|
|
|
*
سي به ته تنهنجو پاڻُ،
هو جي سارِن سنڌڙي
چؤنرن ڌؤنرن ساڻُ!
*
ڪيڏو سيءُ سٺوءِ!
منهنجي لوئيءَ ۾ ميان
ويڙهو نه ويڙهيوءِ!
*
مَنُ نه مون ميرو،
سدا اُن جو سَپ جئن
ڦُڙيءَ ڏي ڦيرو.
*
هَٿُ نه رکيو هوتَ،
ڳلن ڳوڙها نه سُڪا
مٿان آئين موتَ!
*
ڄائِي نه ڄاپِي،
جيڪا مون جئَن يار مان
ڍائي نه ڍاپي.
*
سُڻِي تنهنجو سَڏُ،
لڳي پئي هيکلي
گهگهيرين سان گَڏُ!
*
اوٺي اَويرا،
ويندي پُڇن ڪينڪي،
هي تن جا پيرا...
*
اَگهائيءَ ۾ آءُ،
سُڻي مانَ سَگهو ٿيان
پرين تو پڙلاءُ!
*
ساڃاهيان ٿو هاڻ،
ڪانَون ’ڪان‘ ’ڪان‘ ۾ هُئي
اکين جي واکاڻ!
*
ٻولِي مون نه ٻُجهن-
ڪانگا تو ڪنهن ڪُنڊ ۾
منهنجا سيڻ سُجهن؟
*
هاڻي ڪَيان ڪيئن؟
مَر ته موچارو ٿئين،
هرڪو چوي ائين!
*
هي جي پَڙ پائن،
ڀلا ڪنهن کي جيئري
ڇاتيءَ سان لائن؟
*
جيئري جهميلا،
سدا ٿيا سنڌ ۾
مُئن تي ميلا!
*
صدين هڪ انسانُ،
سوبه ته موهن جي دڙي
وانگر ٿيو ويرانُ!
*
وڻجاريون وايون-
هيل به اڪيچار تو
ٻوليون ٻُرايون.
*
ڀٽائيءَ تي باسَ-
”ٿر ٻاٻيهو ٿي مران
شال نه ٻُجهي پياسَ!“
*
وَڄن پيا سنکَ،
هي منهنجا ٽئگور
جئن
پويان ’مرتيوءَ پنکَ‘.
*
جڏيٖ
جياپي،
رڙهِي چڙهي روههَ تي
سَرَهه سَراپي.
*
رَنڍا روڙهي ڪَتِ،
ڪَنُ نه ڪاپو ڪندي
پاڙي کي پورهَيتِ!
*
مون سان ماڙَ نه ڪر!
ها، هن گهايل گَڊ سان
جبل جاڙَ نه ڪر!
*
گهيڙَ نه ساڳيان گهٽَ،
نوان پنڌ پهاڙ جا
پيرا ڪونهن پَٽَ!
*
اڳُ نه هي لهرون!
نه هئن پرينءَ پار ڏي
پوياڙيءَ پهرون!
*
پانڌي نه پيرو،
جڏهن جبل چوٽ تي
ڏهاڳڻ ڏيرو!
*
سارٖي
هُن جي سَڀڪَ،
ڌوئج نيڻَ نِدي ڪريٖ
چئني پَلوَن چِڪَ!
*
بِنان باهه بَٺِي!
مومل سوا آهه ڇا
ناتر نامڪٺي؟
*
گهايل ۾ گهاڻا-
ڪيڏي سارَ سُڳنڌ آ
پرينءَ پڄاڻا!
*
آءٌ پرينءَ پاڙو،
هي سڀ عالم اوپرو
ڪيان ڪُڄاڙو؟
*
رَعد نه سو راڙو،
پوءِ به سانوڻ مينهن ليءِ
تنواري تاڙو!
*
لَڏِ نه لاکيڻا،
هي سڀ ڪُوڙو آسرو
”ٻُڏيءَ جا ٻيڻا!“
*
”پرين مون پاتا!“
ڇا ٿو سائيءَ نم تان
آکين کنياتا؟
*
سو ڪئن سَليان عامَ،
ڪانگل مون کي جو چيو
لَمِي مٿيٖ
لامَ!
*
ڪهڙا سنيها؟
ههڙيءَ ڪاريءَ اُس ۾
ٻول نه ٻاٻيها!
*
اٺئي پهر اُداسُ،
رتو روئن سڄڻين
منهنجا نيڻ نراسُ.
*
سارو ڏينهن سِپَن،
اکيون روئن رات جو
موتين مينهن وَسَن.
*
ڀُلين ڇو ڀاڻو؟
هُو فانوسو چنڊ جو
ڪڏهن وساڻو؟
*
رنگ رتِي جو شامَ،
آيو ڪانگل اوڏڙو
لَمي مٿي لام.
*
هالا پراڻا،
مون ليءِ به ڪي ڀِٽَ تان
دعا جا داڻا!
*
مون مان آنِهن نراسُ؟
آنءٌ ته آهيان اُروَشِي
ساڳو ڪالي داسُ!
*
ڄڻ تون منهنجو ماسُ،
آ ڏاڏاڻي ڏيهه جو
تو ۾ وڻن واسُ!
*
اڃا نه اوڏيِ!
توڙي تنهنجي پنڌ ۾
لُوهَن نه لوڏِي!
*
آخر اُڏاڻو،
پکي پرديسي هتي
اَڏي آڏاڻو!
*
آتڻُ اُجهاڻلُ،
چرخي چِتُ لڳي نه ٿو
ڪاپو ڪوماڻلُ.
*
پرين پرايا،
مون ڀانيو ڀيرو ڪندا
ورِي نه آيا.
*
سڀ ڪجهه وساريا؟
واٽون نه واجهائيان
ڏيئا نه ٻاريان؟
*
ڇا مان هيٺ لهان؟
اڃا جبل چوٽ تي
ٿورو ٽور ڪَهان!
*
جِن ۾ اُڏرڻَ آڳَ،
پکين پرديسين جا
ماڳ به ڪهڙا ماڳَ!
*
ڏينهن تتو جُهڙ ڀانءِ!
پُڙُ پريان جي پارَ ڏي
متان ٿئين ٿانءِ!
*
سامي! هوُ سَتگُرَ،
جن جا ڪاريءَ ’ڪينَ‘ ۾
کُتا وڃي کُرَ!
*
جِهڄِي ٿِي جهيڻِي،
هُونءَ نه هئي سونَ جي
ويڻي وهيڻي.
*
اَڄُ نه منهنجي پاسِ،
گيڙوُ رٖڱي
گودڙيون
ريٽـٖـا
ڪن جي راسِ!
*
ماڻهو مَکيُن جان،
ڳوريءَ ڳاٽ ورائيو
چڙهي چوٽَ مٿان!
*
مون کي هيئيـٖـن
هورَ،
جوڳي جهليندءِ، ميان،
ٽُرُ نه سَپَ جي ٽورَ!
*
اڻ سونهون انسانُ،
سُڃا رستا سامهون
ويڙها سڀ ويرانُ!
*
جو ڪرڻو ٿي ڪَر!
لاکيڻا لَڏي ويا
سوين تو سانڀَرِ!
*
پائي پنهنجو پاڻُ،
ريجهِي رهاڻيون ڪيان
مِٺن ماڻهن ساڻُ!
*
هي جو شعر چيوم،
چئني پهرن پنڌڙو
پوئين پهر ڪيوم.
(وڌيڪ پڙهو) |
نئون
صفحو --
ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
--گذريل صفحو
ٻيا صفحا
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
هوم پيج
--
لائبريري
ڪئٽلاگ |
|
|