|
*
نيٺ ته وسڻو آهي، ڪلهه کان وِڄ پئي ٿي چِمڪي، هُو
ڪاري اُڀ ۾ ڪوئي تارو ٽِم ٽِم ٽِمڪي، هُو
ڇا هو اچڻو آهي هئن ڇو جيءُ پيو ٿو جهمڪي، هُو
منهنجي من ۾ ڇو وسڪارو ڇَم ڇَم ڇِمڪي، هُو.
*
هاڻي ڇا کي ياد ڪرين ٿو جا گذري سا گذري، هُو
اَڀريءَ واءُ لڳِي گل ڇاڻيا، خواب جيان خوشبُو ٿي،
هُو
هاڻي سارَ اجائي آهي ڇا ڏکي ڇا سُکي، هُو
آهي آخر سمنڊ سمائي ڪهندي ڪهندي ندِي، هُو.
*
موت ملاقاتي ٿيڻو هو، آنءُ لنوايو هُن کي هُو
هونءَ ته هڪ عمر ملي هئي آنءُ گنوايو اُن کي هُو
ندي تارئون تار وهي ٿي، آنءُ وساريو ڪُن کي هُو
سڙهه جڏهن ڦاٽي ويا سارا، مان وساريان ٿو تُن کي
هُو.
*
تارن جي تِر مِر ائِن مون کي ساري رات سَتائي هُو
جئن تنبوري تڻ تڻ منهنجي من کي پيئي گهائي هُو
تنهنجو نالو جو وِسري ويو واهوندو ورجائي هُو
تون جا رويا آهين ڪئن ڪو توکي تن سان لائي هُو.
*
*
توبِن ڪئن ڪاٽيان مان هيڏي رات پهاڙن جيڏي، هُو
ڪيئن چئجي مان ننڊ مان اٿندس ننڊ اچي پئي ايڏي،
هُو
بَند نه مون دروازو هوندو جي تون ايندينءَ جيڏي،
هُو
تنهنجي ٺڪ ٺڪ نيٺ نه آئي، آس هئي مون ڪيڏي، هُو.
*
آهه هَڏي جِي هيرَ انهيءَ کي نفس ته آهي ڪُتو، هُو
هُن جو شوق شراب اهو ئي جهڙو پاڻي تُتو، هُو
ساري ساري رات نه آهي ڇا لئه باهو سُتو، هُو
ننڊ انهيءَ کان دور رهي آ ننڊ نه آهي ڇُتو، هُو.
*
باهو دنياداري آهي ڪوُڙي ساري هُو
چانڊوڪيءَ ۾ سون جيان آ ساري واري، هُو
ساوا پَن ڏين ٿا من کي ڪئن دلداري، هُو
وَر ساري سان ڌرتي اڳ کان آهي نياري هُو.
*
لکُ به آهي ڪَکَ برابر، سڀ لئه موت پڄاڻان، هُو
پوءِ حياتيءَ کان ڇا آهي آنءُ اُهو ڪي ڄاڻان، هُو
پوئين ننڊ جڏهن تو ايندي هوندءِ ڪو نه وهاڻان، هُو
ڪيڏي ڀينگ لڳن ٿا سارا ڌرتيءَ هيٺان ڀاڻان، هُو.
*
باهو ڪوڙ فريب ڪيئه سو آڏو ايندءُ، هُو
رب سوا ٻي واهر ڪهڙي؟ ڪو به نه ڏيندءُ، هُو
رب سوا ٻيو مُرشد آخر ڪهڙو ٿيندءُ، هُو
در ٻوٽيندين، پوءِ به باهو موت سڏيندءُ، هُو.
*
باهو رب رکي ٿو جنهن کي لُوهَه نه تنهن کي لڳي،
هُو
هر شيءِ ڪو پاڇائون آهي جڳ ته سڀ کي ٺڳي، هُو
آندو چنڊ پلئه ۾ پنهنجي آ ڪنهنجي رت جَڳي، هُو
سمنڊ ازل کان ڇوليون ماري اَبد ڪنان ڀي اڳي، هُو.
*
باهو اڄ افطار ڪري، هت رهڻو ناهي هلڻو آ، هُو
هي جڳ سارو جوٺ، اُنهيءَ ۾ ڪيسين جيءُ بهلڻو آ،
هُو
سنڀت ڪر اي سنگي ساٿي ٽاڻو مورُ نه ٽلڻو آ، هُو
هر شيءِ هت ئي رهڻي آهي جيءُ اجايو جلڻو آ، هُو.
*
آکيرن ۾ ننڊ ڪندا سڀ ٻولڙيون ٻولي، هُو
ڪئن چئجي اڄ تير اڏامي ڪنهن کي ٿو ڳولي؟ هُو
موت شڪاري پنڇيءَ وانگر نڪتو آ پر کولي، هُو
ايِئن لڳي ٿو اڳتي صحرا ٿو ڪوئي ڇا ڇولي هُو.
*
*
موت ته هر ڪنهن ڏي اچڻو آ موت ته وڃڻو ناهي، هُو
ايِئَن لڳي ٿو خالي هَٿين هيل نه ٽرڻو آهي، هُو
هن کي ڪا پرواهه نه آ، جي ٺاهه پيو ڪو ٺاهي، هُو
ماڻهن کي هو پيرن هيٺان ڳاهه جيان ٿو ڳاهي هُو.
*
الف الله انهيءَ کي اڳتي باهو ڪجهه ڀي ناهي، هُو
ب کان پوءِ بلائون ڪيئي ڏاهه رڳو ڪنهن ڏاهي هُو
هي دنيا سَؤ رنگ ڪري ٿي تنهنجي من کي ٽاهي هُو
پاڻ پَويِن ڇالاءِ پيو تون پنهنجي ڦندي ڦاهي هُو.
*
آنءُ فنا جي زد ۾ جئن تون، باقي باهو الا هُو
سڀ ڪو آهه قبر جو لقمو آنءُ به تو جئن اي باهو
مٽيءَ هيٺ اڪيلو ماڻهو ڪو به نه جنهنجو ڪرلاهو
ٺڪر
ٺوٻر آهي گهُر گهُر، انت ته سڀ جو آ ڪاهو.
*
خُم تي خُم ڀر ڀر اي ساقي، ساغر ڪهڙي شيءِ آهي
روح ٿيو مدهوش، پيو ٿو ڪاهڪشان ڏي ڪاهي
ماڻهوءَ مورک کان پڇجي، جي آخر ڇا ٿو چاهي
توکي ڪو نه وَراڻي سگهندو هن کي ڪو به پتو ناهي.
*
*
بالڪنيءَ ۾ چار ڪبوتر شام لٿي خاموش لڳالا،
سارا در ٻوٽي ٿي جڳ تي، ننڊ الله تعاليٰ جا تالا،
باهو تون ڇو جاڳين ويٺو ننڊ ته آهي مڌ جا پيالا،
ڪنهنجي سارا اچي ٿي توکي تنهنجا نيڻ ٿيا ڇو آلا.
*
خانه بدوشو ڪهڙي تر ۾ خيما کوڙيو ٿا،
ڇا جي لاءِ سفر ۾ پنهنجي، ايڏو لوڙيو ٿا،
آهه حياتي پَٽ جيان ڇو رنڍا روڙيو ٿا،
هِن جنم کي پنرجنم سان ويٺا جوڙيو ٿا.
*
باهو آهن مينهن ڦڙين جئن تون وٽ ڪيئي ڪتاب، اَلا!
ڪو نه سوالَ سلن ٿا توکي تن جا ڪي به جواب، اَلا!
آءُ، سڏيو وهندي نديءَ ۾ آ توکي مهتاب، اَلا!
باهو سنگُ ڪرين جي سمجهي ڇو ٿِين خوار خواب اَلا!
*
ڪٿ به نه بيٺي لهر، هلي وئي اڳتي منجهه چناب اَلا!
جندڙي ماڻهوءَ جي آهي ائِن ساري خيال خوابُ اَلا!
تند ڇڳي جي چُپ ٿي ويندو پنهنجو روح ربابُ اَلا!
ڪو به گناهه نه آهي باهو ناهي ڪو به ثواب اَلا!
*
*
پڃري طوطو روز رڙي ٿو پنهنجي مانيءَ لاءِ
وڻ تي ڪالهه تنواريندو هو پنهنجي جانيءَ لاءِ
ڪيئن وَري اُن کي موٽائين ڪهڙي موٽَ جوانيءَ لاءِ
پيريءَ آندي آهي پنهنجي سوچ فقط سرگردانيءَ لاءِ.
*
ڪيئن دريءَ مان چنڊ ڏسين ٿو، هيرايل ميدانن جا؟
پنهنجو ڪمرو نيٺ وسائيئه ايذايل انسانن جا!
موم بتيءَ تي بيت لکين ٿو، کيتن جا کليانن جا
من
۾ جهاتي پائي باهو ڍِڳ ڏسين ٿو ڌانن جا.
*
جوڀن جو رس آهي ائن جئن ڪارونجهر ماکِي
شايد تو نه ڏٺي آ ٿر ۾ ڪائي ويساکِي
نانهه ٿيو تون وارياسي تي چانڊوڪيءَ ساکِي
تون ڇا ڄاڻين ڪنهن ڌرتي جو تون آهين راکِي!
*
واهوندي جو واءُ لڳي ٿو لوڪ چوي ٿو سيءُ ويو
آهه لڳي پئي اچ وڃ ڪنهنجي ماءُ وئي يا پيءُ ويو
ڪنهن تي ڪو ويساهه نه آهي هوءَ يا هيءُ ويو
ڇا ڪنهن سوچيو آ ماڻهوءَ تي ڪاڏي هُن جو جيءُ ويو.
*
*
جُڳ جگانتر گذري ويا انسان اڳي جئن آهي
چيري ڦاڙي هن ۾ جو حيوان اڳي جئن آهي
ساري دنيا ناس ڪندو، نادان اڳي جئن آهي
درد اڳي جئن آهي ۽ درمان اڳي جئن آهي.
*
ڄاڻي ڄاڻڻهار اَزل کان اڄ تائين سڀ ڪجهه
اُن جو غيب اگر تون ڄاڻين، تون پائين سڀ ڪجهه
تون هستيءَ جو تاڃي پيٽو، کولائين سڀ ڪجهه
ڳاتو ٿي سنسار جڏهن کان، تون ڳائين سڀ ڪجهه.
*
لنگهُه اڳيئي طي آ باهو عشق انوکي گهِٽي،
ڪنهن سان اڙبو انگ، اِئين جئن چانڊوڪي چٽي،
وقت وڃي ٿو گذري سڀ جو موت ڪري ٿو مِٽي،
ڪير جدا ٿيو، ڪنهن پياري کان، ڪنهنجي قسمت ڦٽي؟
*
منهنجو پيار ڪٿي آ ڪوئي ڏس نه ڏيندو ڇا؟
هن جو پار ڪٿي آ، هُن ڏي گسَ نه ويندو ڇا؟
هن تي ڇانوَ گهڻيري هوندي سِجُ مڃيندو ڇا؟
ٿوري ننڊ ڪري هو مون ڏي موٽي ايندو ڇا؟
*
*
ڪويل جو آواز اچي ٿو اُٻَ هلي پيئي
واهوندي جو واءُ ويو دک ڌرتيءَ جا نيئي
نينگرُ نينگرِ اِيئَن لڳن ٿا وَلِ ڦُٽا ٻيئي،
ميوا، مڃر، ماکيون آهن ماروئڙن ڪيئي.
*
رستي
تي هو ايِئَن ڪريو جئن پکي ڪري روڙهي
لاش پيو آهي ڪو اونِي لوئيءَ کي اوڙهي
ڪيئي ڪاروُن روُڪي رکيون پوءِ ته دڳ سوڙهي
اک منجهاران لار نه ڪئي پر ڪنهن جي ڀي ڳوڙهي.
*
باهو تون جو ڪُجهه چاهين جو ٿيڻو آ سو ٿيڻو آ،
ٻاهر جو سنسار ٻَري ٿو ڏنُ انهيءَ کي ڏيڻو آ،
تنهنجي وَس نه آهي پيارا ڪيسين توکي جيڻو آ،
جيڪو ڪوئي جام ڀري ٿو توکي ان کي پيڻو آ.
*
|
