|
اهڙي اڳ- ڳڻتي
ڪهڙيءَ ڪَؤتا کي هئي؟
ڪنهن هئن دانهن ٻڌي هئي
دُکي ڌرتيءَ جي؟
ڇا اڳ ڏيههَ ڏٺا هيا
ڏاهپ هئن ڏَمر؟
من- پيڙا جي ٻولڙي
ڪنهن هِئن ڪُرلائي؟
آنڀَوءُ جو پَنِ پَنِ،
ساڳي ساوڪ ساهه ۾-
برکا رت جي باک جئن آئينءَ منهنجي مَنِ،
جيڏِي! منهنجي جيئري واري واڳَ وطنِ،
مون سان گڏجي ويهه اڄ، سانوَڻَ سنگهاسَنِ!
سمنڊ جئن گرجا جا گهِنڊَ
ڪئن نه لهريون ٿي وڃن ٿا!
راتڙي تاڙن ڀريءَ ۾ ڪابه مون کي ناهه ننڊ!
سمنڊ جئن گرجا جا گهِنڊَ
ڪئن نه لهريون ٿي وڃن ٿا!
چؤطرف آ شورڇا جو؟ڏس ته ڪنهن کي آهه ننڊ؟
سمنڊ جئن گرجا جا گهِنڊَ
ڪئن نه لهريون ٿي وڃن ٿا!
جڳّ سارو جاڳ آهي، جاڳ کي ساڃاههِ ننڊ!
سمنڊ جئن گرجا جا گهِنڊَ
ڪئن نه لهريون ٿي وڃن ٿا!
ڪيترا ڏيئا ٻرن ٿا، رات آئي
رات آئي.
آءٌ منهنجي هنج ۾ منهنجي سُهائي!
رات آئي.
چنڊ وانگر هيءَ تنهنجي ويجهڙائي!
رات آئي.
وير جئن اُڀريِ اسان تي ننڊ ڇائي،
رات آئي.
سَمنڊ ۾ ڪيڏي نه سندرتا سمائي!
رات آئي.
نوري! مهاڻا
سارا تنهنجي ڄار ۾.
اِئين رهه آزاد جِئن پکي اُڏاڻا!
ڇو تون ڇڏين ڄام لَئه ماڱر جا ماڻا؟
چَري ڪينجهَر ڪنڌئين بُرا نه ڀاڻا!
هي جو منهنجو ماسُ،
هي جو منهنجو ساسُ،
ڪلا ڪارڻ! ڪيترا!
اڃا ڪائي اُروِشي، ڳولي ڪالي داسُ،
ڪلا ڪارڻ! ڪيترا!
چانڊوڪيءَ ۾ چيٽ جي، آڌيءَ جو آڪاسُ،
ڪلا ڪارڻ! ڪيترا!
ڏينهن تتي جا ڏاکڙا واريءَ منجهه وِماسُ،
ڪلا ڪارڻ! ڪيترا!
سڀڪجهه مون سان ساٿِ آ،ڪجهه به ته ناهي ناسُ!
ڪلا ڪارڻ! ڪيترا!
پوئين ويرَ اچي وئي آهي، ها پر مان نه مڃان-
مان نه مڃان، او مان نه مڃان، او مان نه مڃان!
گيت ڳَلي ۾ آهن ڪيئي سانوڻ سنگِ اڃان؛
جيسين ڪَڙ ڪَڙ ڪانَ وڃن ٿا پنهنجي سينڱَ سَڃان،
روشنيون ٿي رم جهم برسان، سارا ڀولَ ڀڃان؛
اَنت اُهو انڌيارو آهي جنهن ۾ نيٺ وڃان-
مان نه مڃان، او مان نه مڃان، او مان نه مڃان!
ويئي ڙي ويئي
دُنگي وچَّ درياهه ۾.
ويئي ويئي اوچتو جَر جهُوٽو نيئي-
دُنگي وچَّ درياهه ۾.
اُڀيون آهون ڪَن پيون ڪنڌيءَ تي ڪيئي-
دُنگي وچَّ درياهه ۾.
پهتيون پرينءَ پار ڏي اکيون اڳيئي-
دُنگي وچَّ درياهه ۾.
ڪيترو تو ۾ اُهاءُ!
ڪيترو تو ۾ هُڳاءُ!
ڄڻ ته ڪوئي کيت آهين سؤنف جو!
پيار! تنهنجي سارَ ۾
مون کي نه آهي رَک رکاءُ.
پيار جي خوشبو لِڪي ڪيئن
ٿو اُڏامي ڄڻ ته واءُ!
تون جتي آن سُونهن آهي،
اي پرين تنهنجو سماءُ-
ڄڻ ته ڪوئي کيت آهين سؤنف جو!
تون جڏهن گذرين ته واڙيون
سؤ سڳنڌون ٿي ويون.
ڦهلجي ويو واس تنهنجو ڄڻ ته پرڏيهي پرين!
ڍنڍ تي اُڏريون ته آڙيون-
سؤ سڳنڌون ٿي ويون.
تون ملين سڀ جڳ مليومنهنجا گُلن جهڙا سڄڻ!
پنڌ ۾ ساريون پهاڙيون-
سؤ سڳنڌون ٿي ويون.
پيار جي مَڌ ۾ گهَڙيون ويندي امرتا کي رسيون،
زندگانيءَ کي لتاڙيون-
سؤ سڳنڌون ٿي ويون.
ياد اچين ٿي تون
ڪجهه به ته نه ٿو آئڙي!
پاڻُ کڻي وئينءَ پاڻَ سان
مون مان منهنجي ’مون‘-
ڪجهه به ته نه ٿو آئڙي!
ڄڻ ڪنهن گهاٽي مَڌُّ جان
مون ۾ آهين تون!
ڪجهه به ته نه ٿو آئڙي!
سِجَّ لٿي جو ڳالهڙيون
منهنجي تَڙ تنهنجون-
ڪجهه به ته نه ٿو آئڙي!
ڄڻ ڪا جانجهه وڄي پئي،
ڇڏڻي آهي ڀُون!
ڪجهه به ته نه ٿو آئڙي!
ڪجهه به ته نه ٿو آئڙي!
ميگهه – دوتَ تنهنجو
نياپو ڇو نه ڏنو آ؟
اونداهي آڪاس مان
وڏڦڙي واڪو!
ميگهه – دوتَ تنهنجو
نياپو ڇو نه ڏنو آ؟
وِڄُّ وراڪا ٿي ويا،
وسڪارو ڪيڏو!
ميگهه – دوتَ تنهنجو
نياپو ڇو نه ڏنو آ؟
تنهنجي مُند اچي وئي
ها، پر ساجَن ڇو
ميگهه – دوتَ تنهنجو
نياپو ڇو نه ڏنو آ؟
نياپو ڇو نه ڏنو آ؟
تنهنجي ڪَنجهي جئن پريه
کِلَّ پَئي گونجي،
توکي ساريان ٿو.
هي مَڌماتا نيڻ ڄڻ
کيپُ پيو ڇُلڪي!
توکي ساريان ٿو.
منهنجو ڪنڌُ اڃا به آ
تنهنجي ڪُلهي تي،
توکي ساريان ٿو.
توڙي ويجهي ڪا نه آن
ناهيِن پو به پري!
توکي ساريان ٿو.
چنڊَ جا پاڳي نه پيريِ،
ننڊَ چورائي پيو!
واءُ ۾ ڪوئي پکي آ
لات جنهن جي آ اَويرِي-
چنڊَ جا پاڳي نه پيريِ،
ننڊَ چورائي پيو!
اُڀَّ تي ايڏي اَڇائي
ننڊڙيءَ جي آهه ويري-
چنڊَ جا پاڳي نه پيريِ،
ننڊَ چورائي پيو!
تو بِنان ويئي اَجائي
عُمر گهَنگهر ۾ گهڻيري-
چنڊَ جا پاڳي نه پيريِ،
ننڊَ چورائي پيو!
ڪِئن چئون ڪنهن وقت ٿيندا
ڪُوڙ جا هي ڪوٽ ڍيري!
چنڊَ جا پاڳي نه پيريِ،
ننڊَ چورائي پيو!
گيت ۽ غزل
هيکلڙو، من هيکلڙو
وڻ ۾ پنَّ ته ڪيئي آهن
پوءِ به پن پن هيکلڙو
دور ڪَدم تان پنڇيءَ وانگر
هيٺ ڏسي بَن هيکلڙو
لهرون، لُڙ، درياهه گهڻيئي
تار تري تَن هيکلڙو
ڪنهن کي آڇي،ڪنهن سان ورڇي
منُ اُتم – ڌنُ هيکلڙو!
ايڏي چُپّ اپار
چڱي ته ناهي يار!
جي تو وٽ ڪوئي گيت نه آ
ڪا جيءَ منجهان جهونگار.
ايڏي چُپّ چڱي ته نه آهي!
ڀُڻ جهُڻ، ڪا ڀڻڪار!
زنجيرن لئه زور نه آهه جي
ڪا جهيڻي جهڻڪار!
ڪاري رات ابد تائين آ،
اوندههِ تارون تار.
پوءِ به ٿي ڪا جيءَ جهروڪا
لُنءَ لُنءَ منجهه لغار!
پوءِ به ڏئي ڪا واءُ وراڪا
ڪونجڙين ڪُڻڪار.
چڱي ته ناهي يار
ايڏي چُپّ اپار!
ڳاءِ وري ڪجهه ڳاءِ بانورا
ڳاءِ وري ڪجهه ڳاءِ!
امرت رَس ڇلڪاءِ بانورا
ڳاءِ وري ڪجهه ڳاءِ!
سِجُّ ٽٻي ڏي، ان کان اڳ ۾
رَنگَ نوان برساءِ بانورا
ڳاءِ وري ڪجهه ڳاءِ!
پويان پلَّ پڪارون آهن
تن کي تون نه لنواءِ بانورا
ڳاءِ وري ڪجهه ڳاءِ!
(وڌيڪ پڙهو) |
