هن دل ديوانه تي آهم فدا

جا ڏئي ويرانه ٻيو مونکي سدا

جي ڪٿي ترسان چئي ٿي اٿ ۽ هل

بحر مردن وٽ آهي چمشي مثل

ڇو ته آيات خدا بي انتها

اي مسافر راه جي آخر نه ڪا

ڪار حڪمت آ ڏسڻ ۽ غور ڪار

ڪار عرفان آ ڏسڻ ديدار يار

هيءَ تارازي هنر سان تورجي

هوءَ تارازي نظر سان تورجي

هيءَ هٿ آڻي ٿي آب ۽ خاڪ کي

هوءَ هٿ آڻي ٿي جان پاڪ کي

جستجو ۾ جلوه ڪيئي پي به پي

نڙ جيان رئندي ڪريان افلاڪ طي

هي سڄوئي فيض هو ان مرد جو

جان ۾ جنهن سوز مونکي هو ڏنو

قافلو جنهن ۾ ٻه دانا ٿي ويا

مشتري جي هو ڪناري تي ويا

هو جهان آ، خاڪدان نا تمام

چنڊ چوڌاري ڦرن جهنجي مدام

خالي آ شيشو اهو مي کان اڃا

خاڪ انجي آرزو نا آشنا

نيم شب: چنڊن کان انجي نيمروز

نا هوا ۾ انجي سردي ناڪ سرز

آسمان ڏي مون ڪئي جنهن دم نظر

ان جي تارن کي ڏٺم نزديڪ تر

هوش منهنجو هيبت منظر نيو

دور ويجهو سڀ دگرگون ٿي ويو

ات نظر آيا ٿي روح پاڪباز

آگ سيني ۾ سندس گيتي گداز

جسم تي تنجي لباس لاله گون

چهري کي چمڪائيو سوز درون

هو وٽن ساڳي اهو تاب الست

پنهنجي نغمن کان هئا مخمور و مست

هئن چيو رومي نه وڃ خود کان پري

دم هنن جو زنده توکي ٿو ڪري

شوق بي پروا ڏٺو ٿي ڪين: ڏس

جلوهء صهبا ڏٺو ٿي ڪين: ڏس

غالب و حلاج و خاتون عجم

شور جنجي کان ڀري، جان حرم

درد وارن عاشقن جي سوز و ساز

جان کي تازو ڏنو رنج و گداز

مشڪلاتن اڳين سر کي کنيو

فڪر منهنجي تي شبخون کي هنيو

فڪر منهنجي جو آ قلزم اضطراب

جنهن جو طوفان کان ڪنارو آ خراب

هئن چيو رومي نه ضايع وقت ڪر

تون جي هر عقدي جو چاهين حل اگر

مومنن کان جاءِ تنهنجي دور ڇو

يعني جنت کان آهين مهجور ڇو؟

مرد آزاد ئي ٿو ڄاڻي خوب و زشت

روح انجوڪين ماپي در بهشت

جنت ملا، مي و حُر و غلام

جنت آزادگان سير دوام

جنت ملا خورش، خواب ۽ سرود

جنت عاشق ڏسڻ آهي وجود

حشر ملا، قبر، ڦاٽڻ، بانگ صور

عاشق شوريده خود صبح نشور

علم جو خوف ۽ رجا تي آ، اساس

عاشقن کي نااميد آ، نا هراس

علم لرزائي جلال ڪائنات

عشق غرق اندر جمال ڪائنات

علم کي غائب ۽ حاضر تي نظر

عشق چئي هر شي کي ڏس کولي نظر

علم جو آ پيشوا آئين جبر

واٽ هن وٽ ڪين ٻي ري، جبر و صبر

عشق آزاد و غيورو نا صبور

آهه هستي جي تماشي ۾ جسور

عشق شڪوه کان سندم بيگانه آهه

گرچه ان کي گريهء مستانه آهه

هي دل مجبور ڪجهه مجبور ناهه

هن کي ماريو ڪنهن نگاهه حور ناهه

آگ پنهنجي کي اٿاري ٿو فراق

جان پنهنجي کي سنواري ٿو فراق

بي خلش جيئڻ اجائي آ حيات

زندگي کي آهه پڄرڻ سان ثبات

آ جيڻ ان ريت تقدير خودي

هي ڪري تقدير تعمير خودي

ذرو بيحد شوق کان آ رشڪ مهر

ان جي سيني ۾ ٿا ماپن نو سپهر

جنهن سان ٿي تقدير پنهنجو ساٿ ڏي

موت ۽ ابليس ان کان ٿو ڊڄي

جبر دين آ، صاحب همت سندو

جبر مردن جو نشان قوت سندو

ٿو بڻائي مرد کي مضبوط جبر

جبر مرد خام ليءَ آغوش قبر

جبر خالد کان جهان زير و زبر

جبر پنهنجو خود اسان ليءَ آ تبر

ڪار مردن جي آ تسليم و رضا

هي ضعيفن تي نه پوري ٿي قبا

تون جو ڄاڻين ٿو مقام پير روم

ڇو نه ٿو ڄاڻين ڪلام پير روم؟

ڪار پنهنجي ري اميد ۽ بيم ناهه

هر ڪنهين کي همت تسليم ناهه

تون چوين ٿو، ٿيڻ وارو هو ٿيو

جنهن جو آئين تي سهارو هو ٿيو

معنيءَ تقدير تو سمجهي نه آهه

تو خدايا ڪي خودي پرجهي نه آهه

مرد مومن جو خدا سان آ نياز

ٺاهه ڪر مون سان ته ٿي توساڻ ساز

گهٽ نظر وارن ڪيو پيدا فساد

بندهء حق دار تي ٿيو با مراد

آشڪارا توتي اسرار خدا

چؤ ته تنهنجو ڏوهه هو ڪهڙو ڀلا؟

منهنجي سيني ۾ هئو آواز صور

مون ڏٺو ملت کي آهي قصد گور

مومنن ۾ خويءِ، بويءِ ڪافري

لااله پڙهندي به خود کان هي بري

’امر حق‘  تن نقش باطل سمجهيو

لاڳ تنجو اصل آب و گل هيو

پاڻ ۾ روشن ڪيم نار حيات

مردي سان اوريم ٿي اسرار حيات

ٿي خودي سان ريت عالم جي کري

گڏ ٿئي جي دلبري سان قاهري

هر جڳهه پيدا ۽ ناپيدا خودي

آ نظر پنهنجي سدائي باخودي

آگ مخفي آهه انجي نور ۾

آ جهان جو جلوو انجي طور ۾

هر زمان هر دل رهي ان ۾ مگهن

ٿي خودي جو پردي ۾ ٻوليو سخن

آگ هي جنهن جي نه قسمت ۾ پئي

زندگي انجي اجائي سڀ وئي

هند و ايران نور انجو رازدار

ڪو سڃاڻي پر هي نار تابدار

مون ٻڌايو هو، اهو ئي نور و نار

ڏوهه منهنجو هي هيو اي رازدار

ٿو گناه بندهء صاحب جنون

نوجهان پيدا ڪري پاڻون منجهون

شوق بيحد ٿو ڪري پردا فگار

ٿي قدامت جو تماشو تار تار

نيٺ آ دار و رسن انجو نصيب

ڪئن ڇڏي جيئري ڀلا ڪوچه حبيب

شهر و ميدان ۾ سندس جلوه نهار

ائين نه ڄاڻج هو جهان کان دورڪار