهنجو سڪو کڻڻ آيو آهيان. اميد آهي ته توهان مون کي هن سڪي مان نئين ڇري وٺڻ جي اجازت ڏينداؤ.  ”هي سڪو کڻي سگهين ٿو. توجهڙو ڪوڙن جو بادشاهه ٻيو ڪونه ٿي سگهندو. تو واقعي کٽيو ۽ اسان هارايو.“ هن جي ساٿين هڪ ئي زبان ۾ چيو.

مغرور بادشاهه

چين هو هڪ بادشاهه تمام مغرور هو. هن جا دوست به ان جي ڪري هن سان ناراض رهندا هئا. پوءِ هڪ ڏينهن اهڙو آيو جنهن تي بادشاهه کي سبق حاصل ٿي ويو.

هڪ دفعي بادشاهه اڪيلو سفر ڪندي ڪندي تمام پري هليو ويو. سامهون ڇانهين (هنداڻن) جي پوک هئي. بادشاهه کي سخت اُڃ لڳي. هو پوڙهي هاري وٽ پهتو ۽ آڪڙ مان چيو: ”مون لاءِ ڇانهيون آڻ.“

هاري بادشاهه کي سڃاڻي ورتو. هن ادب سان چيو: ”حضور، آئون هينئر ئي ڇانهيون پٽي ٿو اچان.“

ڪجهه دير کانپوءِ هاري ٽي ڇانهيون پٽي آيو ۽چيو: ”حضور، هنن کي چکي ڏسو، جيڪڏهن اهي سٺيون نه هجن ته آئون ٻيون پٽي اچان.“

هاري بادشاهه اڳيان ڇانهيون رکي هڪ طرف ٿي ويٺو ۽ بادشاهه هڪ هڪ ڪري ٽئي ڇانهيون کائي ورتيون. ڇانهيون کائي هن هاريءَ کي چيو:

”مون ٽي ڇانهيون کاڌيون آهن. انهن جا ڪيترا پئسا ٿيندا.“

هاريءَ وراڻيو: ”سرڪارتوهان ته اسان جا حاڪم آهيون. توهان کان پئسا ڪيئن وٺان.“

بادشاهه وڏي ٽيڙيءَ مان چيو: ”مفت ۾ ڇانهيون کائڻ منهنجي شان جي خلاف آهي. ٻڌاءِ ته ڪيترا پئسا ٿيندا؟“

هاريءَ چيو؛ ”جيڪڏهن توهان ضد ٿاڪريو ته جيڪي دل ۾ اچانوَ ڏئي ڇڏيو. آئون ماٺ مٺوڙي ۾ وٺي ڇڏيندس.“

بادشاهه کيسي ۾ هٿ وجهي ڏٺو ته ان ۾ هڪ پائي به نه هئي. هن ٻئي کيسي ۾ هٿ وڌو ته اهو به خالي خالي هو. هن وٽ هڪ رپيو به نه هو جو کڻي هاريءَ کي ڏئي پنهنجو رعب ويهاري. هن کي ڏاڍو شرم آيو. پوءِ آهستي چيو: ”آئون پئسا گهر ڇڏي آيو آهيان. تنهنجين ڇانهين جي قيمت في الحال ادا نٿو ڪري سگهان. ان جي بدلي ۾ تون مون کان ڪو پورهيو وٺي سگهين ٿو. آئون خوشيءَ سان ڪندس.“

هاري سوچ ۾پئجي ويو پوءِ چوپڻ لڳو: ”مون سڀ ڪم ڪري ورتو آهي. اڄ ته مون وٽ ڪوبه ڪم نه آهي. جيڪڏهن تون ڇانهين جو ملهه ڏيڻ چاهين ٿو ته زمين تي بازولي پائي ڏيکار ته اهوئي ڪافي رهندو.“

بادشاهه هيڏانهن هوڏانهن ڏسڻ لڳو. اتي هاري کانسواءِ ٻيو ڪوبه موجود نه هو. بادشاهه اهو سوچي سک جو ساهه کنيو ته هن وقت کيس ڪير به ڏسڻ وارو ڪونهي ۽ هن پوڙهي هاريءَ اڳيان بازولي پائڻ ۾ ڇاهي.

اهو سوچي بادشاهه پنهنجو مٿو زمين تي جهڪايو ۽ بازولي پائڻ وارو هو ته هاريءَ هن کي جهلي ورتو ۽ ادب سان چيو: ”سرڪار، بس ايترو ئي ڪافي آهي.“

بادشاهه اٿي بيٺو ۽ هاري ڏي ڪاوڙ مان ڏسڻ لڳو.

هاريءَ چيو: ”سائين جن جڏهن مون کي پهريون دفعو ڏٺو ته توهان جي نگاهن مان مون اندازو لڳائي ورتو توهان ڪڏهن به ڪنهن جي اڳيان نه جهڪيا آهيو، پر هاڻ سائين جن مون جهڙي غريب ماڻهوءَ اڳيان مٿو ٽيڪيو آهي.“

اهو ٻڌي بادشاهه ڏاڍو شرمندو ٿيو. هن پوڙهي هاري کي سلام ڪيو ۽ ماٺ مٺوڙي ۾پنهنجي محلات ڏي روانو ٿي ويو.

جادوءَ جي ديڳڙي

ڪمبوڊيا جي ڪنهن ڳوٺ ۾ هڪ غريب عورت رهندي هئي. هن کي هڪڙو پٽ هو. هو ويچارا تمام غريب هئا. ڏئي وٺي هنن وٽ بس هڪ ڍڳي هئي جيڪا ايترو ته گهٽ کير ڏيندي هئي جو سندن پيئڻ لاءِ ئي مس پورو ٿيندو هو. وڌيڪ هڪ پاءُ به  نه بچندو هو جو کڻي وڪڻي گهر جي لاءِ ڪو سيدو سامان وٺي سگهن. ٻئي ماءُ پٽ شهر جي هڪ دڪاندار کان ضرورت جو سامان اوڌر تي وٺي گذر ڪندا هئا. هن دڪاندار جي هر شيءِ جي قيمت جيتوڻيڪ تمام گهڻي هئي پر هي مجبور هئا جو هنن وٽ پئسو ڪونه هو جو ٻئي ڪنهن دڪان تان وٺن ۽ اوڌر فقط هن ڏني ٿي.

هڪ ڏينهن دڪاندار عورت وٽ آيو ۽ چيو: ”سڀاڻي شام تائين منهنجو سڄو قرض واپس ڪر نه ته  مون کان وڌيڪ خراب ڪير نه هوندو.“

ويچاري عورت وٽ هڪ ٽڪو پئسو به نه هو. هوءَ دڪاندار جو ايترو جلد قرض لاهي ته ڪيئن لاهي. هن پنهنجي پٽ کي چيوته پڙيءَ تي وڃي ڍڳي وڪڻي اچ. ان مان جيڪي پئسا ملندا اهي دڪاندار کي ڏئي ڇڏينداسين.

نينگر ڍڳيءَ کي وٺي مال جي پڙي ڏي وڃي رهيو هو ته رستي تي هڪ پوڙهو ماڻهو مليس. پوڙهي جي هٿن ۾ هڪ ديڳڙي هئي. هن ڇوڪري کان پڇيو: ”پٽ، ڪيڏانهن پيو وڃي؟“

”ڇوڪري پوڙهي کي سڄو احوال ٻڌايو. پوڙهي ڳالهه ٻڌي هن کي چيو؛ ”فڪر نه ڪر. تون مون کي پنهنجي ڍڳي ڏي جنهن جي بدلي ۾ آئون توکي هيءَ ديڳڙي ڏئي ڇڏيندس.“

”پر منهنجي ماءُ کي ته پئسا کپن. هن کي دڪاندارن کان ورتل اوڌر موٽائٽي آهي.“ ڇوڪري چيو.

پوڙهي چيو: ”هيءَ ديڳڙيءَ وڏي ڪم جي آهي. ان کي چلهه تي رکي پوءِ جيڪا شيءِ گهرندين ته هوءَ آڻي تو وٽ حاضر ٿيندي.“

ڇوڪري جنهن کي ڍڳي ڏئي ڇڏي ۽ پاڻ ديڳڙي وٺي گهر ڏي موٽيو. ماءُ هن جي سڄي ڳالهه ٻڌي ڪاوڙجي پئي. ظاهر آهي ڪٿي هيڏي مهنگي ڍڳي ۽ ڪٿي هيءَ معمولي استعمال ٿيل ديڳڙي. پٽ کي دڙڪا ڏيندي چيو: ”تون به ڪيڏو ته بيوقوف آهين. هن ڪاري چٻي ديڳڙي جي بدلي ۾ تون هن پوڙهي کي ڍڳي ڏئي آيو آهين.“ اهو چئي پوءِ هن ڇوڪري کي ڏاڍي مار ڏني.

پر ڇوڪري کي پوڙهي جي ڳالهه تي يقين هو ته هن جيڪي چيو آهي اهو سچ چيو آهي. هن ديڳڙيءَ کي چلهه تي رکيو ۽ جيئن ئي باهه جو سيڪ ديڳڙيءَ جي تري تي لڳو ته هن ڳالهائڻ شروع ڪيو.”هاءِ، هاءِ. آئون هاڻ وڃان ٿي.“

”ڪيڏانهن وڃين ٿي؟“ ڇوڪري ديڳريءَ کان پڇيو.

”آئون دڪاندار جي رڌڻي ۾ وڃان ٿي.“ اهو چئي ديڳڙي نظرن کان غائب ٿي وئي. ٿوري دير بعد هي کڻي ڏسن ته ديڳڙي وري چلهه تي رکي آهي. پر هاڻ اها پهرين وانگي خالي نه هئي. هن ۾ مزيدار پلاءُ پيو هو.

ماءُء پٽ پليٽون ڀري ڀري پلاءُ کاڌو ۽ پوءِ ننڊ ڪرڻ لاءِ سمهي رهيا. پر پوءِ ٿوري دير کانپوءِ ماءٌ وري رڙيون ڪرڻ شروع ڪيو.

”اڄ جي ماني ته اسان کي هن ديڳڙيءَ آڻي ڏني سڀاڻ جو ڇا ٿيندو؟

اهو ٻڌي ديڳڙيءَ وري ڳالهائڻ شروع ڪيو. ”آئون هينئر جو هينئر وڃان ٿي.“

ڪيڏانهن وڃين ٿي؟“ ڇوڪري کائنس پڇيو.

”دڪاندار جي ٽجوڙيءَ ۾.“ ديڳڙيءَ وراڻيو ڏسندي ئي ڏسندي هوءَ اکين کان غائب ٿي وئي.ڪجهه منٽن بعد هو جڏهن واپس آئي ته ڪنن تائين نوٽن ۽ سڪن سان ڀريل هئي. ڇوڪرو ۽ هن جي ماءٌ نوٽ ڳڻڻ لڳا. ايتري ۾ چلهه جي بخاري (چمنيءَ) مان ڪنهن جي دانهن ڪوڪن جوآواز ڪنن تي پيو. اهي آواز دڪاندار جا هئا. هو رڙيون ڪري بچاءَ لاءِ سڏ ڪري رهيو هو.

”بچايو، بچايو. مونکي بچايو. آئون مران ٿو.“

اصل ۾ ٿيو هيئن هو ته جڏهن ديڳڙي دڪاندار جي ٽجوڙي ۾ گهڙي ته دڪاندار ان کي پئسا چورائيندي ڏسي ورتو. جڏهن ديڳڙي دريءَ منجهان اڏامي نڪرڻ لڳي ته دڪاندار ڊوڙي ان کي کڻي سوگهو جهليو ۽ ديڳڙي سان گڏ گڏ اڏامندو اچي عورت جي گهر تائين نڪتو. ديڳڙي چلهه جي بخاريءَ ۾ گهڙي اچي هيٺان نڪتي پر دڪاندار هيڪاندو ٿلهو هجڻ ڪري ان۾ ڦاسي پيو.

ڇوڪري دڪاندار کي چمنيءَ (بخاريءَ) ۾ ڦاٿل ڏسي باهه ۾ ٻيا به ڇوڏا ۽ ڇيڻا وڌا جنهن مان نڪتل دونهين ۾ دڪاندار جو ساهه گهٽجڻ لڳو. هو زور زور سان رڙيون ڪرڻ لڳو: ”خدا جي واسطي مون کي بچايو. آئون توهان جو سڄو قرض معاف ڪري ڇڏيندس.“

عورت دڪاندار جي مدد لاءِ ڊوڙي پر ڇوڪري کيس جهليندي چيو ”امان، هن کي متان ڪڍيو اٿئي.“

دڪاندار وري رڙيون ڪرڻ لڳو؛ ”خدا جي واسطي مون کي ٻاهر ڪڍو. آئون سڄو قرض ته معاف ڪندس پر سڄي ملڪيت توکي ڏئي ڇڏيندس.“

اهو ٻڌي ڇوڪرو مٿي کڏ تي چڙهيو ۽ دڪاندار کي بخاريءَ مان ڇڪي ٻاهر ڪڍيو.

هڪ هفتي کانپوءِ دڪاندار پنهنجي ڌيءَ جي شادي ان عورت جي پٽ سان ڪرائي ۽ پنهنجي سڄي دولت ڌيءَ کي ڏاج ۾ ڏئي ڇڏي.

پر هن ديڳڙيءَ جو ڇا ٿيو؟

ديڳڙيءَ شادي وارو ڏينهن بيحد عمدا عمدا کاڌا ٺاهيان ان بعد غائب ٿي وئي.

واڳون ۽ عورت

ڳالهه ٿا ڪن ته پراڻي زماني ۾ درياهه توڙي سمنڊ جا واڳون انسانذات سان تمام سٺو هليا ٿي هنن جي سڀ کان گهڻي دوستي ماڻهن سان هئي. ڪناري تي بيهي ڪنهن به ماڻهوءَ واڳوءَ کي سڏ ڪيو ٿي ته هو هڪدم هن وٽ هليو آيو ٿي. ۽ پوءِ درياهه پار ڪرڻ لاءِ هڪ هڪ ٻه ٻه ڄڻا ٿي مردن توڙي عورتن واڳونءَ جي پٺيءَ تي ويهي سير سفر ڪيو ٿي. پوءِ چون ٿا ته آسٽريليا جي ڀرسان هڪ وڏي ٻيٽ پاپا نيوگني تي هڪ واڳوءَ اتي جي هڪ عورت سان شادي ڪئي. هن مان ان کي ٻار به ٿيا. واڳونءَ کي پنهنجي زال ۽ ٻارن سان بيحد گهڻو پيار هو.

هڪ ڏينهن ڇا ٿيو جو واڳوءَ پنهنجي زال ۽ ٻارن کي پنهنجي پٺيءَ تي ويهاري درياهه جي ٻئي پار ڏي ويندي زال کي چيو: ”تون ڀلي پنهنجن مائٽن سان ملي اچ. ٻارن کي به ڀلي ناناڻن سان ملائي اچ. پر اهو ضرور ڪجانءِ ته ٻن ڏينهن کانپوءِ موٽي اچجانءِ ۽ ڪناري تي بيهي مون کي سڏجانءِ ته توکي واپس وٺي هلندس. پر ٻن ڏينهن کان وڌيڪ هرگز نه ٽڪجانءِ.“

زال سامان جي هڙ ۽ ٻار کڻي پنهنجي ماءُ پيءَ جي گهر رواني ٿي. اتي پهچي ماءٌ پيءَ، ڀائرن ڀينرن ۽ ٻين مائٽن سان ملڻ ۽ دعوتون کائڻ ۾ اهڙو ته مشغول ٿي وئي جو ٻه ڏينهن ته خواب وانگر جهٽ گذري ويا پر ٽيون ڏينهن به اچي ختم ٿيو. هوڏانهن واڳون پنهنجي زال ۽ ٻارن جي انتظار ۾ پريشان ٿيندو رهيو.

آخرڪار جڏهن چوٿين ڏينهن سندس زال ۽ ٻار درياهه جي ڪناري تي پهچي پنهنجي مڙس واڳوءَ کي سڏ ڪيو ته هو خوشيءَ وچان تڪڙو تڪڙواچڻ بدران آهستي آهستي سرندو هن اڳيان اچي بيٺو. هن پنهنجو سامان ۽ ٻار واڳونءَ جي پٺ تي ويهاريا ۽ پوءِ پاڻ به هن جي پٺيءَ تي سوار ٿي ويٺي. واڳو ان بعد درياهه اڪرڻ لاءِ رڙهڻ لڳو.

درياهه جي وچ ۾، جتي پاڻي تمام اونهو هو، واڳوءَ ترڻ بند ڪري عورت کي چيو. ”تونکي مون جيترا ڏينهن رهڻ لاءِ چيو هو ان کان وڌيڪ رهي تو منهنجو چوڻ نه مڃيو آهي ۽ جيئن ته تون ’بي چئي‘ ثابت ٿي آهين انڪري توکي هاڻ جيئرو نه ڇڏيندس ۽ هتي ئي ٻوڙي ماريندوسانءِ.“

ان بعد واڳوءَ پنهنجي زال ۽ ٻارن کي ٻوڙي ماري ڇڏيو. ان حادثي- يا کڻي چئجي ته واقعي کانپوءِ واڳن ماڻهن سان دوستي رکڻ ڇڏي ڏني هاڻ ان ڏينهن کان ماڻهو واڳن کان ڊڄن ٿا ۽ واڳو انسانذات جا دشمن ٿي پيا آهن.

ڏنڀرو مڇي سمنڊ ۾ ڪيئن آئي

ڳالهه ٿا ڪن ته پاپانيوگني ٻيٽ جي موربي علائقي ۾ هڪ عورت پنهنجن ٻن پٽن سان رهندي هئي. هو تمام غريب هئا ۽ هڪ ٻرندڙ جبل جي هيٺان غار ۾ رهيا ٿي. هنن وٽ کائڻ لاءِ فقط سوئر جو گوشت هو. ان کان علاوه هنن ڪڏهن به ٻڪري، ڍڳي، ڪڪڙ يا مڇي نه کاڌي هئي.

هڪ ڏينهن پٽن پنهنجي ماءُ کان پڇيو ڀلا ائين ڇو آهي جو پاڻ وٽ کائڻ لاءِ فقط سوئر جو گوشت آهي. ساڳي ساڳي شيءِ کائي اسين ڪڪ ٿي پيا آهيون. ماءُ ورندي ڏنن: ”پٽ ان ۾ منهنجو ڪهڙو ڏوهه. آئون ڀلا ڇا ٿي ڪري سگهان. جڏهن هن ٻيٽ تي، جنهن تي پاڻ رهون ٿا ان تي ٻيو ڪوبه جانور يا پکي نٿو رهي. سڀ ڍنڍون ۽ تلاءُ به مڇي کان خالي آهن.“

ٻئي ڏينهن صبح ساڻ عورت ۽ سندس ٻئي پٽ ٻني ٻارو ڪرڻ لاءِ روانا ٿيا. جهڙو ٻنيءَ جي ويجهو پهتا ته هڪ جهنگلي سوئر هنن ڏي ڌوڪيندو آيو ۽ بلڪل ويجهو پهچي چيو؛ ”مون کان ڊڄو نه. آئون توهان کي ڪجهه ٻڌائڻ چاهيان ٿو. توهان کاڌي خوراڪ لاءِ هميشه اسان سوئرن کي ماريندا رهو ٿا. جيڪڏهن توهان منهنجو چيو مڃي اسان کي مارڻ بند ڪندائو ته آئون توهان سان واعدو ٿو ڪريان ته توهان کي ان کان ضرور بهتر شيءِ ملي ويندي.“ جهنگلي مرون ان کانپوءِ ٻئي طرف ڀڄي ويو.

اها ڳالهه ٻڌڻ بعد ماءٌ پٽ ٻنيءَ تي ڪم ڪرڻ وقت هر وقت ان بابت سوچيندا رهيا ۽ گهر موٽڻ مهل پڻ هنن جي ڌيان ۾ اها ڳالهه هئي ته واقعي ڪجهه ٿيندو يا نه. سج لٿي کان ٿورو اڳ ۾ عورت غار مان نڪري هيڏانهن هوڏانهن چڪر تي نڪتي. هوءَ اڪيلي اڪيلي هيڏانهن هوڏانهن ڦرندي ڀر واري ٽڪريءَ تي چڙهي وئي. اتي هن کي هڪ ڍنڍ نظر آئي. جيڪا هن پهرين ڪڏهن به نه ڏٺي هئي. اها ڍنڍ ڏنڀري مڇي سان ڀري پئي هئي. ڍنڍ جي صاف ۽ شفاف پاڻيءَ ۾ مڇيون ٽپ ڏئي رهيون هيون.

عورت چند وکون اڳتي کڻي ڍنڍ ۾ گهڙي. هن ڏٺو ته مڇيون ايڏيون ته پالتو نموني جون هيون جو هن جهڙو سندن پڇ ۾ هٿ وڌو ٿي ته هن وٽ هليون آيون ٿي. عورت کي ڏاڍو تعجب لڳو ۽ خوشي پڻ ٿي. هن ٽي چار مڇيون جهليون ۽ رڌڻ لاءِ گهر آئي. هن دل ئي دل ۾ پڪو پهه ڪيو ته هوءَ ان کي راز ڪري رکندي ۽ ڪنهن سان به ان ڍنڍ جي ڳالهه نه ڪندي.

ان رات مانيءَ تي هن پٽن کي مڇيون کارايو ن جيڪي ان تبديليءَ کي ڏسي وائڙا ٿي ويا. هنن گهڻو ئي ماءُ کان پڇيو ته هن کي اهي ڪٿان مليون پر ماءُ ان بابت ٻڌائڻ کان صاف صاف انڪار ڪيو. ان بعد ڪيترن هفتن لاءِ عورت ان ڍنڍ تان مڇيون آڻيندي رهي. جيتوڻيڪ هن جا پٽ روز پڇندا رهيا ته هوءَ مڇيون ڪٿان ٿي آڻي پر عورت هنن کي هرگز نه ٻڌايو ته هوءَ مڇيون ڪٿان ٿي آڻي ۽ اها مڇين واري ڍنڍ ڪٿي آهي.

آخرڪار هڪ ڏينهن ڇا ٿيو جو هي ٻئي ڇوڪرا ماءُ جي نڪرڻ بعد هن جي پويان پويان لڪندا اتي وڃي پهتا جتان اها ڍنڍ صاف نظر آئي ٿي. هو ٻئي ڄڻا وڏن پٿرن پويان لڪي ويٺا جتان هو پنهنجي ماءُ کي مڇيون ڦاسائيندو ڏسندا رهيا. ايتريون ساريون مڇيون ڏسي ٻئي حيران ٿي ويا. ماءُ جي موٽڻ بعد هو ٻئي ڍنڍ ۾ لٿا ۽ هنن پالتو مڇين کي ڦاسائڻ شروع ڪيو. هنن هٻڇ وچان هڪ ٻن بدران ڪيتريون ئي مڇيون جهليون جن مان ڪيتريون ته ڪناري تي ئي ڦٿڪي ڦٿڪي مري ويون. گهر موٽڻ تي هنن پنهنجي ماءُ سان ان بابت ڳالهه ڪئي ته هو ڇا ڪري آيا آهن.

ٻئي ڏينهن عورت جڏهن ڍنڍ تي پهتي ته هوءَ اهو معلوم ڪري پريشان ٿي وئي ته سڀئي مڇيون ڍنڍ ڇڏي هليون ويون آهن. هنن کي ڪنهن طريقي سان سمنڊ ڏي وڃڻ جي راهه ملي وئي ۽ هڪ هڪ ٿي سڀ هليون ويون. ان ڏينهن کانپوءِ اها مڇي ڦاسائڻ لاءِ ماڻهن کي سمنڊ تي وڃڻو پوي ٿو.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ