محب جي منھن سامھون

ٿو رکين جاه، جلال

پو ڇو ٿو وريو ووڙئين

ويتر تون وصال!

ڪھڙي طرح قرب ۾

ڪندين ڪو ڪمال!

ماڻي سگھندين ڪين ڪي

جانب جو جمال

ھوند ٿيين حلال

جي ڪسين پاڻ قريب کان

اڃا تائين آھھ

تو ۾ خيال خودي جو

دل تان ٻک ٻيائي جو

لحظي اندر لاھھ

محبت اٿئي محبوب سان

تھ سينو ھڏ م ساھھ

قدمن ڏي قريب جي

ڪاھيو ڪاھيو ڪاھھ

طالب مولا مرد ٿي

رمز انھي سان راھھ

واھيو واھيو واھھ

آب اکين مان عجز جو

متان تون ھڻين

ڪڏھن دم دوستي جو

ٿيج دلبر يار جي

پيزارن پڻي

ھو مالڪ جاه جلال جو

۽ دل جو آھھ ڌڻي

طالب مولا مرد ٿي

رک ان جي گھرج گھڻي

قرب جي ڪڻي

ڪروڙئان ڪثر ٿئي

سو ڪڏھن کٽندو ڪونھ ڪو

جنھن حجّت ھلائي

سھڻي کي سڀين پريين

ڏني واحد وڏائي

جن ”آئون“ ۽ ”اسان“ ڪيو

سي تڙيا توائي

طالب مولا مرد ٿي

رک صبر سچائي

جن ھلائي ھيڻائي

تن کي محب مٿي ڪيو

محب رڳو مٺاڻ

سڀ ڪنھن منھن مٺو ڪري

ھر ھر پياريندو پرين

محبت ڀريو ماڻ

طالب مولا طلب ۾

ڄاڻو ٿي رک ڄاڻ

جو اتي ڪندو پاڻ

سو ڪڏھن کٽندو ڪونھ ڪو

ھنيو جنھن حبيب سان

دعويٰ وارو دم

سو کڻي سگھندو ڪين ڪي

قرب جو قدم

کائي ڇڏيندو ان کي

غصو ۽ ٻيو غم

طالب مولا تنھن کان

ٿئي ڪارائتو نھ ڪم

اھو بلڪل بم

ٻڌي ٿو ٻيائي جو

جو ڪري حجت حبيب سان

سو ھردم ھارائي

سڌي ڳاٽ اچن جي

سي محبت مارائي

جي نمي اچن نجيب وٽ

پاند ڳچي پائي

طالب مولا مرد سي

ويا وارو وڄائي

جو سر کي سھسائي

اھو اچي عجيب ڏي

حبيبي حضور ۾

جي اوچي ڳاٽ اچن

جن ھنيا دم دوست سان

سي موٽايا محبن

اھي خان کٽي ويا

جي پڻي پيزارن

طالب مولا تن

ماڻيو محبوبن کي

ھڪ جھڙائي حبيب سان

جڏھن ڪئي جن

طالب مولا تن

ٻيئي جڳ وڃائيا

ڪنھن کي ناھھ مجال

جو ڪلھو ھڻي قريب سان

تر تفاوت نھ ٿئي

ڪو ڪري کڻي ڪمال

ھڻي سڀ حيران ڪيا

جاني جي جمال

طالب مولا مرد ٿي

وٺ حقيقت جا حال

خودي وارا خيال

ڪم نھ ايندا ڪڏھين

متان ڪو ڀانئي

تھ راڻل آھي راند

محبوبن جي منھن تي

مھر بھ ٿئي ماند

حجت نھ رک ھيڪاند

طالب مولا مرد ٿي

متان دم ھڻي

دوستي جو دلبر سان

جو ھيڻو رھي حبيب سان

اھو اتِ وڻي

ھتي گوءِ کڻي

ڪو طالب مولا مرد ٿي

تن کي محب مٿي ڪيو

جن پاند ڳچي پايو

ڪنبدي ڪنبدي قريب جو

تن قرب ڪمايو

انھن تي عجيب کان

عتاب نھ آيو

طالب مولا مرد ٿي

جن وجود وڃايو

سدائين سايو

تن تي تھدل يار جو

ڪين کڻي ٿي ڪين

تھ ڪين منجھان تون ڪين ٿيين

ھستي، ھوڏ، ھئڻ ۾

آھي ئي ڪي ڪين

جو ڪين ۾ ٿئي ڪين

سو طالب مولا مرد ٿيو

ھٿ ٻڌي حبيب ڏي

ھميشه ھليج

ڪنبي ڪنبي قرب ۾

وٽس تون وھيج

طالب مولا محب سان

حجّ نھ ھلائيج

اکيون، پير ڪريج

پرج پوءِ پرينءَ ڏي

حجت ھلائڻ حبيب سان

ڏاڍو آھي ڏوھھ

طالب مولا اھڙي

عادت ڪبي ڪوھھ

سدائين ستوھھ

اڳيان ڪبو ان جي

پاند ڳچي پائي

ھلبو حبيبن ڏي

وڙ ڪندا واھھ جا

عاجز جي، آئي

دلبر پنھنجي در تان

نھ ويتر ورائي

طالب مولا طلب ۾

نھ سھڻو سڪائي

سڄڻ جي سائي

ھردم رھبو حفظ ۾

جن لائي پيار پرينءَ سان

۽ وري ڪيو پاڻ

عقل منجھائي ان لاءِ

ڏاتر ڪيو ڏاڻ

پي نھ ڄاتئون پرت مان

محبت سندو ماڻ

طالب مولا تڪڙن

ڄاتو نھ ڪڏھن ڄاڻ

ھئن گوڏو گوڏي ساڻ

تھ بھ پري رھيا پرينءَ کان

رکي ھوڏ حبيب سان

جن دليئون ڌريائون

تن سڃاتو نھ سر کي

جو لئون نھ لاتائون

عشق پنھنجي عجيب سان

ڪري نھ ڄاتائون

ڳچي ۾ ڳھھ ڪري

پاند نھ پاتائون

طالب مولا تن رڳو

وڃايو واتائون

جن ۾ ”اسين“ ۽ ”آئون“

تن لائون ئي نھ لڌيون

پائي پاند ڳچي ۾

جي پيش پرينءَ وٽ پون

سي سدائين سرھيون

۽ ھنجن ۾ ئي ھون

اھي رويو رويو رون

جن سينو ساھيو سڄڻ سان

سدائين سڄڻ سان

سينو جي ساھين

چئبو، ڪچيون قرب ۾

سي اڃا ئي آھين

لوٺيون اھي لوڪ جا

نھ لاڳاپا لاھين

ٿيون ٺاھھ وڏا ٺاھين

تھ بھ طالب پارين پڌريون

جن ڪن ڪيو پاڻ

سي پرينءَ کان پري رھيون

تن عقل کي اجھو ڪيو

تن ڏاھپ ٿين ڏاڻ

ڀورن لڌو ڀاڻ

طالب مولا طلب ۾

ھنيو جن حبيب سان

دعويٰ وارو دم

تن محبت جي ميدان ۾

ڪنبي نھ رکيو قدم

جن ويڙھي ويو وھم

سي طالب رسيون نھ توڙ کي

ھڻ نھ دم دعويٰ جو

پو متان پڇتائين

ان کان اڳ چڱو اٿئي

تھ پاند ڳچي پائين

متان وقت خودي ۾

ويھي وڃائين

بڇڙي ٿيندي ڪانھ ڪا

جي چڱي چتائين

ھٿ ٻڌي حبيب ڏي

تون ھلج ھتائين

ڪاوڙيون قريب جون

پاندن ۾ پائين

طالب مولا طلب ۾

چئو سڄڻ کي سائين

جي ناتو نڀائين

نھ ڪڇ پڇ ڪنھن پر ڪين ڪي

تو ۽ تنھنجي يار ۾

وڏا فرق ڦير

ڪلھو نھ ھڻ قريب سان

ڀلا آھين ڪير!

ٿي آڏو ھلين حبيب سان

جو من ۾ اٿئي مير

پاءُ بھ آھين ڪين ڪي

۽ سڏائين ٿي سير

ڪڏھن ٿينديءَ ڪين ڪي

شينھڻ منجھان شير

ڪاڻ ڪڍندا ڪانھ ڪا

دلبر اٿئي دلير

طالب آھين تن جي

تھ نينھن ۾ ڪر نھ نبير

پرجھي نھ کڻندينءَ پير

تھ مٿو کپندئي مٽي ۾