|
*
سپنا!، ساڀيا ماڻِ
هيلَ ته خوشيون آڻِ
ڏاڍا ڏُکَ مِليا هِن!
چاهتَ پنهنجي ڀورِ ڀورِ
جذبا – رتوڇاڻِ
ڏاڍا ڏُکَ مِليا هِن!
يادُن آندي پاڻَ سان
اکڙيُن ۾ آلاڻِ
ڏاڍا ڏُکَ مِليا هِن!
کِليو مُنهنجي حالَ تي
رُنس جنهن جي ڪاڻ
ڏاڍا ڏُکَ مِليا هِن!
جندڙي جهُوني ناوَ آ
وقتُ جيئين مهراڻِ
ڏاڍا ڏُکَ مِليا هِن!
*
پِپُرَ پِيلا پَنَ
ويا وِکري واءُ ۾!
آندو آهي مون کي تُنهنجي
چنچل!، چاهَه چمنَ
ويا وِکري واءُ ۾!
سامهون ساجنَ ساههَ جا
پَسِي مَتا مَنَ
ويا وِکري واءُ ۾!
ڀانيان ڌُوڌا، ڌڄ ُ مان
ڌاريا! تُنهنجا ڌَنَ
ويا وِکري واءُ ۾!
سچُ سُڻن، سچارَ سدا
ڪُوڙنِ ڪَپهَه- ڪَنَ
ويا وِکري واءُ ۾!
(جيون جي پهرين وائي)
*
ورتوسين ويراڳُ
ناتو جوڙي نينهَن سان!
عشقُ ڪيو سي عشقَ سان
پاڻ بڻائي ڀاڳُ
ناتو جوڙي نينهَن سان!
سُڏڪي سڏئي سونهَن ٿي
عشقَ! اسانجا جاڳُ
ناتو جوڙي نينهَن سان!
جي مان سوچيان سچَ سواءِ
ڏئي وڃُ ڏاتِ! ڏهاڳُ
ناتو جوڙي نينهَن سان!
ورتوسين ويراڳُ
ناتو جوڙي نينهَن سان!
*
روشن ڪيو راهُون
لاٽَ جلائي لاٽَ مان!
ڪيسين ڪارونڀارَ جون
سُورجَ تي ڪاهُون!
لاٽَ جلائي لاٽَ مان!
سورهِه ڪارڻ سوڀَ جون
ٻاڪارنِ- ٻانهون
لاٽَ جلائي لاٽَ مان!
ٻُڌي ٻُڌجنِ ڪيتريون؟
ديسُ سڄو دانهون
لاٽَ جلائي لاٽَ مان!
روشن ڪيو راهُون
لاٽَ جلائي لاٽَ مان!
*
آئي جاڳرتا
دلبَر! پنهنجي ديسَ ۾!
سدا رهيا پيارُ ۽
سچُ سندم سَرتا
دلبَر! پنهنجي ديسَ ۾!
ڪانئرَ ڪاڻ جو موت آ
مون لئه اَمرتا
دلبَر! پنهنجي ديسَ ۾!
جنمَيئي ڪاٿان جيءَ ۾
ايڏي ڪانئرتا!!
دلبَر! پنهنجي ديسَ ۾!
جُوءِ جي لاءِ جيئن جي
ماڻنِ سَڦلتا
دلبَر! پنهنجي ديسَ ۾!
آئي جاڳرتا
دلبَر! پنهنجي ديسَ ۾!
*
عشقُ اسان جو آرسي
پٿرَ لوڪُ سڄو!
جڏهن ڀي مان سچَ سان
آهي لِڇَ ڳنڍي
پٿرَ لوڪُ سڄو!
جاڳندي جو خواب آ
تُنهنجي مُنهنجي زندگي
پٿرَ لوڪُ سڄو!
دردَ پرائيندين پرين!
مون سان واٽَ رکي
پٿرَ لوڪُ سڄو!
ڪيئن لِڪائي سگهبي
خوشبوءِ ۽ خوشي؟
پٿرَ لوڪُ سڄو!
عشق اسان جو آرسي
پٿرَ لوڪُ سڄو!
*
پٿرَ ڏِسنداسي
هِيرا چونداسي
مُورکَ ناهيون ايترا!
ڦَٽين لوڻُ جي ٻُرڪبو
مُرڪي پونداسي
مُورکَ ناهيون ايترا!
ٿوري ڏُکَ ملڻ تي
هِيڻا ٿينداسي
مُورکَ ناهيون ايترا!
انڌيُن اکين ۾ پيا
خوابَ ٽنگينداسي
مُورکَ ناهيون ايترا!
هر جذبي هر سوچَ جو
اَگهُه ڪَٿينداسي
مُورکَ ناهيون ايترا!
*
جذبا ڪيئن بچندءِ؟
لاشا ئي ملندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
ماڻهو! توتي ماڻهپو
ٽهڪَ ڏئي کِلندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
بَمَ هي تُنهنجي ٻارَ کان
مُرڪون کسيندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
مورکَ!، سوچيو ٿي ڪڏهن
لُڙڪَ رڳو ملندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
دل ۾ لکين وحشتون
خنجَر جيان لهندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
ٽامي جا ٽُڪرا ڏئي
پيارُ کسي ويندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
جذبا ڪيئن بچندءِ!
لاشا ئي ملندءِ
باروُدي هِن ڊوڙَ ۾!
*
وِکري وينداسي
هاڻِ نه جيئنداسي
نفرتَ سندءِ نهارَ ۾!
تيز هوائون، حالتون
نيٺ اُجهامياسي
نفرتَ سندءِ نهارَ ۾!
ساهُه هئين تون ساهَه ۾
توکان وِسرياسي!
نفرتَ سندءِ نهارَ ۾!
ڪيئن حياتي گُذرندي؟
بس گهِلينداسي
نفرتَ سندءِ نهارَ ۾!
واندَ مِلي ته دل جا
گهاوَ ڳڻينداسي
نفرتَ سندءِ نهارَ ۾!
ڪنهن ڄاتو ٿي گُلَ مان
پٿرَ ٿيندا سي
نفرتَ سندءِ نهارَ ۾!
*
ڪيئن پوندا، ڪيئن پوندا يارَ!؟
سنگهرَ سوچُن تي!
ڀاڳيا منهنجيءَ ڀونءِ جا
هِيڻا يا هالارَ؟
سنگهرَ سوچُن تي!
ڌرتيءَ وارا پيا ٿين
ڇو ڌرتيءَ کان ڌارَ؟
سنگهرَ سوچُن تي!
ماروئڙن جي ماٺ ۾
لِڪل ڪا للڪارَ؟
سنگهرَ سوچُن تي!
ڪيئن پوندا، ڪيئن پوندا يارَ!؟
سنگهرَ سوچُن تي!
*
ڪيڏيون وِڇوٽيون!؟
ساڀيا ۽ سپنن ۾!
ڏاڍي چوٽَ ڏئي ويون
تُنهنجون ٻه چوٽيون
ساڀيا ۽ سپنن ۾!
سوچُون، لهرون سمنڊَ جون
آيون ۽ موٽيون
ساڀيا ۽ سپنن ۾!
جانبَ!، جياپي جون
جنگيون ٿا جوٽيون
ساڀيا ۽ سپنن ۾!
دَٻجي وئي يادِ جي
قبرون ڇا کوٽيون؟
ساڀيا ۽ سپنن ۾!
ڪيڏيون وڇوٽيون؟!
ساڀيا ۽ سپنن ۾!
*
ڇوريءَ ڇِڳلُ ڇَڄُ
ڪَڻا ڪونهن ڪڻڪَ جا!
چِتا چاهيان، وَستيون واهڻَ
ڌرتي! تُنهنجي ڌَڄُ
ڪَڻا ڪونهن ڪڻڪَ جا!
ڪارنِ ڪَڪرِن واٽَ وَڪوڙي
اوندهِه آهي اَڄُ
ڪَڻا ڪونهن ڪڻڪَ جا!
آزاديءَ- آوازَ انَدر جا!
واڄَٽَ وانگي وَڄُ
ڪَڻا ڪونهن ڪڻڪَ جا!
ڇوريءَ ڇِڳلُ ڇَڄُ
ڪَڻا ڪونهن ڪڻڪَ جا!
*
کسجي ويندي اوچتو
آهي هر خوشبو:
سانڍي رکجانءِ پيارَ کي!
گهڙيءَ ۾ ٿا ٿِي وڃن
مِرون ڙي! ماڻهو
سانڍي رکجانءِ پيارَ کي!
راتِ رُنس پئي آءٌ ۽
مُرڪيا ٿي ٽيڙو:
سانڍي رکجانءِ پيارَ کي!
رهندو ڇا؟ کسجي وئي
ڪويل کان ڪُو ڪُو!
سانڍي رکجانءِ پيارَ کي!
کسجي ويندي اوچتو
آهي هر خوشبو:
سانڍي رکجانءِ پيارَ کي!
*
تو تائين پُهتا
مُنهنجي نيڻن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
تُنهنجو نانءُ لِکي ڏٺم
منهنجي هٿن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
تون جي آئين، شهرَ ۾
سڀني رستن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
ساڀيائن جي ديسَ ۾
ساڻن سپنن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
هڪڙي ڀاڪُرَ ساڻ ئي
وِسريل وعدن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
تُنهنجي چُنريءَ ۾ اچي
راڻي!، رنگن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
تو تائين پُهتا
مُنهنجي نيڻن جا
سارا ٿَڪَ لهي ويا!
*
ساڙيو ڙي ساڙيو!
سَرڪش هِن سماجَ کي.
ذاتِ پاتِ جي فرقَ جا
لِيڪا لتاڙيو!
سَرڪش هِن سماجَ کي.
ڇڏي پُراڻا پيچرا
راهَه نئين تاڙيو!
سَرڪش هِن سماجَ کي.
کِلو مِلو موجَ ڪيو
ڳوڙها ڇو ڳاڙيو!
سَرڪش هِن سماجَ کي.
پنهنجا ڪيل قولَ قرارَ
پريُن سان پاڙيو!
سَرڪش هِن سماجَ کي.
*
ڏِيئا نيڻَ جلائنِ
پنهنجو پاڻُ وِڇائنِ
وَڻجارِن جي واٽَ تي.
شلَ نه پيارَ جي راهَ تي
دِليون دوکا کائنِ
وَڻجارنِ جي واٽَ تي.
سڄڻن سواءِ سُهاڳڻيون ٿيون
مٿي مِٽي پائنِ
وَڻجارنِ جي واٽَ تي.
هُجن ڪي پنهنجا پيارا جي
روئون ته پرچائنِ
وَڻجارنِ جي واٽَ تي.
لوڪَن آڏو لوڀي سائين!
آخِر پاڻُ لڄائنِ
وَڻجارنِ جي واٽَ تي.
*
گهرا گهرا گهاوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
دردَ- لهر ڪڪئي ٽُڪرا ٽُڪرا
جهوني جيون- ناوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
شعرَ شعرَ ۾ شاعرَ جي
پِيڙا جا پڙلاوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾!
کيڏڻَ وارا! شال کٽين تون
دِل لڳائيه داوَ
ماڻهوءَ ماڻهوءَ مُرڪَ ۾! |
