Sindhi Adabi Board Online Library (Folk

ڪتاب: پرين تنهنجي پياس ۾

باب:

صفحو:5

(1)

ٿلهه:	الله الله سبحان آهي، هادي حق هڪڙو سو جلشان آهي
1.	آهي سڀ خلق جو سو خالق خدا، جوڙيو جنهن جلشان جهان آهي
2.	چون ٿا عالم ارڙهن هزار، سڀني جو مالڪ منان آهي
3.	وڏي ويل سڀ ڪنهن رسائي رزق، اهڙو رب رازق رحمان آهي
4.	خلقي خلق تي مڪو جنهن رسول، سو محشر جو محمّد زمان آهي
5.	سڀني نبين سندو ٿيو نبي، لٿو شان جنهن جي ۾ فرقان آهي
6.	مٿي مانُ ۽ شانُ سڀ کان وڏو، جبرائيل خادم دربان آهي
7.	معراج مدني ڪيو مجتبيٰ، مڙن کان مٿاهون مليل مانُ آهي
8.	آهي نور حق جو سو نرمل نبي، نڪوڦير تنهن ۾ ڪو گمان آهي
9.	مٿي آل ان جي ۽ مٿي مصطفيٰ، پڙهو سڀ صلواة فرمان آهي
10.	اسلام اعليٰ احمد سندو، مڃي جو نه محمّد سو بيئمان آهي
11.	ڪري پيروي جو پرين سندي، اهو مرد مومن مسلمان آهي
12.	انااحمد بلاميمي، اتي صاف صاحب سو سلطان آهي
13.	گنهگار غافل جي تون عيبدار، تنهنجي درد جو ٻيو نه درمان آهي
14.	’ولي بخش‘ وحدت ناتون وسار، رکي من محبت سو مردان آهي

(2)

ٿلهه:	حبيبي ڪبريا هادي حبيب الله ٿي آيو، انا احمد بلاميمي رسول الله ٿي آيو.
1.	ڪيو معراج جيئن مدني، ڪيو تيئن ڪين ڪنهن هوندو، ملي معشوق عاشق سان، واصل باالله ٿي آيو.
2.	جيڪي آوَتڙ ويا اُبتا، ڇڏي جي دين دلبر جو، تني لئه رهنما رهبر، ڪلام الله ٿي آيو.
3.	مدد موليٰ علي جي سان، فتح ٿيو ڪوٽ خيبر جو، محمّد جي مدد جي لاءِ، علي الله ٿي آيو.
4.	لحمق لحمي جسمڪ جسمي، رو حق روحي دمڪدمي، غريبن ۽ يتيمن لاءِ، ڪرم الله ٿي آيو.
5.	ابنِ علي ڪيو قائم، نبي جي دين کي برحق، ڪرڻ صدقو پنهنجا پيارا، في سبيل الله ٿي آيو.
6.	ڏڏن کي ڏان ڏيڻ ڏوڙا، فقيري فيض جا فائق، ڪرڻ لائق لطف سڀيئي، لطف الله ٿي آيو.
7.	’ولي بخش‘ وسيلو آهي، وارث بي وسيلن جو، مرسل مير محشر ۾، شفي الله ٿي آيو.

(3)

ٿلهه:	مدد منهنجي ڪريو مدني، محمّد مصطفيٰ مربي.
1.	ٿيس پيدا چوڏهين سن ۾، گتل آهيان گناهن ۾، رکو پنهنجي سائين امن ۾، ڪريو جاري ذڪر قلبي.
2.	ڪريو مرسل مهرباني، ڏيو ديدار دلجاني، پسايو پاڪ پيشاني، نوازيو نگاهه سان نبي.
3.	ازل کان آهيان اُداسي، پسڻ لئه پرين پياسي، وصل جي لاءِ وتان واسي، توهان جي توهه جو طلبي.
4.	’ولي بخش‘ کي بخشيو برڪت، ڪريو آجو ڪنان ذلت، محبت جي ڏيو ملت، اجها عاصين سندا عربي.

(4)

ٿلهه:	علي ياعلي علي بوتراب، تون دلدل جو هسوار عالي جناب.
1.	لحمڪ لحمي جسمڪ جسمي، روحق روحي دمڪ دمي، اهو شان تنهنجو مليو تو خطاب.
2.	تون ئي شاهه شاهن سندو شاهه تون، سواءِ تنهنجي سائين نه ٻي واهه مون، آئون ويرين وڪوڙيو، سگهو رس شتاب.
3.	هِتي ۽ هُتي تون ساقي صدر، حسنين هادي جو بابو پدر، فتح هٿ تنهنجي تون هي ڪامياب.
4.	توڙي ڪي حاتم دارا سڪندر، تنهنجي پئيزار ناسي برابر، سخا شاهه تنهنجي آهي آفتاب.
5.	اها در اوهان جي ڪريان التجا، مون کي ميل مُرسل يامشڪل ڪُشا، ۽ شوق تنهنجي جو پيارين شراب.
6.	منگا مهر تنهنجي ٿو محبت مدام، اهو دان دُهرو ڏيو مون انعام، پياري ڪريو پر حيات آب.
7.	آهي سَگُ اوهان جي سائين در سندو، ’ولي بخش‘ در جو بردو بندو، ڪريو ڏوهه تنهنجا سڀيئي ثواب.

(5)

ٿلهه:	علي شاهه مردان شيرِ خدا تون، هوئج گڏ هميشه ٿيج نا جدا تون.
1.	تون هين حق حيدر، علي شاهه صفدر، ڪنبائي قلعو تو، کٽيو ڪوٽ خيبر، مٿان مير محمّد فائق فدا تون.
2.	ڏيو تندرستي توحيد توڪل، ڪر معاف مون تان مڙيئي مير مشڪل، آهين شاهه شاهن ناهين گدا تون.
3.	ڏيو حب حسنين جي مون کي هردم، دنيا دين جا سڀ پورا ڪريو ڪم، مون کي ميل مرسل نورالهدا تون.
4.	آهين وير وارث ولايت جو والي اسين آهيون تنهنجا آلي موالي، ڪرين پير پوري من جي مدا تون.
5.	’ولي بخش‘ آهي تنهنجي در سوالي، وريو ڪونه توکان ڪڏهن ڪوبه خالي، سخي شاهه آهين سيد سڻ سدا تون.

(6)

ٿلهه:	رک هردم حب حسنين سندي، تنهن وارث واليءَ ڪونين سندي.
1.	جنهن جو بابو علي ۽ نانو نبي، تنهنجي وصف ٻي ڪهڙي ڪبي، جنهن رضا سڀ مڃي ربي، ڏس بي حيائي شمر لعين سندي.
2.	جي ڀائين راضي الله ٿئي، مٺو مير محمّد شاهه ٿئي، عين آل علي فقراهه ٿئي، ته وٺ دامن دوست دارين سندي.
3.	چئو ياحسين ۽ چئو ياعلي، سڀ نبي چون ٿا غونث ولي، ته حُب حسين جي آهي ڀلي، تنهن سيّد صاف سقلعين سندي.
4.	’ولي بخش‘ ڪيم وسارج، تون، پيو هردم غم ۾ گذارج تون، سردار سيد کي سارج تون، رک طلب تنهن طرفين سندي.

(7)

ٿلهه:	ڪريو مومن ماتام مهندار سندو، هردم حسين سردار سندو.
1.	ڇا خون حسين جي برڪت ٿي، صلوات سيد تي رحمت ٿي، قاتل حسين جي تي لعنت ٿي، جو دشمن ٿيو دلدار سندو.
2.	جنهن کي غمِ حسين جو ناهي اصل، سو ته يزيد جو آهي نسل، بي حيا بڇڙو بلڪل، ٿيو دوزخ مڪان تنهن مردار سندو.
3.	جيڪي حب حسين جي ٿا رکن، پروانه ٿي پڙ ۾ پچن، ڪهڙي قيامت آ ڪاڻ تن، جن غم آهي غمخوار سندو.
4.	آئون سؤ صلواتون سلام چوان، مٿي آل نبي امام چوان، جنهن کي ٻيئي جهان انعام چوان، آهيان طالب تنهن تاجدار سندو.
5.	امامن لاءِ او ساريان، انهيءَ غم ۾ شال گذاريان، هنجون هئه هئه هميشه هاريان، ٿيندا پوش پناه پئينار سندو.
6.	علي اڪبر شاهه هو هم شڪل، محمّد مٺو جيئن ڄڻ مرسل، سو به ڪفارن ڪيو قتل، پوٽو علي حيدر قرار سندو.
7.	علي اصغر شاهه صغير سان، ڪئي ڪيڏي موذين مير سان، سو به شهيد ڪيائون تير سان، جو اولاد اڙين آڌار سندو.
8.	حامي حسيني يار هو، گوهر غازي غمٽار هو، سورهيه سپهه سالار هو، تنهن عباس علمدار سندو.
9.	آئي نائين محرم ماهه جي، سُڃي سيج رهي قاسم شاهه جي، اچي مرضي ٿي اُها الله جي، ڪريان ڪهڙو بيان قربدار سندو.
10.	هلي حر آيو منجهان قرب ڪاهي، سڀ سورهيه سانگا سر جا لاهي، چيائين سر صدق سؤ وار آهي، تنهن به قول پاريو اقرار سندو.
11.	سڀ هئا بهادر باوفا، سر تي سٺـئون ڪيڏي جفا، ٿي شان ان جي ۾ شفا، ڏيندا داُن مون کي ديدار سندو.
12.	’ولي بخش‘ تي آهي وڙ ڪندا، جو ديدار لاءِ آهي سائل سدا، پوري ڪندا اها من جي مُدا، اهو چوڻ آهي مُحب منٺار سندو.

(8)

ٿلهه:	نرمل نوح فقير، سڻ منهنجا سرور سڏڙا،
1.	لاهه قريشي مون تان قرض کي، مرشد ميٽي ڇڏ مرض کي، اويسي اڪسير، هيڻا ٿي پيا آهن هڏڙا.
2.	راهنما اوهين آهيو رهبر، فيض فياض جا ساقي سرور، مرشد ماهه منير، جام پياريو آهيون جڏڙا.
3.	لاهي درد کي دور جفا ڪر، سڏ سان گڏ ٿي شاهه شفا ڪر، ڪامل قطب، ڪبير، تون ڏاتار اسين آهيون ڏڏڙا.
4.	آيو آهي وقت اخيري، دلبر دل کي ڏيو دل ڌيري، پرين پارس پير، گوندر غم وڌي ٿيا وڏڙا.
5.	ڪريو رهبر رهنمائي، پير پنان ٿو اوهان کان پناهي، ’ولي بخش‘ جا وير قائم ڪريو ائين توڪل تڏڙا.

(9)

ٿلهه:	سخي شاهه سرور ڪريو نيڪ نظر، ذاتي ذڪر جو ڏيو دان دلبر.
1.	سڻو منهنجا ســــــــــڏڙا، ننگــــــــــي نوح نرمــــــــــل، لڳس لڙ تنهنجي قريشي اي ڪامل، آهيو پير پارس محبوب منور.
2.	ڏيو فيض مون کي فائق فقيري، ٿئي سانگ سو تڙ وڃي دل گيري، حقيقت ۾ هر دم، هجي حــــــــــال هــــــــــر هــــــــــر.
3.	نوازي گهڻا تو ڪيا وير واصل، ڪريو معاف منهنجا مڙيئي مير مشڪل، ٿين مات مدعي، مــــــــــوذي جــــــــــي منــــــــــڪر.
4.	مٺا مير مرشد هدايت جا هادي، اچن در تنهنجي ڪئين فريادي، ڏئين ڏان ڏوڙا، ڏڏن کــــــــــي تــــــــــون ڏاتــــــــــر.
5.	ڏجان ياد مون کي تون ڪلمون قبر ۾، ڪج ڪا حمايت مهندان محشر ۾، گهُــــــــــران گهوٽ توکان، پناهه جي پاکــــــــــر.
6.	’ولي بخش‘ جو تون هي وارث وسيلو، سواءِ تنهنجي سائين هلي ڪونه هيلو، ڀــــــــــلا ڀــــــــــر جهلا ٿي اچي ويــــــــــر واهر.

(10)

ٿلهه:	پارس پکن ڌڻي پير سائين، سُڻ منهنجا سرور سڏڙا.
1.	رهي راهونڊ ۾ قرب ڪمايئه، ترڪ ڪري تدبير سائين.
2.	قرض مرض کان رکجان امن ۾، اويسي اڪسير سائين.
3.	سؤ صغيرا مون کان ٿيئڙا، ڪئين ڏوهه ڪبير سائين.
4.	ڏي هدايت هادي هردم، مرشد ماهه منير سائين.
5.	مدعي منڪر منهنجا جيڪي، تڙي ڪجان سي تغير سائين.
6.	دم قدم ۾ هوئج حامي، سؤکي لنگهائج سير سائين.
7.	مرڻ مهل منهنجي ساهه کي، سرور ڏجان سڌير سائين.
8.	ڏجان ياد ڪلمون قبر ۾، مٺا مرشد مير سائين.
9.	صدقي پنجن ٻارهن جي مون کي، ڏيو فيض فقير سائين.
10.	’ولي بخش‘ کي فيض فقيري، داتا ڏيو دل ڌير سائين.

(11)

ٿلهه:

هوش ڪري تون ٿيءُ هوشيار، ساڳيو آهي سر صبحاني.

اول آخر آهه اهوئي، ظاهر باطن ساڳيو سوئي جاني جلويدار.

لاهه گمان تون ڇڏ گمراهي، آهي افضل نور الاهي ڪل سندو ڪلتار.

رهي راهونڊ ۾، رمز رلائي، پکا پرت جا اعليٰ اڏائي امين ٿيو اظهار.

فيض فقر لئه غازي ٿيو گل، تِر نه تفاوت ساڳيو تل مل محب مٺو منٺار.

آهي موليٰ چوائي طالب، سڀ ڪنهن غير تي ٿي آيو غالب سرور شاهه سردار،

آل انسان سري سِر سارو، وحدت جو ٿي آيو وڻجارو نور ڪرڻ نروار.

انااحمد بِلا ميمي، اصل آهي قول ڪريمي هادي هِڪو هروار.

ٻوڙ ٻيائي رک هيڪڙائي، صورت ساڳي آهي اهائي ’ولي بخش‘ ڪر ويچار.

(12)

ٿلهه:	آيو طالب سندو موليٰ، جنهنجو طالب چوايان مان، ملايو سو مون کي موليٰ تنهنجو، عاشق آهيان مان.
1.	آهي سو خود محمّد امين، قريشي ڪُل سندو ڪرمي، انا احمد بلاميمي، ٻولي هيءَ ٿو ٻڌايان مان.
2.	آهي ساڳيون سو گل گوهر، جواني جو ڀانيان جوهر، نوحاڻين نينهن نشانبر، لڳل لنئو ڪيئن لڪائيان مان.
3.	آيو محمّد زمان سو پير، طالب الموليٰ مرد منير، عشق اويسي آ اڪسير، تنهن سان ناتو نڀائيان مان.
4.	ڀلي آيو سهڻو سرور، جنهن سان پرتل خدا پرور، مون لاءِ منٺار آهه منور، جنهن جو سگ ٿو سڏائيان مان.
5.	اچڻ امداد ٿيو جنهن جو، پناهي پاند ٿيو تنهنجو، اڱڻ آباد ٿيو منهنجو، صفت تنهنجي سڻائيان مان.
6.	آيو ولهن سندو والي، پيارئين پرت جي پيالي، سوالي نا ڇڏي خالي، تنهن کي آزيون الائيان مان.
7.	ڏنائين تحليل ۽ توحيد، ڏيئي درشن دکائي ديد، اسان لاءِ ٿي اهائي عيد، تنهنجا هوڪا هلائيان مان.
8.	آهي فقير فياضي، رهي شل سو سدا راضي، پهرائي ٿو ڪئين پازي، تنهن سان پيچ پائيان مان.
9.	پيرل آ پير جت پايو، رکي رحمت سندو رايو، سڀن ٿيو ڪاڄ سجايو، تنهن جا ڳڻ ڳائيان مان.
10.	اندر منهنجي جون اُداسيون اچي پنيون اُهي آسون، جيڪي مون باسيون باسون، ولين تي ورهائيان مان.
11.	چوي طالب آهيان، طالب آئون طالب سندو طالب، جو آهي سڀ غير تي غالب تنهن سان محبت ملائيان مان.
12.	آيو ’ولي بخش‘ جو وارث، پرت پالوٽ سان پارس، لاٿائين قلب مٿان سڀ ڪس، ڀلي جا ڀال ڀائيان مان.

(13)

ٿلهه:

محب مٺا منٺار ائين نه مناسب توکي جڳائي.

اچي اچي نه وچ تان ورجي ڌيانڙو ڪو دل ۾ ڌرجي،

هوت هيئين جا هار.

ڏڏ ڏوهاري ڏٻرا آهيون تومان آس اميد نه لاهيون،

اکڙين جا اجار.

قدم قرب جا پرين ڪي پايو دل جا حال محرم آهيو،

محمّد جا مهندار.

واڳ وصل جي وارث واريو اُڃيا عشق جا پُر پياريو،

ساقي سندم سردار.

تنهنجا آهيون آلي موالي، حاڪم هادي ڇڏ مَ خالي،

اڙين جا آڌار.

خاميون خطائون منهنجيون مڙيئي ڍڪج پاند پناهه جو ڏيئي،

ڍوليا ڍڪڻ هار.

سوا زاريءَ ڪو زرو نه هلي ٿو جيءُ جدائي ۾ جاني جلي ٿو،

پيرل ساءِ پڳدار.

هادي منهنجو آهين حاڪم برهه تنهنجو آهي بالم،

توحيدي تاجدار.

سدا تنهنجو ساٿ سلامت اعليٰ تنهنجو عشق امامت،

ٻنهي جڳن جنسار.

10.

پنجئي ٻارهين هوندئي حامي چارئي چوڏهين محب مدامي،

ننگ ڀريا ننگدار.

11.

چئي چئي ڀلا ڇا ٻڌايون جهڙا تهڙا تنهنجا آهيون،

سهڻن جا سالار.

12.

واحد لڳ سائين واڳ ورايو، پازيءَ پنهنجي کي پهرايو،

وحدت جا وينجهار.

13.

سڀ ڇڏين پر تون نه ڇڏجان، گل گداگر پاڻ سان گڏجان،

مون ڏي سڀ ميار.

14.

تون موليٰ جو آهين طالب آئون آهيان تنهنجو طالب،

ڪامل ڪلادار.

15.

تنهنجا آهيون ٻي جا ناهيون تولاءِ ويٺا يار واجهايون،

پر ڪرين پينئار.

16.

’ولي بخش‘ جا والي وارث پيري مغان پريمي پارس،

دل وڻيا دلدار.

نئون صفحو -- ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ