|
مٿان وسِي ماڪَ،
گُوار پَٽيندي کاهڙئين.
پرهه جو پنهواريون، ڪيسين ڍَڪن ڍاڪَ؟
پويون لوڙائو چئو، راتين جا رولاڪَ!
متان اورانگهي وڃو، ڪڏهن ٿرين ٿاڪَ!
ٽاريون هئِن نه ٽوڙِ!
ڀلي مَڃر موڙِ،
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
ڏاڍو، مينهن وسي پيو
ڏاڍو، ٻوڙان ٻوڙِ،
آيا سانوڻ مينهڙا.
لڳهه جي لالاڻ کي
اُترَ، اِئن نه وڳوڙِ!
آيا سانوڻ مينهڙا.
واڙي رک اڄ واڙ ۾
ڇيلا ڇيڪ نه ڇوڙِ،
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
اوڳي اوچي ڳاٽِ
تو نه سُڃاتا سپرين!
جن جي ٻُنڀي ٻاهران
پَئي پوري لاٽَ،
تو نه سُڃاتا سپرين!
تنهنجي ٻانهُنِ روڪيا
چوڙين جا ڇڻڇاٽ،
تو نه سُڃاتا سپرين!
وَئي کان پوءِ وائڙي
ورتئه تن جي واٽَ،
تو نه سُڃاتا سپرين!
مَپَّ به تو وٽ مَپَّ
ڪهڙا منهنجا ديسڙا!
ڇا مون پيتي ڪا نه آ تنهنجي لُڙڪن لَپَّ؟
وايون توڙي بيت ها اڳ نه روڪيا ڊپَّ.
اڄ ڇو رتو رت ڪيا مون ڀيڪوڙي چَپَّ؟
ناهي ڪا نَٽِڻي
ڪَؤتا منهنجي مَنَّ ۾.
هيءَ جا هاڙهي ڏي هلِي، ماڳُ نه آ مَٽڻي.
پيرين پائي گهنگرو، جاٽَ نه آ جَٽڻي.
ساهَسُ ڪوئِي ساههَ کي، راتِ ته آ ڪَٽڻي!
ڏيندي وِڄُّ وڪَڙَ
گهُوري ڪارا تَڙَ،
مون سان جي ڪاوڙ ڪندين.
چوندءِ، ”هي ڇا ٿو ڪريِن“؟
جهَلي جهونا بَڙَ-
واريِءَ وَليون ڦَهِليون
هي سڀ ڪنهن جا وَڙَ؟
ڏٺيون ههڙيون وانئُٽيون
ڪهڙي تَڙ آؤتڙَ؟
تنهنجي ڌرتيءَ تي گهڻا
مون جئن پيا سِرَ ڌَڙَ؟
مون بن تارا اوڀّ ۾
ڳڀرو! هيا ڳَڙَ،
پوءِ به مان ٻانهون ٻڌان
مون ۾ نانهه اَڪَڙَ!
نِوڙي نِوڙي پيهُه،
پيهي پَٽَ تي ويههُ!
ٻيهر ايندءِ ڪينڪي.
ڏولاوا ۽ ڏاکڙا
جن لئه سارو ڏيههُ-
ٻيهر ايندءِ ڪينڪي.
هي جي جوڙڻهار جي،
راڳي ڏِيَن ريههُ-
ٻيهر ايندءِ ڪينڪي.
جهونگاريندو وائِيوُن
سدا جِن ساڻيههُ-
ٻيهر ايندءِ ڪينڪي.
هي جو گيت اڌورو آهي
پوئين وقت چپن تي.
ڪنهن به ته ان کي ڳاتو ناهي
هي جو گيت سمورو آهي؛
برکا جهڙا گيت ڏنا مون
توڙي جيءُ ته کوُرو آهي!
گهر گهر تي چانڊوڪي ڇانئِي
چَنڊُ گهٽيءَ ۾ پُورو آهي؛
آءٌ پوان ٿو ليٽي يارو!
سيرانديءَ تنبوُرو آهي.
ڌرتي، مون سان وَڙُ
تون ڇا ڪندينءَ جيئري؟
ڪِري کان پو سانڀيا، تو سڀ جهونا بَڙَ!
جُڳَن تائين ٿي وڃي، جيڏا، منهنجي جَڙَ!
ڪيئي گؤنچ ڦلاربا، پڄاڻان پَت-جهَڙَ.
اُٿي آڌيءَ رات جو
تولئه ٻولن ٻولڙيون
پکي ڪي پرڏيهه جا.
ڦُڙا ڦُڙا ماڪ جا
جڏهن ڦُلن جهولڙيون،
تولئه ٻولن ٻولڙيون
پکي ڪي پرڏيهه جا.
جن تولاءِ سڳنڌ جون
ڪيئي ڳِليون ڳولڙيون،
تولئه ٻولن ٻولڙيون
پکي ڪي پرڏيهه جا.
ڀنڀرڪي جو ڀُنءِ مٿان
ريکون نيٺ رتولڙيون،
تولئه ٻولن ٻولڙيون
پکي ڪي پرڏيهه جا.
ڪيسين لِڪَّ لِڪي
سُونهن پَريان ئي پڌري.
جهونجهڪڙي جي جهانءِ ۾
ٻهراڙي ٻهڪي-
سُونهن پَريان ئي پڌري.
نينگر نِوڙي کوهه تي
تارن ڏولُ ڇِڪي-
سُونهن پَريان ئي پڌري.
پرهه ٿي پارون اچي،
ڪيسين رات ٽِڪي!
سُونهن پَريان ئي پڌري.
جي تنهن ڪائي وَٽَّ،
سُپيريان جي سَٿَّ،
مُنڌ پريان ئي پڌري.
چمڪي چوڏينهَن چنڊ جان
نِمي هُن جي نَٿَّ
مُنڌ پريان ئي پڌري.
هيءَ جا بوءِ بهار جي
ڪهڙي تَنهن جي ڪَٿَّ!
مُنڌ پريان ئي پڌري.
اهڙو ڪو آواز اَڄُ
ڪونهي ڪيِنَر پَٿَّ!
مُنڌ پريان ئي پڌري.
وڻن پيا واٽ تي سُورج مُکيءَ کيت!،
اڃان جيئڻ ڏينهڙا.
اڃان رومي رتُّ جي، اڃان ساڳا بيتَ،
اڃان جيئڻ ڏينهڙا.
اڃان وايون ڪيتريون منهنجي چيٽَ اَچيتَ،
اڃان جيئڻ ڏينهڙا.
اڃان ٿورو دير سان ڪارا ڪِٺ ڪُميت!
اڃان جيئڻ ڏينهڙا.
پيو مينهن وسي
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
نه سي گوريون گهاٽ تي، گَلي گيت نه سي،
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
رَويءَ
اکيون جهانوريون ڪَڪريون ڪونه پسي،
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
گنگا جي گجگاٽ ۾ ڪيسين ناوَ ڪَسي!
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
اڳتي ڪارونڀار ۾، ڇاهي؟ ڪيرُ ڏَسي!
آيا سانوڻ ڏينهڙا.
برکا رُت، اڌارت، ڇڄهري،
پاڻي پُڇَّڙَ تارن جئن.
منهنجي من ۾ ڪيئي سارون
ساوڻ جي وسڪارن جئن.
دور دور تي بادل آهن
ورهين- وڇڙيل پارن جئن.
هر هر من ۾ گيت دُکن ٿا
آڌيءَ جي انگارن جئن.
منهنجي سيني تي اڃان
تنهنجو ساهه کڄي پيو!
تنهنجي سارَ- سراءِ جو ڀيرو ڪيئن ڀڃان!
تولئه ٻي ڪنهن شهر ۾ ڇاجي لاءِ وڃان؟
ڇا تون مون کان دور آن؟ اِهو ڪيئن مڃان!
بادل ٿا برسَنِ،
جيڏا وري جهوڪَ تي.
شاهه عنايت اُڀَّ مان، ڇِمڪي ٿو ڇَن ڇَن،
نه تو سونگي سنڌڙي، نه تو ڏاڍي ڏَنِ!
مَٿن مٿي هٿڙا سدا شهيدنِ،
آهن اسان سان اڃان مري جي نه مَرنِ!
تو ڪِئن ساريان
سڄڻ ٿڌي ساهه سان!
اچڻو آهين اوچتو، تو کي ڪِئن واريان!
ڪويل وانگر ڪيترو، تولئه پڪاريان؟
اِجهو اولَهه ۾ لٿو، ڪيسين نهاريان؟
ڪائي ڏِکَّ ته ڏي ڪڏهن، هانءُ نه جئن هاريان!
ڪهڙي ڪَرڻڦُلَّ
توکي هئن سُرهو ڪيو؟
ڪنهن تو کي آڳ آڇيا، ههڙا ڳاڙها گُلَّ!
مون کي ڏِنَئه جِئري، مُلَّ به ڪهڙا مُلَّ!
آءٌ ته سارو سانت هان، تو وٽ هيڏا هُلَّ!
اونهاري جون راتڙيون، ننڊ نه اچي ٿي.
گرم هوا جي گود ۾ واڙي پڇي ٿي،
ننڊ نه اچي ٿي.
ڪائي روُيا نِرت سان سامهون نچي ٿي،
ننڊ نه اچي ٿي.
ڄڻ ڪائي ڪَؤتا وري رَتُ ۾ رچي ٿي!
ننڊ نه اچي ٿي!
(وڌيڪ پڙهو) |
