|
ڪاري
سَمنڊ – ڦِيڻ جئن کيت کيت جون
ڦُٽيون هوا ۾ لهرائن ٿيون؛
ڳاڙهيون ڳوٺاڻيون ڳائن ٿيون
ڪارِي پنهنجي جهول ڀَري ٿي،
واءُ اُنهيءَ جا وارَ کنڊيري
سينڌي وانگر ٻَک وجهي ٿو؛
گهگهو ڊگهيري
ڍاڪَ ڍڪي ٿي؛
ڄڻ ته ڏڪي ٿي،
چيلهه لئي جي ٽاريءَ وانگر
لچڪائي ٿي،
آڏيءَ اک سان ڪجهه ته ڏسي ٿي
گهٻرائي ٿي
(سج ائين ٿو ٿَر ٿَر ڪَنبي
ڄڻ اُن ڪوئي ڏوهه ڪيو آ)
پَنڙن ۾ پڇتاوَ لُڏن ٿا
هَر هَر هُن جا ڪَنّ ٻُرن ٿا –
”آءُ هلي آ، ويجهو آهيان
”تنهنجو ٻاروچو ٻُوڙن ۾!
”تنهنجو من جو مُوڙهل آهي
”وچڙيل آهي واچوڙن ۾
”مُنهنجيءَ ڇاتيءَ منجهه ڇُپي اڄ
”ٿِرُ پائي ٿائينڪو ٿيندو
”جئن جئن دل جي دڪ دڪ وڌندي
”تئن تئن من سانتيڪو ٿيندو.“
هي جو رڻ آ
جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
پاڻيارين جي پياس جيان،
آهي منهنجيءَ آس جيان؛
ميگهه رُسي ويو آهي اُن کان
ڄڻ مُنهنجي وشواس جيان،
آ هرڪو آدرش آوِرٿو
ڌرتيءَ تي آڪاس جيان،
هي جو رڻ آ
جنهن جي واٽ اُڃايل آهي
منهنجي تارونءَ تاس جيان،
وڄون نه اُن تي ورڻيون آهن
گگن منڊل ۾ گجگوڙن جي
هاڻي مون کي آس نه آهي
آس نه آهي
آس نه آهي
منهنجو من هيکلڙو پنڇي
اُڏري اُڏري ٿڪجي پيو آ؛
منهنجو من اِئن هيکلڙو آ
ڄڻ آڪاس ۾ ڪوئي تارو
ڪاري جهُڙ ۾ رهجي ويو آ؛
منهنجو من هيکڙو ڏيئو
جنهن کي سَڌَّ ڏياريءَ جي، پر
واچوڙي ۾ وچڙي ويو آ:
مون من ڪَرُڻا
ساگر وانگر
جنهن ۾ منهنجا کارا آنسو
اڄ ٽپڪن ٿا،
مُنهنجا نيڻ اگر جهپڪن ٿا
مُنهنجي ڌرتي انڌياري ۾
ويڙهجي ويندي؛
مان ئي هان هيکلڙو پنڇي
مان ئي هان تاري جو ليئو
مان ئي هان ڏونگر تي ڏيئو،
مون کان پوءِ اُڏارون ڪهڙيون
اوندهه جا اوتارا هوندا-
روڪ جي روڪي سگهين!
سَڏَّ کي ڪي هَڏَّ ناهن
جو اُهي ٽوڙي سگهين!
آءٌ جو آواز آهيان
زندگيءَ جو راز آهيان
ٿو وڃان مان دور تائين
موڙ جي موڙي سگهين!
وقت، جو درياهه آهي
روز و شب پائي رهيو آ-
پير پنهنجا کوڙ جي کوڙي سگهين!
ڪنهن مٿان بندوق تاڻين ٿو ميان؟
ڇا نه ڄاڻين ٿو ميان
سِج تنهنجي وَسّ ناهي
تاءُ تنهنجي وسّ ناهي
واءُ تنهنجي وسّ ناهي
سوچ جو ڦهلاءُ تنهنجي وَسّ ناهي
وقت سرڪش آ ازل کان
سِرُ انهيءَ جو ڦوڙ جي ڦوڙي سگهين!
ڇو نه سمجهين ٿو اياڻا
تو پُڄاڻا
ڀُنءِ نه ڀاڻا
وقت جيڪو زندگي آ
ها، اُهوئي وقت تنهنجو موت آهي
تون اُنهي کي
ٽوڪ جي ٽوڪي سگهين!
روڪ جي روڪي سگهين!
روڪ جي روڪي سگهين!
ديس سڄي ۾ ڪُڪڙوڪُو آ
مائڪرو فون تي پوءِ به آهن
ڳاٽُ کڻي ڳالهائڻ وارا
ڪَڪا وار لسائڻ وارا
ڪوڙ – ڪَسنبو کائڻ وارا!
ڪُڙهه ۾ ايڏا خچّر آهن
سئَس به ان تي حيران آهي!
گهڙيال وڳو
يا وقت ڀڳو
روپوش ڏوهاريءَ وانگر
انڌيرَ نگرُ
سنسان ڊگرُ
مستقبل واريءَ وانگر
اي خوشبوئو!
آ ڌرتي ڇو
ڪنهن ککيءَ کاريءَ وانگر
اي آدرشو!
ڪنهن وقت اچو
مون لاءِ بهاريءَ وانگر!
اي آدرشو!
اي آدرشو!
خواب هن آزاد ته ٻيو ڇا گهرجي!
خواب اسان جا جنگي قيدي
جن تي فاتح ٿوڪارِن ٿا
پنهنجن پيرن ۾ ڪيرائي
تلوارن سان للڪارِن ٿا
خواب اسان جا ويرانين ۾
طوفانن جي شور جيان ها
ديس سڄي جي دل ۾، اُن جي
ارمانن جي شور جيان ها
هاڻ ته هن ڌرتيءَ تي سڀ کان
خواب وڏا ڏوهاري آهن
آزاديءَ جا خواب، اُنهن تي
بَند اڳي کان ڀاري آهن
بيوس خواب، اکين ۾ تن جي
ڪيڏي زهر ڀري پَئي آهي!
پر هي تن جي چڻنگ، اُنهيءَ مان
ٻيهر باهه ٻري پَئي آهي.
ڪا منزل ڏيکاري ڏي ٿي
ڪو ڏورانهون ڏسُّ مليو آ
وارِي ڄڻ دلداري ڏي ٿي
گوندر کي ڪو گسُّ مليو آ
جي چوڌاري نعرو گونجـٖـي
’ڌرتي زنده باد‘ ته ٻيو ڇا گهرجي!
خواب هجن آزاد تو ٻيو ڇا گهرجي!
(وڌيڪ
پڙهو) |
