|
پڙ ۾ آهه پچار،
گهر- گهگهيريون آئيون.
وڃن پيون واٽ تي، ٻانهُن جهلي ٻارَ—
گهر- گهگهيريون آئيون.
ڏئِي ڏندين آڱريون، ڏٺو تن ڏهڪارَ—
گهر- گهگهيريون آئيون.
سهسين سيجَن وانگيان، ويڙهيچن ويچارَ—
گهر- گهگهيريون آئيون.
نه سي پيرين پيڪڙا،نه سي ڪوٽَ ڪپارَ—
گهر- گهگهيريون آئيون.
هُوءَ جا ڳُجهي ڳال،
آءٌ نه سَلِي عام کي.
متان مِٽِي ٿي وڃي، منهنجي مٽيءَ نال!
متان اُلي وانگيان، ڀڙڪي ڪنهن ڀونچال!
سدا منهنجي جيءَ هي، سانڍيو آههِ سوال:
”ڌرتي ڪڏهن ديس جي، ٿيندين لالئون لال؟“
ٺٽي منجهه فرنگي—
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
اي منهنجي تاريخ ڏسان ٿو
انگِ نه تنهنجي آنگي—
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
ڄن ته صدين کان منهنجي ڌرتي
رنگَ لُهوءَ جي رنگي!
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
ڪنڌ اُهو ڪورايو ويندو
جنهن کي آههِ ڪَلنگي!
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
ڪائي واههَ نه ڪائي واهر
واٽَ وسيهر وَنگي—
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
پنهنجي پَر ۾ جيئڻ وارا
جَنگِ ڪري ويا جَنگيِ—
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
ڪيڏي وِههُ لڳي ٿي وائي
ڏاهپَ جيڪا ڏنگِي—
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
اڄ ۽ ڪلهه ۾ فرق به ڪهڙو!
ٿي ٻري ليننگ- گراڊِ-
بَمَّ برسن ٿا پيا.
اولنگا جي شاعريءَ ۾
اڄ به تازي آههِ يادِ—
بَمَّ برسن ٿا پيا.
اڄ به منهنجا ديس تو ۾
ڄڻ ته نازي بدنهادِ!
بَمَّ برسن ٿا پيا.
اي ڏکڻ! گهُلندين ڪڏهن تون
آءُ اي بادِ مُرادِ—
بَمَّ برسن ٿا پيا.
آيو سج مٿان
ڄڻ ڪنهن شعلي جان—
اڃا پنڌ پُنو نه آ!
رَکُّ رسالو شاهه جو
لسيءَ لوٽي سان—
اڃا پنڌ پُنو نه آ!
پيرَن لالُ ڦلوڪڙا
لالُ ليارن کان –
اڃا پنڌ پُنو نه آ!
پورو ڪندي پنڌڙو
مارو، شال مران!
اڃا پنڌ پُنو نه آ!
ڌرتي! بس تو سان
ماڻهوءَ ٻول نه پاڙيا!
آڌيءَ مانجهيءَ گيت ٿو ڳايان آءٌ اڃان.
سپني منجهه رچي وڃي ماڻهو نيٺ متان!
(ماڻهو سُپنا ٿو اُڻي پنهنجي رت پُنءِ مان)
رانئي جَر ٿَر آئيو ڳاڙهو سج مٿان!
انت ته اچڻو آنهه
هاڻي پنڌ پري نه آ!
تارن جهُرمٽ مان لهي
مون سان نچڻو آنهه—
ڪيسين موکيءَ مڌّ ۾
مون سان مچڻو آنهه؟
هيل ته ريٽو ٿو لڳين
اڃا به رَچڻو آنهه؟
انت ته اچڻو آنهه
هاڻي پنڌ پري نه آ!
’تون‘ تي تون آهين
منهنجي ڀون آهين،
او آيل! او سنڌڙي!
منهنجِي سارِي ڏات تون
منهنجي ’مون‘ آهين—
او آيل! او سنڌڙي!
تون ئي منهنجا بيت آن
تون وايون آهين—
او آيل! او سنڌڙي!
اڃا نڪتي ڇو نه تون
کاهيءَ کون آهين؟
او آيل! او سنڌڙي!
ويريءَ جي والارَ ۾
ڏينهن ته ڏون آهين!
او آيل! او سنڌڙي!
تون تيرهن سؤ سال
مون کان اڳ ڄايو هُئين.
پوءِ به ڪو آواز ٿي، هُرين منهنجي حالَ!
منهنجو ماضي آنهه تون، منهجا استقبالَ!
ڌرتيءَ منهنجي ديس جي، توڙي لکَ دلالَ.
اڃا منهنجي رتَّ ۾، تنهنجا خواب خيالَ.
آهه ساڳي پارڪَرَ—
اڄ ڪٿي آ بيگڙو؟
ايتري آڪڙ ڪَري تون
پيرَ ڌرتيءَ تي نه ڌَر!
اڄ ڪٿي آ بيگڙو؟
نيٺ مِٽيءَ ۾ سمايا
جي به آيا هن نگر—
اڄ ڪٿي آ بيگڙو؟
موت تنهنجو منتظر آ
اجنبي! ايڏي نه ڪَر!
اڄ ڪٿي آ بيگڙو؟
اڄ ڪٿي آ بيگڙو؟
اڄ ڪٿي آ بيگڙو؟
سُکَّر! ڪالهه ڏٺو هيو، تو جيڪو هيمون،
اَڄُّ به آهي پنڌ ۾.
ڀونرا آيا ايترا، ڀري پَئِي ڀُون.
سو به تنهنجو ديسڙا، هي جو منهنجو ’مون‘.
آهين سڀ جي ساههَ ۾، سنڌو تون ئي تون!
هيمون ڪلاڻي،
وسري وسري ڪينڪي
آڄُّ به جوکا جيءَ جا، ۽ ڄاڻي واڻي.
اڃان چنڊَ چڪورَ جي ساڳي ڪهاڻي.
هُو جا ڏيئي لاٽ آ، ناهي وساڻي.
ڌرتي پنهنجي ڌانَ جي، ٿيندي ڌياڻي.
ٿي ويا ناهَرَ ڌنارَ
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
چورَ چوڪيدر آهن
ڪَن پيا ڪُوڙي پُڪار!—
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
جيتَ تُنهنجي جيتَ ناهي
هارَ تُنهنجي نانههِ هارَ—
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
ديس تنهنجو ديس ناهي
سارَ تنهنجي ناهه سارَ—
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
اڄ ته ڪَرڪي ٿي هوا ۾
ڪونجڙين جي ڪا قطارَ—
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
ڇا ڏيان تو کي ميَار!
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
تون اڃا سمجهين نه ٿو!
هاڻي ته پري ناهي
سا مُند اچي وئي آ.
ٿا گُلَّ ٽڙن ڳاڙها، چانگو ته اچو ڪاهي!
مومل ته گهڻو مُرڪي،سوڍو به ته ساڃاهي!
اَڄُ ڪاڪِ ڦُلاري آ، ڪو پنڌ پيو آهي.
هاڻي لَکَّ دليون
گڏجي ڄڻ ڌڙڪن پيون.
پير ڏسن ٿا پنڌ ۾
ڳاڙهي ويس ڳليون-
هاڻي لَکَّ دليون
گڏجي ڄڻ ڌڙڪن پيون.
متان ڀانئين منزلون
پنهنجو پاڻ مليون!
هاڻي لَکَّ دليون
گڏجي ڄڻ ڌڙڪن پيون.
لُڙڪ لڙي پيا، وينگسون
کولي هانءُ کِليون
هاڻي لَکَّ دليون
گڏجي ڄڻ ڌڙڪن پيون.
هي جي ڪيئي ڪَنَّ
ٻُڌن پيا پاڻ کي.
جن سان گونجيون بستيون
توڙي گونگا بَنَّ-
ٻُڌن پيا پاڻ کي.
وڌن پيا واٽ تي
گونجي منجههِ گگن
ٻُڌن پيا پاڻ کي.
وچڙي ويئي آگ ڪا
تن جي تَنَّ بدن!
ٻُڌن پيا پاڻ کي.
هو مون کان ڇا لاءِ ڏڪن ٿا
مون وٽ پيار سوا ٻيو ڇاهي؟
جهُونيءَ وِههُ تي جيئڻ وارا
امرت کان ڏاڍو ڇرڪن ٿا-
مون وٽ پيار سوا ٻيو ڇاهي؟
هو سڀ موت جا ڪانکي آهن
جيِوَن تي ڪيڏو نه چڙن ٿا!
مون وٽ پيار سوا ٻيو ڇاهي؟
ڪيڏا لاش سَلامِي ڏيئي
بندوقن تي آڪِڙجَن ٿا!
مون وٽ پيار سوا ٻيو ڇاهي؟
رات ڀَرِ تُنهنجِي پڪارَ
ننڊ کي نيندي رهي.
اَڌُّ ڌرتي سُرخ ٿي وئي، ايترا آيا بهارَ!
ڪويَلُون ڪُوڪن پيون، ڪوئي ته ناهي چُپّ يارَ!
ڇو اڃا گُلنار ناهن، روءِ تنهنجي جا اَنارَ؟
ٿو ڇڪين ڇُوهي جيان، مون کي پراهين پارِ يارَ!
(وڌيڪ پڙهو) |
