|
آهي ڪنهن ڪنهن روپ ۾ چنبيليءَ – خوشبُو
اڳ به آهي توُ واسيو منهنجي واٽ کي.
جيئن نيري چانهه لڳي شفق رنگ ۾،
ايئين ئي تون آنهه سيني منهنجي سانوري.
تون ڪئن لڌو اوچتو ڀُلِي منهنجو ڀاڻُ،
سانورڙِي تو ساڻُ منهنجو من اڙجي ويو.
عينڪ لاهه ته مان ڏسان تنهنجي چهري کي،
چڱيءَ پَر پرکي توکي مُنهنجي عاشقي.
اکيون اکين ساڻ ڳالهائين ٿيون ڳجهه ۾،
آڇي پنهنجو پاڻ آهن ڄڻ آسائتيون.
سانورڙي توساڻ آ منهنجي سِڪ اِئين،
ٿئي شام جئين سانجهيءَ جي آڪاس ۾.
توڏي ٿَڪُ نه ٿَڪُ، پير نه مون ساهيا ڪٿي،
مون کي سارو لَڪ پَٽُ پٽيهر ٿي لڳو.
تون ئي نانهه اَنانهه ۾ تون ئي منهنجي آنهه
جيئين ڪائي سانهه اوچي اُڏري واءُ ۾.
پاريهر جهڙا پرين ٻيهر اُڏري آءُ!
تنهنجو لونءَ لڳاءُ مون ۾ ٻَر ٻَر ٿو ٻُري.
ڪِن ڪِن جي لئه پيا سِڪَ وچان ليِئا
ڏهر ۾ ڏيِئا يا تارا آڪاس ۾.
پوئين دم ديدار لئه ڪيڏو من وِسڪي،
گوڏن ڀر گِسڪي، جيءُ جڏو تو پار ڏي.
مون
کي چاڙهي چيِئَن تون پو ٿو پڇين ڪيئن؟
”توسان ٿيندو هيئن ايءُ به تو ڄاتو هيو؟“
هوءَ جا نِنائين آئي منهنجي راهه ۾،
انهيءَ سدائين چاڙهيو مون کي چيِئَن تي،
هيل ته ڏکڻ زور سان لڳي ٿو ڏاڍو،
مون من تو ڪاڍو، ساري توکي سپرين.
پڃري ۾ ڦاٿِي هئي منهنجي هڪ مئنا،
ڪيڏا بي چئنا اُن به ڏنم ڏينهڙا.
تون بن جيئڻ – ڏنڊ، ڀري ڀريان ڪيترو،
تون جا منهنجو چنڊ آهين آڌيءَ رات ۾.
تنهائيءَ ۾ تون چمڪين پَئي چنڊ جان،
توسان منهنجِي مون ڄڻ ڇوليون درياهه جون.
باد – صبا ۾، آ تنهنجي خوشبو پرين،
مان توکي ڇا ۾ ڍڪي ڍڪيان لوڪ کان؟
پاڻ ته وئين ڦهلجي، منهنجو ڪهڙو ڏوهه،
تو ۾ مُنهنجو موهه، ڪيسين گهاري گيِتَ ۾.
تنهنجا تيل ڦليل ۽ ڦُلن جا جُوڙا،
راتيون راسوُڙا ڇم ڇم سارا ڏينهڙا.
تو جنهن تورَ تَلور جي ٻيهر ايندينءَ تون،
ويجهي ٿيندينءَ تون منهنجي تورئي کيت ۾.
ماهي مکڻ جيئَن تنهنجا ڳَل منهنجا پرين،
ٻيو مان ڪيان ڪيئن، ڳُڻ تنهنجي جي ڳالهڙي.
ڪهڙي ڀاوَ مکڻ، تنهنجا ڳَلَ ڏسي پڇيو
”تنهنجو هر لکڻُ، لک لهي ٿو نينگري.“
ڇوريءَ چهرو باهه تي مکڻُ جئن ماٽيءَ
وڌائين ٻاٽيءَ پَلِي سوئي پاند ۾.
هي جا ڏوڌيءَ ڌيءَ آهي اڇي کير جئن
اَک ڏسي آڏيءَ مينهن ڏهي ٿي واڙ ۾.
ايندينءَ منهنجي در وري ماٽئين ڏيندينءَ کيرُ
تنهنجين اکين نِيرُ، رُڪِي رُڪَندو ڪينڪي.
ڇاڻين پئي ٻيرَ، ڀرين پئي ٽوڪري،
چئُه تون آهين ڪيرَ؟ ايڏو تون ڇو ٿي وڻين!
ٻهراڙيءَ جي نينگري ڏسي ٿي ڪونجون
سوچي ڪيسين مون، نِيرَ هوندا نينهن تي!
هو جو تنهنجي دَرِ آهي نم جي ڇانوَ جئن،
ڪعبي ڪاشيءَ ڪَرِ موُر نه تنهن لاءِ پنڌڙا.
مَلين پئي ميٽ ۾ جئن ليمي جا پَن
توکي ڏسي مَن ريٽيون ساريون ڪامڻيون.
چنڊ وڌائون پاکڙي هڪڙي پاسي ڏي
ٻي پاسي توکي جيئن نه نِوي پاکڙو.
ڇوريءَ ڳالهيون ساهه ۾ ڄڻ ٿي آيون وِڄُ
”ڇاتيءَ ايئن نه ڇِڄ ٻاهر سيِرون سيءَ جون.“
سَوَڙ سوڙهي ڪا نه آ، اوري آءُ سُري
ڪيڏي ناهه لُري لانڍيءَ سنهيون ڪاٺيون!
آلا ٽوئا راتڙيون ڏک نسورا ڏينهَن،
اَمڙ، مونکي نينهَن، ڇا لئه ڇيڇاڙيو اِئين؟
ڇوري ڪجهه ته چئي پَئي اکيون ڪري هيٺ،
آهي هن جو نيٺ پَتو پيو پيءُ کي.
ڇوري ڇتِي رات چوريءَ ٽپي کُڏ تان،
آهي عورت ذات هيريءَ سنديءَ هير سان.
ڪيئن وساري اڄ ڀلا پنهنجيءَ پياريءَ کي،
ڪارو ڪاريءَ ڏي، چنڊ ڇڪي تو چيٽ جو.
ڪَکن جي پترِي ڏنل آڏيءَ اک ڏسي،
ڇورِي ڇوري کي، سامائِي آ نينگري.
ڏِسي پَتر مان، پوتيءَ ڍَڪي انگڙا،
هوُ جو لؤڻن سان آهه نئون پاڙيسري.
اَملهه آتڻ تي ڪَهِي، آيو آ مون ڪاڻ،
گهاٽو اَمُل آڻِ، بيٺو آنهه بجير ڇو؟
لائِي، ڀڳڙا، ريوڙيون ٽيئي هن جي پاندِ
۽ ڪيڏي هيڪاند آهي پِپِر پاڙ ۾.
ٻهراڙيءَ جي نينگري ولوڙي چاڏِي،
ڪري اَک آڏي، ڏسي پئي ڏير کي.
ڏهندي مينهِن ڏِسي پيو توڏي ڏوجهارو
ڪيڏو
لشڪارو، ڇوري تنهنجا ڏرگلا.
سکيءَ بئنسر سون جي دهرِي دل ڇڪي
ڪٿي اکِ ٽڪي جهالر ٿي جهلڪا ڪري.
جيئين چُميون نار جون تيئين ڪيسو ڦُل
ڪيڏا ڪيا هُل اَلن اُتر واءُ ۾.
جيئين ٻه قيدي وَڃن هڪ هجي زنجير
آهي تيئن اُڪيرَ تنهنجي منهنجي ڳالهڙيءَ.
جهُري جاڙ ڪَري جڏهن، جوڀَنُ توسان مُنڌَ،
تنهنجي آنءُ سُڳنڌَ هُوندس آدجڳاد ۾!
توسان منهنجو پيارُ، جيئين ماڪ گُلاب تي،
هي سارو سنسارُ خوشبوءَ سان واسي وَيو.
مون ۾ اکيون ڪيتريون تُنهنجون اکيون ٿيون!
ساريُون سَکيون ٿيون، گڏ جمنا ۾ جيءَ جي!
آنءُ ته سوچان ٿو پيو، تون مون لئه آن ڪيرَ؟
آندي آهه اَوير، جنهن هئن رُت رابيل جي!
تنهنجي مُنهن جو موتيو، من ۾ اُترَ هيرَ!
جيءَ پئي ڇو جهير؟ اُن کي مرجهايل ڏسي؟
تنهنجي منهنجي عاشقي آهي لوڙهي جئن،
پير دنيا کي ڪِئن مان اُن کان ٻاهر رکان؟
ويندي ڄڻ ته وڄين پئي تنهنجو کُماچ،
نيلوفر جو ناچُ جيئين اُتر واءُ ۾.
هوءَ جا لڇي سور سان اُن سان لڇان آنءُ
آهي منهنجو هانءُ گويا هن جي گود ۾.
متان ڪَهارو ڏوليءَ کي لوڏو اَچي!
اڄ هن جو سارو ساهه پيو پيڪي وڃي.
ٽڙن ٿا ڪؤنپل تو ۾ هَٿ – ڇهاوَ سان،
ڌرتي جيئن ڪريَل ڪيڏو ناهين ڪامڻي!
اَڄ به مون ۾ ٿيون وڄن ڄڻ ٿِي سارنگيون،
ڪلهه جي نارنگيون توتان آنءُ ڇني وتيون.
هي جو آهي ٻارڙو، تُنهنجي نشاني،
اَمرتا جاني آهه اسان جي پيار جي.
هي جا ڳُنڍِ اُڪنڍ جِي، اجائي ناهي،
مون توکي چاهي پاتو سڀ سنسار کي.
ٽاريون سلهاڙيون جيئين گهاٽي جهنگ ۾،
تئن تون مون لاڙيون ٻانهون هڪٻئي ڪنڌ ۾.
ڏِسُ
هي ٽنڊريل ٽاريون وسي پيو مينهن،
مون ۾ منهنجو نينهن آهي ايئِن کڙي پيو!
ڪيڏا اُترڙو، ڪَڪا پن ڇاڻي پيو،
ڪيڏو نه ڪَرڙو، ٻهراڙيءَ ۾ وائُرو!
|
