ڍولڻ ڍڪڻ ٿيو

ٿو ڍڪي عيب اپار

ڪري ٿو ڪرم جي

نافع پاڻ نھار

ڏھاڙي ڏئي ٿو

پياسن کي پيار

غافل گنھگار

ٿو بخشي پنھنجي ڀال سان

ڍولڻ آھي ڍڪ

ڪڍي عيب نھ ڪنھن جا

محب جو مرڪ

اھو آھي اصل کان

محب آھي منھنجو

ماکي کان بھ مٺو

اينھين ڪنھن نھ ڏٺو

جئن مون ڏٺو محبوب کي

ڪڏھن ڪرڪيو ڪين

ڏوراپو ڏيئي

ھٿان مون پيئي

تھ بھ ڪوسو ڪونھ قريب ٿيو

پسيو عيب پانھنجا

پيا ڏوھھ ڏڪن

اسان پارا عجيب جي

نٿا منھن چڙھن

ھو ڏھھ ڏھھ ڀيرا ڏينھن ۾

ٿو معافيون ڏي مٺن

طالب مولا تڏھين

ٿا لڙيو لڙڪ پون

ڏسيو قرب قريب جا

ٿيون اوڇنگارون اچن

تھ ھھڙا حبيبن

پنھنجا ڀال ڀلائيا!

ڪڏھن ڪو نھ ڏٺوم

منھن مٽيل محبوب جو

جي منھن، ميرائي پانھنجي

ڍولڻ اڳيان ڍڪيوم

۽ پري ويٺس پرينءَ کان

جو ڏاڍو شرم ٿيوم

طالب حال حبيب وٽ

نھوڙيل نيوم

تھ بھ سڄڻ سڏ ڪيوم

ڀيري ڀيري ڀال سان

منھن مٽيو ڪين ڪي

ڪڏھن قريبن

پاڻان ڄاڻي پاڻ ٿيا

اوٽ سندي عيبن

لوڪ لوڌي ڪڍيو

ڏنو اجھو عجيبن

عاجز جو علاج ٿيا

جو تڙيو طبيبن

طالب مولا مليو

نرمل نصيبن

ھميشه ھن ڳالھھ جو

آھي مجرو مجيبن

تھ ھيڏو حبيبن

ڀلائي سان ڀال ڪيو!

سڀ ڪنھن ڀيري سڪ مان

ٿو سھڻو روز سڏي

پلؤ ڏييو پرت جو

اگليون يار اڏي

منھن ميرن کي مورھئون

ڇنيو ڪين ڇڏي

وھاري ٿو ويجھڙو

گوڏي ساڻ گڏي

طالب مولا تنھنجي

جو ترت اچي تڏي

جي ھجي جي جڏي

تھ بھ وھاري ٿو ويجھڙو

محبّت جو متاع آھھ

محب وٽ مڻي

ٻئي ٻاجھاريون ٻاجھھ مان

کڻيو روز کڻي

طالبُ مولا ڪيترا

ڳڻ سندس ڳڻي

ھن ئي ھڪ ڄڻي

ڪروڙن کي قيد ڪيو

ڪامل ڏسي ڪين ڪي

ڪنھن جون ڪچايون

ڳڻي ڪنھن جون ڪونھ ڪو

عجيب اگلايون

دلبر پنھنجي ديد سان

ميٽي مدايون

طالب مولا تنھن جا

ڳڻ وڏا ڳايون

ٿو ڏئي واڌايون

وريو وريو وصال جون

متان ڪو لاھي

اميدون عجيب مان

اجھو آسرندو جو

اھو ئي آھي

ڪر ان جي قدم تي

لاڳاپا لاھي

رسي روز رندن ۾

قربائتو ڪاھي

طالبَ مولا تنھن جو

ڪو مورھئون مٽ ناھي

سينو ڇا ساھي

ڪو منھنجي ھن محبوب سان!

جي ميري منھن اچن

حضور حبيبن جي

سي نرمل سندي نگاه سان

ڌوپيو ٿا ڌوپن

ھت بھ سندن ھاڪ ٿئي

۽ مھند بھ سي مرڪن

چڱو چڱايون ڪري

بيحد سان بڇڙن

عادتون عجيب جون

اھي ئي آھن

طالب مولا تھدليئون

جي وجھيو وک وڃن

تھ خالي ڪونھ ورن

حبيباڻي حضور مان

ڪري ڪوجھن ساڻ ھو

قرب مان ڪلام

معذورن ڏي موڪلي

سوين روز سلام

نڌر روز نوازيا

جانب وٽان جام

پچي پختا سي ٿيا

جي خالص ھئا خام

طالب مولا توڙ ويا

جي سندس پيا سام

جي سئا نرمل نام

سي پري نھ ڪيائين پاڻ کان

ٻڌم ڪونھ ڪڏھن

ڪو ڏکويائين ڏيھھ ۾

جو ويو وٽس جڏھن

سو نوازيئين نگاه سان

جو ھڪ ڀيرو حبيب وٽ

ھليو ٿو اچي

سو وريو ڪين وڃي

ڏسيو مھرون محب جون

ڪڏھن رنجايو ڪونھ ڪو

منھنجي محب وٽان

مجرم کي معافي ملي

حبيبن ھٿان

جو ڪري اچان اچان

تھ سڏيو وھاري سٿ ۾

ڪونھي ھت ڪو ڪال

محبت جي متاع جو

اٺئي پھر عجيب وٽ

ڀلايون ۽ ڀال

سوالي سوال

ھرھر ٻڌي ٻاجھھ سان

ڪارون ٻڌي ڪڏھين

ڪامل ڪڪ نھ ٿيو

قرب مليو قريب کان

اصلي اڻ ميو

طالب مولا طلب ۾

جيڪو وٽس ويو

تنھن سان پرين پيو

نڀائي نينھن ۾

عيب ڏنا ڪين ڪي

سڄڻ يار سچي

طالب مولا طلب ۾

ٿو رکيو رمز رچي

عجب ٿو اچي

ڏسيو وڙ عجيب جا

ڪھڙي منھنجي ڪل

طالب طبيبن کي!

ھئي ھئي منجھھ ھڪل

نٿا پھچن پل ۾

طبيبن تاڻي

وڌو وڃي تار ۾

تھ دارون منھنجي درد جو

ڏنو عجيبن آڻي

طالب مولا مست ٿي

سڄڻ ساماڻي

حبيبن ھاڻي

وڏا ڀال ڀلائيا