ٿلهه:

رويو ويٺو روءِ، رويو روءِ،

محرم جي ماتام ۾.

1.

اٺئي پهر افسوس ۾، هردم ويٺو هوءِ،

رويو روءِ.

2.

سڪ رکج سيني اندر، ڪنهن کي ڪجهه نه چوءِ،

رويو روءِ.

3.

غافل وقت وڃي پيو، پڇتائين نه پوءِ،

رويو روءِ.

4.

اصلئون ان امام ريءَ، ڪم نه ايندئي ڪوءِ،

رويو روءِ.

5.

 ’ضامن‘ پيئي سي ڪندا، دارون درد سندوءِ.

رويو روءِ،

محرم جي ماتام ۾.

ٿلهه:

آهي محرم ۾ ماتام، هئي هئي مير حسين جو.

1.

رويو رويو روءِ تون، جر وهائج جام.

2.

تنهنجو اجهو ۽ آسرو، آهن سيئي امام.

3.

آئون اصل کان آهيان، گولو سندن غلام.

4.

غم ۾ گذارج هر گهڙيءَ، صبح توڙي شام.

5.

’ضامن‘ جن جا سي اهي، نڪي ٿين ناڪام.

ٿلهه:

ڪڏهن توکان سوا دل جي نه سري،

ڪر مون کي پرين نه، پاڻان پري.

1.

منهنجي سر جو آهين سائين تون، پر پوءِ به نٿو مونکي ڀائين تون،

ڇو ٿو ايڏو يار ستائين تون، ڇڏي دلڙي اٿئي دردن سان ڀري.

2.

توکي روز ڏسڻ لاءِ دل ٿي ڪري، ڀلا پوءِ ڇو رهين ٿو ايڏو پري،

هڪ پل به سوا تو ڪين سري، پئي جان سڄي ڳڻتين ۾ ڳري.

3.

تولاءِ فالون روز مان ڀايان ٿو، ۽ واٽون جهليو واجهايان ٿو،

تنهن هر ڪنهن کي مان چاهيان ٿو، جيڪو تنهنجي اچي رڳو ڳالهه ڪري.

4.

گهرجي ٿي تنهنجي هڪڙي نظر، سا ڪر تون عنايت دير نه ڪر،

اچي دل کي سڪون ڪو شام و سحر، اڄڪلهه ته رڳا پئي سور چري.

5.

توکي ’ضامن‘ هردم ياد ڪري، تنهنجي به سدائين دل تي هجي،

تنهنجو خادم ٿي هر وقت رهي، اها  آس خدا شل پوري ڪري.

ٿلهه:

محبوب مٺا ڇو وساريو اٿئي،

نڪي ماريو اٿئي، نه جياريو اٿئي.

1.

دل تو ته ڇڏي آهي قئيد ڪري، ۽ جان پئي ڳڻتين ۾ ڳري،

ڪنهن مهل ته اچ تون پير ڀري، ڇو ناحق مفت ۾ ماريو اٿئي.

2.

تنهنجي ياد سڄڻ هت ستايو آ، تو ڇا کان منهنڙو مٽايو آ،

ايڏو يار رسڻ ته اجايو آ، ڪڏهن قياس نه دل ۾ ڌاريو اٿئي.

3.

پيو راهون سندئي آئون روز ڏسان، تنهنجيون ڳالهيون ڀلا ٻي ڪنهن کي چوان،

ٿا نئين سج نسرن سور نوان، پر تو ته وري نه نهاريو اٿئي.

4.

هاڻ ’ضامن‘ ڏي هت آ تون هلي، نه ته ويندي مفت ۾ جان جلي،

تنهنجي توکان سوا ٻي ڪانه ڳلي، هتي بر ۾ جنهن کي بيهاريو اٿئي.

ٿلهه:

تن سانگين منهنجي ڪئي نه خبر،

آئون جن لاءِ هتي پئي هاريان جر.

1.

هو مارو هتي ٿا خوش ٿي رهن، ۽ روز پلر جو پاڻي پين،

هر موسم جو ڏٿ خوش ٿي کين، آئون آهيان هتي قئيدن جي اندر.

2.

ان سانگين کي هت ساريان پئي، ڪريو ياد هنجهون نت هاريان پئي،

پل پل ۾ تني کي پڪاريان پئي،  سوا ياد تني جي ٻي ڪانه وندر.

3.

سندن ياد ۾ پئي هر وقت روئان، ساريو سانگيئڙا ڳڻتين ۾ ڳران،

ٿي بي وس هت لاچار آهيان، لڳي وس ته وڃان منجهه پنهنجي وڳر.

4.

’ضامن‘ کي ڪڏهن من ياد سي ڪن ۽ هيڪر اچي هت حال پڇن،

رڳو هڪ جي دلاسو مون ڏي مجن، لهي دل تان وڃن دردن جا اثر.

ٿلهه:

مون کي يار جاني، وساري هليو وئين،

مٺا محب ماڻن سان، ماري هليو وئين.

1.

اچي پيار پهرين ڀلا ڇو ڪيو تو، وري يار دلبر ڌڪاري ڇڏيو تو،

خوشين کان اي سهڻا، تون کاري هليو وئين.

2.

مون سمجهيو ٿي مونسان ڪندين تون وفائي، مگر اوچتوئي ڪري وئين جدائي،

جند جان ڳڻتين ۾ ڳاري هليو وئين.

3.

سدائين اي سهڻا توکي ٿو ساريان، ۽ روز تنهنجيون ٿو راهون نهاريان،

اهڙي پڪ پريمي پياري هليو وئين.

4.

نظر سان تو اهڙو ديوانو بنايو، ٻي هر طرف کان بيگانو بنايو،

فقط هڪ دفعو تون نهاري هليو وئين.

5.

’ضامن‘ دلبر سدائين آ تنهنجو، ٿي نه سگهي ٿو ڪڏهن ٻي ڪنهنجو،

اهڙي يار دلڙي ڌتاري هليو وئين.

ٿلهه:

سڄڻ يار سهڻا نهاري وڃين ها،

”جڏي جيءَ کي جاني جياري وڃين ها.“

1.

مون ڀانيو ٿي مونڏي هلي هاڻ ايندين،

اهو ڪونه سمجهيم بنهه دور ٿيندين،

فقط نام اُلفت اُچاري وڃين ها.

2.

هئس اڳ ۾ ئي غمن جو نيشانو،

مٿان يار تون به ڪري وئين بهانو،

مئل دل کي مٺڙآ نه ماري وڃين ها.

3.

اي ساقي تون ڏين ها ڪڏهن پر پيالو،

ٿي اُت وڃي ها دکن جو ازالو،

ڪڏهن مئي بچيل کي نه هاري وڃين ها.

4.

هڪ ڍڪ پيئڻ سان جيان ها اي جاني،

ڪڏهن نه ٿئي ها ڪائي پريشاني،

جي ساقي تون سرڪي پياري وڃين ها.

5.

’ضامن‘ هردم آهي هت اداسي،

پنهنجي پرين کي پسڻ لاءِ پياسي،

ڇڏي هت ته ڪنهنجي سهاري وڃين ها.

ٿلهه:

پيار ڪيو مون آهي توسان، دل گهريا دلدار،

سمجهيم توکي دلبر پنهنجو، سهڻن جا سردار.

1.

شام صبوح ٿو توکي ساريان، تولئه روز هنجهون نت هاريان،

ڪڏهن توکي ڪين وساريان، محب مٺا منٺار،

پلپل آئون پيو پڪاريان، هوت هينئي جا هار.

2.

تنهنجا پانڌي روز پڇايان، فالون دلبر پيو هت پايان،

تولئه ڪوڙين ڪانگ اڏايان، جاني جيءَ جيار،

دم دم نيڻين نير وهايان، من سندا مهندار.

3.

اچين مون وٽ جيڪر جاني، لهي وڃي پوءِ ڪل حيراني،

تنهنجو مٽ نه آهي ثاني، پاڻان ڪج نه ڌار،

پنهنجي اچي تون پساءِ پيشاني، مونکي ماڻن سان نه مار.

4.

منهنجي اڱڻ تي هاڻ هلي آ، توکانسواءِ نه ڪائي ڳلي آ،

ڪڏهن منهنجي ڪانه چلي آ، پنهنجا واعدا پار،

مون ته اڃان نه اميد پلي آ، مورهين ڪين وسار.

5.

’ضامن‘ جا اي سهڻل سائين، اچي پنهنجو پاڻ پسائين،

ڪڏهن دل تان ڪين تون لاهين، مون تي ڪانه ميار،

جيڪر پنهنجو پاڻ ڀلائين، لهه ڪا سار سنڀار.

ٿلهه:

کڻي ٻئي ناز مان نظرون، جڏهن مونڏي نهارين ٿو،

مهل ان ۾ ته اي مٺڙا، جڏي جيءَ کي جيارين ٿو.

1.

آهيان سوالي آئون سالن کان، ڪڏهن ته ڪا عنايت ٿئي،

مئل دليون جين ٿيون جي، پيالا پر پيارين ٿو.

2.

رهان خاموش ٿو اندم، هلي منهنجو نه وس ڪوئي،

رقيبن کي سڄڻ سڏيو، پنهنجي ڀر ۾ ويهارين ٿو.

3.

ڪچهريون قرب جون ڪن سان ڪرين ٿو ويجهڙو ويهيو،

ڪني کي ته اچڻ سان ئي، صنم در تان ڌڪارين ٿو.

4.

’ضامن‘ ته اي جاني، هميشه ئي هجئي پرتل،

تني جا ڀاڳ ٿو ڀانيان، جني کي تون سنڀارين ٿو.

ٿلهه:

دلبر ٿئين ڇو ڌار، مون کي ڇڏي هت هيڪلو.

1.

اٺئي پهر اي سهڻل سائين، تنهنجي آهي تار،

ڪري وڃين ها ڪو ته بلو.

2.

توکان سواءِ هت ڪوئي ناهي، ساجن لهه ڪا سار،

اچي هيڪر مون سان ملو.

3.

سڀئي خطائون مونکان ٿيڙيون، مڙئي مون تي ميار،

هاڻ اچي هت خوش ٿي کلو.

4.

’ضامن‘ تي ڪا مهر ڪجائين، آهي سندئي آڌار،

تنهن کي نيئي ساڻ هلو.

ٿلهه:

توکي ڏسڻ سان جاني، ٿي پئي هي دل ديواني،

پيار ڪيو مون توسان، ناتو رکيو مون توسان.

1.

جڏهن مونسان نظر ملايئي، پيارا مونکي پنهنجو بنايئي،

آهين يار تون نيڻن ٺار تون، سندئي ناهي ثاني.

2.

جنهن ڏي دلبر هيڪر نهارين، تنهن کي اندم يار جيارين،

نظر کڻي ٿو ڏاڍو وڻين ٿو، دور ٿئي پريشاني.

3.

دم دم آئون توکي سنڀاريان، سهڻل سائين ڪين وساريان،

اهڙو ٿو چاهيان، دل تان نه لاهيان، پساءِ اچي پيشاني.

4.

’ضامن‘ کي اي مٺڙا سارج، پنهنجا سڀئي واعدا پارج،

پيار ڏجائين پنهنجو ڪجائين، سڀن کي ٿئي حيراني.

ٿلهه:

توکي يار چوان، توسان پيار ڪيان، توکي دل سندو دلدار چوان.

1.

جڏهن مرڪيو مونڏي نهارين ٿو، اندم ۾ ته جاني جيارين ٿو،

سڏيو پنهنجي ڀر ۾ ويهارين ٿو، تنهن کي اُلفت جو اقرار چوان.

2.

پرين مونسان اچي تو پيار ڪيئي،  ۽ عيب سندم پي يار ڏٺئي،

ته به مونکي پنهنجو بنائي ڇڏيئي، توکي هيڻن جو حبدار چوان.

3.

تون هڪڙو منهنجو يار آهين، پر پوءِ ڇو مون کان ڌار آهين،

هر وقت مونسان گڏجي رهين، پرين من جو توکي مهندار چوان.

4.

تون ’ضامن‘ سان پيو ڪجئين وفا،  ڪڏهن ڪين تون ٿيجئين مون مان خفا،

منهنجي دردن جي تون آهين دوا، توکي منهنجو مٺو منٺار چوان.

ٿلهه:

تو پهرين نظر سان شڪار ڪيا، ڪئين مون جهڙا انسان سوين،

تنهنجي حسن تي دلبر آهن ٿيا، سڀ سهڻا هتي حيران سوين.

1.

جن سان تو ملائي اک جي اڻي، وئين تن جي دل جو ڌاڙو هڻي،

هاڻ نيم بسمل ٿي سي پيا، ٿا دانهون ڪن ديوان سوين.

2.

جڏهن محفل ۾ ڪا ڳالهه ڪيئي، ڪري سڀني تي ڄڻ جادو ڇڏيئي،

ٻه چار اچي تو ٻول چيا، ٿيا اهل سخن پريشان سوين.

3.

تون ساقي سرڪي پيارين ٿو، تڏهن مئل دليون به جيارين ٿو،

هن مئخاني مان هزارين ويا، اهڙا پرڪش پي پئمان سوين.

4.

جي ديدار لاءِ ٿيو ويڳاڻا وتن، سي مست ٿا ماڻهن ۾ سڏجن،

تن خوش ٿي آهن سڀئي کنيا، پنهنجي سر مٿي بهتان سوين.

5.

تو جن جي دلين کي قئيد ڪيو، سڀ هوش ڇڏائي تن کان ويو،

هڪ ’ضامن‘ جي هت ڳالهه نه آ، ٿيا تولئه سڄڻ مستان سوين.

ٿلهه:

آئي موسم مست ملهار، ياد پيو مون کي پنهنجو يار

1.

جنهن ٿي مونسان گڏ گذاريو، تنهن ڀلا ڇو آهي وساريو،

اٺئي پهر آ ان جي پچار.

2.

آيو سانوڻ ٿي سرهائي، رهي اندر ۾ آس اهائي،

دلبر جو من ٿئي ديدار.

3.

ساجن کي ٿو سدائين ساريان، مينهن جي مند به روئي گذاريان،

موٽي اچي سو من هڪوار.

4.

آهن اميدون مونسان ملندو، اچي مونوٽ خوش ٿي کلندو،

ٿيندي دلڙي باغ بهار.

5.

هت ’ضامن‘ ڏي موٽي ايندو، اٿم اميد ته ڪين ڇڏيندو،

جلدي لهندو  سار سنڀار.

ٿلهه:

آهيو اسين ته عئيبندار رحمي تون ڪو رحم ڪجائين.

1.

مڙئي خطائون معاف ڪجائين، سينا اسانجا صاف ڪجائين،

ڪيڙا گناهه اٿئون اپار.

2.

دردن دل ۾ ڪيو آهي ديرو، ڏيار نجات تون سائين سگهيرو،

سندئي در هيءَ آهي پڪار.

3.

قرضن کان تون جان ڇڏائج، ڪنهنجو ڪين محتاج بنائج،

سڀئي آهي سندئي اختيار.

4.

تنهنجي در تي سوال هي آهي، نفس ندوري جو ڇڏ ڪم لاهي،

رمز روحاني ڪا ڏاتر ڏيار.

5.

ڪارڻ حضرت محمّدؐ مير جي، محابي مرشد نوح^رحه فقير جي،

ڪر ڪا عنايت سائين ستار.

6.

ڪجائين فقيرن جو تون خادم، سوال هي آهي يارب هردم،

پوري اميد تون ڪر ڪلتار.

7.

عرض اگهائج الله سائين، مارن مهندان تون مرڪائين،

ڪنڌ کڻي ات ڪريان نهار.

8.

’ضامن‘ آهي تو در سوالي، تنهن کي ڪين تون ڇڏجان خالي،

ڪرم سندي جي ڪر پلٽار.