Sindhi Adabi Board Online Library (Folk

سيڪشن: رسالا

ڪتاب:مهراڻ 04/ 2021ع

باب:

صفحو:14

سُگهڙ محمد صالح احمداڻي

ڪنري

مناظرو

(لوڪ ادب)

شاعر!		ماري تو مسڪينن کي چانهه ڪيو آ چٽ، ٻي نڪا پئسن جي توکي ته وجهين ڇڏين وٽ. وجهيو سور مٿي ۾، ڏئين ٿي اهڙي سٽ، تو ڪئين خان کاري ڇڏيا، جهوري وجهي جهٽ، ڪي قرض ۾ ڪارا ٿي، پئجي ويا پٽ، هزارين ڦاٿل آهن تنهنجي، ڄار ۾ ڄاڻي واڻي ڄٽ، توکان اڳ ۾ کير مان، ٺهندا هئا، مکڻ جا مٽ، لسيءَ جا لوڪ ۾، هوندا هئا، گهوگهٽ، ڪڏهن ڪونه ٻڌوسين ڪو، کير وڪاڻو هٽ، اڄ مرچن سان ماني کائي، ويٺو ڀاڳيو اتي ڀٽ، پوءِ ’احمداڻي‘ چئي اُڦٽ، تو ماري وڌو مسڪينن کي.
چانهه!			مون ماريو ناهي مسڪينن کي انهن جا افعال اٿئي اهڙا، ڪم کان ٻرو اچي انهن کي رڳو ڪندا پيا جهيڙا، ڏسي ڪٽلي چانهه جي، اچي ٿيندا ڀيڙا، جي نه ملندن لپ ڪا، ته پيا ڳاڙيندا ڳوڙها، گهر ۾ ڪاٺيون ڪونه آڻيندا، مايون پٽينديون لوڙها، سج چڙهي اٿي پوءِ، جوٽيندا جوڙا، ’صالح‘ سُسُتِي هنن کي، ڪري ڇڏيو سوڙها، انهيءَ ۾ ڏوهه ڪهڙو منهنجو، تون هڻين پيو هٿوڙا، آئون پريت جي پياليءَ سان، ڪندي آهيان ڀيڙا، پوءِ ڪيئن گهوٽ ڇڏي گهوڙا! منهنجي چاهت کي.
شاعر!		تنهنجي چاهت ۾ چريو ٿي ڪئين گهوٽن ڇڏيا گهر، تو نشو ڏيئي تن کي، ڪئين سُڃا ڪيا سر، ويهاري ڇڏيئي ڪيترن کي، صفا مٿي ڏر، تو آئي بيماريون پيدا ٿيون، گئس ۽ شگر، تو اچي ڏنا، کير مکڻ، لسي ۽ ڌونري کي دَرَ، مرد سڀ مَڄو ٿيا، جيڪي مال چاريندا هئا ميهر، ڊالڊا ڪيميڪل کي تو آڻي ڪيا وڏا قهر، ويهه سال جي ڄمار، مڙس ڪريو پيو آ ڪلر، پوءِ ’صالح‘ سراسر، تو سُڃ ڪئي سنسار ۾.
چانهه!	مون سُڃ نه ڪئي آ سنسار ۾، مون کي ’احمداڻي‘ اقرار، مون آئي محبتون پيدا ٿيون، ٿيا قرب قرار، هڪ جيڏا هٿ هٿن ۾، ڏيئي وهندا دوست يار، چوندا ٽيبل واري کي، تون چانهه کڻي اچ چار، آئون پنج منٽن ۾، جان ڇڏايان، وقت بچايان هيڪار، آئون تڪڙن کي ترسايان، جهلي محبت سان مُهار، پوءِ ڍُڪ چُسڪيون ڪري، ٿئي سڀڪو سوار، مونتي ڏي نه ميار، آئون راڻي آهيان راڄ جي.
شاعر:		تون راڻي ناهين راڄ ۾، تون آهين نسورو ناسور، وجهيو ور بدن ۾، ڪريو ڇڏين چور، نشي تنهنجي ۾، ماڻهو ٿي ويا آهن مجبور، جيسين ڍُڪُ نه ڀرين تنهنجو، تيسين چارئي پهر چور، اوٻاسين جو ڪڙڪو، مٿو سڄو سور، جي نڀاڳي قسمتي کٽي وڃي، ۽ دوڪان به هجي دور، ته ڦٽا ڪيم سڀن جا جيسين نشو ملي نه مور، پوءِ ويچار کي وهلور، ’صالح‘ سدا ساڙيو.
چانهه!	مون ويچارن کي وهلور ته ڏنا آهن، گهڻا ’احمداڻي‘ احسان، جي قسمتي گهر اچي ويندا، ڪو ملاقي مهمان، ته گهڻو ڪري گهر ڌڻي کي آئون ڪڪڙ ڪهائيندس ڪانه، پيئندو ڍُڪَ چانهه جو، ڇڏي ويندو جان، ڳائيندو ويندو ڳوٺ تائين، وڏا منهنجا شان، وڃي گهر ڪندو ڳالهيون، مون کي ڏاڍا ڏنائون مان، پهچڻ شرط چانهه اچي وئي، پوءِ کارايائون پان، آئون ڏاڍو تڪڙو هئس، مون مَس ڇڏائي جان، سڀڪو پيو چوي تون قسمت سان آئين، ترسي پئه جوان، ڪم سڀن جا خدا ڪندو، هو صاحب رب سبحان، رات اڄوڪي ترسي پئه، تون مِٺا ٿي مهربان، ننڍي وڏي وٽ منهنجو، ڏاڍو آهي شان، سڙي پچي ’صالح‘ چئي، مون ديڳڙي ۾ ڏنا دان، پوءِ وٽ اٿئي مڪان، اٺئي پهر ’احمداڻي‘ چئي.

جڏهن پهريون دفعو مون کيس ڏٺو، تڏهن هو مون کي بيحد حسين لڳو. ڪُشادي پيشاني، وڏيون وڏيون اکيون، سهڻو نَڪ، ڪتابي چهرو۽ وري سندس گهُنڊيدار وار. آءٌ ته ڄڻ انهن ۾ ڦاسي ويس. هن هڪ دفعو مون ڏي ڏٺو ۽ پوءِ نظرون ڦيرائي ڇڏيائين. مان سڙي ويس، مون اها پنهنجي توهين تصور ڪئي. آءٌ جيڪڏهن تمام گهڻي خوبصورت نه آهيان. ته به حسين ته ضرور آهيان، ۽ تڏهن ته ڪيترائي نوجوان مون تي مرندا آهن. سندس اهڙيءَ طرح مُنهن ڦيري ڇڏڻ کي مون پنهنجي توهين سمجهي، پر جلدي ئي مون کي احساس ٿي ويو ته هن جو اهو مطلب نه هو جو مون سمجهيو هو. هُن غير ارادي طور مون ڏي نهاريو هو ۽ پوءِ وري ٻئي طرف ڏسڻ لڳو هو. ائين محسوس ٿيڻ لڳو ڄڻ کيس منهنجي موجودگيءَ جو احساس ئي نه هو. مون کي اهو معلوم نه هو ته هو ڪو ايڏو بي مروت هوندو! گهٽ ۾ گهٽ هو اخلاقي طور مون ڏي مُشڪندي ڏسي سگهيو ٿي. يا وري اٿي منهنجو آڌرڀاءُ ڪري ها. مون کي ان جي تمنا هئي. ليڪن هن منهنجي ڪابه پرواهه نه ڪئي. سندس ڌيان ڇڪائڻ لاءِ آءٌ هڪ دفعو وري به زور سان کِليس، ته هن ناگوار انداز ۾ منهنجي طرف نهاريو. مون کي ڏاڍي پشيماني ٿي. مون سوچيو ته هو ڇا خيال ڪندو ته ڪيڏي نه بد تهذيب ڇوڪري آهي. اهڙي جاءِ تي ڇا اهڙيءَ طرح ٽهڪ ڏنا ويندا آهن؟ مان ٺهي ٺڪي ويهي رهيس. ان کان پوءِ مون وري ڪڏهن به اهڙي حرڪت نه ڪئي.

ڊاڪٽر نواز علي شوق

رسالو مهراڻ 2/1972ع تان کنيل

نئون صفحو -- ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ