|
مِرت لوڪ
۾ سڀ ڪجهه آهي
ديـٖـوَ لوڪ
۾ ڇاهي!
مِرت لوڪ ۾ نَئنَ ڪٽوريون
مدرا رس ڇُلڪائڻ واريون
ڀورِ سَمئه ڇُلڪائڻ واريون
نِيرُ ڀري من ڀائڻ واريون
سُپنن جي بازار لڳي آ
ميلو آ ويساکيءَ جو ڄَڻُ
موڙَ موڙَ تي سَوَ مَڌونتيون
من ماکارو ماکيءَ جو ڄَڻ
ننڊ ڀريون نؤورنيون ڪيئي
جن جي مَهڪ هوائن ۾ آ،
تن جـٖـي ٻکّ نه لکّ، ته ڪوئي
جهاتِر چنڊ گهٽائن ۾ آ
سانوڻ جي وسڪار ٿئي ٿَي
جهُڙ ۾ وڄُّ – جهپاٽا آهن
متوارن تي مينهن وسن ٿا
مڌ جا ماٽا گهاٽا آهن
مِرت لوڪ ۾ ماڻهو ماڻهو
پنڌ ڪندي پاٻوهيل آهي
ڪيئي کيل کِلونا، هن جو
ٻارن جئن من موهيل آهي
ديوَ لوڪ ۾ دونهون آهي
مِرت لوڪ آ دَرپَن
وانگر
جنهن جي سانت سُريلي آهي
چانڊوڪيءَ ۾ مڌوبن وانگر
جنهن ۾ منهنجي ڏات ڏهاڳڻ
ڪوڪِي آهي ڪويَلين جئن
مڌوبن جي پن پن ۾ منهنجي
دهڪي آهي دانهن دِلين جئن
مِرت لوڪ جا لُڙڪ اکين ۾
ماڪ ڦڙن جئن پيارا آهن
راتين جي راتاهن تي ڄڻ
ڀيڄ ڀنيءَ جا تارا آهن
جِيوَنَ کيتر ۾ هر ڪاريه
جو به هيو نشڪام، ڪيو مون
نيٺ ڪنول – ڪُٽيا ۾ من جي
موٽي ڪجهه وسرام ڪيو مون
ناسَوَنت هر وستو آهي
منهنجي ڪويتا ناهي.
ڏکڻ واءُ!
دامنِ مادر وانگر آءٌ!
دور پرندن غوُل هوا ۾
جن کي شام وڇوڙيو آهي،
ڌيرٖي ڌيرٖي اوندهه پنهنجو
ڪارو خيمو کوڙيو آهي.
چينائي فانوسن وانگر
دور ستارا ٽم ٽم ڪن ٿا
منهنجي من جي انڌياري ۾
ڄڻ ڪي پيارا ٽم ٽم ڪن ٿا
منهنجا پير وڍيا آهن جن
سي ڪارايُن وانگر رستا
ڪيڏو دور وڃن ٿا اڳتي
سي ڪنڊن سا ٻُر ٻُر رستا
هي ڪنهن جي سرگوشي آهي
”مؤنن ڀر تون ڪيسين
رڙهندين؟
”تو وَٽ ڪو هٿيار نه آهي
”پو به وڙهين ٿو! ڪيسين
وڙهندين؟“
ڏاڍو ڏور لڳي ٿي منزل
ڪيڏو پنڌ اڻانگو آهي!
سِرُ اهڙو به اجايو ناهي
توڙي سِرَ جو سانگو ناهي!
هي سوداءُ!
دامنِ مادر وانگر اءٌ!
ڏکڻ واءُ!
ڇهه سٽا
اوسپُنا سپُني جا سپُنا
***
جهومندڙ هوائن ۾
رات ڄام شوري جي
ڪنهن رباب وانگر آ؛
عمر اِئن اُڏامي ٿي
ڄڻ پکي پرن تي آ
وقت خواب وانگر آ.
***
بيهجي وَئي بارش
رات جي صراحيءَ ۾
چاندني شراب آهي؛
مان ۽ منهنجي بي خوابي
تو جيان هوائن ۾
چنڊ محوِ خواب آهي.
***
ڪويَليون پيون ڪُوڪن
مُند آهه جهُڙ ڦڙ جي
اُڀ تي لُڙاٽ آهي؛
پيار پينگهه وانگر آ
ڄڻ هوا جي جهوٽي تي
تنهنجو منهنجو ڳاٽ آهي.
***
دل کي اِئن وڪوڙيو ٿِي
ڄڻ ته وَل چنبيليءَ جي
ڦهلجي وَئي آهي!
ڪيتري نه خوشبو آ
ڄڻ ته رات سانوڻ جي
مست ٿي وَئي آهي!
***
مون ٻه ڦول چمپا جا
توڏي موڪليا آهن
تنهنجي تن بدن جهڙا؛
ڦول تنهنجي ڇاتيءَ تي
وَنَّ واسَ ۾ آهن
موڪليل گُلن جهڙا.
***
شام جو ڪجل پائي
تنهنجون اکڙيون مون لئه
راهه تي نهارن ٿيون،
بادلن جي پاڇي ۾
ڪويِلين جيان ڪُوڪي
رات ڀر پُڪارن ٿيون
***
پيار کي پلين ٿي ڇو؟
بانوري چڪوري آءُ
چاندني کڙي آهي!
آءُ، رات جي راڻي
تو جيان ٽڙي آهي
تو جيان ٽڙي آهي!
***
آءٌ مُنهَن – انڌيري ۾
تنهنجي در تي آيو هان
پهر پيار جو آيو آهي؛
ننڊ تنهنجي اکڙين مان
مون چُمي وتي آهي،
چنڊ وائڙو آهي.
***
ساوا گؤنچ ليمي جا
ڄڻ نَوَن اُمنگن جئن
ميهن موريا آهن،
منهنجي سنگ ۾ سَرتي
تنهنجا انگ تِن وانگر
نيهن موريا آهن.
***
رات ڪُجهه ڀني آهي
واءُ ۾ نمي آهي
مينهن ڪُجهه پيو آهي؛
آءٌ ڪو مصوّر هان؟
چنڊ منهنجي در تي ڇو
بيهجي ويو آهي!
***
چاندني وسي ٿي پَئي
انب ۾ لڪل ڪويَل
سانت ٿي وَئي آهي،
مان اڃا سُتو ناهيان
ننڊ تو جيان مون کان
اڄ رُسي وَئي آهي.
***
ڄڻ گدامڙيءَ جو وڻ
آسمان جي هيٺان
چاندنيءَ ۾ وهنجي ٿو؛
رات ڀر سُتل طوطا
خواب ٿا ڏسن جيڪي
هي اُنهن ۾ اُڏري ٿو.
(وڌيڪ
پڙهو) |
