|
رُنو بت تراش بُت ڏسي سِرَ کانسواءِ،
پوء، هُن سوچيو ”ڪاش مان به هجان ها جنگ ۾!“
ڪَنڌَ ٽُٽي ويا ڪانهن جئن، ناهي جام ٽُٽو
مئخانو نه کُٽو، ڪيئي رند رَمي وَيا.
رات
مڌو شالا جهونجهڪڙي ۾ ائن لڳي،
ڄڻ ته سندم پيالا اُڏريا ٿي آڪاس ۾.
آخر رهندي ڪيترو اِها سُرت اَڃان،
ساقي ڪيئن چوان اوتيندو رَهه اوت کي!
ڳاڙهي غاليچي مٿان نيرِي صراحي،
چاهي نه چاهيِ جرڪي پئي جام ۾.
اکين – صراحيون ڀرجي ڀرجي ٿيون اچن،
جام و مينا جون ڪري ڪري ڳالهڙيون.
جوئر جا ڪانا وَڏا ٿيا ٻنيءَ ۾،
هُرکر وَنيءَ ۾ سينڌو نه ٿي سامهون.
ڇا هِي پڙو، ٻانڌڻي اُنهيءَ جي آهي،
ڀَر تي ٻَئِي لاهي جيڪا آهه نياڻ ۾.
ڇٻر تي ليٽي آريٺي جي ڇانوَ ۾،
هوءَ ننڍي نيٽي ڀري پئي گهاگهرو.
رَنيون چوڙين کانسوا مُرن وٽ ساٽيون،
اُنهن ڪئن ڪاٽيون تارن ڀريون راتڙيون!
ڪِن جي لاءِ وجهن پيا سِڪ وچان ليئا،
ڏهرن ۾ ڏيئا ۽ تارا آڪاس ۾؟
لالڻ ميندي لاءِ، سڀان ڏينهن وهانوَ جو،
اُٿِي ريٽو پاءِ، آيو آهي رنگجي!
چنڊ وڌائون پاکڙي هڪڙي پاسي ڏي،
ٻي پاسي توکي، جيئَن نه نِوي پاکڙو.
ٻوليءَ ۾ ٻيهارَ، آنءُ نه اچڻو آهيان،
هونءَ ته اڪيچار ايندءِ نَؤٽڻ کيڏڻا.
اڳتي ننڊ گهڻي ميان هاڻي ڪهڙو ننڊ؟
پوپٽُ مٿان گهنڊَ رهي رهندو ڪيترو!
دل کولي رابيل، توکي سڳنڌون ڏنيون،
هاڻ به وڃڻ ويل خزانا خوشبوءِ جا.
جيئن ڪرڻا چنڊ جا لهرن مَٿ لُڇن،
تيئين منهنجي مَن، آهن تنهنجون ڳالهڙيون.
جيئين تتر ڪارڙا پڃري ۾ ڦٿڪن،
تيئين منهنجي مَن، آهن تنهنجون ڳالهڙيون.
پرين تنهنجي ويڙهَه تي منهنجو جيءَ جڙاءُ
جنهن ڏي هَٿَ وڌاءِ، چنڊ ڏسي ٿو عيد جو.
جيئين مڻئي ٽِڪ، ايئين نينهن نگاهه ۾،
مون کي تُنهنجِي ڇِڪَ، ڇِڪي پنهنجي پاڻ مان.
هَٿ پرينءَ مينديءَ رتا جهڙا گُل انارَ،
جيئن ڪيائين پيارَ منهنجا ڳل ٽڙي پيا.
تنهنجو بدن بوسڪي، جنهن جي مٿان گج،
ليئا ٿو سورج پائي لئيءَ جي پٺيان.
پُٺي کُنڀيءَ وانگيان ظاهر هئي گَج منجهان
پريان توکي مان ڪيئن سُڃاتو سُندري؟
سائو گَجُ گلن سان، ڪُلهي ڪيائين ٻانهَن،
دل مان نڪتي دانهن، جوڀن جاڙَ ڪري وئين.
تنهنجو تَنُ ايئين پرين جيئين اَڇو پَٽُ،
پَريان ئي پَرگهٽ، ڍيرا ٻه ڊولائتا.
ڇا ڇا لڄاريءَ لوئيءَ سان پنهنجا ڍڪيا،
پر چوليءَ ڄاريءَ اڳ پسايا انگڙا.
ڇا جيڪو ميهار هو، هُيو سهڻيءَ خوابُ؟
چوڏينهن رات چنابُ پُڇي پئِي چنڊ کان.
هندورو هالارُ آ منهنجي لاءِ ته هوتَ،
ناهي ڪا ڳڻ ڳوت مونکي تنهنجي پيار ۾.
نه ڪي دڙ درياهه جا نه ڪي ڀَؤُ سيسارَ،
سهڻيءَ کي ميهار ڇڪيو ايڏي ڇوهَه ۾.
پکو پونهارن سان متان جوڙين تون،
جي تون مڃين مون، چيتِ نه تن جو چانئنٺون.
مون کان پنڌ نه مورُ، اڳتي ٿي ڀنڀور ڏي،
ٿيندو نيٺ اَ سورُ، آرياڻيءَ هِن رات جو.
توڙي هُيسِ ڪَڇَ ۾ ککيءَ جو کارو،
ڪينجهر ڪنارو، نوريءَ ويندي واسيو.
نوري کٿوري هئي توڙي اَڏيءَ اوٽَ،
ڄام تماچيءَ گهوٽَ چونڊي ورتي چاهه مان.
گذري ڪَتِي ناهرِي مٿان آيو پوهُه
راڻا ايڏو ڊَوههُ! مومل سوچي ماٺِ ۾.
نيٺ ته ايندو واهرو کاهيءَ مان کڻندو،
نيٺ ته مون وڻندو سائو گاهه پٽن تي.
هي جو چاهَت چِت ۾ ان جو انت نه مُور،
پويون ناهي پُور ڪڏَهن جيوَن ناوَ جو.
ڪيئي پيارا نانوَ وٺي سگهان ڪينڪي،
هُرن اندر هانوَ ڪُرن مون ۾ ڪيترو!
هُئِي بيتِي پاڻ تي اڃا اڌوري،
ڪالهه اُها پوري آنءُ ڪئي هئي روس ۾.
هو جا آئي گارگِي ڪاريءَ گَجَر جيئن،
سا مون ڪارڻ ڪيِئَن ڪَپي وئي پاڻ کي!
ڇانگا مانگا ۾ هُن سان لٿا ڏينهڙا،
ڄڻ ڪنهن ڇايا ۾ گذري ويئون ڪي گهڙيون.
۽ هو جيڪا ماٺ، ٻاڦ نه ٻاڦي ٻاهران،
توڙي ڪاٺَئون ڪاٺِ ساهه انهيءَ سان سنگهرين.
ڇُڙئي پاڻيءَ ۾، توسان روح رچنديون،
عمر وهاڻيءَ ۾ ڇاڇا مون آ سارِيو؟
ڪيڏيءَ شدت سان وري مون اڄ ياد پيون،
منوءَ
ڪيئن سَڳيون ڇوڙي پَئي ٻَڌيون.
ڪاڏي هلينءَ ڪامڻي، تون پائي پَنڙا؟
ڪيسين هي ڪَنڙا لوڏيندا تَن لوءِ ۾!
تنهنجي چاهَه چُرون، ڪَيون پنهنجي ساهَه ۾،
ڪهڙي طرف سُرون، چئني طرفين تون هئينءَ.
ماضيءَ جهڙي اي ڪَوي ميڙي چونڊي ناهه
جيڪي چاهين چاهِه سار – ٽجوڙين ڪيتريون.
مُسرت جا ڏينهڙا ڪڪر ڪتيءَ جا،
پاڇا بتيءَ جا ڪاري ڪارونڀار ۾.
ٺٽي
نگر راتڙي ڀوريءَ ماڃر ساڻُ،
ڀانيان پنهنجو پاڻُ آهه تماچي تڙ – ڌڻي.
اَلا هڪ گهڙي مِلي کسيئهِ سڀ ڄمار،
مون سان تنهنجي تارَ ڳنڍي رهي ڳجهه ۾.
صدين جي سيلاب ۾ ڏٺو هوندو سانءِ،
ايِئَن لڳي ٿو ڀانءِ پل لئه ڪٿ آهين ملي!
|
