Sindhi Adabi Board Online Library (Folk_Litrature)

سيڪشن: شاعري

ڪتاب: پرين تنهنجي پياس ۾

باب:

صفحو:7

(34)

ٿلهه:	اچ يار وري هڪ واري آئون صدق وڃان سؤ واري، آئــــــــون کــــــــهــــــــور وڃــــــــــــــــان لــــــــک واري.
1.	پهرين پيارل پيار ڪيو ئي، پوءِ وري ڪو ترس نه پيو ئي، ڪهڙو روح ۾ خيال رهيو ئي انهيءَ مونجهه مٺڙا آهيان ماري.
2.	جانب جدائيءَ ۾ جيئڙو جلي ٿو، ڪو وس توسان نه حاڪم هلي ٿو، ٻيو لوڪ سارو خوش ٿي کلي ٿو، هڪ آئون اوهان جي عشق آزاري.
3.	مٺڙا مون کان منهن م لڪايو، پردو حجاب جو لالڻ لاهيو، سڪنديءَ کي سائين ڪيم سڪايو، تنهنجي تات طلب آهي تاري.
4.	توسان ڪهڙي حجت هلايان، تنهنجي جوڙ جتيءَ جو ناهيان، تومان آس اميد نه لاهيان، تو ساجن ڪين سنڀاري.
5.	ڪڏهن ڳل ڳرهاٽيون پيارا تو پاتيون، واهه واهه وصال جون اهي يار راتيون، پايون پرين تو ٿي جهاتي ۾ جهاتيون، ڪيئه ڪانه منهنجي پوءِ ڪا پوئواري.
6.	ازل سر تي آيو ڪي ايندو، وٺي ساهه ساجن مون کان سو ويندو، ڪو ترس تر جو تنهن کي نه پيندو، هيڪر حياتي ۾ ڏيو ڪا ڏيکاري.
7.	’ولي بخش‘ کي بخشيو پڇايون، ڪيم ڏسو ائين ڪامل ڪچايون، ناتو نينهن جو اچ ته نباهيون، دلدار ڏيو ڪا دلداري.

(35)

ٿلهه:	مٺا محبوب من مهڻا، سڪندا ڇو سڪائين ٿو، رقيبن سان رهاڻيون ۽، مون کان منهنڙو لڪائين ٿو.
1.	لکين لائق سڄڻ سندئي، ڪهڙا ڳائي ڪهڙا ڳايان، ڪڏهن دلدار دلداريون، ڪڏهن وريو ڌِڪائين ٿو.
2.	ڪنين سان ويجهڙو ويهيو، ڪرين محبت مٺيون ڳالهيون، ڪنين سان گهنڊ ۽ گهونگهٽ، ڪنين بيزر وڪائين ٿو.
3.	حجت ڪهڙي هلائيندس، جتي جو جوڙ آءُ ناهيان، جي ٿو مون سان ڪرين ماڻا، ته ڇٽل ڦٽڙا چڪائين ٿو.
4.	’ولي بخش‘ کي ورهيه گذريا، سڪندي سڪ تنهنجي ۾، تنهن کي ورهه ڏيو ويتر، وصل لاءِ وِسڪائين ٿو.

(36)

ٿلهه:	تنهنجي عشق مون سان ڪيون يار ڪيڏيون، سٺيون سؤ سر تي هلائون مون هيڏيون.
1.	تنهنجي برهه باهيون، ڏاڍيون يار لايون، توکي ڪنهن سيکايون، اهي رمزن جون ريڏيون.
2.	رکي نينهن ناتو، توسان پيچ پاتو، مون سهيءُ سڃاتو، ڀائن ٽي ٿيون ٽيڏيون.
3.	اندر روح رهڻا، ڪنهن کي ڪين ڪهڻا، ڏين منهن تي مهڻا، هليو هڪ جيڏيون.
4.	اچو يار ياقي، ٿيو محب ملاقي، رهيل دم باقي، خدا لڳ کيڏيون.
5.	توسان لئون لايم، اکڙيون اَڙايم، پرت ڪي پڙهايم وِرهن جون ويڏيون.
6.	اهي ’ولي بخش‘ وايون، ناتو نباهيون، ڪريو نا جدايون، عجيبا ائين ايڏيون.

(37)

ٿلهه:	آيو عجيب ڪري امداديون، ڪريان شڪر ٿيون دل شاديون.
1.	اچي پير پيارل پايو، ٿيو لايو سڀ سجايو، هاڻي اڱڻ ٿيم آباديون.
2.	آيو محب مٺو دل جاني، سؤ وار صدق هيءُ ٻانهي، اڄ پنيون من مرادِيون.
3.	آيو وحدت جو وڻجارو لٿو من تان سڀ مونجهارو، اچي پاڻ ڪيائين آزاديون.
4.	جيڪي دشمن هئا هچارا، ويا موذي مري منهن ڪارا، تن سان ترت ڪيائين تعديون.
5.	’ولي بخش‘ سان مولا ملايو، بسم الله ڀلي ڪري آيو، وُڙهيون واهه وحدت واديون.



(38)

ٿلهه:	اجهي آيون امالڪ آيون آيون ڪنهن نه ورايون، اکيون اڙنگ ڪري آڪرو.
1.	سڪل پَٽ ڪيائون ساوا، پاڻي پرت مان پي پي ڍاوا، آڻي لالڻ جتي به لڳايون.
2.	وسي وسايائون ويران آباد، آباد برباد برباد آباد، اچي مُحبن جتي ته ملايون.
3.	اکيون عجيبن ڪُنڍيون ڪاريون، ساڻ ڏسڻ ڪن ڦاريون ڦاريون، وجهن ڊنگن کي ڊاهيون.
4.	’ولي بخش‘ ڏي واليءَ ورايون، بسم الله ڀلي ڪري آيون، آيون چُمي اسان چايون.

(39)

ٿلهه:	ڀلا ڇا کان ڇو آهه وساريو تو، نڪي قول ڪيل وري پاريو تو.
1.	نڪو مرڻ منهنجو نڪو جيئڻ منهنجو، نڪو ٻڏڻ منهنجو نڪو ترڻ منهنجو، نڪي ساعت توريءَ سرڻ منهنجو، نڪي سهڻل يار سنڀاريو تو.
2.	نه مارين ٿو نه جيارين ٿو، نه نهارين ٿو نه وسارين ٿو، ڏيئي گوندر گڏ نه گذارين ٿو، لائي نينهن نسنگ نه نهاريو تو.
3.	منهنجو مهندار به تون منٺار به تون، دلدار به تون ديدار به تون، منهنجو ياقي يگانو يار به تون، ڏيئي سڪ جو سبق سيکاريو تو.
4.	اچ قرب ڪري ٻه ٽي پير ڀري، هاڻي وڃ نه پري نٿي ساهه سري، ڪيو مست آهيان تنهنجي ذوق ذري، ڏيئي ٻارڻ عشق جو ٻاريو تو.
5.	سڻ هيءُ ته سدا آهيان گولو گدا، ٿيءُ ڪيم جدا اٿئي اسم خدا، ’ولي بخش‘ جي آهي الوداع، جنهن ڏي ورق وصال نه واريو تو.



(40)

ٿلهه:	سهڻا يار سڄڻ اهڙو ثواب نه ڪر، هيڪر پاسي رُخ تان نقاب نه ڪر.
1.	تنهنجي گهور نيڻن جي گهايل کي، سڪ سورن جي ته ستايل کي، تنهنجي ماڻن جي ته مڃايل کي، جاني يار جيئين تون جواب نه ڪر.
2.	دلدار ديدار جي کول دري، دلدار ديدار لاءِ دل آ چري، متان فوت فراق ۾ ٿئي سا مري، اهڙو يار عجيب عذاب نه ڪر.
3.	پنهنجي دستئون پيارل پيار کڻي، اک اک سان ملائي اک جي اڻي، آهيان ڏاڍو اڃيو ڏي گهاٽي گهڻي، هسي هسي تون ڏي ڪو حجاب نه ڪر.
4.	منهنجو امين به تون انصاف به تون، منهنجو دين به تون مصحاف به تون، منهنجو پردو پوش غلاف به تون، منهنجي ڪچاين جو تون ڪتاب نه ڪر.
5.	’ولي بخش‘ کي بخش بڇايون سڀ، ڍڪ عيب عجيب اگلايون سڀ، ڪر پنهنجا ڀال ڀلايون سڀ، آهن مون ڏي مڙيئي تون حساب نه ڪر.

(41)

ٿلهه:	عشق آ عجب عجاب، برهه بهادر آهي بالا.
1.	دين ڪُفر سان مور نه مطلب، عشق رکي ٿو ناڪو مشرب، نڪو ڏوهه ثواب، ڪم ڪري سڀ خود خيالا.
2.	ازلي عشق جني تي آيو، تنين سانگو سر جو لاهيو، سوال نه ڪيو ٻيو جواب، قرب ڪراين ڪيڏا ڪشالا.
3.	حسن جو ڀالو دست ڌري ٿو، پاڻان وڻندا ڪم ڪري ٿو، نينهن آهي ناٿُ نواب، موهيو مرد ڪري متوالا.
4.	زلفن جون ٿو پائي ڳل ڳاريون، ابرو آهن تيغون تراريون، اکڙيون جيئن اوقاب، چور ڪري ڏيو چشمن چالا.
5.	چشم مبارڪ جيڏانهن چائي، ڪئين ٿو گهوٽ گهورن سان گهائي، ڪري تکيرو تاب، برهه بڇائي بڻڇيون ڀالا.
6.	عشق اناالحق جو دم ماري، ماريو ڪئين ٿو جوان جياري، رُون رُون منجهه رباب، کولي قلب جا تاڪيون تالا.
7.	سبق عشق کان سکجان ساري، ’ولي بخش‘ ٻيا ورق وساري، پڙهه تون برهه جو باب، نينهن جا نقطا آهن نرالا.

(42)

ٿلهه:	ڪريو عشق عليل، ڪيئي گهوٽ گهمائي گهاڻي.
1.	ڪنهنجو واريو ڪين وري ٿو، پاڻان وڻندا ڪم ڪري ٿو، پنهنجو پاڻ وڪيل، ڄاڻ سڀيئي سو ٿو ڄاڻي.
2.	ڪم ڪري سڀ ڪفر جهڙا، سر کڻي ٿو جٺيون جهيڙا، اتي ڪو ڪو ايندو قليل، طرف توڪل جي سو تاڻي.
3.	ڪئين مجذوب ڪري مستانا، لاءِ ديدار جي وطن ديوانا، آهي اصل اصيل، وجهيو ور ولئين جيئن واڻي.
4.	برهه ۾ آهي سر جي بازي، رهه رضا تي ٿي تون راضي، دل ۾ نه آڻج دليل، نينهن ملي ٿو نا ڪنهن ناڻي.
5.	’ولي بخش‘ وڃ وک وڌائي، محبت جو ميدان ملهائي، پيءُ تون جام جليل، موج محبت جي ڏس ماڻي.



(43)

ٿلهه:	عجيبن جون اکيون، ٻيئي نيڻ نرگس، ڪنڊيـــــــون ڪـــــــاريـــــــون ڪجليـــــــون، بـــــــنـــــــائـــــــيـــــــن ٿـــــــيـــــــون بـــــــيـــــــوس.
1.	نشي نينهن جي سان ٻئي نيم خوابي، وانگي شينهن شوريل سرڪش شرابي، تني سان نڀاهڻ سندو ڏانئه ڪو ڏس.
2.	اچن سي امالڪ منجهان قرب ڪاهيو، وجهن وير وريام ڪئين ڊنگ ڊاهيو، خماري خماريل ڪڏهن ڪين ڪن بس.
3.	مون کي منهنجي اکڙين انيءَ سان اڙايو، جني کي ڪڏهن ڪين ڪو ترس آيو، اهي ناز پرور سکيون اهڙي سروس.
4.	’ولي بخش‘ سان تن رکيو نينهن ناتو، ڏيئي ڳل ڳراهٽي پڪو پيچ پاتو، ويو پنهنجي وس کان ٿيو هاڻ هن وس.

(44)

ٿلهه:	سچي درد بنان سابات ڪهڙي، عطا عشق نه ٿيو پوءِ ڏات ڪهڙي.
1.	ڀلي ڪو شاعر شعر آوازي ٿئي، توڙي پڙهي مُلان ڪو قاضي ٿئي، جي يار رانجهن ناراضي ٿئي، بنا عمل ڀلا آيات ڪهڙي.
2.	سڀ آيات ڀلي سڀ ذات ڀلي، سڀ بات ڀلي سڀ ڏات ڀلي، سڀ ڏينهن ڀلا سڀ رات ڀلي، جنهن ۾ محب نه مليو سا رات ڪهڙي.
3.	جيڪو مُلڪ معنيٰ جو ماڻي ٿو، اهو صفت ۾ ذات سڃاڻي ٿو، پروان ٿي پرت پڇاڻي ٿو، ناهي تانگهه طلب پوءِ تات ڪهڙي.
4.	ٻيا ٺاهه لکين پيو ٺاهيندو، تند توڪل ڪين وڄائيندو، جدا يار جانيءَ کي ڀائيندو، ’ولي بخش‘ اها وصلات ڪهڙي.

(45)

ٿلهه:	مون کي دوست دلبر ڇڏيو تو وساري، تنهنجي تات ڏينهن رات جيئن تاڙو تنواري.
1.	تنهنجي ڏسڻ لاءِ ڏکڙا ڏٺم ڪي، سوين سور سر تي ساجن سٺم ڪي، سندم ساهه سهڻل سدا تو سنڀاري.
2.	ڪيم دوست دلبر در در گدائي، ڪريو ڪيم مون سان اي جانب جدائي، اصل آئون اوهان جي لڳس يار لاري.
3.	اول ياري لائي ڇني پوءِ ڇڏيو تو، پنهنجو پاڻ سان ڪين گولو گڏيو تو، چاڙهيو چوٽ جنهن کي نينهن جي نظاري.
4.	اٺ ئي پهر عجيبا تنهنجي انتظاري، بلاشڪ بدن ڪيو برهه بيقراري، وصل لاءِ ’ولي بخش‘ پيو ٿو پُڪاري.

(46)

ٿلهه:	تنهنجي تانگهه طلب مون کي تات آهي، وســـــــري ويـــــــل نٿي ڏينهن رات آهي.
1.	لنئو لنئو ۾ مون کي يار لوري آ، ٻي روز جهڄڻ ۽ جهوري آ، توسان زور هلي نڪا زوري آ، آڻين آب اکيون جيئن برســـــــات آهي.
2.	ڪڏهن محب مٺا مون کي ملندون تون، خوشحال سڄڻ ٿي کلندون تون، اچي اڱڻ اسان جـــــــي ٽلندون تون، تنهنجي هجر ڪئي هـــــــي هات آهي.
3.	هڪ ڏينهن پاتي تو جهاتي هئي، سا صفات چوان يا ذاتي هئي، اسرار عجب اصباتي هئي، تو وري محب نـــــــه ڪئي ملاقات آهي.
4.	تنهنجي ڏسڻ لاءِ مون ڏکڙا ڏٺا، سوين سور سڄڻ مون سر تي سٺا، مون کي هـــــــاڻ ملو محبوب مٺا، ’ولي بخش‘ جي وائي اها وات آهي.

(47)

ٿلهه:	پهرين گڏي گوڏي وهاري، پوءِ ڌڪي ناڌار ڪر، محب ماڻن جا نه ايڏا، تيز تون تڪرار ڪر.
1.	دلبا ڏيئي دلڙي ڌتاري، تو پرين پنهنجي ڪئي، هاڻي وجهه وٿي نا وارجي، تون مهر ڪا منٺار ڪر.
2.	تنهنجي جلوي يار جاني، ساهه آ سوگهو ڪيو، ڇڏ غصو غمناڪ سان، تون غور ڪو غمخوار ڪر.
3.	تنهنجي پيرن جي پڻي، سر مون اکين جو مون ڪيو، هي اکيون منهنجون ٻيئي، پنهنجي پير جا پيزار ڪر.
4.	تو نوازيون ناز پرور، ڪيئي اگليون اوڇيون، ’ولي بخش‘ تي وارث وري، تون وڙ ڪو وينجهار ڪر.

(48)

ٿلهه:	منهنجو تون ئي آهين، آئون تنهنجي آهيان، تو مان آس اميد، ڪڏهن ڪين لاهيان.
1.	مون ٻيو سڀڪي ڇڏيو آهين باقي تون، منهنجو يار يگانو ياقي تون، ڪڏهن مون سان ٿيندون ملاقي تون، توکي پانڌ پلو پل پل پايان.
2.	ميڙيون نٿا مٺا منهنجيون مڃيو، ڏاڍا سور سڪايل ڏي ٿا سڃيو، ساعت سال ڀانيان ويهو ورهه وڃيو، تنهنجي ٻول ٻڌل ٻي جي نه آهيان.
3.	مون کي تنهنجي طلب ۽ تانگهه رهي، تولاءِ ڪوڙين اڏايان ڪانگ پئي، تنهنجي سانگي ڇڏيم ٻيا سانگ سڀيئي واديون ورهه سنديون ويٺي يار وهايان.
4.	چئي ’ولي بخش‘ وصال جي واڳ واريو، مئي ماڻن سان مٺا ڪين ماريو، اچي گهايل سان ڪو دم گهاريو، آئون ڀاڳ ڀلا هوند پوءِ ڀانيان.

(49)

ٿلهه:	دلدار دلڙي ويو کڻي، هو ناز پرور ناز سان، زور جرئت نا هليو تنهن، ناز بي انداز سان.
1.	جيئن باز ڪو بانشو اچيو، ٿو منجهه چڙي چائي چنبن، ڇا چڙي ڪاوڙ ڪندي، تنهن شوق جي شهباز سان.
2.	پهرين پيارل پيار ڏيئي، مستان دل مجروح ڪئي، من موهن موهي وڌي، رمزن واري ڪنهن راز سان.
3.	عيش ۽ آرام سڀ، ان جي نهوڙي ناز نيا، هاڻي رات ڏينهن رهڻو پيو، سڪ سوز ۽ گداز سان.
4.	باقي رهيو هڏ ماس چم، سو پيو ڳڻتين ۾ ڳري، عقل مت ٻئي پيا منجهي، هڪ گهور ۽ غماز سان.
5.	ان جي رفتار ۽ گفتار ڪئين، ماڻهو ملڪ موهي وڌا، حورن پرين حيرت لڳي، پرين سندي پرواز سان.
6.	’ولي بخش‘ جو وس ناهليو، من ڪو ترس تنهن کي پوي، بيزر بندو بردو بنيو ان لئون واري لحاظ سان.

(50)

ٿلهه:	سو سو سلامن تون ڏيئي، چئج سونهه جي سرتاج کي، مون کي مٺا هڪ تون کپين، آئون ڪوهه ڪريان ٻي ڏاج کي.
1.	پانڌي پيارل کي چئج، ديدار جو دارون ڏيو، ٿيا سڪندي سال ڪئين، اهنجي انهيءَ علاج کي.
2.	هيلا حڪيمن ڪئين ڪيا، پر ڪونه پيو ڪنهن کي پتو، ڏيو ٻُڪي ڪا ٻاجهه جي محبوب هن محتاج کي.
3.	تنهنجي برهه جي بندگي، بيزر غلامي مون مڃي، تو سوا ڪيڏانهن ڪريان، ٻي رسم ۽ رواج کي.
4.	عيب اگلايون گهڻيئي، مون ۾ آهن منهنجا مٺا، سي سڀيئي ڍوليا ڍڪي، لائق رکو منهنجي لاج کي.
5.	’ولي بخش‘ کي هر وقت، تنهنجي تانگهه طلب تات آ، ماندو ملڻ لاءِ ٿو مري، هئه هئه ڇڏئين ٻي هاج کي.

نئون صفحو -- ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org