ٿلهه:

مرشد سائين مهندار، مدد ڪجائين هر مشڪل ۾.

1.

دنيا درڙي ڇڏيو آ ڦاسائي، اڳيان سگهندس ڪيئن ڳالهائي،

وهم ٿيا ويچار.

2.

نفس ندوري ڪيو آهي مارو، ڪونه آ توکان ڌاران چارو،

آهيان آئون عئيبدار.

3.

تنهنجي در تي آيس سوالي، ڪڏهن ڪين ڪي ڇڏجان خالي،

سوال سڻج سردار.

4.

مونکان وڌ ات ڪيئي موچارا، توکي ڏسڻ لاءِ وتن ويچارا،

دلبر ڏج ديدار.

5.

اٿم اميد ته ڪين ڇڏيندين، وقت ڏکئي ۾ ڏڍ تون ڏيندين،

اي قريشي قربدار.

6.

’ضامن‘ آهي مڃي غلامي، هردم هوئج تنهن سان حامي،

سگهڙي لهجان سار.

ٿلهه:

جدا جهانگين کان ٿي آئون، ڏکيا ڏينهڙا گذاريان پئي.

1.

لڌم هڪ خواب اڄ اهڙو، وطن پنهنجي آهيان ويئي،

وڃين ساڻيهه ۾ سرتين سان، ڇيلن جي ڇانگه چاريان پئي.

2.

ويڙهيچن کي وساريان ڪيئن، جنم گهاريو اٿم جن سان،

ڪريو هت ياد ڏوٿيئڙا، اکين مان آب هاريان پئي.

3.

مڱيندو کيت آهي منهنجو، ڇڏي هت ڪينڪي ڏيندو،

راتو ڏينهن روح ۾ روئي، سڀئي سانگي سنڀاريان پئي.

4.

پڪا پيرون پسي ڏئونرا، لهن هڪ پل نٿا دل تان،

ڪريو سي ياد ڏٿ تنهنجا، سمورا طعام هاريان پئي.

5.

’ضامن‘ چئي هت مارو، ڇڏيندا ڪين ڪوٽن ۾،

اهي ڏڍ دل کي ڏيئي، گهڙيون قئيدن ۾ گهاريان پئي.

ٿلهه:

مون سان ٿيو ماتام، جيجل جوڳيئڙن ريءَ.

1.

ساري ساميئڙن کي، جر وهايم جام.

2.

هليا ويا هنگلاج ڏي، لنگهي ورهه ويام.

3.

اٿي اثر ويل جو، ٻولي سا نه ٻڌام.

4.

آسڻ پسي آديسين جا، راتو ڏينهن رنام.

5.

’ضامن‘ چئي مهيسين کي، ڏٺي ڏينهن ٿيام.

ٿلهه:

ڪري نظر سندو نيشانو، تو دلبر ڪيو ديوانو.

1.

ڪيو پيار تو پهرين پيارا، ڏيئي اک جا خوب اشارا،

تنهنجا ناز انداز نيارا، تن دل تي ڪيڙا مارا،

منهنجا سهڻل يار سچار! او جاني جيءَ جيارا،

اچ قدم ڀري تون ڀلارا، منهنجي دل سندا دلدار،

توکي ساريان ٿو روزانو.

2.

مٺا محب سندم موچارا، ڪيئن ڪٽيان ڏينهن توڌارا،

ويا سک ڇڏائي سارا، اچي سور ٿيا هت سهارا،

آهن اکڙين جا هي آرا، توکي ڏسڻ الءِ ڪن وسڪارا،

دنيا جا سڀئي نظارا، سوا توکان لڳن ٿا کارا،

هت گلشن آ ويرانو.

3.

منهنجي جيءَ جا جڙيا جاني، هڻي قرب جي وئين تون ڪاني،

تنهنجو ڀانيان ڪونه ٿو ثاني، توتي ساهه ڪريان قرباني،

آهين لاشڪ تون لاثاني، رڳو تنهنجي پسان پيشاني،

اچي محب تون وٺ مهماني، ڪر مون تي اها احساني،

ڪو ڪجئين ڪين بهانو.

4.

اهي عرض تون شال اگهائين، مون سان پيچ پريت جو پائين،

ديدن سان ديد ملائين، اچي اهڙو مون کي ڀائين،

او سهنا مٺڙا سائين، ڪڏهن دل تان ڪين ڀلائين،

اچي پنهنجو پاڻ سائين، وري مون کان منهنج نه مٽائين،

پرين آهيان سند تي پروانو.

5.

هاڻ ’ضامن‘  سان هت ملجان، تنهنکي نه وساري ڇڏجان،

خوش ٿي هتي تون کلجان، منهنجي اڱڻ تي سهڻا ٽلجان،

اچي ڀاڪر پائي ملجان، پوءِ ڪڏهن منهن نه مٽجان،

منهنجا عيب سڄڻ نه ڏسجان، مونوٽ هميسه رهجان،

ڏٺي توکي گذريو زمانو

ٿلهه:

راهه ڏس ڪا رهنما، آڌار تنهنجي آهيون،

هي سڻج سرور صدا، آڌار تنهنجي آهيون.

1.

ڪر قريشي قرب ڪو، هي عرض ڪيڙم هٿ ٻڌي،

تو ريءَ نه آهي واهه ڪا، آڌار تنهنجي آهيون.

2.

هت وڪوڙي وهم ويا، ڏس ڀلا ڪيڏانهن وڃان،

ڪڏهن نه پاڻان ڪج جدا، آڌار تنهنجي آهيون.

3.

مڙئي مشڪل مون سندا، هڪ منٽ ۾ ميٽي ڇڏج،

هيڻو سندم هت حال آ، آڌار تنهنجي آهيون.

4.

آهن نوازيا تو هتي، عيبن ڀريل ڪئين عيبدار،

مون تي به ڪر ڪي وڙ وڏا، آڌار تنهنجي آهيون.

5.

مشڪل ۾ ’ضامن‘ تي، امداد تون ڪر ڪا اچي،

ٿي مدد مرشد مٺا، آڌار تنهنجي آهيون.

ٿلهه:

ساميئڙن کي ساريان ڪين وساريان، هيئڙي منجهه هرن،

هينئڙي منجهه هرن، چت تي روز چڙهن.

1.

آسڻ ان جا خالي آهن، جوڳي جبروت ڏي ٿا ڏسائن

راهه سندن نهاريان، اڱڻ ٻهاريان، ويل نٿا وسرن.

2.

ياد جني جي جيءُ جلايو، اٿن ڀلا ڇو منهنڙو مٽايو،

آب اکين مان هاريان، پئي پڪاريان، وري شال ورن.

3.

عرض اونائج الله سائين، مهيسين سان مونکي ملائين

گڏجي ڏينهن گذاريان، اندر اجاريان، سندم نيڻ ٺرن.

4.

’ضامن‘ سان سي ٿيندا حامي، اٿم ان جي مڃين غلامي،

نام سندن اُچاريان، جيءُ جيارين، من هو پنهنجو ڪرن.

ٿلهه:

پيار ڏئي تو پنهنجو بنائي، پوءِ ڇا کان منهنڙو مٽايو ٿئي.

1.

قرب ۾ مونکي قئيد ڪيو تو، وري دلبر دل تان ڀُلايو ٿئي.

2.

اٿئي جدا ٿي جان جلائي، ڪو ڪڏهن قياس نه آيو ٿئي.

3.

بنا ڏوهه جي سهڻا سائين، ڇو ڏاڍا ڏاڍ ڏيکايو ٿئي.

4.

سچ چئو ته ڪهڙي سبب کان، ايڏو ڇالاءِ يار ستايو ٿئي.

5.

’ضامن‘ هردم آهي اوهان جو، اهڙو پيچ پريت جو پايو ٿئي.

ٿلهه:

آب اکين مان آيم، سامونڊين کي ساري،

اي ميان! موليٰ شل موٽائين، وطن پنهنجي ڏي واري.

1.

هت ڇڏي هيڪلي ڏيهئون ڏور ويا، روئندي ڏينهن راتيون ڪيئي پهر پيا،

اي ميان! ڏيل ٿيو آ ڏٻرو، نير نيڻن مان هاري.

2.

ڳالهيون ڳجهيون ان جون هينئڙي منجهه هرن، ساهه سنئون سي سانڍيان ويل نٿيون مون وسرن،

اي ميان! ٿيس اصل کان ان جي، وهان پوءِ ڪيئن وساري.

3.

پيئي پٽايان پوٿيون ڪڏهن موٽي ملندا، رنج رسامان ڇڏي اڱڻ سندم تي ٽلندا،

اي ميان! روز بندر تي بيهي، ٿڪيس آئون راهه نهاري.

4.

کاڄ کيئڻ ان ريءَ سڀئي زهر ڀانيان، گڏ گذاريل گهڙيون دل تان ڪين لاهيان،

اي ميان! ڇو هت هيڪلي ڇڏيئون، ڳڻتين آ ڇڏيو ڳاري.

5.

’ضامن‘ چئي هاڻ موٽي مان اچن، ان ڌاران ٿا دل تي پلپل پور پون،

اي ميان! هي عرض الله ٻڌي، سي ڏاتر شال ڏيکاري.

ٿلهه:

دل گهريا دلدار، هاڻ ڇڏي ڏي ريت رسڻ جي.

1.

پيار ڏيئي تو بنايو پنهنجو، ٿي نه سگهان ٿو هت ٻي ڪنهنجو،

هيلا ڪريان پيو هزار، موٽي مونسان من ڪرين پرچڻ جي.

2.

ڪهڙي سبب تو آهي وساريو، جيئري ڄڻ ته مونکي ماريو،

پهرين ڏنئي ڇو پيار، دل ۾ هيئي جي منهنڙو مٽڻ جي.

3.

مونکان جيڪر خطا ڪا ٿيڙي، ڏي نه سزا تون هرگز ههڙي،

توڙي مونتي سڀ ميار، ته به توکي آ طاقت معاف ڪرڻ جي.

4.

اٿم اميد ته موٽِي ايندين، هت تون مونکي ڪين ڇڏيندين،

سک نه اچي تو ڌار، روز ڏسان تنهنجي راهه اچڻ جي.

5.

’ضامن‘ ڏي ڪا هاڻ دلبر، وائي ورڻ جي هيڪر تون ڪر،

سگهڙي لهه ڪا سار، جلدي ڪجان وري مونسان ملڻ جي.

ٿلهه:

رات ڏينهن روئي هتي، سانگي سمورا ساريان،

ويل هڪ وسرن نٿا، گهڙيون ڀلا ڪيئن گهاريان.

1.

ڪوٽ تنهنجي ۾ عمر، هت ساهه آ گهٽجڻ لڳو،

من ڪڍن هن قئيد مان، پلپل پئي آئون پڪاريان.

2.

گڏجي جني سان گهاريم، شايد وساري ان ڇڏيو،

شال پرچن سي ڪڏهن، نڪي ويل هڪ وساريان.

3.

سرتين سان گڏجي ڀٽن تي، کيتن ۾ ٿي کاڌيم کنبيون،

ناحق اچي تو قئيد ڪيو، ڳوڙها ڳلن تان ڳاڙِيان.

4.

’ضامن‘ چئي ڪريان عرض، موڪل ڏي مارن سان ملان،

قؤل جيڪي مون ڪيا، پنهنجا وڃين سي پاريان.

ٿلهه:

اڳ ۾ ڪيئون نه سچي، ننڊ ۾ نماڻي ڇڏي ويا.

1.

ڪانه خبر پئي هي آ مون کي، ته ڪهڙي ڪئي مون ڪچي.

2.

ڌاران پنهل جي سور ڪئين سرتيون، جاڳيا اندر ۾ اچي.

3.

پٺيان پنهونءَ جي ڏونگر ڏوري، پير پيا آهن پچي.

4.

’ضامن‘ چئي ڪيچ ڏي وينديس، هن بگهڙن کان آئون بچي.

ٿلهه:

سرڪ ڏيئي ساقي سوائي، هن جڏي جيءَ کي جيار،

وهم ويا آهن وڌي، ٻيا درد ٿيا هت بيشمار.

1.

ڏي ڪو پيالو پر ڪري، نه ته هت نٿي ساعت سري،

ڇو پاڻ کان رکيئي پري، هاڻ وٿي ڪا وجهه نه وار.

2.

دنيا کان فارغ ڪر کڻي، اهڙي ڪاڏي گهاٽي گهڻي،

مئخاني جو آهين ڌڻي، پُرڪش ڪو پئمانو پيار.

3.

کڻي سوال جو حاضر ٿيو، سو ڪين ڪي خالي ويو،

هڪڙي نه مون آ عرض ڪيو، هت ٻيا به سوالي ڪئين هزار.

4.

ٿو جام تنهنجو تون ڀرين، جنهن کي نوازڻ ٿو گهرين،

من قرب ڪو مون تي ڪرين، لهين سيگهه مان سنديم ڪا سار.

5.

’ضامن‘ چئي ڪر ڪا نظر، امداد ڪو اچي اهڙو ڪر،

ڇڏيندس نه مئخاني جي ڀر، جيسين نه ڪا لهندين سنڀار.

ٿلهه:

مندون وڃن پيون مٽي مٽي، اڄ تون هاڻ يار پيارا.

1.

ڪهڙي سبب تو آهي وساريو، ڪيل قول نڪي تو پاريو،

سورن ڇڏيو آ سٽي سٽي، ڪين وڻن ٿا هت هي نظارا.

2.

ياد پون ٿيون سندئي ڳالهيون، توکان سوا تون چئو ڪيئن جاليون،

جو جاني ويون تون جهٽي جهٽي، دلڙي منهنجي يار دلارا.

3.

توکي سانوڻ سيارا ساريم، آرهڙ اونهارا راهون نهاريم،

هاڻ سگهان نه ڪٽي ڪٽي، ڏينهن حياتي جا تو ڌارا.

4.

تولاءِ ڪيئي ڪانگ اڏايم، روز اٿي ڪئين فالون پايم،

ڇا ٿو توکي وٽي وٽي، جاني جدا ٿي جيءَ جيارا.

5.

’ضامن‘ ڏي هت موٽي دلبر، هاڻ خدارا اچ تون هيڪر،

ته ويهي ڪريان ڪي ٻٽي ٻٽي، قصا سندم سورن جا سارا.

ٿلهه:

روز رڙندي وڃان چوندي وڃان، هيئن نه ڇڏي وڃ هيڪلي.

1.

هوت سوا آئون هت سرتين سان، سور سلندي وڃان چوندي وڃان.

2.

پير پِٿون ٿيا جبل جهاڳي، لڪ لنگهندي وڃان، چوندي وڃان.

3.

آهيان اڻ سونهي سفر اوکو، ڏاڍي ڊڄندي وڃان چوندي وڃان.

4.

ڪين وهنديس ڌاران پنهل جي، پير کڻندي وڃان چوندي وڃان.

5.

روئي گذاريم ڏينهن ۽ راتيون، اکيون اُگهندي وڃان چوندي وڃان.

6.

’ضامن‘ چئي ڪيچ کي ڏسنديس، پانڌي پڇندي وڃان چوندي وڃان.

ٿلهه:

ڪهڙو  به آهيان ته به تنهنجو ئي آهيان، او يار سندم.

1.

هر گهڙيءَ ۾ توکي ساريم، ويل ڪا هڪڙي ڪين وساريم،

دل تان نه لاهيان، تنهنجا پانڌي پڇايان.

2.

هر ڪنهن کان هت تنهنجو پڇان پيو، تنهنجي ياد ۾ يار جيان پيو،

ٿو تنهنجو سڏايان، ڪنهن ٻي جو ناهيان.

3.

ڪهڙي سبب تون مونکان جدا ٿئين، چئو ته ڀلا ڇو ايڏو خفا ٿئين،

جهاتڙيون پايان تولاءِ پيو واجهايان.

4.

مڙئي ميارون يار مڃان ٿو، عرض تڏهن ته ڪريان اڃان ٿو،

سينو ڪيئن ساهيان سندءِ مٽ نه ڀايان.

5.

’ضامن‘ ڏي تون موٽي ايندين، اها اميد ٿم ڪين ڇڏيندين،

حيلا هلايان توسان، ناتو نڀايان.

ٿلهه:

پيار ڏيئي پنهنجو ڪري، پوءِ ڌار دلبر ڪيم ڪر.

1.

راهه ويندڙ ڪئين مسافر، قرب جا قيدي ڪيئي،

دل کسيل تن دردمندن تي زور ذابر ڪيم ڪر.

2.

مشتاق تولئه ٿيو وتن، بي زر وڪاڻل سي هتي،

ڏاڍ زوري تن مٿي تون، هاڻ ٻيهر ڪيم ڪر.

3.

نيم بسمل ڪئين هتي، پهرين نظر سان تو ڪيا،

وار نظرن جا وري به تن تي هر هر ڪيم ڪر.

4.

شڪوه شڪايت ڇا ڪبي بس عرض ٿا هڪڙو ڪيون،

ريتيون رسڻ جون هيڏيون، تون ناز پرور ڪيم ڪر.

5.

ڇو پاڻ کان رکيئي پري، هڪ منٽ هت گذري نٿو،

ايڏو ستم ضامن مٿي، سهڻا ستمگر ڪيم ڪر.

ٿلهه:

ٻڌي ٻيئي ٻانهون عرض ڪيم اوهان در،

مدد جلد منهنجي، سچا سيدا ڪر.

1.

ڪئين ڏوهه ڪيڙم عئيبدار آهيان، ڀٽ ڀان اوهانجو اصل کان سڏايان،

آهي دان جي لاءِ مڱڻهار منتظر.

2.

همراهي هيڻن سان هردم ڪريو ٿا، ڪجو معاف منهنجيون خطائون خدارا،

نه ٻي واهه آهي سوا توکان سرور.

3.

ڏيئي سرڪ ساقي وهم کي وڃايو، دنيا جي خسارن آ ڏاڍو ستايو،

جڏو جيءَ آهي اوهان جي ئي آڌر.

4.

هِتي ۽ هُتي جا مڙئي منهنجا مشڪل، عنايت ڪري سي ڪريو هڙئي حل،

سڻي سوال سارا ڪجو جلدي واهر.

5.

ضامن آهي اوهان در سوالي، ڪڏهن ڪونه موٽيو سوالي ڪو خالي،

پڪارون ڪريو پيا، لاءِ ديدار دلبر.

ٿلهه:

اٿئون پير پنهنجي جي دامن جهلي،

بلاشڪ ڪندو سو ڀلارو ڀلي.

1.

جي عئيبن ڀريل ته به سندئي ته آهيون، سندس نام ڪڏهن نه دل تان ڀلايون،

سوا تنهنجي ٻي ڪانه ڪا آ ڳلي.

2.

اصل کان ئي هيڻن جو حامي سو آهي، اچي رسندو سڏ ساڻ اوکيءَ ۾ ڪاهي،

ڏکي هرڪا ساعت ڪندو سوَلي.

3.

ڪڏهن ڪين مشڪل ۾ سرور ڇڏيندو، نماڻي نڌر کي اچي ڏڍ ڏيندو،

ڇڏي ڪين ڏيندو هتي هيڪلي.

4.

ضامن جي ڪانه ٻي واهه ڪائي، سو سرور ڪندو هرڪا ساعت سڻائي،

مدد ٿيو جنهين جي آ موليٰ علي.