|
مھمان ۽ ڪٺ
پتلين جو ناچ
سنڌباد ۽ سندس ساٿي شاھي محل آڏو اچي حيران ٿي ويا ھئا. اھڙو
حيرت زده محل ھنن پنھنجي زندگيءَ ۾ ڪڏھن ڪين ڏٺو
ھو. اوچتو سنڌباد جي نظر مٿي مھل جي ھڪ مناري تي
پئجي وئي. ڏٺائين تھ مناري جي چوٽيءَ تي مينا سندس
باز جي ڪن ۾ الائي ڇا پئي چيو.
گوڪل ديو جي پٺيان سنڌباد ۽ سندس ساٿين جي ايندي ئي محل جا
انگاس دروازا پاڻھي چيڪٽ ڪندا کلندا ٿي ويا ۽
اندريان ريشمي پڙدا بھ پاڻھي سرڪندا ٿي ويا. شاھي
محل ۾ ھر طرف ٻانھن ۽ ٻانھين ادب سان سندس شان ۾
ڳاٽ نوايو پئي ڀليڪارون ڏنيون.
”سنڌباد، مون کي تھ ڊپ پيو لڳي. آئون ڊڄان پيو. پڪ ئي پڪ ھي
جادوئي محل آھي.“ جھوني ناکئي ڀڻڪو ڪيو. گوڪل ديو
ڀاري قدم سان محل ۾ ھاٿيءَ جيان ڌم ڌم ڪندو ھلي
رھيو ھو. الاھين وڏا ڪمرا گذرڻ کان پوءِ کين ھوٿل
پريءَ جو سونو تخت نظر آيو. ھوٿل پري پنھنجي شاھي
تخت تي وڏي شان سان ويٺل ھئي. گوڪل ديو ھوٿل پريءَ
جي آڏو اچي وڏا ڪورنش ڪيا، پر پيٽ تمام وڏو ھئڻ جي
ڪري ھن جو رڳو ڳاٽو ھيٺ ٿي جھڪيو.
”اي ھوٿل راڻي، ننگر پارڪر جي مالڪياڻي! ھا آھن اھي آپ – زورا
ماڻھو، جي گودي جو ناڪو ڏيڻ کان انڪار ڪري رھيا
آھن.“
”ٺيڪ آھي، ھاڻ تون ڀلي ڇوٽي ڪر.“ گوڪل ديو وري ادب مان ڳاٽ
جھڪايو ۽ وڏي لاڦ ۽ ٽيش مان سنڌباد ۽ سندس ساٿين
ڏانھن ڪرڙيون اکيون ڪري ڏٺائين ۽ محل مان ائين
موٽڻ لڳو، ڄڻ وڏي جنگ کٽي آيو ھجي.
ھاڻ ھوٿل پري، سنڌباد ۽ سندس ساٿين ڏانھن واري واري سان نھاريو
۽ اکين ۾ ڏاڍا الماس ڀري سنڌباد کي چيائين:
”ڪھڙيءَ ولات جا واپاري آھيو اوھين؟“
”اسين واپاري نھ، سيلاني آھيون. سمونڊ جي شيل تي نڪتا آھيون.“
”تو منھنجي ڳالھھ جو صحيح جواب نھ ڏنو آھي. مون توکان ولات جو
پڇيو آھي.“
”اسين سنڌ ملڪ جا ماڻھو آھيون. سمونڊ جي شيل تي نڪتا آھيون.“
”پر سيلاني تھ ايڏا وڏا بار کڻي ڪين ھلندا آھن! اوھان جو ھڪ
ٻيڙو تھ سڄو اناج سان ڀريل آھي ۽ ٻئي ٻيڙي ۾ ايترو
تھ عمارتي ڪاٺ آھي جو ايترو مون سڄي ڄمار ۾ نھ ڏٺو
آھي. پوءِ اوھين ڪيئن ٿا چئو تھ اوھين واپاري نھ
آھيو؟“ ھوٿل پريءَ جي ان ڳالھھ تي سنڌباد سڄي
ڳالھھ سمجھي ويو. سو چيائينس:
”راڻي ھوٿل پري، اوھان جو گمان بھ ڪنھن قدر صحيح آھي. حقيقت ۾
اھو اناج ۽ عمارتي ڪاٺ وڪري لاءِ نھ آھن. اھو اناج
ٻين ملڪن ڏانھن اسين جنس طور کڻي وڃي رھيا آھيون،
ٻين حڪومتن لاءِ سوکڙي طور.“
”۽ ھي ھيڏو سارو عمارتي ڪاٺ! اھو ڪھڙي ملڪ لاءِ تحفي طور کڻي
وڃي رھيا آھيو؟“
”اھو عمارتي ڪاٺ ڪنھن راجا يا ملڪ لاءِ نھ آھي. اھو ڪاٺ سنڌ جي
مھاراجا مھيرامڻ پاران نوح نبيءَ جو تحفو آھي.“
”ھاڻ سمجھيس! پر نوح نبي تھ پاڻ وڏو اوتار آھي. انھيءَ جا ڪم تھ
قدرت وارو پاڻ سولا ڪندو آھي. ان کي ٻئي جي مدد جي
ڪھڙي ضرورت؟“
”اوھين سچ ٿا چئو. پر دلي محبت – حب اڪير ۽ ويساھ جي بھ تھ ڪا
حقيقت آھي. مھاراجا مھيرامڻ جي دل جيئن چوندي آھي،
تيئن ڪندو آھي. نوح نبيءَ ۾ سندس ويساھ آھي ۽ ھو
نوح نبيءَ جو پر پٺ جو يار آھي.“
”لاشڪ مھاراجا مھيرامڻ پاڻ بھ ھڪ پاڪ روح، نماڻو ۽ سچيت راجا
آھي. شال سندس من جون مرادون پوريون ٿين. الائي
انھيءَ طوفان مان ڪير چڙھي ڪير ٻڏي؟ منھنجي ماڻھن،
توڙي مون اوھان کي نھ سڃاتو ۽ اوھان کي تڪليف ڏني،
انھيءَ لاءِ آئون سخت لڄيندي آھيان ۽ انھيءَ ڳالھھ
جي آئون معافي ٿي گھران. اوھين جيترا ڏينھن ننگر
پارڪر ۾ رھندا، منھنجا مھمان ھوندا ۽ ماني مون سان
گڏ کائيندا.“ ھوٿل پريءَ جي ڳالھھ تي وڏي ناکئي
ادب سان چيو:
”اي مھربان راڻي! اسان جو پنڌ ڏاڍو پرانھون آھي. اسين ھتي فقط
ھڪڙي رات ٽڪي سگھنداسين. ننگر پارڪر ۾ اسان جو
مقصد فقط پاراشر رشيءَ کان آشيرواد وٺڻ آھي. اسان
کي اميد آھي تھ اوھين اسان جي جلدائيءَ کي نظر ۾
رکي، اسان کي ھتي وڌيڪ ترسائڻ جو اسرار نھ ڪندا.“
ناکئي جي ڳالھھ تي ھوٿل پريءَ جي دل ئي ڄڻ سسي وئي.
”ٺيڪ آھي، جيڪا اوھان جي صلاح، پر اڄ رات اوھين منھنجا مھمان
ھوندا. منھنجي ڪامڻڪور ٻانھي پدمڻي پنھنجي ڪامڻ
سان ڪارچن تي اوھان کي ڪٺ پتلين جو ناچ ڏيکاريندي.
اميد تھ اوھين منھنجي انھيءَ سھڻي صلاح کي نھ
موٽائيندا.“
”ٺيڪ آھي، اوھان جي دل رکن لاءِ اسين رات رھي ٿا پئون. ڪٺ –
پتلين جو ناچ ڏسي اسان کي خوشي ٿيندي. صبح و سويري
اسين پاراشر رشيءَ کان آشيرواد وٺي ھتان ھليا
وينداسين.“
ھوٿل پريءَ کي سمجھھ ۾ نٿي آيو تھ من اندر جي ڳالھھ ڪنھن سان
ڪري، ڪيئن ڪري؟ صبح جو سنڌباد جي ھليو وڃڻ جي تصور
کان سندس جيءَ جھري رھيو ھو. پر پوءِ بھ ھن اھا
ڳالھھ ڪنھن کي محسوس ڪرڻ ڪانھ ڏني. ھوءَ خوشيءَ
سان مھمانن جي خاطري ڪندي رھي. چلھھ ۾ وڃي، پھرين
سڀ کاڌا پاڻ ٿي چکي ڏٺائين ۽ پوءِ ٿي مھمانن آڏو
رکيائين.
رات جو ساز سرود ۽ راڳ جي وڏي محفل متي. وڏا وڏا گويا ۽
گائڪائون
پنھنجي فن جو مظاھرو ڪرڻ لڳا. راڳ جي آشيرواد کان
پھرين ڪامڻڪور پدمڻي پنڊال
تي آئي. ھوءَ ڪاري ھئي ۽ نڪ منو ھيس ۽ ھن ھٿ ٻڌي
سڀني اڳيان سيس نوائي، ڪورنش ڪيا ۽ چيائين:
”لاکيڻا مھمانو، ھاڻ آئون اوھان کي پنھنجي جادوئي ڪٺ – پتلين جو
ناچ ڏيکاريان ٿي. اوھان جون اکيون دوکو کائي
وينديون تھ اھي ھڏ ماھ جون ساھ کڻندڙ نچڻيون آھن،
جيئريون جاڳنديون آھن. پر حقيقت ۾ اھي ڪٺ – پتليون
آھن، ڪاٺ جون.“ ايترو چئي اھا ناٽڪڻ پدمڻي ڪورنش
ڪندي، پنڊال جي روشنين ۾ گم ٿي وئي.
سارنگين ۽ چنگ چڙن جي مڌر آوازن تي پنڊال جي ڇت مان ڄڻ اڏامندڙ
چوڙيليون اپسرائون
لھي پنڊال تي ناچ ڪرڻ لڳيون. جھمريون پائي ڪڏھن
ڪڏھن ھو سڀ گڏجي ھڪ وڏي مور جي شڪل اختيار ڪري ٿي
ويون. سنڌباد کي حيرت ۾ ڏسي، ھوٿل پري ٽڙي ٿي پئي.
”ھھڙو عجب ناٽڪ تھ مون ڪڏھن ڪونھ ڏٺو!“ جھوني ناکئي حيرت مان
چيو.
”ھي تھ ساھ پيون کڻن.“ سنڌباد جي ٻئي ساٿيءَ چيو.
”ھھڙيون سھڻيون اکيون تھ پرين جون بھ نھ ھونديون!“
”ڇا ھي سڀ جادو آھي يا حقيقت.....؟“ سنڌباد کان بھ رھيو نھ ٿيو.
ھن ڀر ۾ سوني تخت تي ويٺل ھوٿل پريءَ کان پڇيو.
”نھ، ھي سڀ انھيءَ ڪامني پدمڻيءَ جي ھٿ جو ٽڪساٽ آھي. وڻي پيو
نھ توکي اھو ڪٺ – پتلين جو ناچ...؟“
”ھا، ائين تھ رڳو خواب ۾ ڏسبو آھي. جي اھو سڀ ھٿ جو ٽڪساٽ ۽
ڪارچي جو ڪمال آھي تھ پوءِ دنيا ۾ ان جو مثال ملڻ
مشڪل ٿي پوندو.“
”ھا، منھنجي اِھا ڪارڙي ڪوجھڙي پدمڻي پنھنجي فن ۾ پنھنجو مٽ پاڻ
آھي.“ ھوٿل پريءَ ۽ سنڌباد اڃان پاڻ ۾ ڳالھايو پئي
تھ اڳواڻ ڪٺ – پتلي سرڻ جيان اڏامندي آئي ۽ گلن جو
ھار سنڌباد جي ڳچيءَ ۾ وجھي، وري پنڊال ڏانھن ھلي
وئي ۽ ساٿي ڪٺ پتلين سان گول دائرا پائي نچڻ لڳي.
پوءِ سڀ ڪٺ – پتليون گول ڦيرا پائيندي، اوچتو پاڻ
۾ ملي ھڪ ٿي ويون ۽ پنڊال تي ھڪ وڏو سورج مکيءَ جو
گل ٺھي ويو. واھ واھ ٿي وئي. سنڌباد ۽ سندس ساٿين
کي اکين تي ڄڻ اعتبار ئي نھ پئي آيو. پوءِ جيئن ئي
پنڊال جون روشنيون جھڪيون ٿيون تھ سنڌباد ۽ سندس
ساٿين ڏٺو تھ انھن ڪٺ پتلين کي ڳچي، ھٿن، ٻانھن ۾
پٽ جا سنھڙا ڌاڳا ٻڌل ھئا جي گھڻي رنگا رنگ
روشنيءَ پوڻ ڪري ڏسڻ ۾ نھ پئي آيا ۽ ھاڻ ڪٺ –
پتليون پڌريون ٿي پيون تھ اھي ڪاٺ جون بي جان
مورتيون ھيون، جن جي ڌاڳن جا سرا مٿي ڇت ڏانھن
ھئا، جن کي ڪامڻڪور پدمڻي مٿي ڇڪي رھي ھئي ۽ اک
ڇنڀ ۾ سڀ ڪٺ – پتليون مٿي ڇڪجي ويون ۽ پنڊال خالي
ٿي ويو. ڪٺ – پتلين جو اھو ناچ اھڙو تھ حيران ڪندڙ
ھو جو کن لاءِ سنڌباد جي ڄڻ وائي ئي بند ٿي وئي
ھئي. اھا سڄي ھٿ جي ڪاريگري ھئي، انھيءَ ڪارڙي
ڪوجھي پدمڻي جي.
|
