Sindhi Adabi Board Online Library (Folk_Litrature)

سيڪشن: شاعري

ڪتاب: پرين تنهنجي پياس ۾

باب:

صفحو:9

(66)

ٿلهه:	پانڌي پڇايان تولاءِ، ڪانگ اڏايان او يار پيارا.
1.	رات ڏينهان تنهنجي طلب ۾، ويٺي واجهايان.
2.	پيرن فقيرن مڃيو مڃتائون، پوٿيون پٽايان.
3.	اچ اڱڻ تي يار پيارا، گهورون گهمايان.
4.	تنهنجي آهيان تنهنجي هونديس، تنهنجي سڏايان.
5.	’ولي بخش‘ چئي هر ويلي پيئي، ورهه وسايان.

(67)

ٿلهه:	باهه برهه جي يار ڀڙڪائي، ڏاڍو ڪو ٻارڻ ٻاريو ٿئي.
1.	نازن وارا ناز، ڏيکاري مون کي ماريو نه جياريو ٿئي.
2.	گهُنڊ گهونگهٽ سان دلڙي گهائي، محب ماڻن سان ماريو ٿئي.
3.	خوش هجين تون يار سدائين، مون کي نه خوشين کان کاريو ٿئي.
4.	مون ضعيف بي زوريءَ کي، ڏاڍو ڏاڍ ڏيکاريو ٿئي.
5.	جلان جدائيءَ ۾ آئون جاني، تو ساجن ڪين سنڀاريو ٿئي.
6.	’ولي بخش‘ کي برهه بڇائي، تِر نه ترس ڪو ڌاريو ٿئي.

(68)

ٿلهه:	ماري ماڻن سان مشهور ڪيئي، ڏيئي چوٽ چشم چڪچور ڪيئي.
1.	تنهنجا زلف وسيهر وار ڪرن، سر ساهه سٽي ڌڙ ڌار ڪرن، اهي محبت وارن جا مار ڪرن، موهي محب مٺا مخمور ڪيئي.
2.	تنهنجا ڀونر ڀرون ٻيئي ڀالا ٿيا، تنهنجي نيڻن جا ناز نرالا ٿيا، چقمق وانگي تن چالا ٿيا، دل درد وارن دستور ڪيئي.
3.	تنهنجو برهه بلاشڪ باري آ، تنهنجي نيڻن جي نوڪ نياري آ، توسان زور نڪو منهنجي زاري آ، آڻي زابر ذوق ظهور ڪيئي.
4.	هٿيار حُسن جا مون کي هڻي، خوني نيڻ خماريل يار کڻي، ڪيئي قرب وارو پئمال پڻي، واري ’ولي بخش‘ کي وهلور ڪيئي.

(69)

ٿلهه:	هيڪر نام خدا جي نهار کڻي مُئي دلڙي يار جيار کڻي.
1.	تنهنجي رخ ڪعبي جو طواف ڪريان، ۽ سجدي ۾ هي سرڙو ڌريان، قربان جنهن تان حوران پريان، سو منهن مون کي ڏيکار کڻي.
2.	ڪري وار غلاف تو واري ڇڏيا، سي سيهي سموهي سينگاري ڇڏيا، تو مشتاق هزارين ماري ڇڏيا، اهي ابرو ڪج تلوار کڻي.
3.	تنهنجي رمز عجب رفتار عجب، تنهنجو گهنڊ عجب گفتار عجب، تنهنجي چشمن جا چمڪار عجب، مون ڏي واحد لڳ سي وار کڻي.
4.	برباد دل آباد ڪري، ديدار ڏيئي دل شاد ڪري، مون مسڪين تي اها امداد ڪري، گڏ گوڏي ساڻ ويهار کڻي.
5.	آئون نه شيخ مشائخ پير آهيان، تنهنجي درجو منگتو فقير آهيان، تنهنجي ديدار لاءِ دلگير آهيان، تون ديدار جو دان ڏيار کڻي.
6.	نه دولت زر خزانو کپي، نه توري ڪو افسانو کپي، ’ولي بخش‘ کي پُر پيمانو کپي، سو پنهنجي دستئون پيار کڻي.

(70)

ٿلهه:	جهاتي پايو منهنڙو لڪايو ڇڏي، البيليون اکيون اٽڪايو ڇڏي.
1.	منهنجو يار چشم جڏهن چائي ٿو، گهنڊ گهورن سان ڪئين گهائي ٿو، جي کڻيو ڳاٽ ڳالهائي ٿو، ته لکين فقير ڦٿڪايو ڇڏي.
2.	جيڪو اکڙين جي منجهه آيو اري، سو ته ساري عمر پوءِ سور چري، مجروح مثل جيئي نه مري، جنهن کي سيني اندر سٽڪايو ڇڏي.
3.	دانهه ڪئين دل گير ڪري، ڪئين امير وزير فقير ڪري، مستان ڪئين مهمير ڪري، سر سوريءَ تي لٽڪايو ڇڏي.
4.	توڙي هجي ڪو ڏٻرو ڏڏ، ته به سڏيو ويهاري گوڏي گڏ، ڪن جو نه سڻي ٿو سورن سڏ، ڪي سڪ ۾ يار سڪايو ڇڏي.
5.	ڪئين مست منگهن مخمور ڪريو، ڪئين چشمن سان چڪچور ڪريو، ڪئين ’ولي بخش‘ جهڙا وهلور ڪريو، لائي وصل وسڪايو ڇڏي.

(71)

ٿلهه:	کڻي خبرون کريون خاصيون، آيو قاصد قريبن جو.
1.	مٿان قاصد قرباني، ڏيان سر ساهه مهماني، آندي جنهن يار جي نشاني، آهي نوڪر نجيبن جو.
2.	صدق سو وار سڄڻن تان، مٺن منهنجن محبن تان، قريبن جي ته قدمن تان، آهي ضامن ضعيفن جو.
3.	جيڏانهن جاني چشم چائي، لکين ٿو گهور سان گهائي، تنهن سان مٽ ڪير ٻيو آهي، حسن هالار حبيبن جو.
4.	چئي ’ولي بخش‘ ڪين وساريان، سڄڻ سهڻو سدا ساريان، آئون گڏجي مان گذاريان، آهيان عاشق عجيبن جو.

(72)

ٿلهه:	اُٿي جاڳ جوڳي، تون جاڳي جفا ڪر، ڪيل قول پنهنجو واعدو وفا ڪر.
1.	اٿئي سانگ ساعت، دنيا دم گذر آ، سڄي سخت ڏاڍو، سٽاڻو سفر آ، اتي رهنما تون مٺو مصطفيٰ ڪر.
2.	ٿي هوشيار هل تون، دنيا آهي دلبو، نه رهيو ڪو رهندو، هتان نيٺ هلبو، اٿئي خيال خالي، نه خالي خفا ڪر.
3.	آهي دم غنيمت، دلدار دم ۾، فڪر ساڻ ڦولج، غازي ٿي غم ۾، فڪر فيض آهي، سو سؤ سؤ دفعا ڪر.
4.	مٿي موت تنهنجي تون غافل گذارين، کليو کايو سمهين، نٿو دم سنڀارين، جاڳي تون جاڳي، ڪي نيهي نفعا ڪر.
5.	’ولي بخش‘ واحد، دم نه وسارين، پنهنجي پاڻ ۾، سو نرتئون نهارين، تنهنجو تو ۾ آهي، تون سينو صفا ڪر.

(73)

ٿلهه:	منهنجو دوست دلبر اجهو يار آيو، منهنجي ملڻ لاءِ واليءَ ورايو.
1.	واٽون ۽ رستا ڪريو سڀ صفائي، اڱڻ گهر اجرا اعليٰ اڇائي، کٽون پلنگ گاڌيون واري وڇايو.
2.	عطر بوءِ کٿوري سوين ڪي سرهاڻيون کڻي ساز سامان ڪريو رس رهاڻيون، آيو آهه عجب ائين ڳايو وڄايو.
3.	ڪريو خير خيرات صدقو سڄڻ تان منهنجي يار محبوب مٺڙي ملڻ تان، گڏي کير کنڊ ۽ ورڇون وراهيو.
4.	ڪريو سڀ سلامي ٻڌي هٿ ادب جا لکين اڄ احسان رازق رب جا، آڻي جنهن عجيب آ موليٰ ملايو.
5.	’ولي بخش‘ واحد واريو واءُ وصالي، مليو محب مون کي جناب عاليٰ، ٿيو هاڻ سڀ ڪم سهڻو سجايو.

فقير محمد بخش ضامن جي ولادت تي لکيل ڪافي 1967ع

(74)

ٿلهه:	تون هي تون جي ڪر تنوار، واحد ويجهو ٿئي وارث ور ۾.
1.	خد خوديءَ جا خيال وڃائي، محبت واري موج مچائي، پوءِ پرين جي ڪر پچار، گهوٽ کي ڳولي لهجان گهر ۾.
2.	ونحن اقرب اها آيت، وفي ان فُسڪم سمجهه اشارت، نائي پنهنجا نيڻ نهار، نافع خالق رک نظر ۾.
3.	تنهنجو تو ۾ هادي حق آ، تر نه تفاوت تنهن ۾ شڪ آ، عاشق ٿي تون عشق اُجار، ٿي فنا اٿئي فيض فڪر ۾.
4.	’ولي بخش‘ تون ڪيم وسارج، چوويهه هزار سان پرين پچارج، پنهنجو مالڪ سو مختيار، ڪو دم صاف تون آهين سفر ۾.

(75)

ٿلهه:	مٺا محبوب دل جاني، ڪڏهن منهنجي اڱڻ ايندا.
1.	ايندا فضلئون ڪري ڦيرو، پائي ڪو پرت جو پيرو، ڪندا اچي دل اندر ديرو، هيڻي سان هڪ اچي ٿيندا.
2.	جني جي جيءَ ۾ جهوري، لڳي لئون لئون ۾ لوري، ڏکن جي ويا وجهي ڏوري، ڏکي کي ڏڍ اچي ڏيندا.
3.	وصل واريون واري وايون، جوڙيندا جيءَ ۾ جايون، ڀلا ڪندا پاڻ ڀلايون، وٽان پوءِ ورهه مون ويندا.
4.	تن ريءَ ساعت ڪين سري، جن جي چاهه ڪيس چري، اهي ’ولي بخش‘ ايندا وري، چري مون کي پوءِ ڪيئن چيندا.

(76)

ٿلهه:	جيئو جانب سدا جڳ ۾، متان مون کي مٺا مٽيو.
1.	ڏکيا آهن ڏينهن مون ڏٺڙا، ورهه جا مينهن سر وٺڙا، ملو جيڪر مون کي مٺڙا، ته پوءِ ڄڻ مون سڀيئي کٽيو.
2.	ساريان آئون ڪين ٿو سُکڙا، درد دل ۾ دکيا دکڙا، ڏنوَ ڏاڍا مون کي ڏکڙا، تنين مان ڇا توکي وٽيو.
3.	نه ٿيو ظالم ڇڏيو ظن کي، تارون توڪي پاتيون تن کي، ميخون محبت سنديون من کي، سي متان پانهيون پرين پٽيو.
4.	اچو فضلئون ڪري ڦيرا، ڀري ڪي پرت جا پيرا، جلن ٿا جيءُ اندر جيرا، اچي ڪو دم پرين ڪٽيو.
5.	مڃو منتون منهنجون ميڙيون، چئو جهڙيون ڪريان تهڙيون، عادتون ڪيم ڪريو اهڙيون، سڪڻ جي سوز آهيان سٽيو.
6.	ڌيانڙو دل ۾ ڌرجو، قدم ڪو قرب جو ڀر جو، ’ولي بخش‘ ڏي وري ورجو، فراقن جو آهي ڦٽيو.

(77)

ٿلهه:	اٺئي پهر اُداس، ڪين لهي ٿي ڪو دم دل تان.
1.	ويل وجود تان دم نه وسري، پرين تنهنجي پياس.
2.	دم دم دلبر آهه اوهان جي، تانگهه طلب ۽ تاس.
3.	سنڌ سنڌ ۾ آهي يار سمائي، برهه تنهنجي جي باس.
4.	چاليون تنهنجيون چڙهن ٿيون چت تي، تڏهن نڪريو وڃن نيساس
5.	ڪيئن ٿيون جڳائن جانب جدايون، تن ۾ ڪريو ڪي تپاس.
6.	ساهه صدق توتان سپرين، هڏ چم منهنجو ماس.
7.	منهنجو مطلب ناهه ٻيو ڪو، آهه خواهش ملڻ جي خاص.
8.	’ولي بخش‘ سان گڏ گذاريو ته وڃن سڀيئي وسواس.

(78)

ٿلهه:	ساٿي ڏيج سلام، پانڌي پرينءَ کي منهنجي پارا.
1.	ڏج نياپا نياز سان نيئي، پيرين هٿڙا رکي ٻيئي، پهچائج پيغام، پائي پاند ڳچي ڳل ڳارا.
2.	چئج ته لئون اوهان جنهن کي لاتي، سو ته روئي ٿو ڏينهان راتي، جر وهايو جام، نيڻ وهن ٿا ڪيو نت نارا.
3.	ساڻ صبح سئو فالون پايان، ڪوڙين تولاءِ ڪانگ اُڏايان، تر نه وڻن ٿا طعام، کائڻ پيئڻ ٿيا سڀ ئي کارا.
4.	سڪ جي سورن جنهنکي آ سٽيو، تنهن کان محبت محب نه مٽيو، جو لڳو اوهان جي لام، تنهن کان ڪريو ٿا ڪوهه ڪنارا.
5.	ڪائي ڪهل نه قياس پيو تو، ڪڙي ڪاڪل سان قيد ڪيو تو، دل کي پائي دام، اول اکين جا ڏيئي اشارا.
6.	جانب لاهيو هاڻ جدايون، اچو ته ڳل ڳراٽيون پايون، ڪريو رسڻ جي ڪام، پرچو مون سان يار پيارا.
7.	برهه تنهنجي ڪيو جنهن کي بيراڳي، ’ولي بخش‘ ٿو وتي ويراڳي، ڪريو ڪي اچڻ انجام، لايون نيڻن ڪي نوان نظارا.

(79)

ٿلهه:	عمر مرم مارن جو مون کي ٿو ماري، وڃان آئون ويڙهيچن انهن جي اوطاري.
1.	لڌم خواب خاصو وطن ويئي آهيان، وڃي پيش پنوهارن جي آئون پيئي آهيان، ڏنا ڏڍ ڏاڍا ماروءَ موچاري.
2.	ڪري ظلم ظالم ڪئي بند باندي، منهنجي مارن لاءِ آهي دل ماندي، سندم ساهه سانگي سدا ٿو سنڀاري.
3.	تنهنجا پٽ پٽيهر اوڍيان ڪين آئون، مون کي لاڳ لوئيءَ جو ڏاجو ڏنائون، سو پِهرن پنوهارن پوان آئون پناري.
4.	هتي هاڻ نه ڄاڻان ڪهڙا پهر پيندا، هُتي مونکي مارونڃان ڪيئن چيندا، انهيءَ مير مون کي ماريو آ مونجهاري.
5.	پکا پال پيهيون اڏين اباڻا، ڏيو سِڻ سيراندي ڪن واري وڇاڻا، اچي جيڪو اُڃيو ڪن پر پياري.
6.	ڪيا ڏٿ ڏوٿين سان مون گڏجي گذارا مون کي مور نه وسرن مارو موچارا، وري شل وطن تي واحد واڳ واري.
7.	پون ياد پل پل پکا ۽ پنوهاريون، وساريان نه وسرن ساڻيهه سنگهاريون، اهو ڏيهه ڏاڏاڻون من ڏاتر ڏيکاري.
8.	چئي ’ولي بخش‘ ويڙهيچن لاءِ ويٺي واجهايان، ملان شل ماڙيچن اميدون نه لاهيان، اڳيان کيت خوش ٿي کلي من کيڪاري.

(80)

ٿلهه:	عمر اباڻي پار وٺا مينهن موڪون، ساڻيهه سانگين جو ٿيو سڀئي سوايو.
1.	خبر کنئيه جي مارن موڪلي ته وٺو سڀ ولهار لٿيون راهه روڪون، مون کي سنگهارن آهه سڏايو.
2.	آئون قسمت قيد جا ڪيڙي، ٻيون ڀيڙيون ساڻ ڀتار، کائن گولاڙا ۽ گوڪون، مون کي قيد آهه ڪنبايو.
3.	آئي آهي مند کنڀين کائڻ جي، ٻيا به ڏٿ هزار، پڪيون جام پوکون، مارئي مارن سان نيئي ملايو.
4.	عمر لوئي آئون ڪيئن لاهيان هنسيون پائي هار، ڪندا مون تان ٽوڪون، مهڻو مون ڪاڻ هيءُ گهڻو ئي آيو.
5.	’ولي بخش‘ چئي ويڙهه وڃان آئون، مارو ڏيندا ميار، پسان جهانگين جهوڪون، سرور شاهه ڪندو سانگ سجايو.

(81)

ٿلهه:	وطن وڃڻ جي مون کي موڪل ڏيج ميان، مينهن مند آئي پس پلر آئون پيان.
1.	هڪ جيڏيون هت گهمن ساڻ ڀتارن ڀيڙيون، ويل نٿا مون وسرن ويڙهيچا ۽ ويڙهيون، ڏيهه ڏاڏاڻي وڃي کنڀيون کاڄ کيان.
2.	پٽ پٽيهر تنهنجا مور لڱين نه لايان، هار هسيون زر زيور پوءِ ڀلا ڪيئن پايان، ثابت سيل رکي شال نڀاهي نيان.
3.	اڃا ڪونه آيو پنوهارن کان پانڌي، جي ماڙين منجهه ميس ته ڪير ٿيندو ڪانڌي، منهنجو مڙهه ملير وڃي ته ڄڻ ميائي جيان.
4.	عمر اباڻن ڏي ويڙهه وري آئون وينديس، کيرون کٿيرن کي ڏهه ڏهه ڀيرا ڏينديس، مير عمر ڏي موڪل ته ٿاريلن ساڻ ٿيان.
5.	’ولي بخش‘ چئي موٽي وري ويڙهه وڃان، مارن ساڻ ملان اٿم اميدون اڃان، ڏونئرن ڏار ڀڃي ڏوٿيئڙن کي ڏيان.

(82)

ٿلهه:	عمر ڪوٽ ۾ آءُ ڪنديس هت ڪڄاڙو، ڏسان شال اکين سان ويڙهيچن جو واڙو.
1.	ڪڍي ڇڏ ڪوٽن مان وڃان آئون وطن تي، آئي مند موٽي تنواري ٿو تاڙو.
2.	تنهنجا باغ بنگلا وڻن ڪين مون کي، اصل منهنجو آهي لويارن ڏي لاڙو.
3.	تنهنجا سون چاندي جيڪي زر زيور، عمر ايءَ اسان کي آهي سوءَ ساڙو.
4.	کڻي کوهه تان تو ڪئي بند بندياڻي، ڪڏهن ڪين ڦٻندئي اهو ڌن ڌاڙو.
5.	’ولي بخش‘ کي هو وٺي وطن ويندا، ملي مان مون کي پنوهارن جو پاڙو.

(83)

ٿلهه:	عمر منهنجن اباڻن ساڻ گڏجي آئون گذاريان شل.
1.	مون کي ڏي مير تون موڪل، وڃان پنهنجي وطن آئون، وڃي وڇڙا ولهارن ۾، ويڙهيچن ساڻ واريان شل.
2.	ٻيون سڀ چاهه مان چارين، ڦريو ڦوڳن پاسي ڦرڙا، منهنجا ڇيلا ڪنهن نه ڇوڙيا، سي چوڙيلن ساڻ چاريان شل.
3.	لهنديس آئون وڃي لائون، کائڙ ۾ کيت سان خوش ٿي، ڪيل جي قول آهن منهنجا، وڃي پنهنجا سي پاريان شل.
4.	منُڌل موڙهل مٿو منهنجو، هجي مرُ چيڙ چوٽي ۾، سرتين ۽ ساهيڙين کان وڃي ڌر آئون ڌئاريان شل.
5.	’ولي بخش‘ کي نٿا وسرن، رهن ٿا ياد هو هردم، وسارڻ ڪين سي واجب، نڪي آئون وساريان شل.

نئون صفحو -- ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org