ٿلهه:

منهنجو نه ڪوئي وس الا، مالڪ تنهنجي مرضي.

1.

آئون اصل کان آهيان، بلڪل ئي بيوس الا.

2.

هيڻي منهنجي حال تي، مان پوي تو ترس الا.

3.

ويري وڙهن مون ساڻ جي، دشمن سيئي دس الا.

4.

اڻ سونهون هت آهيان، لاءِ غلام کي گس الا.

5.

باري تون ئي بچائجان، حرس ڪنان ۽ هوس الا.

6.

’ضامن‘ منهنجا جي ٿيا، پار تني جو پس الا.

1.

گهڻائي هت آهن اهڙا، ملائن ها ۾ ها جيڪي،

چپن جي ڳالهه تن جي آ، اندر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

2.

ڪچهريءَ ۾ پيون جيڪي، هلن هت هُت، سنديون خبرون،

انتظاري هئي جا تنهن خبر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

3.

مثل هٽ جي هي درگاهون، وکر ڪيئي وٺن ماڻهو،

مگر گهرجي وٺڻ جو ان وکر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

4.

رڳو ڪلفت پيئي ڪاهي، سهپ هت ڪانه ا ڪنهن ۾،

هئڻ گهرجي جا اُلفت جي اکر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

5.

ڀريل گهر ۾ اڪثر ٿو، اڪيلو ٿي پوي ماڻهو،

آهن گهر اهڙا ڪيئي هڪڙي گهر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

6.

ڏسن سڀڪجهه پيا پر ٿا، ٻڌڻ ۾ ٿي پون ٻوڙا،

ٻڌڻ جي ڳالهه هيءَ آهي نظر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

7.

فڪر تنهن کي ڀلا ڪهڙو، ڪيو اڳواٽ جنهن ’ضامن‘،

سچي سڀ ڳالهه آ هٿ جي هنر جي ڳالهه ڪانهي ڪا.

ٿلهه:

اسين آهيون صوفي، رکون اندر صاف،

نه ڪنهنجي شڪايت، نه ڪنهنجي خلاف.

1.

اسانکي ڪا تڪليف ڪنهن جي ڏني، هدايت جي ان لاءِ دعا ٿئون پني،

اسين روز ڪريون مخالف کي معاف.

2.

اسين درد پنهنجا لڪائي هلون، پيا هر ڪنهين سان کلون ۽ ملون،

ڪڍون ڪين ٻاهر هتي ڪائي ٻاڦ.

3.

اسان تي نه انجو اثر ڪو ٿئي، اسان لاءِ جيڪو پيو جينئن چئي،

ٿيو ڇا اگر ڪو هڻي لچ لاف.

4.

مليل واٽ جا سا وٺيو پيا وڃون، هلي ساڻ ڪو يا اڪيلا هجون،

ڀلي ڪو اسان سان ڪري اختلاف.

5.

اوهين سڀ رکو صاف پنهنجو اندر، ڪمايو اڳيان ڪم اچي جو وکر،

جتي ٿيندو سڀ سان ادا انصاف.

6.

سگهارو آهي ساڻ ’ضامن‘ جڏهن، نه پرواهه ڪنهنجي ڪڍون ٿا تڏهن،

حقيقت اهائي آهي هي ڪاف.

ٿلهه:

ٿيا عشق جي راهن جا، ڪردار گهڻا آهن،

گمنام رهيا ڪيئي، نروار گهڻا آهن.

1.

جا عشق جي چاڙهي آ، سا چڙهڻ آهي اؤکو،

ٿئي نظر ڪرم جن تي، ان لاءِ ٿئي سؤکو،

منٺار ٿئي ڪو ڪو، حبدار گهڻا آهن.

2.

ان راهه تي جي هليا، سي ڪين ذرو ڀليا،

اهي ماڻي منزل کي، محبوبن سان مليا،

وس هر ڪنهن جو ناهي، اسرار گهڻا آهن.

3.

ٿيو عشق جي مڪتب ۾، آ پاس ٿيڻ مشڪل،

رهبر جي رفاقت سان، ٿئي مشڪل سوئي حل،

ٿيا سمجهه وارا ڪي ڪي، بيڪار گهڻا آهن.

4.

جن ساڻ آهي ’ضامن‘، نڪي راهه ۾ سي رڪجن،

گهٽ گهيڙ اچن اُڪري، پڪه پار اهي پهچن،

رکي طلب جني تن لاءِ، وهنوار گهڻا آهن.

ٿلهه:

ساجهر لهه ڪا سار، مٺا منٺار اچي هت،

منٺار اچي، دلدار اچي هت.

1.

قول ڪيل ڇو، ڇڏيئي وساري،

پاڻ اچي سي پار، مٺا منٺار اچي هت.

2.

توڏي ڪوئي، حرف نه هڪڙو،

مونڏي سڀ ميار، مٺا منٺار اچي هت.

3.

قرب ڪري ڪو، پاڻ ئي پرچي،

هاڻ ملو هن وار، مٺا منٺار اچي هت.

4.

اٺئي پهر هت، آهي اوهان جي،

تن ۾ ڏاڍي تار، مٺا منٺار اچي هت.

5.

اؤکا گهيڙ نه، ڄاڻان اڪري،

تار مان تون ئي تار، مٺا منٺار اچي هت.

4.

’ضامن‘ آهيو، ڏجو ضمانت،

هِتي هُتي هر وار، مٺا منٺار اچي هت.

ٿلهه:

آهيان اوهان جي سام، هتي نه هرگز ڇڏجو.

1.

ملڪ سڄي ۾، سڏجان سائين،

نالي اوهانجي نام، هتي نه هرگز ڇڏجو.

2.

ڀرم اچي ڪو، تنهن جو رکجو،

هت هڻون جا هام، هتي نه هرگز ڇڏجو.

3.

جهڙا جي تهڙا، آهيون اوهانجا،

نڪي ڪجو ناڪام، هتي نه هرگز ڇڏجو.

4.

سٽ اچي سا، پختي پڙهايو،

مردن واري مام، هتي نه هرگز ڇڏجو.

5.

’ضامن‘ پيئي، ڪريو همراهي،

چٽي ڳالهه چيام، هتي نه هرگز ڇڏجو.

ٿلهه:

جت نه هلي ڪو گس،  عشق اتائين ٿو گس لائي،

جتي عقل ٿئي بيوس، عشق اتائين ٿو گس لائي.

1.

عقل جي منزل آهي اورانهين، عشق جي منزل يار مٿاهين،

نه جنهن ۾ حرس هوس، عشق اتائين ٿو گس لائي.

2.

عشق جڏهن منٺار تي آيو، ته عقل اتي هر حيلو هلايو،

اچي ڏاهي ڏنس ات ڏس، پختو سبق هت پاڻ پڙهائي.

3.

عجب عدالت عشق جي آهي، مخفي مام ٿي سا سمجهائي،

تر نه ڪري ڪو ترس، نيئي منزل تي سا پڄائي.

4.

راهه ۾ ڪيئي رهزن آهن، هوندو ساڻ جي ظاهر ’ضامن‘،

ته وڏا ڪري اهو وس، ويندو بگهڙن کان سو بچائي.

ٿلهه:

ادا ڪانگل هتان اڏري، پرينءَ جي پار ڏي وڃ تون،

کڻي احوال هيءُ سارو، مٺي منٺار ڏي وڃ تون.

1.

چوان ٿو ڳالهه هت جيڪا، چتاري ات چئج ساري،

ڳچيءَ ۾ پاندڙو پائي، ادب سان يار ڏي وڃ تون.

2.

متان وچ تي رهين ويهي، گهڻي ڪا دير نه لائج،

ڪري دربان کي راضي، سڌو سرڪار ڏي وڃ تون.

3.

هلائي ات وڏا هيلا، ڪجائين يار کي راضي،

خوشيءَ جي ڪا خبر آڻج، سگهو سردار ڏي وڃ تون.

4.

چئج هت واڳ ڪا واريو، ڪيو هن ويل همراهي،

حقيقت هيءَ ڪرڻ ساري، اڙين آڌار ڏي وڃ تون.

5.

پڇاڻو آ پڪو ڏاڍو، آهيو ’ضامن‘ ضمانت ڏيو،

پڄائڻ عرض هيءُ منهنجو، پرينءَ پڳدار ڏي وڃ تون.

ٿلهه:

وڃين ڪانگل سگهو ورجان، کڻي دلدار جون خبرون،

ڏجان احوال سربستو، هِتي سڀ يار جون خبرون.

1.

ڪجان جلدي وڃج جلدي، ڪري ڪوشش پڄج جلدي،

وري واپس ورج جلدي، سڻي سرڪار جون خبرون.

2.

اتي احوال سڀ منهنجو، سڻائج حال سڀ منهنجو،

سڻي من سوال سڀ منهنجو، ڪري ڪي پيار جون خبرون.

3.

ڳچيءَ ۾ پاندڙو پائي، اچج پرين کي پرچائي،

سڄڻ سهڻي کي سرچائي، ڏجا هِن پار جون خبرون.

4.

ويهي اُت ڄاڻ سڀ ڄاڻج، نڪي ٻي طرف ڏي تاڻج،

عجب جهڙيون اتان آڻج، مٺي منٺار جون خبرون..

5.

سندم ’ضامن‘ جتي آهي، وڃج تيڏانهن تون ڪاهي،

اچي واپس ڏجان ٺاهي، ملي مهندار جون خبرون.