|
ھوٿل پريءَ جي ڪچھري
سنڌباد ۽ سندس ساٿين آڏو طرحين طرحين جا کاڌا ۽ شربت رکيا ويا.
کاڌو کائڻ ويل ھوٿل پري سنڌباد جي بلڪل سامھون
ويٺي ھئي. کاڌو کائيندي، پاڻ ۾ ڪچھري بھ پئي
ڪيائون. سنڌباد ڪا ڳالھھ سوچيندي چيو:
”آئون اوھان جي انھيءَ پدمڻي ٻانھيءَ جي حرفت تي حيران آھيان.
ھونئن ڪيڏي نھ سادڙي ٿي لڳي؟ اعتبار نٿو اچي تھ
اھو سمورو ناٽڪ انھيءَ ڪارڙي ڪوجھڙي ٻانھين جو ھنر
۽ حرفت آھي......!“ تڏھن ھوٿل پريءَ چيس:
”سنڌباد! سھڻا ٽوھ تھ پٽن ۾ بھ پيا آھن. انھن مان گدري جو سواد
ٿوروئي ملندو. سچي سونھن تھ ماڻھو جي اندر ۾ ھوندي
آھي. قدرت ڪنھن کي بھ سونھن کان نھ سڪايو آھي.
قدرت انھن ٻانھين کي اڇيري چمڙي بدران رنگا رنگ
ذھن ڏئي ڇڏيو آھي، جيڪو پيو پاڻ پسائي ۽ نظارا
ڏيکاري.“ ٿڌا شربت پيئندي سڀني جي اکين تي ڄڻ کيپ
چڙھندا ٿي ويا.
”تنھنجي وات ۾ گلاب! ھوٿل راڻي جو اھڙي سچي ۽ سھڻي ڳالھھ ڪئي
اٿئي. وڏا ڀاڳ اسان جا جو گوڪل ديو جھڙو ڳوڀ اسان
کي ھتي وٺي آيو ۽ ھتي اچي اھڙا عقل جا گفتا
ٻڌاسين.“ جھوني ناکئي چيو.
”ڏاڏا سائين، تنھنجو نانءُ ڇاھي؟ سمجھان پئي تھ اوھان وڏا جھان
ڏٺا ھوندا.“
”اڍو.“ جھوني ناکئي کير جي وٽي مان ڍڪ ڀريندي، اونھون ساھ ڀريو.
”آئون سون مياڻيءَ جو مھاڻو آھيان. ڪلاچ واري سون
مياڻي.“
”ڪھڙا ڪھڙا سمونڊ ڏٺئي.....؟“
”ماڻھو ويچارو ڇا ڏسي ڇا ڏسندو. جوڳيءَ وارو ڦيرو. سڄو سنڌ
ساگر، ڀونءَ وچ سمونڊ، ڳاڙھو، اوڪاري سمونڊ تائين.
دنيا ۾ اڃا الائي ڪيترا کنڊ ۽ اپ – کنڊ آھن، جن جي
اسان کي اڃان ڪل ڪانھي.“
”اڍا سائين!“ ھوٿل پري ڳالھائيندي، ڪنھن سوچ ۾ پئجي وئي ھئي.
”سائين، مون پئي چيو تھ اھڙو ڪو کنڊ جتي پڄڻ کان پوءِ تو محسوس
ڪيو ھجي تھ تنھنجي زندگيءَ جو مقصد پورو ٿي ويو
ھجي؟ جتي پھچي تو ھر پل کي قيمتي محسوس ڪيو ھجي؟
جتي جي سونھن تنھنجي ذھن تي پڪا چٽ ڇڏيا ھجن؟“
”ھائو.....“ جھوني ناکئي اڍي پٽڪي واري ڪنڌ کي ڌوڻي ھائوڪار
ڪئي. جھونو ناکئو ھوٿل پريءَ جي اھڙي سوال تي پاڻ
بھ سوچ ۾ پئجي ويو ھو.
”سنڌ جھڙي سونھن ڪٿي! پر اھو ڀونءَ وچ سمونڊ ئي ھو. ھڪ سيلاني
سان گڏ اتي آئون الائي ڪيئن وڃي نڪتو ھئس، پر آئون
ان جي باري ۾ ڪجھھ بھ ڪونھ ٻڌائيندس. ڳالھيون پيٽ
ورن ۾ ئي دفن سٺيون آھن.“ جھونو ناکئو چپ ٿي ويو
ھو.
”اڍا سائين، آئون اڃا ھڪڙي ڳالھھ پڇڻ جي حجت ڪنديس.“
”ڀلي پڇ....“
”جنھن کي اسين سونھن چئون ٿا، سا آھي ڇا؟ ڇا ۾ آھي سونھن....؟“
”سونھن مون ۾ ۽ تو ۾ آھي سانئڻ! جي اسان جو اندر اجرو آھي تھ
سونھن ئي سونھن آھي. پر جي اسان جو اندر ڪارو آھي
تھ پوءِ سونھن آھي ئي ڪانھ. پوءِ بدامني ۽ بدصورتي
آھي.“
”ڳالھھ کي ڀڃي ڇڏيئي اڍا سائين.“ جھوني ناکئي اڍي جي ڳالھين سان
ھوٿل پريءَ جو ڄڻ روح ئي ٽڙي پيو ھو. ھوءَ مرڪي تھ
ڏند چمڪڻ لڳس، جھڙا ڪر موتي ٻري پيا.
”ڀلا عورتون وڌيڪ سھڻيون ٿينديون آھن يا پريون؟“
”اھا عورت ھئي يا پري؟ پر مون ھن کي عورت
جي روپ ۾ ڏٺو ھو!“
سنڌباد ٻنھي ۾ پئي ڏٺو. ھو حيران ھو. ھوٿل پريءَ
کي پر ڪين ھئا، پر پوءِ بھ ھوءَ پري پئي لڳي. نھ
تھ سندس عاج جي سون ۽ ھيرن جڙيل ٻانھين بھ عام
راڻين جھڙي پئي لڳي.
”تون مون کي ڏاڍي وڻي آھين. اھڙي سھڻي مھماني لاءِ
مھرباني. اھا رات آئون پنھنجي ڄمار ۾ ڪڏھن بھ
وساري نھ سگھندس. ڪاش اسين ترسي سگھون ھا! سمونڊ
جي ھر ڇوليءَ جو شپڪو نوان پيغام پيو ڏئي. منھنجو
وچن آھي تھ ڪٿي بھ ھوندس، زندگيءَ ۾ ھڪڙو ڀيرو تو
وٽ موٽي ايندس.“ کن لاءِ درين مان ايندڙ سمونڊ جي
ڇولين جي آواز تي سڀ چپ ٿي، سمونڊ جو آواز ٻڌڻ
لڳا. چنڊ جي چوڏھين جي سمونڊ جا آواز.
”صبح جو پرھ ويل، اسان کي پاراشر رشيءَ جي اسٿان
تي پھچايو ويندو. اوھين ھاڻ ڀلي بي الڪا ٿي سمھي
رھو.“ ائين چئي ھوٿل پريءَ عاج جي ٻانھين واري ھٿ
جي اشاري سان نوڙت ڪندي، کانئن موڪلائي محل جي
انھيءَ ڪمري مان نڪري وئي.
|
