نه ٿو موتَ مرين،
ڳوٺَ اُجاڙي، ڀونءِ جو-
پيو ٿو پيٽُ ڀرين!

 

*

راوَڻَ ڪري رَنڀَ،
ڳوڙهو ڳيري کي هنيو-
کنڊڙي ويا کـَـنڀَ!
*

تئن ٿو وِرهه وَڍي،
’ڪاٺَ- ڪـُـٽو‘(1) جئن چهنب سان-
وَڻَ ۾ ٽـُـنگَ ڪڍي!

 

*

چانڊوڪيون راتيون،
چـَـنڊ- چـُـمڻ جون خواهشون،
ڪاسائن- ڪاتيون!
*

راتيون چانڊوڪيون:
ياد پيون تـُـنهنجون پرين!
ڀاڪـِـيون(2) ڪالهوڪيون.
*

راتيون اونداهيون:
پر، هـُـن پهاڙيءَ پٺيان-
ٽـِـمڪن ٿيون باهيون.
*

اونداهيون راتيون-
۽ هي ڪاڙهو(3) ٿو ڏَسي:
پونديون برساتيون.
*

جـُـهڙياليون راتيون:
ساگرَ منجهه سـِـپيون لڳن-
بوندن لئه آتيون!

 

*

راتيون جـُـهڙياليون:
مون نه اڳي، اُڀَ جون ڏٺيون-
هيئن اکيون آليون!
*

ها! پـَـر ڪنهن جي ڪاڻِ،
وَڻجارا! آندءِ هتي-
ساڻُ کڻي سرهاڻِ؟
*

تون ته چوين ٿو: ”پاءِ-
ڦاهي پنهنجي ڪنڌَ ۾،“
”ها! پر ڪنهن جي لاءِ؟“
*

ڪـُـڪڙ! ”ڪـُـڪـُـڙوڪـُـون“:
ٻانگون پوئين رات جو-
ڏَسِ! ڇو ڏين ٿو تون؟
*

ڪـُـڪـَـڙ! ”ڪـُـڪڙوڪون“،
ٻانگون ڏيندي رات جو-
ڇا ٿو سوچين تون؟

 

*

ڪڪڙ! ”ڪڪڙوڪون“-
سـُـتا، اُٿندا ٻانگَ تي:
ڇا ٿو ڀانئين تون!
*

اُڀَ تي ڇاهي نيٺ؟
ماڻهن سان مـِـل- جـُـل اچي،
چنڊ! لهي آ هيٺ!
*

اُڀَ ۾ ڇا هي نيٺ؟
مون سان گڏجي گـُـهم اچي،
چنڊَ، لهي آ هيٺ!
*

چـَـنڊ! لهي آ هيٺ،
ڀونءِ ڀـَـلي آ اُڀ کان-
اُڀَ ۾ ڇاهي نيٺ؟
*

چنڊ! لهي آ هيٺ،
بـَـس، ڪجهه تارن کان سوا-
اُڀَ تي ڇاهي نيٺ؟

 

*

ڊَپَ، اَڙي او ڊَپ!
ڇو، هي مـُـڪئه مـُـلڪ ۾:
ساهـَـه- پياڪـِـا(1) سـَـپَ؟
*

خوفَ، اَڙي او خوفَ!
آندءِ منهنجي مـُـلڪ ۾-
ڪيئن ڪلاشنڪوفَ؟
*

گهوڙا ڙي گهوڙا!
موتَ به گهر گهر ۾ وِڌا-
ڪيڏا ٽاڪوڙا!
*

ڌرتيءَ جو گولو:
اوندهه ۾ ڀٽڪي پيو-
بارودي شـُـعلو!
*

ڪـَـهلَ....؟ ڪٿان آئي!
ڌرتي ڌاڻيون ٿي ٿـِـئي،
اُڀُ تماشائي!!

 

*

توريءَ ڪيئن ڪـُـڏان؟
آءٌ هـِـندورو، ڏورِ تون-
لوڏو ڏي ته لـُـڏان!
*

تنهنجي ڪهڙي باتِ؟
تون مـُـکڙين جي پيٽ ۾،
۽ مان واڳن- واتِ!

 

*

منهنجي ڪهڙي ڳالهه؟
آءٌ نسورو لوهه، تون-
پارس روپي(1) - ٿالهـِـه.
*

منهنجو ڇا مقدارُ؟
مان چشمو، تون پئسفڪ(2) -
تـُـنهنجو آرُ نه پارُ!
*

تـُـنهنجو ڪهڙو دَنگُ؟
اَڻ- کـُـٽ، اَڻ- مـِـٽ تون سدا،
منهنجو ڦيٽڙ(3) رَنگُ!

 

*

تنهنجي ڪابه نه حـَـدَ،
تـُـنهنجي آڏو ڇوٽـِـڙا-
سڀ قداور قـَـد!
*

ڪارا نانگ ڪـَـکنِ(4) :
کاهوڙِي تـِـنهن جـُـوءِ ۾-
خطرو ڪونه لکـَـنِ(5) !

 

*

رِڇن- رِيهاڙيون:
کاهوڙنِ تنهن جـُـوءِ ڏي-
قطارون لاڙيون!
*

بـَـگهڙ ٿا باهـِـن(1) :
کاهوڙي تـِـنهن جهنگ ۾-
لـَـڏا ٿا لاهـِـن!
*

چيٽـِـن- چـِـنگهاڙون:
کاهوڙيِ تـِـنهن جهنگ جون-
کوٽـِـن پيا پاڙون!

 

*

کـَـٽڻ ۽ هارڻ،

تڏهن: جڏهن تون سـِـکين-

مـَـرڻ ۽ مارڻ!

*

لالُ ڪڏهن پيلي:

ڏِسجي ٿي هوءَ ڇوڪري-

چڻنگائي تيلي!

*

ٽـِـم- ٽـِـم ٽانڊاڻا:

هـُـو ڏِسُ، هيڏيءَ ٻاٽَ ۾-

ڪيڏا چانڊاڻا!

*

آئي فون هـُـئي:

حاضر گهرَ ۾ ڪانه هـَـس-

تڏهين آءٌ مـُـئي!

*

نـِـينڍَ ته آئي هي،

ٻَرَ، مون پيرن کي تڏهن-

ميندي لائي هـِـي!

*

ماڻهو مـُـڪو هو-
تو، پـَـر: گهرَ جو دَرُ تڏهن،
بند ٿي چـُـڪو هو!
*

ڏوراپا نه ڏِجانءِ،
منهنجون ڪوتاهيون سڀئي،
مـَـنڙا! معاف ڪجانءِ!
*

آءُ، اچي ٻـُـڌ تون،
سـَـرتي! تـُـنهنجي سوُنهن تي:
گيتَ لـِـکيا هـِـن مون.
*

آءُ: اچي پـَـڙهه تون،
تـُـنهنجي جوڀـَـنِ تي لـِـکيل-
منهنجو ڪوتائون.

 

*

آءُ، اچي ڏِسُ تون،
تصويرون تـُـنهنجون سوين،
ٺاهيون آهن مون!

 

*

تولئه تـَـنُ تانگهي(1)،
چاهيان ٿو: توڏي اچان-
آڙَهـَـه اورانگهي!
*

سـُـڃَ ڇڏي وئي آ:
پاڙي مان پاڙيسرڻِ-
ڪالهه لـَـڏي وئي آ!
*

جانِ جلي وئي آ،
هوءَ، جا ڇـَـنڊو هانوَ تي-
سابه هـَـلـِـي وئي آ!
*

ڪانوَنِ- ڪانگيرو:
نانگُ ٻـَـچا کائي ويو-
اُجڙيو آکيرو!
*

گـِـهنگهـُـرو ڇڻڪن ٿا:
نـَـنگُ ڇڏيو، جـَـتَ پيا وڃن-
ڪـَـرها(2) ڪڻڪن ٿا!

 

*

سـِـينا سـَـلجن(1) پيا،
گـَـهوڙا! پنهنجي ڀـُـونءِ تي-
دشمن پـَـلجن پيا!
*

اَکئين عينڪ بارُ،
پوڙهو اَسي سالَ جو-
سائيڪل تي سوارُ!!
*

جـَـر ۾ جئن ڪـُـوڻيون:
مـَـنَ ۾ تـُـنهنجون، تـِـئن ڦـُـٽيون-
ساجن! سارُوڻيون!
*

ٽـَـنگئين ڪونه ٽـُـئو(2) ،
ڀيـِـنگئي مالڪ جو گڏهه-
ٽـَـچڪـِـي اُسَ- مـُـئو!
*

فهمي(3) البيلي!
اڱڻِ مـَـهڪئي نازبـُـو-
چوٽي- چنبيلـِـي!!

 

*

سڀ لـِـڱ واسيا ٿي:
پنهنجا راز ڳـُـجها سڀئي-
مون سان باسيا ٿي!

 

*

هي جو تنهنجو خـَـطُ:
ڪـَـمُ ڪيو آ تـِـيرَ جو-
ڇا ته قلم جي قـَـطُ!
*

آسَ پـُـڄي ٿي ڪانه،
گورِي! ٿوري دير لئه-
منهنجي گـَـهرِ ڀي آ نه!
*

ڪـُـڪـِـڙ آري(1) تي:
واهيو(2) ويٺو آ مٿان-
ڪـُـڪڙُ کاري تي!
*

ڀـُـورو- ناسي رَنگُ:
ويهي منهنجي هـَـٿ تي-
ڏينڀوءَ ٺوڪيو ڏَنگُ!

 

*

تـُـنهنجو ڪهڙو ديسُ؟
پـَـٿرَ تـُـنهنجو هانءُ، ۽-
ريشم تـُـنهنجو ويس!
*

هڪ حيرت، ٻيو آنءُ،
هوءَ جا ڪـَـڙي پير جي-
اِنڊلٺ اُن جو نانءُ!
*

جنهن جو نعرو ”آنءُ“:
سمجهـَـه اٿس نـَـنهن جيتري-
آنڊي جيڏو نانءُ!
*

ڪاڳر ۾ ماني،
”اوڙي! اوڙي!“ پيو چوي-
مون کي مڪراني.
*

هـُـو،جو ذهن خسيس،
نالي ۾ نوشيروان-
اندر ۾ ابليس!

 

*

چاپـُـڙَ جهڙا انانَ :
ٻـَـڙڪيل ديڳ تـَـنور(1)، ۽-
ٻوُٽين جهڙا خانَ(2) !
*

مـَـڙهين(3) جو محتاجُ،
پاڻَ بڻائي موُرتيون-
پوُڄي پاڻ سماجُ!
*

هي جو آهـِـه سماجُ،
ريتين(4) جي واپار جو-
آهـِـه ڪندو ڪـَـمُ- ڪاجُ!

 

*

اهڙي ڪنهن جي حاجَ؟
جيئن لکان پيو هائڪا-
توتي آءٌ سماجَ!
*

ڇا لئه ساڙُ سماجَ!
ڏات- ڌڻي ناهن ڪڏهن،
شهرت جا محتاجَ.

 

*

منهنجو ڪهڙو وَسُ؟
تـُـنهنجو، ساري ڳوٺ ۾-
ڪونه ڏنو ڪنهن ڏَسُ!
*

ڪونه هلي ٿو وَسُ،
بڻجي ويو آ پـُـلصراط-
تـُـنهنجي گهرَ جو گسُ!
*

رَئيس وڏو کـَـٽَ تي،
ٻيا سڀ ماڻهو ڳوٺ جا-
جوُتن جيان پـَـٽَ تي!
*

نڪُ بصر جي بـُـونڊ،
هڪ هڪ مـُـڇ رَئيس جي-
هاٿيءَ جي ڄڻ سوُنڊ!

 

*

لـُـڙڪ ڇٽيا آڪاشَ،
اوندهه، آڌِي رات، ۽-
چار ڄڻا، هڪ تاشَ!

 

*

هرڪا اکِ سوالُ،
ڪـِـرڪـِـٽ: سـَـت- اَٺ ڇوڪرا،
گـَـٽر ۾ ويو بالُ!
*

ٽالهيون، گهاٽي ڇانوَ،
آيا آکيرا اَڏڻ-
ڪانويليون ۽ ڪانوَ.
*

مـِـينهن نـِـمون ڌوتيون،
چـُـهنبون چـُـهنبن سان مليل-
طوطا ۽ طوطيون.
*

ڪالهه سـُـڪا ڇوڏا،
اڄ اُهي سڀئي کجيون-
ڏوڏا ئي ڏوڏا.
*

موسم جا دوڏا:
سـَـکر، ميرس(1)، روهڙي-
جوُءِ سڄي ڏوڏا.

 

*

مـَـروئيءَ(1) - مهڪارَ،
ڳائن ڳيچ ٿريليون-
ڌوُڻي ڄارين- ٽارَ.
*

سـَـرتي ڪيئن سـِـکي؟
ڪابه ”مـَـروئان(2) “ ڪانه آ-
”ڪـَـجليو(3) “ ڪير لـِـکي!؟
*

هـُـن جي ڪـُـل موڙي،
جهڙو اُڀ تي ڏانگڙو (4) -
ڪـُـولهڻ جي چـُـوڙي.
*

مـُـنهن نه موهـِـيڙا،
هيل به ٿـَـر ۾ ڪونه ٿيا-
ساوا روهيڙا!
*

عورت سيرانديءَ،
مرد هميشه آ رهيو-
کـُـٽَ جي پيرانديءَ.

 

*

ويٺو هين وِهنجي،
پر، هوءَ ايندءِ ڪونه اڄ-
گهـُـرج اَٿئي جـِـنهنجي!
*

ايڏو ڪـُـوڙو پيارُ!
دل مان اِينءَ ڪڍي ڇڏيئه-
جيئن مـَـکڻ مان وارُ.
*

ڏاها ڀـَـلئون- ڀـَـلَ،
پر، ڇا ڪوئي وارَ تان-
لاهي سگهندو کـَـلَ؟
*

بيهه اِتي بادَلَ!
مون کي اُن وٽ هـَـلُ کڻي-
جنهن جا کنوڻيون ڳـَـلَ.
*

روءُ نه او ڪـَـڪـِـري!
ساگر- ڌَڻ سان مـِـلُ ڊُڪي-
هيڪلڙي ٻـَـڪـِـري!

 

*

چــنبڙيس چيلاٽو(1)،
ٻارَ ڪيون ايڏيون رَڙيون-
هانءُ پـِـئي ڦاٽو.
*

ويندن سان ويڙهاندِ،
ڏُڪين ڏُڪين ڏيڪريون(2)-
”ڦـِـرڦـِـر سوٽي“ راندِ!
*

ريڌل(1) سارو راڄُ،
ڪاڻ نه ڪنهن جي سي ڪڍن-
ڪـُـوڪڙ(2) جن جو کاڄُ.
*

ڀـِـمرين،(3) جا ڀـُـونڀٽَ،
ٿر ۾ سندر سوکڙيون-
ڪوڪڙ ۽ ڪـُـونڀٽ(4) .
*

ڪجهه ڌيئون، ڪجهه ڌِڱ،
سيءَ ۾ گڏ تـِـڙڪول(5) تي-
ويٺا سيڪن لـِـڱ.

 

*

ڪجهه مايون، ڪجهه مـِـيتَ،
گرميءَ ۾ گوڇارَ(6) تي-
گڏ پيا ڳائن گـِـيتَ.
*

ڇوريون، ڇيلا- ڇانگَ(7) ،
سـِـينن تي چاڙهيل سـِـڱيون-
پـُـٺيان لڙڪيل نانگَ!
*

لاڏوُ- اُٺ، قطارَ،
نـَـڪين ناڪيليون پيل-
جـَـت جي هـَـٿِ مـَـهارَ.
*

لاتي مـِـينهنَ جهڙي،
ڪاڇي ۾: ميها/ونگا-
رُپئي منجهه ڌَڙِي(1) .
*

جامَ ٿيون جـُـواريون،
بيٺيون پيـِـهـِـن تي چڙهي-
جهارِ تـَـڙن ڪـُـنواريون.

 

*

ريڀـَـڙ(2) ۽ رانهان-
ڪاڇيو وَسيو ڪيچ ٿيا-
گدرا ۽ ڇانهان.
*

کـُـنڀيون، چڀڙ، چوڙَ،
ڇاتـِـي ڦاڙي ڀـُـونءِ جـِـي-
نڪري پيا ڀـُـون(3) - ڦوَڙ.
*

هرڪا جـِـند وَسي،
سڀني جـِـندڙين جا ڌڻي!
ساري سنڌ وَسي!

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ