|
در بيان رفتن سسئي خريد ڪردن مشڪ از پنهون خان، و
خريدن تيرِ عشق
امر فرمان مَن(1)
سڀڪا سهيلي،
اَٿي هٿ جوڙ حاضر، هر اڪيلي.
سڀي سنبريان ڪتاني(2)
چا تياري،
وڳي، زيور، پريان پهرئي، هزاري.
چٽي چوڙي، پٽيان، ٻانهيان، چندن هار،
ڪيتي سيڳيان سنبر سڀ سهنج سينگار.
سونهن سر سينڌ ڦل(3)
سالون(4)
سُلاري(5)،
ڏِيون بلبل اُتون گل دي اُلاري(1).
شتابي شهپري ڪون شوق چايا،
اُهين دي سِر اَلستي اَمر آيا.
ازل دي روز خلقئي روح خاوند،
پنهل دي نال آهس پيچ پيوند.
گهتي گل عشق جنهن ڪون ڏور واڳِي،
ملي شالا تنهين ڪون، سڄڻ ساڳِي.
ڪيتانس ويس، ڪڍ زيور طلائي،
ڪُندن(2)،
موتي جَڙئي، جلوي نمائي.
سلاري سرخ سالون سر عجائب،
ڏٺي مجنون ٿيا، منڌ ماه تائب(3).
سينگاري حور، سُڻ ساجن پيارا،
آيا لهه زيارتي زُهرا سِتارا.
کُليا گل وه! چمن دا بيحجابون،
نوين مکڙي ڪڍيا چا منهن نِقابون.
ڪنڍي ڪاڪُل، خم و خم ڪيس ڪالي،
ونگي واسينگ ظالم زهر والي.
اُڏر طوطي عجب آواز ڪِيتا،
نڪل پڃري ڪنون پرواز ڪيتا.
وڳا وه! عشق دا نوبت نغارا،
بِره دي فوج چڙهه ڪيتا اُمارا.
سڄڻ دي راه گهن هوئي رواني،
بدل بيرون ٿيا وه! آسماني.
چَليان سيگهان(1)
سَهيان(2)
ڪر جوڙ ٽولِي،
ڪرن نُوري تنواران نرم ٻولِي.
گهي رم راه وچ ڪرپيل پريان،
گهتن هٿ هڪ ٻيان ڪون ناز ڀريان.
ڪرن حملي، وڃن هسدي(3)
ڪنوارين،
ڪَلاوي يا ڳچي، پر نينهن نارين.
سونهي سر تي تِنان ڪون سبز ساوي،
عروسي ويس ڪيتي هرڪا جاوي.
آئي نزديڪ سسئي، ساٿ نيڙي،
وٺوتي(1)
عشق دي چا جنگ جهيڙي.
ڪري در دل، دواني سؤ صلاحان،
سڻاوي ڪنهن اڳون ڪر درد دانهان.
ڪيتس احوال دل دا، نال دائي،
هميشه عمر آهس حالڀائي.
آکيس وڃ ڳول لهه منشي ٻٻيها،
ڪرين واقف تنهن ڪون ڳالهه ايها.
ڏيوين ميڏي هندوڪون اِهه نِياپِي،
لَڌيائي سُڌ نه ڪائي، آڻِ آپِي.
سڄڻ دي سِڪ اسان ڏي جان جهوري،
هميشه تانگهه، تنِ دي نال لوري(2).
ڪيتوئي ڪو ڀلا بند بست ميڏا،
ڏيکان راتو ڏينهان مين راه تيڏا.
حقيقت ڪر بيان، سِڪ دي سڻاوين،
ميڏي طرفون ڳچي وچ پاند پاوين.
تُسان تي حق سڀئي ڏيوڻ نياپي،
ڪَريسين ساڌ! سعيا آپ آپي.
ٻٻيهي ڪون لڌا وڃ، ڳول دائِي،
هندو دِي گوش هرڪا ڳالهه لائِي.
اُهين اَکيا ڪريسي ربُّ سَولِي،
سسئي ڪُون آک، ڪر خاطر تسلِي.
اسان ڪون ياد سڀڪا ڳالهه ساري،
نهين بالڪل اسان دل چُون وساري.
آَکيس گلنار ڪون، ڪر دير اَوين،
ميوا مطلوب دا، تِل ترس کاوين.
اول مين خان ڪون وڃ خبر ڏيسان،
اُنهين دي بعد تيڪون نال نيسان.
پنهل دي پيش آيا، ول وپاري،
سڻايس خان ڪون، ڪر خبر ساري.
آکيس صاحب! سُڻي مين ڳالهه خاصي،
ملڪزادي اِٿان في الحال آسي.
صحيح شالا اِها سچ بات هوسِي،
ڪَريسِي آ تُسان ڏي قدم بوسِي.
ڪري تيڏي الہ جي آس پوري،
ڏيوِين منڌ ماء ڪون، دستين کٿوري.
پنهل سڻ خبر ٿيا خوش، خان ڏوڙا(1)،
ٻٻيهي ڪون ڏتس تلوار، گهوڙا.
شتابي ڪڍ ڪيَانس وِيس وڳي،
بنيا بنرا(2)،
نول شہ گهوٽ اڳي.
پشاڪان پهر، ٻيٺا بخت بارا،
سڪندر شاه يا سلطان دارا.
مرصع(3)
تاج، سر پايُس ڪلنگي(4)،
بنيا بانڪا(1)،
بهادر، جوان جنگي.
نه ڪجهه دائي اڃا در ساٿ آئي،
اڳي نپ نينهن پيادي پڪڙ چائي.
وچون تک تار هووِي هڪ اُلاري،
سڄڻ ڪون سڻ، ڪري ڪون جان پياري.
نهين پڇدي اصل اَڻموٽ، لانگهي(2)،
جنان ڪون يڪ نظر هن تار(3)
تانگهي(4).
سڻيا هي سڀڪنهين هر خاص عامان،
ڪڏان شهباز ترسي، ڏيک طعامان.
وچون گذرئين مسين ڏون، چار گهڙيان،
پَريان آپي اُڏر آ، دام وڙيان(5).
قناتان پٽ، پري ڪر، ڏي لمارا،
اُمالڪ آ لٿا، ڪر لاٽ تارا.
پري پُر نُور، نازڪ، اندر آئي،
تنبو وچ ٿئي تجلي، روشنائي.
ڪيتا بلبل اُتون گل دي اُمارا،
ڪيتس شہ ڏيک، صدقي سِر پيارا.
هوئي حاضر اڳون، سر، چا تَلي تي،
فِدا ڪر جان، دلبر دي ڳلي تي.
ڪنون هيبت، ڀَني(1)
دربان پاسي،
ٿئي معشوق، عاشق ڏون خلاصي.
ڏٺا بانو بديعل ملڪزادا،
ڏيوڻ سر بي بها ڪيتس ارادا.
ڏٺَس شہ زور شامل شاه ثاني،
آکيس ميليا خدا، محبوب جاني.
اکئين جنگ جوڙ، مُرچي ني اڙائي،
لڙن جي شير، تان ڪيوين ڇُڙائي.
سيہ اَبرو، صفان ٻَڌ فوج باري،
چلائن تير مڙگان ڪان ڪاري.
آَهن جوڳي برابر علم هاڻي(1)،
مريي هن(2)
هڪ، ٻِيان ڪون(3)
دوڙداڻي.
نهايت(4)
نار(5)
نازڪ، جنگ هرائي،
پنهون بازي بهادر شير چائي(6).
پنهل ياڪي عمر، آ ها يگانا،
بِرامڻ دي بره ڪيتا دوانا.
لڙائي ڏونهين بهادر، بهت غازي،
هرائي نفس چائي عشق بازي.
ڪماون عشق جيڪي، جاون باڪي(7)،
سَهَن سر تي سدائي سي ٽُلاڪي(8).
اصل نا مِئين(1)
اُٿي، نَيشان(2)
چاون(3)،
نڪل نروار، نئي(4)
مُرچين رَلاون.
نهين سُورهه ڪريندي سر پيارا،
قلعي تي ڪاه ويندي مار نعرا.
دربيان گفتگو ڪردن سسئي و پنهون بايڪ ديگر و خريد ڪردن عطر و مُشڪ از پنهل
ڪڍي وه! عشق اڙٻنگ، آڻ بازار،
ڏيندي گهنندِي سوداگر تي خريدار.
ڪماوڻ عشق، سودا هي مهانگا،
آئِي ويچڻ سسئي، سرڪُون سهانگا.
ملڻ محبوب دي سڪ سار(5)
آهس،
عطر تي مُشڪ دي درڪار ناهَس(6).
اول پيالا وصل دا پلٽ پيتس،
اُنهين دي بعد ڪوئي عرض ڪيتس.
آکيس تيڪون لڌا، مسڪين مين ڳول،
اسان ڪون مشڪ عنبر ڏي سگها تول.
گهنو قيمت بها سردست(1)
پوري،
ڏيوو عمدي قسم چون ڪڍ کٿوري.
ڏتي ولدي شتابي شاه ڪيچي،
اڃا تائين نهين مين مشڪ ويچي.
ڏکائين ڪڍ تُسان ڪون ملڪ تيڏي،
ڀلي نيِوو، نلا(2)
گهن مُشڪ ميڏي.
خليتا(3)
پٽ پنهل ڪڍ مشڪ اعليٰ،
ڏِکايا حور ڪون ڪنهن قسم والا.
آهي عمدي اُچي سا مشڪ خاصِي،
ٿئي خوَشبوءِ ساري سنگت واسِي.
مچائِي ڌم، عطر ڪِيتا پَسارا(1)،
ولي(2)
واسيا شهر ڀنڀور سارا.
ڪهيا گلنار، ڏيوو تول ميڪون،
اسان ڏي بخت آندا ڳول تيڪون.
پنهل ڪڍ سڪّ دي صندوق ساري،
سسئي دي پلوَ وچ چا هوت هاري.
ٿئي فارغ جڏان گهِن مشڪ راڻي،
آکيس تون ڏي خبر ميڪون اَرياڻي!
ڪيتي منڌ، ماه گويا گفتگو ئي،
ڪهيس ڪِيون مشڪ سستا ڪڍ ڏتوئي.
سڻا مضمون دل دا راز مينون،
ڪيها در دل بهانا غرض تينون.
ڏِتوئي تول سستا، مشڪ ارزان(3)،
تُسان دِيان عاشقان دي مثل طرزان.
وڪاندا هر ولايت هي مهانگا،
عجب آوِي، ڏتوئي ڪِيون سهانگا.
متان ڪيتا بره تيڪون، اُداسي،
مٽائي وِيس، وتدا هئين سناسي.
سوين ڪوهين سِٽيوئي خويش خانا،
وڃيندا(1)
مفت وتدا هئين خزانا.
تسان ڪون عشق ڪا سرڪي پلائي،
تون هئين ڪو درد والا جوان جائي(2).
پنهل آکيا سخن نوشير، نادر،
ڇوڙيا جنهن ڏينهن هي مين شڪم مادر.
نهين ڪنهن ڪارڪون مين دست لايا،
ميڪون مالڪ هميشه خوش هلايا.
خدا ڪيتا اساڏا، بَخت محتاج،
سِلامي عمر ميڏا، ڪيچ دا راڄ.
شهر ڀنڀور سڻدي عَمر آ سي(3)،
ڪوئي ڏيکڻ اُنهين دا خيال نا سي(1).
ڇڪيان ناگاه(2)
قسمت چا مهاران،
نڪل ٻاهر پياسي نال ياران.
ڏهاڙي ڏينهن پنج، ڏهه اِٿ جليسون(3)،
اَنهين دي بعد بالڪل ڪيچ وِيسون.
ٿئي واقف جڏان، گهِن مشڪ راڻي،
سڃاتس هوت هي عاشق ارياڻي.
سٽيا(4)
داڻا، جنهين ڪون جوڙ(5)
جوڳي،
پنهل دي عشق ڪيتي، مار موڳي(6).
هميشه هر ڪنهين تِي عشق غالب،
سدائي سر زمين تي، عشق صاحب.
جنهين ڪون عشق احمد ڄام والا،
نه آوِي پيش تنهن ڪون غم، ڪشالا.
محمد هي وسيلا عيبداران،
نهين غم ڪو قيامت گنهگاران.
صحيح سردار، جنهن ڪون ياد هوسي،
اُهو دارين(1)
دي وچ شاد(2)
هوسي(3).
همت ”حسين“ ڏيوي الہ تعالي،
متان ڇوڙين اِهين دَر، دوست والا(4).
(3)
سينڌ ڦل= چوٽي ڦل، مٿي جو زيور.
(1)
سيگهان= سيگهه مان، جلدي.
(1)
وٺوتي= ورتي، ڦاسي ويئي، گرفتار ٿي.
(2)
لوري= ڳڻتي، چورا کورا.
(1)
ڏوڙا= ٻيڻو. خوش ڏوڙا= ٻيڻو خوش، تمام گهڻو
خوش.
(2)
لانگهي= لانگها، گهير.
(4)
تانگهي= تانگهو، ننڍو پاڻي.
(5)
وڙيان= واڙيون، ڦاٿيون.
(8)
ٽلاڪي= ٽولاڪا، رولاڪا، رولڙا.
(1)
نامئين= نام وارا، نالي وارا، بهادر.
(3)
خليتا= خليتو، عطر جي دٻلي.
(1)
ڪيتا پسارا= پارو ڪيائين، حد ڪري ڇڏيائين.
(1)
وڃيندا= وڃيندو= وڃيندا..... خزانا= مفت ۾
خزانو وڃائيندو ٿو وتين.
(3)
آسي= آهسي، هياسين. سڻدي آهسي= ٻڌندا هياسين.
(1)
نا سي= نه هو. ڪوئي........ نا سي= ان (ڀنڀور)
جي ڏسڻ جو ڪوبه خيال نه هو.
(4)
سٽيا= سٽيو، هنيو، ماريو.
(6)
ڪيتي مار موڳي= ماري موڳي ڪئي.
(1)
دارين= دنيا و عقبيٰ، ٻئي جهان.
(4)
متان....... والا= متان انهيءَ دوست جي در کي
ڇڏيو ٿي.
|
