انسان

سج ماڻهوءَ جي من جيان هوريان هوريان ٻڏندو آهي –

ٻڏندڙ سج جي آخري ڪِرڻي کن لاءِ ٽمڪو ڪيو ۽ اُجهامي ويو.

ساڻ ئي اُجهاڻو هو روڊ جي ڪاري ماتمي ڇاتيءَ تي ڦهليل سندس پاڇولو –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

ائين ڀائيندو آهي ڄڻ سندس سڃاڻپ ڪنهن تيز رفتار بس هيٺ اچي چيڀاٽجي مري چڪي –

”ڪير آهيان مان!!؟“

”هن شهر ۾ ڪهڙو ٺڪاڻو آهي منهنجو!!؟؟“

هو ڪلهن تي پنهنجي صليب کنيو پيو هلي –

هن ڌرتيءَ جي اهڙي ڪهڙي ڪنڊ آهي جتي هو اهو ڀاري صليب کوڙي سگهي –

(پنهنجو ماڻ مصلوب ڪرڻ لاءِ- ۽ هر ماڻهو صليب تي ٽنگيو پيو آهي)

ڌرتيءَ جي هر ڪنڊ تي جنگ جو خطرو آهي –

امن ناهي –

ماڻهوءَ جي سڙندڙ رت ۽ ماس جي باس آهي –

گهر – خوبصورت ۽ سجايل گهر –

ٻار – گلن جهڙا

عورتون – جن جي انگ انگ ۾ مٽيءَ جي سُڳنڌ آهي –

مڙد – جن جي ٻانهن جي گهيري ۾ ڪائنات آهي –

ڇا سڀ ڪجهه ناس ٿي ويندو!!؟

او خدا!!

ڇا سڀ ڪجهه ناس ٿي ويندو!!؟

ڌرتيءَ جي اُجاڙ – پوڙهي ڇاتيءَ تي بس رهجي ويندا مئل ماڻهن جا هڏا!!

هڏا، جيڪي هوريان هوريان مٽي بڻجي ويندا –

مٽي ماءُ آهي –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

سندس اکين منجهه جنمن جا اوجاڳا آهن –

شهر جي سمورن رستن ۽ ڳلين ۾ هن جي پيرن جا نشان آهن  –

سمورن بند دروازن جي ڪٺور ڇاتين تي هن جي هٿن جا نشان آهن  –

(گهر – قبرن سمان بند آهن. هر گهر ۾ جيئرا ماڻهو مئا پيا آهن) –

هو آهي جو نه جيئي ٿو نه مري ٿو ۽ هي جيئڻ به ڀلا ڪو جيئڻ آهي!! (سوچي ٿو!!)

گگهه اونداهي آهي، جنهن منجهه عالمي طاقتن جا ڪارا ايٽمي ڏند ڪرٽ – ڪرٽ ٿا ڪن  –

نيوٽران بم جو زهر سندس رڳ رڳ ۾ لهندو ٿو اچي  –

سندس هرڪا وک اوجها سيني ٽوريئم ڏانهن ٿي کڄي –

۽ هو روز تصور ۾ U.N.O جي عاليشان بلڊنگ کي باهه لڳائيندو آهي–

هو روز تصور ۾ هائيڊ پارڪ ۾ مظاهرو ڪندو آهي  –

(سندس ملڪ ۾ اهڙن مظاهرن تي پابندي آهي) –

دنيا جي گولي تي رت سِيرون ڪري وهي ٿو  –

ماڻهو ماڻهوءَ کي چاٻا ڏئي کائي رهيو آهي –

سڀ ڪجهه ناس ٿي رهيو آهي –

تصور ۾ اڀري ايندو آهيس آفريڪا جو بکيو – اُڃيو – هڏن مٺ جهڙو ٻار  –

بک موت بڻجي ڳڙڪائي وئي آهي سندس ماءُ کي –

هو ماءُ جي پگهرندڙ لاش جي سرانديءَ ڇا ويٺو سوچي!!؟

ڇا مان پنهنجي مٺڙي امڙ – پياري امڙ جي گوشت سان پنهنجو پيٽ ڀري سگهان ٿو!؟

مون کي بک به ته ڏاڍي لڳي آهي –

مون کي بک به ته ڏاڍي لڳي آهي –

هن ٻار کي ڪوئي آهي جو ايٽمي بارود کارائي هن جو پيٽ ڀري!!؟

ٻار اٿي ٿو ۽ ماءُ جي ڇاتيءَ ۾ کپائي ٿو ڇڏي پنهنجا ڏند –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

سندس پيٽ ۾ ڳالهين جا گهاٽا – ڊگها وڻ آهن جي وڌندا ٿا وڃن –

سندس وات ۾ هڪڙي ڄڀ به آهي –

(خدا ماڻهوءَ کي زبان ڏني آهي ڳالهائڻ لاءِ)

ڪوئي اندر ئي اندر ڌونڌاڙيندو آهيس –

ڳالهاءِ – ڳالهاءِ – ڳالهاءِ  –

چؤ ته منهنجي آتما آزادي ٿي چاهي

چؤ ته مان جيئڻ ٿو چاهيان –

چؤ ته....!!؟؟؟

چؤ ته....!!؟؟؟؟

هو ڳالهائڻ لاءِ وات کوليندو آهي هوريان – هوريان – ڪو لفظ اڃا ٻولڻ چاهيندو آهي ته اوچتو وات رت سان ڀرجي ايندو اٿس –

ڄڀ ڪپجي اچي هٿ تريءَ تي ڪِرندي اٿس –

هو ڪپيل ڄڀ هٿ تريءَ تي کنيو شهر جي سنسان رستن تي پيو رلندو آهي –

ڪپيل ڄڀ تيسين ناهي ٻيهر جڙي سگهندي،

جيسين تائين هو ڪجهه به نه اکڻ جو وچن ناهي ڏيندو –

ڪنهن جُڳ ۾ هو ”سچ“ جي نانءَ سان ڪهاڻيون به لکندو هو –

اڄڪلهه ته سندس سڀئي هٿ آڱريون وڍيون پيون آهن –

هو سڀ ڪجهه اکيون مچڪائي مچڪائي ڏسندو ئي رهندو آهي –

اندر ئي اندر پيو کامندو ۽ سڙندو آهي –

(ڄاڻي ٿو ته ائين سڙندي پڄرندي مري ويندو هو) –

لوڪ جو خيال آهي ته شايد هن جا پير وڍيا پيا آهن –

تڏهن ئي ته هو هڪڙي ئي دائري ۾ پيو ڦرندو آهي –

نستو ٿي ڊهي پوندو آهي –

ساهه پٽڻ چاهيندو آهي جو پٺن تي چهبڪ جو سٽڪو ٿيندو آهي – هو ٻيهر اٿي ڦرڻ لڳندو آهي –

پگهر ۾ شم ٿي ويندو آهيس تن ۽ ساهه ڀرجي ايندو آهيس –

سندس سهڪي جو پڙلاءُ ڀونءِ ساريءَ تي گونجندو آهي –

(پر لوڪ ته ٻوڙو آهي ۽ لوڪ کي ڪانهي سڌ ته هر ڪنهن جو ساهه ڀرجي آيو آهي) –

هن جي اکين تي کوپا چڙهيل آهن –

پر – هو انهن منجهان به ڏسي سگهندو آهي (۽ سوچيندو آهي)

ڪاش مان انڌو به هجان ها

ڀوڳيندو ته بس اهو ئي آهي،

جنهن جون اکيون ته هونديون آهن –

پر – ڄڀ ڪپيل هوندي آهي –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

اُجھاڻو پيو آهي اندر ئي اندر –

پيڙائون وک – وک تي سندس پيڇو ڪنديون آهن –

وٽس جيئڻ جو ڪوبه ڪارڻ ناهي –

پاڻ کي مطمئن ڪرڻ لاءِ تڏهن به وٽس هزارين ڪارڻ گهڙيا رکيا آهن. –

سوچيندو آهي: ڪڏهن ته روشني ٿيندي.

(۽ کيس اها به سڌ آهي ته روشني ڪڏهن به نه ٿيندي – ڪڏهن به نه ٿيندي) –

سگريٽ جي ٻوٿ ۾ چرس ڀري – نشي ۾ الوٽ،

هو رات جي گگهه اونداهي کان فرار ٿو چاهي –

ان گگهه اونداهي ۾ هن ڦاڙي ڇڏيون آهن ڪاڳر جون سڀ ڊگريون. (ڦاڙي ڇڏيا آهن حياتيءَ جا انيڪ املهه سال).

۽ ڦاٽل ڪاڳرن جا ٽڪر سندس من جي سنسان صحرا ۾ به اڏاڻا هئا –

سڀ بڪواس آهي –

ڪوڙ آهي – ڌوڙ آهي –

خوبصورت ذهنن کي تيلي ڏيو ساڙيو پيو وڃي –

باهه جي مچ ۾ جلائي پئي وڃي هر ڪا ڌڙڪندڙ دل –

بند دروازا کڙڪائي کڙڪائي نيٺ به ته هٿ ڇڻي پوندا –

هو No Vacancy جو پوسٽر سيني تي سجائي مري ويندو –

ائر ڪنڊيشنڊ آفيسن ۾ ويٺل خوبصورت ذهنن جا واپاري، ڪڏهن ڪونه مرندا –

شڪست مسلسل شڪست –

بي وسيءَ جي عجيب ڪيفيت هيٺ پيڙهجندو رهندو آهي –

سوچيندو آهي: ڇا اسان جا هي ڇڻيل هٿ،

سڙي رک ٿيل خوبصورت ذهن،

۽ ڌڙڪندڙ دليون،

سڀ عجائب گهرن جي شوڪيسن ۾ سجايا ويندا! .

صدين تائين نسلن جا نسل ڏسڻ ايندا انهن کي –

ڏاها، پنهنجي پنهنجي دور جا، ڪتابن ۾ لکندا،

هٿ ڪپي ڇڏيو پنهنجا، ان کان اڳ جو اوهان جا هٿ ڪپيا وڃن –

چپ سبي ڇڏيو، ان کان اڳ جو ڄڀ ڪپي وڃي اوهان جي –

اکين تي کوپا چاڙهي ڇڏيو، ان کان اڳ جو پيڙائون اوهان جو نصيب بڻجن –

اندر ئي اندر مري وڃو – مري وڃو – مري وڃو  –

تڏهن به سوچيندو آهي،

ڪڏهن ته روشني ٿيندي!!

(۽ کيس اها به سڌ آهي ته روشني ڪڏهن به نه ٿيندي – ڪڏهن به نه ٿيندي) –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

سندس سانوري تن جو رت ۽ ست سڪندو ٿو وڃي –

نٽهڻ اُس ۾ ڪاراٺجي ويو آهيس رنگ –

آڪاس سان ڳالهيون ڪندڙ بلڊنگن هيٺان لنگهندي، سندس پاڇولو به کانئس کوئجي ويندو آهي –

(هو تصور ۾ روز انهن بلڊنگن کي باهه ڏيندو آهي ۽ کيس روز انهن هيٺان لنگهڻو پوندو آهي) –

ساهه گهٽيندڙ باس ايندي آهيس انهن مان –

رت جي باس –

پگهر جي باس –

پگهرندڙ ماس جي باس –

سڀڪجهه ائين ٿيڻ نه گهرجي جيئن ٿيندو پئي آيو آهي –

هو رستي هلندي پگهر ۾ شم مزدور کي ٻانهن کان پڪڙڻ چاهيندو آهي –

ٻڌ!! – او – ٻوڙا – ٻڌ!! غور سان ٻڌ!! –

تنهنجي رت جي هر بوند – پگهر جي هر بوند – تنهنجا سپنا – او – سڀ ڪجهه،

چؤواٽي تي نيلام ٿي رهيو آهي –

پاڳل!! – وگهري – وگهري مري ويندين –

تنهنجي گهر جي ڇت برسات ۾ ٽمندي ئي رهندي –

او – گونگا!! ڪجهه ته ٻول – ڪجهه ته ٻول –

پنهنجي رت جا سڏڪا نٿو ٻڌين انهن ديوارن مان!!؟؟

۽ پوءِ کيس اها سڌ پئي هئي،

ڄڀ ته هر ڪنهن جي ڪپي پئي آهي –

آکڻ لاءِ لفظ ته کوڙ آهن –

پر اسان لفظن کي سوريءَ چاڙهي ڇڏيو آهي –

گونگا – ٻوڙا – انڌا ماڻهو،

لاش – لاش ماڻهو،

گمنام لاشن جو هجوم آهي –

گمناميءَ جو سنسان قبرستان آهي –

حياتيءَ جو ڪوڙو – بوگس – فلاپ ناٽڪ آهي –

بلڊنگون تهائين اوچيون ٿينديون ٿيون وڃن –

۽ انهن هيٺان لنگهندي کانئس سندس پاڇولو به کوئجي ويندو آهي –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

سوريءَ تي ٽنگيل پنهنجي آتما جو ماتمي –

هن شاندار جيٽ ايج جي رڳن ۾ ڪينسر جيان ڦهلجندو ٿو وڃي –

ڀاري پٿرائين ڇپ هيٺان دفن سندس آتما –

هر ڪنهن رڙ جو جيتوڻيڪ ڳلو گهٽي ڇڏيو آهيس،

تڏهن به سندس اندر جي ايوانن ۾ راڙو راڙ متي پئي آهي –

هو ڄڻ ڪو ماتمي آهي –

رنگ ۽ نسل جي فرق تي ڌڪاريل ماڻهن جو ماتم –

اسپتالن جي ڏاڪڻين تي مرندڙ هزارن لکن انسانن جو ماتم –

ايٽمي طاقتن جي پاڇولن ۾ بک وگهي مرندڙ انسانن جو ماتم –

ايڏي گگهه اونداهي ۾،

هو ڪربلا جي وشال ميدان ۾ بيٺل اڪيلو ماتمي آهي –

(هاءِ – هاءِ – هاءِ) –

هو سيني تي هٿ هڻندو آهي ۽ پنهنجن سڏڪن جو ڳلو گهٽيندو آهي-

(هاءِ – هاءِ – هاءِ) –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو آهي –

پاڳل خانن جي ديوارن سان سر ٽڪرائيندو آهي اڄڪلهه –

(ساري پاڳل خاني ۾ هو اڪيلو ئي پاڳل آهي، جيڪو پاڳل ناهي) –

خوبصورت ذهنن جا واپاري کيس انهن ديوارن ۾ پوري ويا آهن –

اڻيهه ئي لاءِ – دروازن تي ڀاري قلف چاڙهي ويا آهن –

چائنٺ تي ڪنڊا پوکي ويا آهن –

سندس ڇڻيل هٿ ۽ ڄڀ ميوزم جي شوڪيسن ۾ رکيا ويا آهن –

سندس روشن اکيون اونداهي ۾ انڌيون آهن ڄڻ –

شهرن جا شهر آهن، جي اجڙندا ٿا وڃن –

ماڻهو هڪ ٻئي جو سمورو رت چوسي چڪا –

ڳجهون (عالمي ايٽمي طاقتون) ماڻهوءَ جو ماس پٽي چڪيون –

بک جو ڀوت ماڻهوءَ جي پيٽ تي قبضو ڪري چڪو آهي –

کائڻ لاءِ ڪجهه به نه رهيو آهي –

(پيٽ کي پٿر ٻڌي ڇڏيو –

ماني بارود آهي جا ايٽم بم جي پيٽ ۾ ڀري پئي وڃي.

پيٽ کي پٿر ٻڌي ڇڏيو)

ڪتاب سڀئي ساڙي ڇڏيو –

سج ڪڏهن به نه اڀرندو – ڪڏهن به نه اڀرندو –

پنهنجين پنهنجين قبرن ۾ دفن ٿي وڃو –

رات ڊگهي آهي،

۽ انهيءَ رات جي پڄاڻيءَ تي قيامت جو رقص آهي –

قيامت، جنهن جي ٻانهن ۾ رقص ڪرڻ وارن جي ڊگهي قطار آهي –

بکين اگهاڙن انسانن جي قطار –

جن جا گهر اجڙي چڪا –

سک جا سپنا بک جي چرنن تي دان ٿي چڪا آهن جن جا –

قيامت جون ٻانهون ڏاڍيون ڊگهيون آهن.

(۽ - اهو سڀ هو پاڳل خاني جي بند ديوارن ۾ پيو سوچيندو آهي) –

لوڪ ته ٻوڙو آهي ۽ هاڻ ته هن جا سڏ پڙاڏا پاڳل خاني جون ديوارون به اُڪري نٿا سگهن –

هو بس سوچيندو پيو آهي.

(۽ هر سوچ کي سوريءَ پيو چاڙهيندو آهي) –

سوچيندو آهي: ڪير آهيان مان!!؟

ڪهڙيءَ دوش ۾ هتي پوريو ويو آهيان!!؟

کيس بس پنهنجو هڪ ئي نالو سجهي ٿو (انسان) –

کيس بس پنهنجو هڪ ئي دوش سجهي ٿو (سندس انسان هئڻ) –

۽ هو ڀريل ڪائنات ۾ لوڪ جي هجوم ۾ اڪيلو انسان آهي،

(سو به پاڳل خاني جي ديوارن ۾ بند، اڪيلو – مئل) –

۽ کيس پاڳل خاني جي ديوارن ۾ پورڻ کان پوءِ،

ڪائنات ۾ موت ۽ بک جو رقص تهائين تکو ٿي ويو آهي –

کيس سڀ سڌ آهي،

پر هو ايڏي گگهه اونداهي ۾ ڪري به ڇا ٿو سگهي!!؟؟

روشنين جا سڀئي ڏيئا هو کانئس ڦري ويا آهن –

سورج جي اک انڌي ڪري ويا آهن –

(انڌو سورج اڀرندو به آهي پر هن جي روشنيءَ ۾ به گگهه اونداهي ٿيندي آهي) –

هو چپ چاپ مري رهيو آهي –

اُجهامي رهيو آهي –

۽ جنهن ڪوٺيءَ ۾ کيس پاڳل سمجهي پوريو ويو آهي،

ان ڪوٺيءَ جي ٻاهران امن – آزادي ۽ سک جو سورج،

آس جي شهزادي،

۽ سچ جو نوجوان شهزادو،

آدجڳاد کان ڄڻ سڏڪا ڀري روئن پيا –

ديوارن سان سر ٽڪرائين ٿا –

(انسان – انسان – او – انسان

هو سڀ کيس رڙيون ڪري پڪاريندا آهن) –

پر هو اندر مئو پيو آهي –

هوريان هوريان سندس بدبودار لاش وگهري رهيو آهي –

۽ جڏهن جڳن پڄاڻان پاڳل خاني جا دروازا کلندا ته،

ڪجهه به نه هوندو اتي –

هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو اڪيلو ماڻهو هو –

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ