|
ترائيل
u
خدا جي راهه ۾ ڪيڏي خوشي سمايل آ
قدم قدم تي لڳي ٿو گلن جو ڍير آهي
لڳي ٿو هير ڪا خوشبو ڀري ڊگهي وَل آ!
خدا جي راهه ۾ ائن روشني وڇايل آ
لڳي ٿو چنڊ جو قنديل ڄڻ جهُلايل آ
وڃي ٿو تيز اِهو روشنيءَ ۾ ڪيرُ آهي
ترائي لاءِ هرڻ آهه ڄڻ اُڃايل آ
خدا جي راهه ۾ ڪيڏي خوشي سمايل آ!
u
u
اگر تون سون ٿيڻ چاهين آنءُ پارس هان
ڪڏهن ته چاهه سان تون آءُ منهنجي چائنٺ تي
سدائين چاندين ۾ ٿو تنهنجِي راهه ڏسان
ڪڏهن ته ايندينءَ هوا ۾ هلي تون خوشبوءَ جان
مان توسان پاڻ وراهڻ لئه منتظر آهيان،
متان تون پنڌ ڪري پو هلي وڃين پُٺ تي!
مان پنهنجي ڏات ڇُپائڻ نه چاهيان ٿو توکان،
اگر تون سون ٿيڻ چاهين آنءُ پارس هان.
u
u
ڪنن ۾ آڱريون وجهندين ته وڄ ٽري ويندي؟
گهٽا گجي ٿي ٻنا ٻوڙ نيٺ وسڻي آ!
پنهون تلاش ڪندي سسئي مري ويندي؟
ڏِسي درياهه جا دڙ، عاشقي ڏري ويندي؟
هزار بار ٻُڏي ڀل وري وَري ويندي
پرينءَ جي پار ڏي اُن جي سدائين ڏَسڻي آ
رُڪي ڪٿي ٿي؟ پئي چاهه ۾ چري ويندي
ڪنن ۾ آڱريون وجهندين ته وڄ ٽَري ويندي؟
u
u
صدين کان پوءِ اگر سمجهندين ته ڇا ٿيندو؟
هڏن کي ڪا به تسلي ملي ملي نه ملي
لکي ٿو هٿ، لکڻ کان ڪڏهن جُدا ٿيندو؟
فضائون ڪيئي صبا جيئن روح جهاڳيندو؟
چوان مان ڪيئن، ڪڏهن منهنجو خاتمو ايندو؟
گهٽائون جيسين اچن ٿيون پيو ٿو مورُ ٽِلي،
خبر نه آهه ته آگم اِهو ڪٿي نيندو؟
صدين کان پوءِ اگر سمجهندين ته ڇا ٿيندو؟
u
u
علي الصباح اچي مئفروش ٿو در تي
ڦٽائي ننڊ ڏئي ناو و نوش جو هوڪو
گهٽيءَ گهِري ٿو پُڪاري اداس گهر گهر تي
اڃا ته ننڊ ۾ هر ڪوئي آهه ڄڻ پَر تي
وڃي پڳو آهي ڪنهن جُگ تي جڳانتر تي
اچي ٿو تَنهن جو فجر وقت هوش جو هوڪو
اڃا ته ڪنهن جي به دل سُرڪي نانهه ساغر تي
علي الصباح اچي مئفروش ٿو در تي.
u
u
خبر نه آهه ته ڇا موت اڌُ – ٻُڙي آهي؟
خبر نه آهه ته جملو ڪٿي کُٽي ٿو پيو!
خبر نه آهي ته ڪنهن پنڊ جي ڪُڙي آهي
اُنهيءَ سان پريت سندم هيئن ڇو جُڙي آهي.
ڪڏهن ته چئن سان بيٺي سندم کُڙي آهي
خبر نه آهه ڪٿي سلسلو ٽُٽي ٿو پيو!
خبر نه آهه ته ڪيڏانهن هُو مڙي آهي!
خبر نه آهه ته ڇا موت اڌُ – ٻُڙي آهي؟
u
|
