منهنجي زندگيءَ جو جنم قيد

گذريل انيڪ راتين کان مان ستي ئي ڪين آهيان ۽ گذريل انهن انيڪ راتين ۾ بس هڪ ئي سپنو ڏٺو اٿم. ماڻهو ماڻهوءَ کي ڪهي رهيو آهي ۽ دنيا ۾ جيترا به ماڻهو آهن (مون کان سواءِ) انهن جي ڪلهن تي ڪنڌ ناهن ۽ سيني ۾ من نٿو ڌڙڪين. پٿرن جا ٽڪر سينن منجهه دفن آهن، جي ڌڙڪن ئي ڪين ٿا. هر ماڻهوءَ جي من ۾ هڪڙي قبر آهي، جنهن منجهه هر پل ماڻهو پنهنجي اندر جا احساس – ساروڻيون – دک ۽ سک دفنائيندو رهي ٿو ۽ تڏهن به قبر جو پيٽ ڀرجي ئي نٿو.

۽ - هيءَ جا حياتيءَ جي پلصراط آهي.

سا – ڪير اُڪري پار پوندو!

هر ماڻهوءَ جا پير وڍيا پيا آهن.

-         ۽ - هر اک ۾ واري ٿي اُڏامي.

اي درد جي شهر جا واسيو!

اکيون کوليو ۽ صبح ٿيڻ وارو آهي. – اُٿو  - اُ – ٿ – و – هڪ ٻي جا چپ چمو. سج ٿو اُڀري اوهان جي من اڱڻ تي. ڇو نٿا ڪنن منجهان آڱريون ڪڍو - ۽ ڪپيل ڄڀ ڇو نٿا تريءَ تي سجائي رکو – اکيون کوليو.

هائي –

ڪيڏي آهي

اونداهي –

جانان – جا – نا – ن – ج – ا – ن – جانان.

برهه جا ڪيس بدنام الا – الا – نينهن رکايم نالا نرالا – برهه ڪيس بدنام الا – الا – (سعيد ٽکڙائي)

من اندر ۾ رهجي ويل ڪيتريون ڳالهيون آهن، جن کي ڪوبه پڙلاءُ ڪونهي – چپن تي لڳل لپ اسٽڪ ۾ دفن – جُڳن ڪنان.

۽ ڊائرين جا سڀئي پنا – خالي – خالي

لمحا لنگهي ويندا آهن، هوريان – هوريان

هر لمحي کي پنهنجو عذاب آهي.

گذريل انيڪ سالن کان مون ڊائري ڪانهي لکي. لکڻ لاءِ آهي ئي ڇا!! ڪو راز، راز ئي نه رهيو – مون تي کنيل آڱرين جي جلوس منجهان، اُگهاڙن پيرن لنگهي اچڻ کان پوءِ – مون ته پاڻ کي ڪنهن هڪڙي لڙڪ جو به اڌيڪار ناهي ڏنو.

سنگسار جا سڀئي پٿر

ميڙي سيڙي

سيرانديءَ رکيا اٿم

۽

هر پٿر رات جو سمهڻ سمي اچي من ۾ ڌڙڪندو اٿم – انيڪ ڳالهيون،

پٿر چوندا اٿم.

او – تون ڇو ٿي سڙين – کامين – لوڪ ته انڌو آهي (جو اسان کي توتي ٿو اُڇلي) ۽ انهن کي ڪانهي سُڌ ته تون انهن جي بند اکين ٻاهران چپ چپات بيٺل صبح آهين – او.

لوڪ کي معاف ڪرڻ وارن جو نانءُ عيسيٰ هوندو آهي – مريم هوندو آهي.

تون مريم آهين نه!. (۽ - منهنجو عيسيٰ جُڳ اڳ صليب چڙهي چڪو) (مس مريم حسين – جلا وطن)

منهنجي اندر جي اداس عورت جو نانءُ آهي – م – ر – ي – م.

منهنجي ڊائرين جي خالي پنن ۾ رکيل پوپٽن جا پر ۽ ٽارين تان ڇڻيل – پيلا سُڪل پن هاڻي ته ڀُرندا ٿا وڃن. اچڻ ته سپنا ورهائي کڻون. هر اهو سپنو، دک جنهن جي پڄاڻي آهي، اهو آهي ئي مون ڪاڻ. ۽ هر اهو سپنو، جنهن جي پڄاڻي سک آهي، سو تو ڪاڻ ٿي سانڍي رکان ۽ تون ٻانهن ورائي ڀاڪر پائين ئي ڪين ٿو. آئون جڳن ڪنان جاڳندي ٿي اچان ۽ رات آهي جا کٽي ئي ڪين ٿي. ڪيترا جيئرا لاش ڦان ٿيا پيا آهن، ڪنهن صبح جي آس من ۾ پالي ۽ صبح جي اداس من ۾ جڳن جا رُساما آهن. ڳڙکيءَ مان ليئو پائي صبح چوندو آهي – او – لوڪ ته انڌو آهي – آئون ايندو به آهيان ته اکيون ناهي پٽيندو – لوڪ جي اکين ۾ ته واري ٿي اُڏامي ۽ آئون بند اکين جي ٻاهران لنگهي ويندو آهيان، چپ چپات - ۽ - او – جانان! اچ هڪ ٻي جا چپ چمون (ڪائنات فنا آهي) ان کان اڳ جو قيامت اچي وڃي – هڪ ٻي جي اکين ۾ ليئو پائي ڏسندا ئي رهون (اکيون آهن يا درد جو صحرا).

هڪ ئي بستري تي ڦان ٿي پيل تون ۽ آئون لاش آهيون ڄڻ. ڪيترا دک تنهنجي اندر ٿا کامن ۽ ڪيترا الميا منهنجي اندر لوڪ دفنائي ويو آهي. تون ۽ آئون ٻه الڳ الڳ قبرستان آهيون ڄڻ. (منهنجي اندر جي قبرستان جي ڪنهن به قبر تي سڃاڻپ جو ڪوئي نشان ڪونهي ۽ هر بي نانءُ تربت اندر آئون دفن آهيان) اندر ئي اندر مرندي ٿي وڃان. جيئڻ ٿي چاهيان پر ڪهڙو ڪارڻ آهي مون وٽ/لوڪ وٽ جيئڻ جو؟. منهنجي تن تي ڦهلجندڙ تنهنجين آڱرين جو ڇهاءُ ۽ منهنجو اهو ئي آهي نئون جنم. ڪير ڄاڻي انهيءَ کان پوءِ موت جا ڪيترا سلسلا – ڦهليا پيا آهن!؟.

جانان! جا –

درد جي انهيءَ اکٽ سلسلي ۾، هڪڙو سپنو – منهنجي ٻالڪپڻي جو. جنم – جنم کان سيني ۾ ڌڙڪندو – هڪڙو ننڍڙو گهروندو. (گهرن ۾ رهندي به ڪيترا ماڻهو بي گهر هوندا آهن – هن شهر جي ڪنهن به ڳليءَ ۾ منهنجو گهر ڪونهي ۽ هن شهر جي هر ڳليءَ ۾ ڀٽڪي ٿو منهنجو من) ماڻهو ته فوٽ پاٿ تي به پيا هوندا آهن ۽ ماڻهو ته جيل جي کولين ۾ به پيا پراڻي ڪپڙي جيان سڙندا آهن. اصل ۾ ڪنهن جو به گهر ڪونهي – ڪٿي به پناهگاهه ڪانهي.

او – خدا

ڪٿي آهي

منهنجي پناهگاهه

۽ لوڪ پٿر کنيو ٿو منهنجي پويان اچي

لوڪو!

لو – ڪو –

ماڻهو، ماڻهوءَ کي ڪهي ٿو ۽ گهرن جا دروازا بند ڪري ڇڏيو.

الا ڏاهي مَ ٿيان، ڏاهيون ڏک ڏسن،

مون سان مون پرين، ڀورائيءَ ۾ ڀال ڪيا.

۽ - اڄوڪو سج به اُلهي چڪو آهي – تون ۽ آئون هڪ ٻي جا چپ نه چمي سگهيا آهيون او – سپنا!

تون منهنجن نيڻن جي ڪنارن تي بيٺو آهين – آدجڳاد کان.

۽ مون پنهنجن نيڻن ۾ واري ڀري ڇڏي آهي – او – سپنا! ٻاهر بادل ڀرجي آيا آهن ۽ جُڳ لنگهيا جو منهنجن سڪل ٺوٺ نيڻن منجهه برسات پئي ئي ڪانهي. روئڻ جو جڏهن به ڪو پل آيو ۽ آئون پنڊ پهڻ بڻجي ويس. لوڪ سمجهيو ته ڪو الميو ٿيو ئي ڪونهي ۽ ائين ڪيترا الميا آيا – چپ چاپ لنگهي ويا – ڪنهن کي ڪل ئي ڪانه پئي.

جانان!

۽ - اسان جون سوچون صليب چڙهي چڪيون

زندگي هئي جا شهر بدر ٿي چڪي

ديس جا سڀئي خوبصورت دلين وارا شهزادا ۽ اداس شهزاديون پير ڪڙيون پارائي – چؤ کنڀا ٻڌا ويا آهن.

۽ هاڻ ڪير رهيو آهي باقي – جو تو لاءِ جيئندو.

شهر جي ڳلين ۾ رقص ڪندو ۽ تنهنجا چپ چمندو.

۽ - لوڪ ته سارو مئو پيو آهي.

گهڻا سال اڳ،

ٽارين تان ڇڻيل پيلا پن برسات جي بيٺل پاڻيءَ ۾ ترندا ٿي ويا. آڪاس تي ڦهليل بادلن جي هجوم هيٺ بيهي گيلري ۾ مون ڪمل جو آخري خط پڙهيو هو.

ڪمل لکيو هو - ۽ هديٰ! هي منهنجو آخري خط آهي تو ڏانهن، (زندگيءَ جي نانءُ). جياپي جي سگهه پاڻ ۾ ڪٺي ڪندي، اوچتو انڪشاف ٿيندو آهي ته موت اسان جو پيڇو ٿو ڪري. اهو ڪهڙو الميو آهي جو وصل جي لمحن ۾ به انسان وڇوڙي جو عذاب سهندو آهي. جيئندا آهيون پر اندر ئي اندر پيا مرندا آهيون. ماڻهو ايڏي قرب مان جيئي ٿو. ايڏيءَ سچائيءَ سان موت جو اوسيئڙو ڪري ٿو. هديٰ! وقت منهنجن اڇن وارن منجهان هوريان هوريان بي آواز لنگهي ويندو، تڏهن به لڳندو اٿم ته وقت کي پنهنجو آواز آهي. ڄڻ هوريان هوريان ڪنن ۾ سرٻاٽ ڪندو هجي. ڪمل – آئون وڃان پيو – وڃان پيو آئون تنهنجن اڇن وارن منجهان لنگهندو. ۽ آئون مٺيون ڀيڙي جهلڻي چاهيندي آهيانس. هوريان هوريان، ڪيئي پل لنگهڻ کان پوءِ مٺيون کوليندي آهيان ته خالي هونديون آهن. تو ڪڏهن سوچيو هديٰ! ڪهڙا ڪهڙا لمحا لنگهي ويا آهن، اسان جين بند مٺين منجهان. جن جون ريکائون ڪڏهن به مِٽجي نه سگهيون آهن هٿ تريءَ تان. لوڪ ڀاڳ جا ليڪا چوندو آهي انهن کي. ائين هجي ها جيڪر ته اسان بليڊ سان هٿ تريءَ جون ريکائون پنهنجي سپنن جي حساب سان ڊاهي نه ٻيهر ٺاهي سگهون ها. دک جون ريکائون ڊاهي ڇڏيون ها ۽ سک جون ريکائون رهڻ ڏيون ها. الميو اهو آهي ته زندگي اسان جي آهي پر اسان کي ان تي ڪوبه اختيار ڪونهي ڪو. بس دک جي انهيءَ موڙ تي اچي ماڻهو نه چاهيندي به آپگهات ڪندو آهي ۽ منهنجيءَ ٽيبل تي هن پل ننڊ جون گوريون رکيون آهن. ڪم از ڪم آپگهات ڪرڻ جو اڌيڪار ته اسان کي هئڻ گهرجي نه – هديٰ – ٻاهر رات پر ڦهلايو بيٺي آهي. دريءَ تي رکيل مني پلانٽ جي ول – شيلف ۾ رکيل ڪتاب – ڀت تي ٽنگيل کتريءَ جو چتر - ۽ ٽيبل تي رکيل منهنجي تصوير – سڀ ڪجهه ائين ئي رکيو رهندو – ٽريجڊي اها آهي ته ماڻهو مري ويندو آهي – پر هن جي استعمال جون بي جان شيون رهجي وينديون آهن جڳن تائين لاءِ-

تنهنجي ڪمل (– 77-6-2)

ڪمل!

هر ماڻهوءَ جي من ۾ هڪڙو ڪعبو هوندو آهي. ڪنهن جي ڪعبي تي طواف ڪرڻ وارن جي رش لڳندي آهي ۽ ڪنهن جو ڪعبو اڻيهه ئي سنسان رهندو آهي ۽ - مون کي ته بس اوسيئڙو ئي رهيو، ڪنهن عبادت گذار جو، جيڪو منهنجي ڪعبي کي جيسين تائين جيئي – طواف ڪندو رهي، من جي سمورين سچائين سان - ۽ هي آخري زمانو آهي ڪمل! ماڻهن جي دلين مان عبادتن جي سچي لڳن ختم ٿيندي ٿي وڃي ۽ هاڻ من اندر جا ڪعبا اڻيهه ئي سنسان رهندا.

۽ - درد آهي سو وڃي ٿو وڌندو.

برسات جي ڀنل رُت.

روڊ تي هلندڙ ٻه پاڇولا. د – و – ر – سانجهي ٻانگ جو پڙلاءُ. ٻنهي جا من اُداس آهن ۽ ٻنهي جي اکين ۾ واري ٿي اُڏامي. وڇوڙو آهي جو سندن پيڇو ٿو ڪري. عورت جي من منجهه جڳن جو عذاب آهي.

ڇا ٿي سوچين!؟.

سوچيان ٿي – ڇا وڇوڙي جي انهيءَ پل کي ڀوڳڻ لاءِ ڪئي هئي سين صدين جي پريت!!؟ پر تون ڳالهائين ڇو ڪين ٿو ڀلا – هان – ايڏو ماٺ ڇو آهين!!.

س – ا – ن – ت – تهائين وڃي ٿي وڌندي.

او!!

هان!!

هٿ آڱريون هڪ ٻي منجهه جڪڙيل ۽ چپ ڏندن هيٺ آيل آهن ٻنهي جا. مڙد جي اندر ۾ جوالا ٿي دکي ۽ وڻن جي پنن تان برسات جون بوندون ٿيون ٽمن.

او!! تون منهنجي جيون ڪٿا جي سڀ کان سندر ساروڻي آهين. ٻڌين ٿي نه!! ڪرڻ لاءِ ڪيئي ڳالهيون هونديون آهن پر ڇا نيڻن جي نهار مان نٿيون اهي ڳالهيون سمجهي سگهجن؟.

روڊ تي پيل برسات جي پاڻيءَ ۾ ترندي ٿي وڃي ڪاغذ جي ٻيڙي. هن ڪناري ويٺل ٻالڪ اُداسيءَ منجهان ڏسندو ٿو رهي ٻيڙيءَ کي.

مڙد نمي ٻيڙي ٿو کڻي. ٻار کي ٿو ڏي. هوءَ پانچا مٿي کنيو هلندي ٿي رهي. عورت جي اندر ۾ مچ پيا ٻرن ۽ مڙد جبل کان به اٽل آهي.

جنم پل کان جيون ساگر جي لهرن تي اسان پنهنجن پنهنجن سپنن جون ٻيڙيون ڇڏي ڏيندا آهيون، ڪاغذ جي ٻيڙين جهڙيون هونديون آهن اسان جن سپنن جون ٻيڙيون. اونڌيون سڌيون ترنديون رهنديون آهن پر ڪنهن ڪناري سان نه لڳي سگهنديون آهن. نه هن پار – نه هُن پار ۽ اسان هن ٻالڪ جيان گوڏن تي مک رکيو اُداس من سان ويٺا رهندا آهيون.

وڇوڙو ته آهي ئي هن ڀونءِ تي. ائين ئي ته ماڻهوءَ جو ماڻهوءَ سان پريم وڌندو آهي. وڇوڙي جي ڀوَ کان اسان هڪ ٻئي کي ڀاڪرن ۾ ڀري هلندا آهيون. وصل جي لمحن مان لنگهندا آهيون پر پيرن هيٺ وڇوڙو هوندو اٿئون.

تون ته پاڳل آهين – ڇا لاءِ ڪئي هيئي مون سان پريت!؟ ڇو – ڇا ان لاءِ!!؟ عورت جو اندر ٿو کامي. ٻريس ٿي رڳ رڳ دک جي مچ ۾. ۽ جي آئون تو بن مري پوان!

مڙد جي اندر منجهه وڄ ٿي ڪري ڄڻ. آئون توتي تاج محل نه جوڙائي سگهندس – آئون ته پنهنجي جواڻ ڀاءُ جي قبر تي به ڪا پڪي سر نه رکي سگهيو آهيان. بس آئون پاڻ تاج محل بنجي تنهنجي قبر جي سيرانديءَ ويهي رهندس – لوڪ کي چوندس – هن قبر منجهه منهنجو من ٿو ڌڙڪي – اعتبار نه اچيوَ – ته ڀلا ڪن رکي ڏسو.

۽ جي لوڪ منهنجي قبر تي ڪن رکي ڏسي – هان! تڏهن ڇا ڪندين!؟ ڀلا قبرن منجهه به ڪو من ڌڙڪندو آهي!؟

نه – ائين ته نه چئو – وڇوڙي جي سلسلن منجهه جي آئون زنده رهجي ويس ته تنهنجي قبر منجهه منهنجو من ڌڙڪندو هوندو – ويساهه ڪر – ڪچين قبرن منجهه وڇوڙي جي سلسلي ۾ زنده رهجي ويل ماڻهن جو من ڌڙڪندو آهي – جن کي انهيءَ ۾ ويساهه ڪونهي سي ئي قبرون پڪيون ڪرائيندا آهن – پر قبرن ۾ من ڌڙڪندو ضرور آهي – پر لوڪ ڪڏهن ڪن رکيو ئي ڪينهي قبرن تي – بس مٿان مٿان ٻُڪ کڻي موٽي ايندو آهي لوڪ.

پاڳل آهين تون!!

پاڳل آهيان آئون – تڏهن ته پاڻ به جيئان ٿو ۽ ٻين کي به جيئڻ ڏيان ٿو.

ٻڌ!! (ڪن ۾ سرگوشي ٿو ڪريس) حواسن ۾ هجان ها نه پنهنجي – ته – ڪڏهوڪو ڪائنات کي تهس نهس ڪري چڪو هجان ها – پاڳل آهيان. (آواز اوچو ٿيندو ٿو وڃيس) تڏهن ته بنا توکي ڇهڻ جي پيار ڪيو اٿم توسان – حواسن ۾ هجان ها نه – ته توکي جنسي محبت تي آماده ڪري – ريپ ڪري توکي – ڀڄي وڃان ها آئون.

هيڏانهن هوڏانهن ڦهلجندڙ اُنداهيءَ جو واسو. رات ماڻهوءَ جي من ۾ دک ۽ ساروڻيون کڻي ايندي آهي. دک ۽ ساروڻيون بستري تي ماڻهوءَ جو اوسيئڙو ڪندا آهن.ليٽندي ئي – ڀاڪرن ۾ ڀري – چپ چپن تي رکي ڇڏيندا آهن، باک ڦٽيءَ جي پهرئين پل تائين. رات ماڻهوءَ جي اندر جو اوجاڳو آهي. بظاهر بند اکين اندر صدين جا اوجاڳا هوندا آهن. توکي ڪهڙي سُڌ – رات پاڻ سان ڪيڏو ڪرب کڻي ايندي آهي ۽ ڏينهن ڪيئن ماڻهوءَ جي چهري تي ماسڪ چاڙهي ڇڏيندو آهي.

اونداهي ۾ هنن جا پاڇولا هلندا ٿا رهن. هٿ هٿن ۾ جڪڙيل چپ ڏندن هيٺ آيل آهن ٻنهي جا. موڙ مڙندي مڙد سدائين لاءِ موڪلائي ٿو عورت کان. تنهنجا ساروڻا منهنجي هر پل جي سندرتا هوندا. چڱو – هو هن جو هٿ پنهنجي هٿ ۾ آخري ڀيرو دٻائي ٿو – تون منهنجي راتين جو اوجاڳو آهين.

عورت ٽڪ ٻڌي ڏسندي ئي ٿي رهي. ڇا – ان لاءِ پريت ڪئي هئي سون، صدين جي! وڇوڙي جي انهيءَ هڪڙي پل کي ڀوڳڻ لاءِ!! هان!!

او!! عورت ڀڻڪي ٿي.

چئو!!

اڄ آخري ڀيرو – پوءِ ڪڏهن به نه – تون ڇو نٿو منهنجا چپ چمين!! آئون پاڳل ناهيان – پنهنجن حواسن ۾ آهيان – منهنجي نڙيءَ ۾ ڪنڊا ٿا چڀن ۽ تون منهنجا چپ چمين ئي ڪين ٿو.

عورت کي ڀاڪرن ۾ ڀري سرخ لپ اسٽڪ جي رنگ ڏانهن مرد پنهنجا چپ وڌائي ٿو پر چپ چمي ئي نٿو. اندر جا اڻپورا ڀاوَ مَن ۾ کڻي موڙ مڙي وڃي ٿو.

روڊ تي بيٺل عورت جو پاڇولو – تنها – تنها.

ا – و – و– و- ا – و – و– و.

۽ جنهن به رستي تي ميل جو پٿر نه هجي – انهيءَ جي ڪابه پڄاڻي ڪانهي – جانان! رستي منجهان سوَ رستا نڪرندا آهن ۽ ڪير آهي اُهو ڪٺور من وارو، جيڪو ايڏي اداس من واري ماڻهوءَ کي رستن جي ورن وڪڙن ۾ ڦاسائي ويو آهي. ماڳ ڪٿي به ناهي (ماڳ – جنم – جنم جو فريب آهي) ۽ اسين وڍيل پيرن وارا ماڻهو ائين پيا ڊوڙندا آهيون. ڄڻ – هر وک جيڪا کڄي ٿي، انهيءَ کان پوءِ آهي ماڳ جو پهريون نشان.

جانان! ۽ منهنجن سپنن لاءِ هيءَ حياتي ڪافي نه هئي. منهنجا سپنا حياتيءَ جي هن رڻ پٽ کان به ڏاڍا ڊگها هئا. دک جي ڳالهه اها آهي ته ڪنهن به جُڳ ۾، جڏهن ڪو اداس من وارو ماڻهو هيءَ ڪهاڻي پڙهندو هوندو – تڏهن ڇا منهنجي تربت جي سيرانديءَ لڳل ڪتبي تي منهنجن سپنن جي فهرست مٽجي ته نه چڪي هوندي!!

ماڻهوءَ جي شڪستن جي فهرست ڏاڍي ڊگهي آهي، ڪاميابي جي فهرست کان. تڏهن به هر نئون ڏينهن جُوا جي نئين بازي آهي ۽ هارايل جوارين جو هجوم – پل پل جي جُوا آهي – وک وک جا جُوا خانا آهن – زندگي آهي – موت آهي – سپنا آهن ۽ سنسان رستا آهن – هر ماڻهوءَ جو پاڇولو آهي ۽ وجود کوئجي چڪو آهي – جنهن ٽرين جا اسين هم سفر آهيون – نڄاڻ اها ڪنهن پل پٽڙين تان لهي پوي ۽ اسٽيشن تي ڄڻ لال بورڊن تي لکيل شهرن ۽ ڳوٺن جا نالا مٽجي چڪا آهن (۽ ماڳ، جنم جنم جو فريب آهي).

- آخري ڪهاڻي:

ماڻهوءَ جي آخري ڪهاڻيءَ جو سرو نه هوندو آهي – اندر ۾ ڪيتريون آخري ڪهاڻيون – آخري سپنا- آخري خواهشون آهن – منهنجي ڪمري کان ٻاهر اوندهه انڌوڪار آهي. ڪڏهن ڪڏهن ٻاهر جي اوندهه انڌوڪار ماڻهوءَ جي اندر ۾ اوتجي ايندي آهي. دريءَ ۾ رکيل مني پلانٽ جي ول سڪندي ٿي وڃي. منهنجي جيون ناٽڪ ۾ تاريخن جو ڪوبه دخل ڪونهي. صبح جو جاڳندي آهيان ته ائين محسوس ٿيندو اٿم، ڄڻ اڄ نئون جنم ورتو آهي مون. رات ٿيندي آهي ته ٻاهر جي اونداهه اندر ۾ اوتجي ايندي اٿم. دک منجهان سوچيندي آهيان، ڇا هيءَ منهنجي آخري رات آهي! اکٽ سلسلو آهي، جنهن جا ٻئي سرا مون کان کوئجي ويا آهن. زندگيءَ جا ڪيترا ئي ناگوار لمحا مون ڦاڙي اُڇلي ڇڏيا آهن، پر هي ناگوار لمحا ڪاغذ جي انيڪ ڦاٽل ٽڪرن جيان پيا مون پويان اُڏامندا آهن. هوا تيز هوندي آهي ته پيا منهنجي وجود سان ٽڪرائبا آهن. آئون – انهيءَ وئشيا جو بدن آهيان، جنهن جي بدن تي هن جا گراهڪ انيڪ ڦٽ ڇڏي ويا آهن. بدن جا ڦٽ آتما تائين لهي اچن ته احساسن جو ناسور جنم وٺندو آهي. وئشيا، جيڪا روز سج لٿي جي ويلا ۾ هار سينگار ڪري، روڊ جي ڪناري بيهي رهندي آهي، ڪنهن گراهڪ جي آس ۾. ۽ ڪپڙن تي هاريل سستي خوشبوءِ واٽ ويندڙن کي کن پل لاءِ روڪي ڇڏيندي آهي – نڄاڻ انهن ۾ ڪير آهي هن جي بدن جو ساٿي، اڄوڪي رات – بلڪل ائين مون ڪيو آهي اوسيئڙو هڪ نئين صبح جو، منهنجي آتما تي هاريل لفظن جي خوشبوءِ سان. اسين اندر جي وسعتن ۾ اڏامندا آهيون ۽ اندر جي پاتال ۾ وڃي ڪِرندا آهيون. سمورو سفر اندر جو آهي – دک سمورا اندر ئي اندر پيا ڦهلبا آهن – اندران وڍجڻ کان پوءِ به اسان ڪيڏا ثابت سلامت هوندا آهيون. هزار ڀيرا ٽڪرائجون ديوارن سان – پٿرن سان – تڏهن به نه ٽُٽون.

اڄ – روڊ ڪراس ڪندي – سالن پڄاڻان هو گڏجي ويو هئم. بلڪل اهڙو – جهڙو سال اڳ ڏٺو هئم. اکيون اُجهاڻل – نشي ۾ الوٽ – وار ڀڀوت. ڪيترا پل گذري وڃڻ کان پوءِ سڃاتو هئائين مون کي.

هلو – هلو!! ڪيئن آهين؟ موٽ ۾ ڄڻ ڀڻڪيو هو – زنده آهيان ڏسين ڪانه ٿي – بلڪل نارمل ماڻهوءَ جيان.

هن جي ٻن آڱرين جي وچ ۾ اٽڪيل پن جي ٻيڙي – سڪل ٺوٺ چپ.

گهڻا سال اڳ هن مون کي چيو هو – مري ويندو سانءِ ۽ منهنجو رت هن ڀونءِ تي انيڪ ماڻهن جي پيشانين تي داغ بڻجي رهجي ويندو – هو اڃا به جيئرو هو اهڙو ئي – جهڙو انيڪ سال اڳ.

ڇا ٿو ڪرين اڄڪلهه!؟ هن موٽ ۾ ٻئي هٿ منهنجي اڳيان ڦهلائي ڇڏيا هئا – چوڻ لڳو – ائين ٿو لڳي ڄڻ هٿ ڪپجي ويا اٿم. ڪپيل هٿن سان جيئان ٿو انهيءَ آس تي ته ڪو ڏينهن اهڙو اچي وڃي شايد، جڏهن منهنجي هٿ تريءَ مان نيون آڱريون ڦٽي نڪرنديون. آڪاس سان ڳالهيون ڪندڙ بلڊنگن هيٺان لنگهندي پنهنجي جيتامڙي وجود کي من ئي من ۾ پيو محسوس ڪندو آهيان. ڪيڏو نه پتڪڙو آهيان آئون ۽ ڪيڏي وشال آهي هيءَ ڪائنات! تو چيو هو ته آئون دنيا جو مهان چترڪار بڻجندس ۽حقيقت اها آهي ته آئون ٻن ڏينهن کان بکيو آهيان ۽ سمورين آرٽ گيلرين جا دروازا مون تي بند آهن. اڄ مون پنهنجا سڀئي چتر جلائي ڇڏيا آهن. اسين آڪاس سان ڳالهيون ڪندڙ بلڊنگن هيٺان لنگهي رهيا هئاسون.

چيم – توکي ڪانهي سُڌ – ڪيترا ماڻهو مهان آهن پر انهن جي چوڌاري آٽو گرافس وٺڻ وارن جو هجوم نه هوندو آهي. ڪير ڪيئن ڄاڻي سگهي ٿو ته تون سچ پچ مهان چترڪار آهين. وقت ايندو جڏهن تنهنجا چتر اهو ئي لوڪ پنهنجي سيراندين سجائيندو، پر تو ته جلائي ڇڏيا پنهنجا سڀيئي چتر.

هو چپ چاپ هلندو رهيو – روڊ جو ڪنارو ڏئي. هلندي هلندي کنگهه ۾ وڪوڙجي ويو ۽ رت جو ڍير ٿڪي ڇڏيو هئائين فوٽ پاٿ ٿي. وڄ وراڪا ڏئي وئي هئي منهنجي اندر ۾.

انيڪ ڏينهن کان پوءِ (ڄاڻان ٿي) ته اخبار جي ڪنهن ڪنڊ ۾ سندس نانءَ جي خبر پڙهندس – هو – سنڌ جو چترڪار – چپ چاپ مري ويو – اوجها – سيني ٽوريم ۾.

موڙ مڙندي مون هن کي آخري ڀيرو ڏٺو – فوٽ پاٿ تي پيل هن جي اندر جو رت ۽ انهيءَ مٿان لنگهندڙ بوٽ ۽ سينڊل – مون سج ۾ اکيون کپائي ڇڏيون.

هاءِ-

ڪيڏي آهي

اونداهي-

جا – نا –  ن– ج – ا – ن – ا – ن – جانان!!

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ