|
”ها استاد، چڱو جو ياد ڏياريئي. ولايتي بوسڪي ملي
ته ٻارهن وال وٺيو اچجانءَ.“
”ائين چئي رئيسياڻي ٻن سون جا ساوا نوٽ ڪٻٽ مان
آڻي استاد جي هٿ ۾ ڏنا.
”بوسڪيون ڪٿي ٿيون ملن اڄڪلهه ولايتي، وري به آءٌ
سڄي بازار رلندس.“
رئيسياڻي کي اطمينان ڏياري هيٺ لٿي.
”امان، ماڻهين آهي گهر ۾؟ استاد وڏيري اُلهندي جي
گهر ۾ پير پائيندي ڌيڻس کان سوال ڪيو.
”توهان اندر ته اچو، هوندي ڪيئن نه.“ڇوڪريءَ
رکائيءَ سان وراڻيو جيئن کيس ساڻس ڪا دلچسپي نه
هجي غالباً هوءَ بليٽن جي ڪارنامن کان واقف هئي.
بليٽن کٽ تي ويٺي. گهر جو سامان بدستور پکڙيل هو.
وڏيري به کيڪاري اچي گڏ کٽ تي ويٺس.
”خوش آهيو، چڱا ڀلا؟“
”دعا آهي توهانجي استاد.“
”مان ڪالهه به آئي هئس، توهان مليا ئي ڪونه.“
”مبارڪ ڏيڻ وئي هئس سومرن ۾ شاديءَ جي.“
”ٻڌجي پيو ته ڇوڪريءَ وارن شادي ڪري اچي پڇتايو
آهي. ماڻهو ڏنگا آهن.“ استاد ڀَڙُ وڪيل جيان اڳ
ورتو. ”خدا ڄاڻي استاد مون ته ڏٺو ڇوڪري ڏاڍي خوش
هئي. سڀني ڏاڍو ڀانيس پئي. الله ڪري جڳ جون ڄايون
خوش هجن.“
”ها شال سڀڪو خوش هجي.“ مجبوراً بليٽن به دعا ڪئي.
”ادي ٻڌو اٿم ته توهان وٽ سٺا پهراڻ آهن. مون کي
نمونو گهرجي.“
استاد پهراڻ ته برابر مون وٽ آهن، پر هتي ڪونهن،
اوهين خود ڏسو پيا ته جاءِ ٺهي رهي آهي، گهر جي
حالت ڪيئن بگڙي پئي آهي، ڪا شي سِڌَ ۾ رکيل ئي
ڪانهي. سامان سڙو سڀ ڀاءُ جي گهر رکيل آهي. هِتان
هُتان اچ وڃ لڳي پئي آهي. جڏهن اتي ويس ته اوهان
لاءِ پهراڻ کنيو اينديس.“
”ها، برابر جاين ۾ وڏي تڪليف ٿيندي آهي. جلدي ٺهي
ويندي الله چڱو ڪندو.“
”سامان جو حال ڏسو ته ڪيئن ٿيو پيو آهي.“
”مڙئي خير آهي، اهي ته جاين ٺهڻ جا ڪم آهن. توهان
جو ان ۾ ڪهڙو ڏوهه. هونءَ جاءِ تڏهن به پنهنجو مٽ
پاڻ آهي، ڇا سندس وائک! ڇا سندس بيهڪ!“
”بس، غريباڻي جاءِ آهي.“ وڏيريءَ ڪسر نفسيءَ کان
ڪم ورتو.
چڱو ادي، مان وڃان ٿي، هيڏانهن رئيس الهه بخش جي
گهر واريءَ ڪپڙو گهرائڻو ڏنو آهي. پرائو ڪم ڪندي
به ڊپ پيو لڳي. الائجي وڻيس، نه وڻيس. مون ته جواب
ڏنومانس پر چيائين ٻيو ڪير آڻي ڏيندم، ان لاءِ
وڃان ٿي. چڱو هاڻي الله کي پرتينءَ.“
”مائي تون پراڻو گراهڪ آهين، اسين توسان ڪوڙ ڪيئن
ڳالهائينداسين والايتي مال ختم ٿي ويو آهي. شايد
ٻين دڪانن تي ملي وڃئي. هي ڏس ديسي مال ڪهڙو نه
فسڪلاس آهي.“ دڪاندار استاد کي چئي رهيو هو.
”ٺهيو ابا، ٻين دڪانن تي ڪير رُلي. ڀلا ڪيتري وال
ڏيندين هن بوسڪيءَ جو؟“
”مائي اٺين رپئن کان گهٽ وال نه ملندءِ، اصلي
خيرپور ملز جو ڪپڙو آهي.“
”چڱو ٻارنهن وال ڪپڙو ڏي، پر هي خيرپور ملز جو ٺپو
ڪڍي ڇڏ.“
”سڄي بازار رُلي آهيان تڏهن وڃي مس مس ولايتي
بوسڪي ملي آهي.“ استاد چئي رهي هئي.
”مهرباني استاد! نه ته مونکي ڪٿان ملي ها.“
”بس امان! تنهنجي ڀاڳ ۾ هئي، چيائين ته ارڙهين
رپئن وال پئي پر آءٌ چوڏهن رپئن ۾ ڪرائي آيس.“
استاد باقي ٻٽيهه رپيا رئيسياڻي جي حوالي ڪندي
چيو. ۽ هوءَ دل ئي دل ۾ استاد جو شڪر گذار ٿي،
جنهن وڏي مشڪل سان کيس ولايتي بوسڪي سستي اگهه ۾
آڻي ڏني هئي.
”ڪٿي آهي نينگري ته سبق ڏيئي واٺانس، وري وڃڻو اٿم
پرائي وي سيءَ لاءِ نوابن ۾.“
”ماني ته کائي وٺو پهريائين.“
انهيءَ تي استاد خاموشيءَ سان رڌڻي جو رخ ڪيو، ۽
بورچياڻي نڪ کي موڙ ڏيئي اڳ جيان استاد لاءَ ڏويون
ڀرڻ لڳي. مانيءَ مان فارغ ٿي، استاد نينگريءَ کي
ٻه سٽون سبق جون ڏيئي چادر مٿي تي ڪئي، ۽ ڏاڪڻون
لتاڙي ڦهه اچي نوابن جي حويليءَ تي ڪيائين، نوابڻ
جي نهن جو استاد کي ڏٺو سا دهلجي وئي. استاد کي
پنهنجي ڏهٽي، نوابڻ جي ننهن جي حيثيت سان ڏسڻ جو
وڏو ارمان هو. پر حالتن آڏو، هوءَ بيوسُ ٿي سور پي
وئي، پر دل ۾ ”گوگي چوهاڻ“ جو قسم کاڌل هئس ته
ڪاري نانگ وارو وير ضرور وٺندي.
ڇوڪريءَ کي پريان ڏسي واڇن کي زوردار جنبش سان
کاٻي ۽ ساڄي کسڪائي خوش اخلاقيءَ جو مظاهرو ڪندي
چيائين:
”امان ڪنوار خوش آهين؟ سسڻين ڪٿي آهي؟“
”دعا آهي توهان جي. چاچي ته سکر ويل آهي.“
”ڇو خير مان؟“
”ها بس ائين ئي، ڪو ڪم ٿي پيو.“
”ٻچا ٻار سڀ ويل آهن؟“
”ها!“
”تنهنجو گهر وارو؟“
”اتي ئي آهي.“
”سيڌو سامان کڻي وئي؟“
”ڪجهه کڻي وئي ۽ ٻيو سڀ گهر لاءِ رکيل آهي.“
”انبن جا ٽوڪرا؟“
”اهي به اتي پيل آهن.“
”چڱو امان، آءٌ وڃان ٿي وري ٻيءَ مهل اينديس.“
”ويهو استاد، چانهه پي وڃو.“
”نه امان، هينئر وڃان ٿي، پنهنجو گهر آهي.“
”استاد، اچو خوش چڱا ڀلا.“
”امان منهنجي، دعائون آهن توهانجون، توهان خوش چڱا
ڀلا؟ سکر وڃي ڏينهن لاتوَ، گهر اٻاڻڪو ٿيو پيو هو
ڄڻ ته کائڻ پئي آيو.“
”توهان ته ايندا به ڪونه هئا.“
”امان ڪهڙيون ٿي ڳالهيون پڇين، ڪنهن وٽ اچان؟ جڏهن
اچان تڏهن نهڻين ڪوٺيءَ جو در بند ڪيو مڙس سان
ويٺي آهي. پوءِ اچي ڇا ڪريان؟ هڪ دفعو ملي هئم
تڏهن به اهڙيون ڳالهيون کڻي ويٺي جو پنهنجي دل
بنهه ڀرجي آئي. سچ چيو اٿن ته مالڪن کانسواءِ گهر
گهر نه هوندو آهي. ڀاڳن ڀريون آهن اهي سسون، جن کي
ڌيئن جهڙيون ننهون ملن.“ استاد ٿڌو ساهه کڻي ڳالهه
پوري ڪئي.
”ڇا ٿيو استاد؟“ نوابڻ جو آواز سندس دلي ڪيفيت
لڪائي نه سگهيو.
”اهوئي جيڪو هميشہ ٿيندو آيو آهي.“ استاد پنهنجي
ڳالهه ۾ وڌيڪ
Suspense
پيدا ڪيو.
”تڏهن به؟“
”امان ڊپ ٿو لڳيم، اجايا گهرن ۾ جهيڙا ٿين تنهن
مان ڪهڙو فائدو. دل ۾ رکين ته ٻڌ، توکي ڌيءَ ڪيو
اٿم، سو سچ ٿي پڇين ته تنهنجي نه ڪير گلا ٿو ڪري
ته هينئين ۾ ڄڻ وڍ ٿا پون.“
”ها استاد، سچ ٿي چئين، پرايون ڌيون پنهنجون ڪونه
ٿينديون آهن.“
”امان انهيءَ ڏينهن جو اچان ته مونکي چيائين ته
سسڻم پٺ تي ڪک به نه ڇڏيو آهي، سيڌ سامان، ويندي
انبن جا ٽوڪرا جي ٻنيءَ تان آيا هئا سي به ساڻ کڻي
وئي، ائين نه سمجهيائين ته پٺيان به ڪي ماڻهو
آهن.“
”استاد، خدا جو قسم ته سڀ ڪجهه ڇڏي ويئي هئس.“
”ها امان، اهوئي ته چوان پئي، دنيا ۾ ڪيترو نه
انڌير آهيءَ توڀان توڀان، الله توکي جا ڀاڙا
ڏيندو.“
”استاد ڪهڙي نه ڏک جهڙي ڳالهه ٻڌائي اٿئي. ڪنوار
مان مونکي اها اميد ڪونه هئي.“
”ٺهيو امان، ڇڏ انهيءَ ڳالهه کي، الله هميشه صبر
ڪرڻ وارن سان هوندو آهي.“
”رئيسياڻي جي خبر ڏيو؟ ڪيئن خوش آهي؟ اڃان اتي
ويندا آهيو.“
”ها امان، لاچاري ويندي آهيان، رڳو نينگريءَ کي
سبق ڏيئي پوين پيرن تي موٽندي آهيان. منهنجي ته
انهيءَ ڏينهن کان دل ڀڳي جڏهن ڀاڳان اوهانجي باري
۾ خراب خيال ظاهر ڪيا هئا. چي: ”پوءِ ڍائي نوابڻ
ٿي آهي. نواب سان پرڻي ته پاڻ کي ڪا ”شئي“ ٿي
سمجهي.“
”پوءِ ڍائي هئس جو وٽس پنڻ وئي هئم.“ امان خير
گهرُ، ڀاڳان جي وات ۾ خاڪ، تون ته نه چئو پنهنجي
وات سان.“
”جوش ٿو اچي، ٺريل اکين کي اجايو تپائڻ مان دنيا
کي الائجي ڇا ٿو ملي؟“
”پاڻ وري ڪهڙي رئيسياڻي آهي، ڄڻڪ سڃاڻاس ئي ڪونه!“
استاد موڙو ڏيئي چيو.
”ڪير ڪيئن به هجي، آءٌ ڇو چوان، سڀ ڪنهن جي پنهنجي
نيت.“
”سچ ٿي چوين امان، جنهن جو جهڙو شان اهو ائين ئي
چوندو. چڱو امان، آءٌ وڃان ٿي وري سڀاڻي شام جو
اينديس.“
”چڱو استاد، پر هيءَ ته کنيو وڃو توهان لاءِ سکر
مان سوکڙي آندي اٿم.“ ائين چئي استاد ڏانهن ويڙهيل
وڏو بنڊل واڌايائين.
استاد بيڪ وقت واڇن ۽ ناسن کي جنبش ڏيندي بنڊل
ڏانهن هٿ وڌايو:
”امان، ڪهڙيون هلاڪيون ڪيون اٿئي!“
”هلاڪيون ڇا جون آهن استاد، يادگيري آهي.“
امان ڀاڳان، منهنجي جيجل ڪٿي آهين؟ ڏاڪڻ چڙهندي
استاد سڏ ڪيو،
”اجها استاد، ڪٻٽ پئي ٺاهيان.“
”ها ڀلي ڀلي، آءٌ به اچان پئي، ڪالهه توسان ويٺس
ئي ڪونه. اڄ مس مس واندي ٿي آهيان. ڪالهه ويس
نوابڻ وٽ، امان بس، توبہ آهي سائين جي در تي، زال،
نه پر ڪا خطرناڪ بلا آهي. مونکي چوي ٿي ته تون
رئيسياڻي جي نينگري کي پڙهائڻ ڇڏي ڏي. منهنجين
نينگرين کي پڙهاءِ. ٻيڻي پگهار ڏيندي مانءِ. مون
چيو ته منهنجو سر لڳي رئيسياڻي سان. پر پاڻ گهڻو
ئي ڪجهه چئي وئي، آءٌ پنهنجي زبان سان ڇا چوان!“
”پر امان....“
جيستائين ڳالهه ختم ٿئي تيستائين ڪنهنجي ڏاڪڻ تي
چڙهڻ جو آواز آيو ۽ ڪاريءَ چادريءَ سان نوابزادي
نمودار ٿي.
استاد کي گهگي پئجي وئي. رئيسياڻي حيران هئي...،.
”ادي اڄ مان توکان پنڻ نه پر ڪجهه پڇڻ آئي آهيان.“
”ڇا پئي چوين ادي...؟“
”مونکي سڄي رات ننڊ نه آئي.... مون توهانجو ڪهڙو
ڏوهه...؟“
”ڳالهه ختم ٿيڻ کان اڳ استاد پڇ پائي ڏاڪڻ طرف
ائين ڀڳي جيئن خودڪشي ڪرڻ مهل ڪير پاڻ کي لهرن جي
حوالي ڪري ڇڏيندو آهي.
اهو ڏينهن اڄوڪو ڏينهن وري ڪنهن استاد کي ڏاڪڻ
چڙهندي نه ڏٺو.
مان ئي وار وجود تي...
تنهن هوندي به جيڪڏهن هن کي ڪنهن ٻئي پاسي ڪوٺڙي
ملي وڃي ها تڏهن به هن اڪيلي سر لاءِ غنيمت هئي.
گهٽ ۾ گهٽ ڪارخاني جي ڀر واري موجوده جاءِ کان ته
هن جي جند آزاد ٿئي ها، جنهن ۾ سواءِ جمع جي هر
روز مشينن جي کچ کچ ۽ ڇڪ ڇڪ ٻڌي هن جي مغز جون
رڳون ڇڪجي وينديون هيون.
هر روز مشينن جي ڇڪ ڇڪ ۽ هنجي ستار جي مدهم آواز
جي چٽاڀيٽي هئي. هو تيز ستار وڄائي مشينن جي آواز
کي ستار جي تارن مان نڪرندڙ آواز ۾ گم ڪرڻ جي ڪوشش
ڪندو هو.
پر ائين ڪرڻ سان اٽلندو سندس ستار جون نازڪ تارون
ٽٽي پونديون هيون، جن کي ڏسي هو بيوسيءَ مان بي
اختيار روئي پوندو هو، هن جا سڏڪا به مشينن جي
ڪرخت آواز ۾ گم ٿي رهجي ويندا هئا.
هن جاءِ لاءِ گهڻيئي ڳولهائون ڪيون، پر شهر ۾
مسواڙ تي جايون ڪٿي ٿي مليون. ۽ جيڪڏهن ملن کڻي
تڏهن به ڳاٽي ڀڳي مسواڙ ڪير غريب ڀري سگهي ها!
مجبوراً هو اتي ئي زندگيءَ جا ڏينهن پورا ڪري رهيو
هو. پنهنجي ستار سان هن کي جنون جي حد تائين محبت
هئي... دنيا ۾ صرف اهو ئي ته سندس محبوب ساٿي هو،
جنهن هميشه هن جي ڏکن جي ترجماني ڪئي... هن جي ڏکن
کي گهٽ ڪرڻ لاءِ پنهنجو سينو پيش ڪيو... هن کي
مشهور ريڊيو فنڪار بنائي ڇڏيو. ريڊيو اسٽيشن تي
موسيقي جي شوقينن وٽان هن جي ستار وڄائڻ جي تعريف
۾ لاتعداد خط ايندا هئا. هن جي ستار ۾ اهڙو ته اثر
هو، جنهن هزارن انسانن کي هن جو پرستار بنائي ڇڏيو
هو...
پنهنجي ايتري ڪاميابي، شهرت ۽ عزت جي باوجود به هو
خوش نه هو... قدرت هن جي مهانڊي سان اهڙو ته عجيب
مذاق ڪيو هو، جنهن کي هنجي آرٽسٽڪ ذهنيت ۽ حساس دل
بلڪل برداشت نٿي ڪري سهگي... هن جي شڪل ۾ ڪابه ڪشش
نه هئي... هو بي انتها بدشڪل هو... هن جون اکيون
ننڍيون گول ڪاريون! جن ۾ نه حسن هو... ۽ نه ئي دل
کي مسحور ڪرڻ واري چمڪ... نور هوندي به هو ڦڪيون ۽
بي نور نظر اينديون هيون.
بي ڊول چپن، ڪاري رنگت ۽ غير معمولي طور ڪمزور جسم
هن جي شڪل کي وڌيڪ ڀوائتو بنائي ڇڏيو هو.
هنکي پنهنجي بدصورتيءَ جو شديد احساس شروع کان ئي
هو. هن ۾ اهو جذبو نه هو، جنهن سان هو پنهنجي انهي
احساس تي غالب اچي سگهي ها.
ليڪن قدرت هنکي ڪمال جو فن ڏنو هو، جيڪو حسن کان
به گهڻو حسين هو. هن جي دل چوندي هئي ته زور زور
سان واڪا ڪري، دنيا کي ٻڌائي ته هنکي ڪيترو نه غم
آهي، پر شرم آڏو هو. هو ائين نٿي ڪري سگهيو ۽
خاموشيءَ سان پنهنجي دل جو خون پيئندو رهيو. ائين
ڪرڻ سان هن کي گُهٽ محسوس ٿيندي هئي، جنهن کان
ڇوٽڪارو حاصل ڪرڻ لاءِ هن پنهنجي دل جو سارو درد
ستار جي هر تار ۾ وجهي ڇڏيو هو. ۽ اهو ئي سبب هو
جڏهن هو ستار وڄائيندو هو، تڏهن ائين محسوس ٿيندو
هو، ڄڻڪ ستار جون تارون رڙي رڙي هنجو درد بيان ڪري
رهيون هجن اهڙي ريت پنهنجو درد ظاهر ڪري هو ڪجهه
سڪون محسوس ڪرڻ لڳندو هو.
”جهان زيب“ ڪاليج ۾ شام جو هڪ تقريب هئي. ملڪ جي
مشهور معروف آرٽسٽن کي پنهنجي فن پيش ڪرڻ لاءِ
مدعو ڪيو ويو هو، عارف جو نالو انهيءَ ۾ سر فهرست
هو... هن جو تقريب ۾ وڃڻ جو ڪوبه ارادو نه هو
جيڪڏهن زيباهن کي مجبور نه ڪري ها... زيبا هن جي
پرستارن مان هئي. ريڊيو اسٽيشن جي معرفت هن عارف
کي سندس ستار جي تعريف ۾ ڪيترا خط لکيا هئا، ۽
پوءِ عارف اهو محسوس ڪيو هو ته زيبا سندس ستار کي
ئي نه، بلڪ کيس به پسند ڪري ٿي.
هن کي اهو ڊپ ٿي رهيو هو ته ڪٿي هوءَ به هن جي شڪل
کي ڏسي هن کان نفرت ڪرڻ لڳي... پر سندس خوش ذوق
تحريرون هن اڳيان ڦري آيون، جن هن جي انهيءَ احساس
کي سندس وهم سمجهي غلط ثابت ڪرڻ ۾ مدد ڏني.
هو پنهنجو مخصوص سفيد لباس پهري ڪاليج ڏانهن وڃي
رهيو هو، ڄڻڪ ننڊ ۾ هلي رهيو هجي... فٽ پاٿ تان
ٽن چئن ڇوڪرن جي ٽولي هنکي معني خيز نظرن سان
گهوريندي پاسي مان لنگهي وئي.
”يار ڏٺئي؟ هلندو چلندو وساڻيل سگريٽ.“ هن جي سفيد
لباس سان ڍڪيل پوري جسم کي ۽ غير معمولي ڪاري چهري
کي ڏسي ڇوڪري ٻه چار قدم اڳتي هلي وساڻيل سگريٽ
سان تشبيهه ڏيندي ريمارڪ پاس ڪيو.
هن ٻڌي ورتو... هن جي دل وسامي وئي... هن کي ائين
محسوس ٿيڻ لڳو جيئن ڪيترا وساڻيل سگريٽ هن جي مٿان
ڪري پيا هجن. ۽ هو انهيءَ وساڻيل سگريٽن جي ڍير ۾
دفن ٿي ويو هجي. تصور ئي تصور ۾ هن پنهنجو پاڻ کي
سگريٽن جي ڍير مان آزاد ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي...
لاتعداد وساڻيل سگريٽ هن جي اڳيان ائين ڦرڻ لڳا
جيئن رقص ڪري رهيا هجن، هو غور سان اکيون ڦاڙي
چرين وانگر انهن کي ڏسندو رهيو... هر ڪنهن سگريٽ
جي وساڻيل ٽڪر تي هن کي پنهنجي شڪل ٿي نظر آئي. هن
چڪرائجي اکيون بند ڪري ڇڏيون. ڪجهه گهڙين لاءِ هو
اتي ئي بجليءَ جي ٿنڀي هيٺان بيهي رهيو. هن دل ئي
دل ۾ ارادو ڪيو ته هاڻي هو ڪڏهن به سگريٽ نه
پيئندو، ڇو جو ڇوڪري جو ريمارڪ، پوءِ هر وقت تازو
ٿي هنجي دماغ تي سوار رهي ها... ايڏي وڏي سزا هن
پاڻ کي نٿي ڏيڻ چاهي.
هن رستي تان ئي واپس وڃڻ لاءِ سوچيو، مگر زيبا جو
خيال هنکي ڪاليج وڃڻ کان روڪي نه سگهيو. ۽ جڏهن هو
ڪاليج پهتو تڏهن زيبا هن کي ڏسي تمام خوش ٿي هن جو
پسنديده فنڪار هن جي سامهون هو زيبا کي خوش ٿيندو
ڏسي عارف جي دل به خوشيءَ کان ٽمٽار ٿي وئي. وهم ۽
وسوسا، جيڪي ڪجهه دير پهرين زيبا جي متعلق هن جي
دل ۾ هئا، هڪ ڀل ۾ مٽجي چڪا هئا. وساڻيل سگريٽ
واري چوٽ جو احساس به گهٽجي ويو هو.
ڪاليج جو پورو ”هال“ مهمانن ۽ شاگردن سان ڀريل هو.
هوءَ بار بار اسٽيج تي وڃي پردي جي سائيڊ ۾ عارف
کي پنهنجي پسنديده ڌن وڄائڻ لاءِ تاڪيد ڪري رهي
هئي، ۽ عارف هڪ خاص ادا سان مسڪرائي، ڪنڌ جهڪائي
اطمينان جو اظهار ڪندو رهيو.
پنهنجي حسين پرستار کي پهريون دفعو سامهون ڏسي، هو
ڏاڍو خوش هو. سندس چهري تي غير معمولي شادماني نظر
اچي رهي هئي. هنکي، جنهن همدرد ساٿي جي مدتن کان
تلاش هئي، اهو اڄ هن جي سامهون هو.
”عارف صاحب! ڪنهن شيءَ جي ضرورت ته ناهي.“
زيبا، عارف کي چانهه پيش ڪندي ڪاليج سوشل سيڪريٽري
هئڻ جي حيثيت مان پڇيو. ۽ هو سندس آواز جي مٺاس ۾
گم ٿي هنکي ائين ڏسڻ لڳو جيئن ڪو دلڪش خواب ڏسي
رهيو هجي، ليڪن جلد ئي پاڻ کي سنڀالي ڏاڍي نوڙت
سان چيو:
”اوهانجي مهرباني... سڀ ضرورتون پوريون آهن.“
۽ پوءِ زيبا ٻين مهمان فنڪارن ڏانهن وڌي وئي.
چانهه جي پيالي هٿ ۾ جهلي هو وري خيالن جي دنيا ۾
گم ٿي ويو.
”ڪهڙي نه بلند ذهنيت واري آهي زيبا... مون کي ڏسڻ
سان هنجي چهري تي ڪنهن به قسم جي مايوسيءَ جا آثار
به ته نظر نه اچي رهيا هئا... منهنجي شڪل و صورت
سان هن کي ڪوبه واسطو ناهي... ۽ هجي به ڇو؟ هوءَ
جڏهن منهنجي روح سان پيار ڪري ٿي... منهنجن نغمن
کي پسند ڪري ٿي...“ هو سوچيندو رهيو ۽ جڏهن زيبا
کي سندس شوخ سهيلي مذاق ۾ چيو: ”معلوم ٿو ٿئي ته
محترمه کي فنڪار سان عشق ٿي ويو آهي، تڏهن زيبا بي
پرواهيءَ سان کلندي چيو.
”توبهه ڪر، چئين ڇا ٿي؟“
مونکي هنجي ستار سان پيار آهي، آءٌ هنجي عزت ڪريان
ٿي. ڀلا خيال ته ڪر، ڪا ڇوڪري هن سان محبت ڪري
سگهي ٿي؟
جيتوڻيڪ سائيڊ ۾ پردو هو، ليڪن اهو سڀ ڪجهه هن ٻڌي
ورتو. هن جي خوابن جا محل واري جي ڪوٽ جيان ڦهڪو
ڪري اچي پٽ پيا... جهڙيءَ طرح صحرا ۾ طوفان لڳڻ
ڪري هر نشان مٽجي ويندو آهي، اهڙي طرح ڪجهه دير
پهرين سندس چهري تي آيل شادماني جا آثار هڪ پل ۾
مٽجي ويا. هن کي پنهنجي دل ڪنهن اونهي ۽ گهري کوهه
۾ غرق ٿيندي محسوس ٿي. |
