سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: ڪليات گدا

صفحو :12

شان علي

المدد يا علي وليّ الله،
مالکِ مسندِ رسول الله.
رکعاً سجداً صفت هلآ تِري،
شاهد اِس بات کا کلام الله.
کسکو ايسا شرف هوا حاصل،
تم گهر هو صدف همّت الله.
خانهء حق مين جب هوئلآ بيدار،
هر طرف تهي صدائلآ بسم الله.
ايک سائل کو آپ نلآ بخشي،
صد شتر کي قطار عند الله.
اَپنا زوّار کيجئلآ مُجهه کو،
بحّقِ لا اِلهٰ اِلاَّ الله.
هلآ يد الله قاتل الکفّٰار،
حامي دينِ مصطفيٰ بالله.
کر مدد ميري يا علي حيدر!
بحّقِ مصطفيٰ رسول الله.
هلآ غلامِ محمّدِ عربي،
يه ”گدا“ تيرا يا وليُّ الله.

 

****
غزليات

(1)

بارک الله مهرِ موليٰ کي يه کيا اِيجاد هلآ،
دل مِرا قمري هلآ قدِّ يارگر شمشاد هلآ.
گرچه هلآ بيرنگ رنگ عرض و جوهر سلآ مگر،
رنگ سلآ اُس گل کلآ رنگين گلشنِ ايجاد هلآ.
جائلآ عبرت هلآ يه دنيا سربسر الآ غافلو!
يادِ موليٰ کيجئلآ سر پر کهڙا جلاّد هلآ.
شوقِ دل سلآ دمبدم صهبائلآ گلگون پيجئلآ،
حضرتِ پير مغان سلآ يه هوا اِرشاد هلآ.
ساقيءِ کوثر کي مدح و وصف پڙهه سکتا نهين،
زاهدِ بلآ پير گويا گنگِ مادر زاد هلآ.
دُم دَبا کر کيون نه بهاگين مدعي روبه مزاج،
مجهه کو اسد الله سلآ حاصل جبکه اِستعداد هلآ.
کيا کرون تعريف اُس کي، جسکي صورت ديکهه کر،
صورتِ تصويرِ حيران ماني بهزاد هلآ.
بلآ سبب مجهه سلآ عداوت دل ۾ رکهتا هلآ رقيب،
عاد هلآ نمرود هلآ فرعون هلآ شداد هلآ.
بلبلِ تصوير کو گويا کرون تو ’شک نهين‘،
مجهه په گلزارِ سخن کي حق للآ کي اِمداد هلآ.
گرچه هلآ مشهورِ عالم شهر حسن آبادِ هند،
کوٽڙي بهي سندهه مين اِک شهر حسن آباد هلآ.
مين گدا روزِ ازل سلآ هون محمد کا غلام،
دل مين حبِ شاهِ مردان قلعهءِ فولاد هلآ.
قدرتِ موليٰ تو ديکهو يه هلآ کيسا اِتفاق،
عق هم سلآ حُسن اُس محبوب سلآ همزاد هلآ.
زلف سنبل چشم نرگس عارضشي رشکِ بهار،
قدِ جانان نارون هلآ سرو هلآ شمشاد هلآ.
جام صاحب مير خان سلآ کيون نه هو راضي خدا،
جس کلآ عدل و معدلت سلآ ملک لس آباد هلآ.
حضرتِ محبوبِ سبحاني ”گدا“ کا دستگير،
غوثِ اعظم قطب عالم صاحب بغداد هلآ.

 

(2)

اَسير کر کلآ مجهلآ هوگيا نهان صيّاد،
خدا کلآ نام بتاؤ که هلآ کهان صيّاد.
فراقِ گل مين هون اِس درجه ناتوان صيّاد،
که پائلآ مور يهي ميرلآ نه اُستخوان صيّاد.
عبث تو مير طرف سلآ هلآ بدگمان صيّاد.
هلآ ڊرکه گِرنه پڙلآ تجهه په آسمان صيّاد.
بهَلا مين جاؤن قفس چهوڙ کر کهان صيّاد.
اگر گمان هلآ تجهلآ کرلآ اِمتحان صيّاد.
مثالِ موم شود نرم گرچه باشد سنگ،
کرون مين جس سلآ تِرلآ جور کا بيان صيّاد.
نه ايک بات بهي اُس گل سلآ مين نلآ دل کي کهي،
که تونلآ اُن کلآ پکڙي ميري زبان صيّاد.
نه اَب و دانه کا مجهه کو خيال هلآ دل مين،
گِلا يه هلآ که هلآ غيرون په مهربان صيّاد.
کبهي کرلآ نه کِسي کو اَسير کنج قفس،
اگر مِري سُنلآ اِکبار داستان صيّاد.
يه عندليب نلآ رورو کلآ هجر گل مين کها،
کراؤ چل کلآ مجهلآ سيرِ بوستان صيّاد.
قدم سنبهال کلآ رکهنا چمن مين الآ بلبل!
چهپاکلآ رکهلآ هين پهندلآ جهان کهان صيّاد.
جفاؤ جور سلآ ظالم کلآ هلآ ضعيف آزاد،
قفس سلآ چهوڙدلآ جيسا که مرغِ نوتوان صيّاد.
کمالِ شوق سلآ اُڙتلآ هي دام مين هون پهنسا،
نظر جو دور سلآ آيا وه باغبان صيّاد.
جو آئلآ دل مين تِرلآ کر وهي جفا ؤ ستم،
مين ايک لمحه کا تيرا هون ميهمان صيّاد.
کبهي کبهي تو وه سنتا هلآ حالِ دل ميرا،
خدا کا شکر مِلا مجهه کو قدردان صيّاد.
گدائلآ شاهِ نجس هلآ ”گدا“ بجان و دل،
اُسلآ وه دينگلآ تِرلآ دام سلآ اَمان صيّاد.

 

(3)

سمان باغ کا مجهه کو بهاتا نهين،
بجز تيرلآ کچهه دل مين اَتا نهين.
جهان مين جو چرچا محبت کا هلآ،
بجز ميرلآ کوئي دکهاتا نهين.
بُتانِ جهان سلآ هلآ کيا واسطه؟
صنم کوئي تجهه سا تو بهاتا نهين.
کتابت مين کس کلآ حوالي کرون،
کوئي يار تک ليکلآ جاتا نهين.
پرندون کو بهي مجهه سلآ هلآ دشمني،
کبوتر خطِ يار لاتا نهين.
کريگا مِرلآ گهر کو روشن وه ماه،
جِسلآ کوئي بادل چهپاتا نهين.
لبِ بام آيا هلآ شايد وه ماه،
نکلنلآ کو آب چاند آتا نهين.
بجز ميرلآ وه شعله رو قهرِ جان،
کسي کا بهي جوبن جلاتا نهين.
اَبهي باهر آنلآ کو هلآ شوقِ دل،
وه اَب پيرهن مين سمانا نهين.
بجز مير عبدالحسين سندهه مين،
کوئي شعرِ موزون بناتا نهين.
زمانه مين کوئي بجز ’حيدري‘،
کِس اَور کلآ گيت گاتا نهين.
اميرِ زمان مير عبدالحسين،
”گدا“ کو سخا سلآ بهُلاتا نهين.

 

(4)

قدِ جانان هلآ يا سروِ روان هلآ،
رُخِ زيبا بهارِ بلآ خزان هلآ.
دهن هلآ نقطهء موهوم لاريب،
نشان اُسکي کمر کا يلآ نشان هلآ.
مِري آنکهون کلآ خوني آنسوؤن سلآ،
فراقِ يار مين دريا روان هلآ.
يه ميري آه کي هلآ گرنه تاثير،
تو پهر چکر مين کيونکر آسمان هلآ.
غمِ دُوري سلآ دلبر کلآ شب و روز،
لبون پر ميرلآ فرياد و فغان هلآ.
سُنلآ دُشمن تو فوراً دوست بن جائلآ،
هماري درد کي وه داستان هلآ.
کيا بيخود مجهلآ ساغر پِلا کر،
يه فيضِ صحبتِ پيرِ مغان هلآ.
مجهلآ کيا فکر هلآ روز جزا کي،
رسول الله شفيعِ عاصيان هلآ.
وصيِّ مصطفيٰ شاهِ ولايت،
مِرا موليٰ اِمامِ اِنس و جان هلآ.
اميرِ ذوالکرم عبدالحسينٌ خان،
گلِ باغِ سخا هلآ قدردان هلآ.
بحمد الله و المنّته بهر دم،
”گدا“ اَل- عبا کا مدح خوان هلآ.

 

(5)

جب وه دلبر دوش سلآ هم دوش تها،
بادهء عشرت کا تب اِک جوش تها.
رشکِ سوسن اُسکا هر اک دوش تها،
سرو تها قد غيرتِ گل گوش تها.
بحرِ غم مين غير هوتا کيون نه غرق،
جبک مجهه سلآ يار هم آغوش تها.
سُنتلآ هي اُس گل کي خوش اِلحان صدا،
هر گلِ رنگين همه تن گوش تها.
جسکي هر لمحه تمنّا تهي مجهلآ،
اُسکلآ لعلِ لب کا بس ملآ نوش تها.
ديکهه کر اُس ماه کا حسن و جمال،
شکوهء فرقت سلآ مين خاموش تها.
طالعِ بيدار کلآ اِقبال سلآ،
هاتهه سلآ اُس گل کلآ باده نوش تها.
عالم ٖ فاني کا سب عش و نساط،
جاگنلآ پر خواب کلآ روپوش تها.
عشقِ موليٰ مين تها جب بيخود ”گدا“،
عيشِ دُنيا کا نه اُس کو هوش تها.

 

(6)

تِري بزم مين هم هين آنيکلآ قابل،
هين اَغيار مردود جانيکلآ قابل.
بجز ميرلآ هلآ کون اَلآ ماهِ پيکر،
تِرلآ قدمون پر سَر جهکانيکلآ قابل.
اِشاره ڪرينگلآ تِرلآ سامنلآ کيا،
نهين جبکه هم سَر هلانيکلآ قابل.
منه ديکهلآ کلآ هين جو منه ان سلآ چهپا رکهه،
منه ديکهين فقط منه دکهانيکلآ قابل.
اگر حق کلآ طالب هو باطل کو چهوڙو،
که هلآ حرفِ باطل مِڻانيکلآ قابل.
مِلو مجهه سلآ آکر که الآ راحتِ جان!
شکر شير سلآ هلآ مِلا نيکلآ قابل.
تِرلآ عاشقون مين نهين کوئي مجهه سا،
غمِ هجر مين زهر کهانيکلآ قابل.
غزل مجهه غلام محمد ”گدا“ کي،
زمانلآ مين هلآ داد پانيکلآ قابل.

 

(7)

خوش کيا هم نلآ اُس ستمگر کو،
توڙکر اَپنلآ کاسئِه سَر کو.
شعلئِه آهِ پُر شرر سلآ مِري،
خوف هلآ جلنلآ اک سمندر کو.
کيا عجب کردين لمحه مين غرقاب،
چشم گريان سلآ شهر کو بر کو.
اَيسلآ جيئلآ سلآ سخت هون بيزار،
مارون شريان مين ليکلآ نشتر کو.
يه تمنّا هلآ ميري جا کلآ دهرون،
اُس کلآ قدمون مين کاٽ کرسر کو.
اُس پريرو نلآ کرديا بلآ قدر،
لب و دندان سلآ لعل و گوهر کو.
ديکهه کر قامتِ بلنديء دوست،
کيون خجالت نه هو صنوبر کو.
لبِ شيرين سلآ اُسکلآ کيا تشبيه،
قند کو اَنگبين کو شکّر کو.
يا الهيٰ تو پهر حکومت دلآ،
جام صاحب غريب پرور کو.
فتح و نصرت نصيب هو دائم،
اُس عظيم الوقار سرور کو.
مجهه کو حاصل هو دولتِ ديدار،
هلآ ”گدا“ کي صدا يه حيدر کو.

 

(8)

جسکا مين بلبل هون وه رشکِ چمن مِلتا نهين،
جسکا مين کمخواب هون وه گلبدن ملتا نهين.
کوهکن ساکوه کن هون مثل مجنون دشت دار،
پهر يهي رشکِ ليليِ شيرين سخن ملتا نهين.
بادشاهت جن کي تهي وه آج هين مثلِ گدا،
آدمي کو دائما عيشِ زمن ملتا نهين.
روضهء رشکِ جنان پر جنکو هردم ناز تها،
هائلآ اُن کلآ واسطي گورو کفن مِلتا نهين.
آهوئلآ چمن دشت پيما بن چکا مثلِ صبا،
جبکه تيري زلف سلآ مشکِ ختن مِلتا نهين.
مجهه کو هلآ سوگند اُس قدر علي الاطلاق کي،
کوئي رتبه مين بحضرت پنجتن ملتا نهين.
الآ ”گدا“ مهر خموشي اَپنلآ منه پر تو لگا،
آه و زاري سلآ کبهي غنچه دهن ملتا نهين.

 

(9)

کل جو آيا وه گل اَندام گلستان کلآ قريب،
آ گئي جان مين جان بلبلِ بيجان کلآ قريب.
مرغِ دل جا کلآ پهَنسا زلف پريشان کلآ قريب،
جسلآ ببل هو کوئي سنبل پيچان کلآ قريب.
آنکهين پهر تي هين مِري اُس دل ويران کلآ قريب،
مَست جسطرح سلآ آهو هو بيابان کلآ قريب.
جو که هلآ رنگِ لبِ لعل صنم پر بخدا،
وه کهان رنگ هلآ ياقوت بدخشان کلآ قريب.
خط خجالت کلآ نکاللآ هين زمين پر هردم،
سرونلآ قد جو تِرا ديکها گلستان کلآ قريب.
يادِ دُر گوش مين تيرلآ اَلآ صنم صبح و مَسا،
اَشک هلآ رشک گهرُ ديدهءِ گريان کلآ قريب.
کيا کرون کس سلآ کهون کون بجهائلآ تجهه بِن،
اَتِش هجر جوهلآ سينهءِ برايان کلآ قريب.
درد مندون کو بجز درد کلآ هلآ کچهه نه نصيب،
يوسف آکلآ پڙا چاه سلآ زندان کلآ قريب.
گر تو آجائلآ مِري بالين په الآ رشکِ مسيح،
کيا عجب جان مين پڙلآ جان تنِ بيجان کلآ قريب.
پيش گل بلبل شيدا بنواهائلآ حزيس،
اَلآ ”گدا“ کَل يه غزل پڙهتي تهي بُستان کلآ قريب.

 

(10)

دل مين پهر تيري محبّت کا اَثر پيدا هوا،
شاخِ کهنه سلآ گويا تازه ثمر پيدا هوا.
ياد تيري زلف اور رُخ مين مجهلآ اَلآ گلبدن،
درد اور پر درد کلآ شام و سحر پيدا هوا.
جس نلآ ديکها مهروش کو ديدهء خفّاش سلآ،
وه بشر اهلِ نظر مين بلآ بصر پيدا هوا.
عشق کي آتش مين اُسکي دل جلا هون اَلآ ”گدا“،
لخت هائلآ دل مِرا رشکِ شرر پيدا هوا.
مرغِ بريان مثل اَفسرده هلآ ميرا مرغِ دل،
سرد مهري سلآ تِري بلآ بال و پر پيدا هوا.

 

(11)

کل جو اُس گل کا گذر جانبِ گلزار هوا،
اُسکلآ عارض کي طرف ديکهه کلآ گلزار هوا.
مرغِ دل دامِ محبّت مين گرفتار هوا،
پهر نئي طرح عطا عشق کا آزار هوا.
يه نهين سرو که پاني مين نمودار هوا،
ديکهه کر تيري هي قامت کو نگوسار هوا.
جو کوئي نشهِء توحيد مين سرشار هوا،
بيگمان هر دو جهان مين وهي سردار هوا.
عيش و عشرت مين گذاريگا وهان صبح و مسا،
خوابِ غفلت سلآ يهان جو کوئي بيدار هوا.
هفت اَفلاک و زمين مين هلآ جو پنهان و عيان،
کلمهءِ کُن سلآ خدا کلآ هلآ وه اِظهار هوا.
چهتر لولاک کا اور تاجِ شفاعتِ کبريٰ،
سر په اوس شافعِ محشر کلآ سزا وار هوا.
آلِ احمد کا دل و جان سلآ گدا هون الآ ”گدا“،
روزِ اوّل سلآ يه اِس بنده کا اِقرار هوا.

 

(12)

زلفِ دلدار زنگبازي هلآ،
يا فرنگي هلآ يا تتاري هلآ.
چشم جانان سلآ هو چکلآ هم قتل،
تيغ سلآ تير هلآ کٽاري هلآ.
قدِ جانان هلآ سروِ باغِ جمال،
روئلآ دلدار گل بهاري هلآ.
دردِ هجران مين تيرلآ الآ گلرو،
ميري شبروز آهه و زاري هلآ.
نل نلآ وه خواب مين نهين ديکهي،
جوکه اِس دل مين بيقراري هلآ.
دُشمنون کو بهي رَب دکهائلآ نهين،
جسطرح مجهه کو اِنتظاري هلآ.
روز و شب، صبح و شام بلکه مدام،
تيرلآ در پر ”گدا“ بهکاري هلآ.

 

(13)

اُسي محبوب کو ديکا که ها ها ها که هُو هوُ هُو،
سرپا نورِ وحدت تها که ها ها ها که هُو هوُ هُو،
عرق تها اُس کلآ عارض پر، گِري شبنم تهلآ لاله پر،
طِلا تها يا کوئي هيرا که ها ها ها که هُو هوُ هُو،
وه آنکهين اُسکي شير افگن که جن کلآ خوف سلآ اَهو،
بيابان کي طرف بهاگا که ها ها ها که هُو هوُ هُو،
خيالِ زلف نلآ دل کو ڊسا تها مار کي مانند،
بَلاسلآ بهي وه تهي بالا که ها ها ها که هُو هوُ هُو،
”گدا“ اُس شمع روکا هون دل و جان سلآ مين پروانه،
هل عالم جس کا ديوانه که ها ها ها که هُو هوُ هُو،

 

(14)

تجهه سا کوئي الآ نازنين ديکها نهين ناز آفرين،
ديکها نهين ناز اَفرين تجهه سا کوئي الآ نازنين.
تيري گلي خلدِ برين ميرلآ لئلآ هلآ الآ پري،
ميرلآ لئلآ هلآ الآ پري تيري گلي خلدِ برين.
دل پر مِرلآ نقشِ نگين هلآ مهر تيري الآ صنم،
هلآ مهر تيري الآ صنم دل پر مِرلآ نقشِ نگين.
هجران مين هون زارو حزين مجهه کو هلآ سو گند حزين،
مجهه کو هلآ سو گند حزين هجران مين هون زارو حزين.
تيرا گدا هون کمترين روزِ ازل سلآ يا علي،
يا سرورِ دُنيا ؤ دين تو هي تو سيّد هلآ مِرا،
تو هي تو سيّد هلآ مِرا يا سرورِ دُنيا ؤ دين.

 

(15)

ديکهه کر تيرلآ رُخ درخشان کو،
داغ هلآ دل مين ماهِ تابان کو.
اَپني زلفين نه چير تو هر بار،
کر پريشان نه مجهه پريشان کو.
تيرلآ يا قوت لب سلآ هلآ بهاري،
سنگ سينه په لعل رُمّان کو.
شوخيء چشمِ يار سلآ اِس بار،
بهاگلآ هين سب هرن بيابان کو.
جب نه ديکهون مين اَپنا گلرخسار،
خار جانون مين تب گلستان کو.
هلآ شفا بخش يار کي گالي،
کيا کرون مين دواوَ درمان کو.
دُر هوا سينهء صدف مين نهان،
ديکهه کر اُس کلآ دُرِّ دندان کو.
الآ ”گدا“ مورِ عشق نلآ سمجها،
اَپنلآ رُتبه سلآ کم سليمان کو.

 

(16)

بغل مين جب نه هو دلبر تو پهر کيا ذوق جينلآ کا،
نه هو مجلس مين جب ساقي تو کيا حظ مَلآ کلآ پينلآ کا.
هوا هلآ دستِ غم سلآ پاره پاره تيرلآ هجران مين،
رفو هوگا بهلا کيونکر يه ميرا چاک سينلآ کا.
ستاره چاند سلآ اوپر هلآ يا شبنم هلآ لاله پر،
نهين! تيري جبين پر هلآ يه اِک قطره پسينلآ کا.
نهين اُسکلآ سوا کچهه فخر مجهه کو هردو علام مين،
که هون مين خاکپا آلِ شهنشاهِ مدينه کا.
”گدا“ صبح و مسا سائل هلآ شاها آپ کلآ در پر،
سُنو الآ مبنعِ اِحسان سوال اَپنلآ کمينلآ کا.

 

(17)

جو روئلآ درخشان مين تِرلآ تاب هلآ والله،
مهتاب هلآ مهتاب هلآ مهتاب هلآ والله.
آگلآ تِرلآ دانتون کلآ صنم لولوؤ لاله،
بلآ آب هلآ بلآ آب هلآ بلآ آب هلآ والله.
هر وقت هلآ مايوس تِرلآ هجر مين هر رات.
بلآ خواب هلآ بلآ خواب هلآ بلآ خواب هلآ والله.
سيماب هلآ بڙهه کر تِري فرقت مين مِرا دل،
بلآ تاب هلآ بلآ تاب هلآ بلآ تاب هلآ والله.

 

(18)

پهر يه دل تيرلآ هي زلف کا سودائي هلآ،
آپ نلآ هي تو يه سر په بِلا لائي هلآ.
آجکه کا نه يه بنده تِرا شيدائي هلآ،
روزِ اوّل سلآ تِرلآ زلف کا سودائي هلآ.
جو بلندي تيرلآ قدِ بالا کو خدا نلآ دي،
وه کهان قامتِ شمشاد مين بالائي هلآ.
تيرلآ بيمارِ محبت مين رهي هلآ نه رمق،
آئيلآ آئيلآ يه وقتِ مسيحائي هلآ.
تيرلآ هجران مين بَسر کيسلآ کرونگا مين حيات،
نه تو آئيلآ مجهه کو نه شکيبائي هلآ.
تم کهان جانلآ لگلآ بهرِ تماشا الآ جان!
تيرلآ هي حسن کي همه خلق تماشائي هلآ.
يار اَغيار کلآ اور يار اَغيار هين آپ،
سچ کهو کِسنلآ يهي خو تجهلآ سِکهلائي هلآ.
شکرِ الله که ”گدا“ تيري بجز کو چئهءِ يار،
ستانلآ په کِسي کلآ نه جبين سائي هلآ.

 

(19)

رقيبون کو هلآ جب جلوه دِکهاتا،
مجهلآ تب دوست ميرا هلآ جلاتا.
کرون کِس سلآ بيان اَحوال اَپنا،
غمِ دلدار هلآ مجهه کو سَتاتا.
بر غم مدّعي وه لب گل اندام،
مجهلآ هلآ جام عشرت کا پِلاتا.
مجهلآ جب ديکهتا هلآ يار ميرا،
تو فوراً منه کو هلآ اَپنلآ چهپاتا.
”گدا“ هلآ فرض تجهه پر شکر کرنا،
که اَب وه يار هلآ تجهه کو بُلاتا.

 

(20)

زر سلآ نه ميرا کام نه دينار سلآ غرض،
مجهه کو فقط هلآ دولتِ ديدار سلآ غرض.
ديرو حرم مين شيخ و برهمن کا شور هلآ،
عاشق کو اَپنلآ دل کلآ هلآ اَسرار سلآ عرض.
هلآ مور سلآ بهي خوب مِرلآ يار کا چلن،
مجهه کو نهين هلآ کبک کي رفتار سلآ غرض.
مين کيا کرونگا مجهه کو مللآ گا جو ايک گهونٽ،
ساقي مجهلآ هلآ ساغرِ سرشار سلآ غرض.
شهدوشکر کا ذائقه کب هلآ مجهلآ لذيذ،
رکهتا هون مين جو يار کي گفتار سلآ غرض.
ڊاللآ کبهي نه خالق و فتّاح و کارساز،
مفلس سلآ کوئي کام نه زردار سلآ غرض.
هلآ اِلتجا ”گدا“ کي خدا سلآ که هو مجهلآ،
دونون جهان مين احمدِ مختار سلآ غرض.

 

(21)

ديکهکر ابروئلآ جانان پڙهتلآ هين هم بار بار،
لا فتيٰ اِلاّ علي لا سيف اِلاّ ذوالفقار.
کيون نه ميري قبر هو اِک قطعئِه باغ و بهار،
نقشِ پائلآ يار بن جائلآ اگر لوحِ مزار.
هجر مين جس سروقد کلآ مين هون بلآ تاب و توان،
يا الٰهي کب وه هوگا مجهه سلآ آکر هم کنار.
کيا کرون اُس بيوفا کي بيوفائي کا بيان،
يار سلآ رنجيده هوکر جو بنلآ غيرون کا يار.
ساقيء کوثر اميرالمؤمنين شيرِ خدا،
جام کوثر کا پِلائلآ گا مجهلآ روزِ شمار.
رات دن هون الآ ”گدا“ اوس سروقد کلآ هجر مين،
اَشکبار و دلفگارو داغدار و بيقرار.

 

(22)

بهيد سلآ عشق کلآ جو کوئي خبردار نهين،
يار کا اُسکو ميسّر کبهي ديدار نهين.
ون هلآ وه جو تِري چشم کا بيمار نهين،
يا تِري زلف کلآ پهندلآ مين گرفتار نهين.
يا رسولِ عربي شاهِ اُمم تيرلآ سوا،
کوئي اِس عاجزو بيکس کا مددگار نهين.
پيار اَغيار سلآ کرنا هلآ تجهلآ کب لازم،
پيش گل کلآ تو کبهلآ خار کا مقدار نهين.
مير سردار خان سب ملک کا هوگا سردار،
کيونکه اس دَور مين اُس سا کوئي سردار نهين.
گرچه بيتاب تِرلآ هجر مين هون شام و پگاه،
پهر بهي تجهه پر مِرا احوال تو اِظهار نهين.
منع کرتا هلآ مجهلآ عشقِ بتان سلآ زاهد،
کيا کهون ُسکو که وه واقفِ اَسرار نهين.
اس زمانه مين جو دانه هلآ وهي هلآ حيران،
عيش و عشرت هلآ اُسلآ جو کوئي هُشيار نهين.
هلآ مددگار مِرا هردو جهان مين حيدر،
اَلآ ”گدا“ مجهه کو تو اِس بات کا اِنکار نهين.

 

(23)

جو عزل هلآ اُس مين مضمونِ دل مايوس هلآ،
جو ورق هلآ ميرلآ ديوان کا کفِ اَفسوس هلآ.
تيرلآ زلف و رُخ سلآ جو وابسته هلآ مايوس هلآ،
چشمِ حيرت آئنه شانه کتف اَفسوس هلآ.
قدر و نعمت بعد نمت کلآ هلآ رکهتا آدمي،
عهدِ پيري مين جواني کا مجهلآ اَفسوس هلآ.
تيري فرقت مين جوانانِ چمن ملتلآ هين هاتهه،
باغ مين جو برگ هلآ وه اک کفِ اَفسوس هلآ.
کسطرح آباد هو بنده بتانِ هند کا،
اِلآ ”گدا“ گر وه غلامِ بادشاهِ طوس هلآ.

 

(24)

کوئي اِس عالمِ فاني مين نهين يار اَپنا،
محض فرقت مين غمِ يار هلآ غمخوار اَپنا.
جاکلآ اَغيار کا وه يار هوا يار اَفسوس!
کيون نه بلآ تاب بهلا هوگا دلِ زار اَپنا.
نرگسِ ختم په کر ايک نظر اَلآ دلبر!
کر دلآ اَچها تو نظر کرکلآ يه بيمار اَپنا.
باغبان سلآ هلآ يه بلبل نلآ کها روزِ بهار،
بند کيونکر هو بهلا غنچهء منقار اَپنا.
بيوقوفون کو تو هلآ نعمتِ اَلوان حاصل،
خونِ دل پيتلآ هين غم کهاتلآ هين هشيار اَپنا.
اَلآ ”گدا“ کچهه بهي نهين خوف يهان اَورو هان،
جبکه هلآ حيدرِ کرّار مددگار اَپنا.

 

(25)

هوئلآ هو آج جو تم اِسقدر خفا هم سلآ،
بتاؤ کونسي اَيسي هوئي خطا هم سلآ.
شبِ فراق کو يوم الحساب کين نه کهون،
جدا هوا جو وه محبوب مه لقا هم سلآ.
يه اَرزو هلآ شب روز اپني اَلآ همدم،
مِلادلآ وه مِه نا مهربان خدا هم سلآ.
”اَنا الفقير و انت الکريم ذوالاکرام“،
عطائلآ لطف هو جو کچهه هوئي خطا هم سلآ.
اُميدوارِ عناياتِ خسروي هلآ ”گدا،
کرم سلآ کيجئلآ وعده کو اب وفا هم سلآ.

 

(26)

جِس کا آئنه وار سينه هلآ،
اُس کلآ دل مين نه کوئي کينه هلآ.
حبِّ حسنين جان لعل و گهر،
ميرلآ دل کا يهي دفينه هلآ.

جو که راجع هلآ اَصل پر اَپني،
عاقبت مين وه مرد ٖ بينا هلآ.
رشکِ خلدِ برين بروئلآ زمين،
ايک مکّه دوم مدينه هلآ.
خرقهِء فقر هي مِرا تن هلآ،
مجهه کو درکار کب مرينه هلآ.
جسکي مزگان هلآ غيرتِ سوزن،
خوب دلچسپ اُس کا سينه هلآ.
جو معطّر مشام کرتا هلآ،
گلبدن تيرا وه پسينه هلآ.
الآ ”گدا“ خوش هلآ خرقهِء پشمين،
بس! وهي اِک تِرا مرينه هلآ.

 

(27)

زلفِ دلبر کا جس کو سودا هلآ،
اُن کلآ سر مين هزار سودا هلآ.
قدِّ جانان کا جوکه شيدا هلآ،
اُس کا عالم مين بول بالا هلآ.
چشمِ دل سلآ اگر کوئي ديکهلآ،
نورِ حق کا ظهور هرجا هلآ.
کوئي عاشق هلآ اور کوئي معشوق،
قدرتِ حق کا سب تماشا هلآ.
ديکهه کر زلفِ يار بر رخسار،
هر شب و روز مجه کو سودا هلآ.
مرغِ دل خود بخود نه کيون هو اسير،
دام هلآ زلف و خال دانه هلآ.
بوسهِء لب کا جب سوال کرون،
اُس کو تب اِک نه اِک بهانه هلآ.
شکلِ کا کل کي هلآ پريشاني،
اَب نه اپنا کوئي ڻهکانا هلآ.
دل مين هرگز نه کچهه تمنّا هو،
مجهه کو هردم يهي تمنّا هلآ.
جس سلآ نيکي کرون بَدي وه کرلآ،
يه عجب طرح کا زمانه هلآ.
جو کرلآ عاشقي سلآ منع مجهلآ،
وه بڙا بلآ وقوف مُلاّ هلآ.
مير عبدالحسين خان صاحب،
فيض بخشي مين رشکِ دريا هلآ.
باد در هر مکان خدا يارش،
اُس کا نعم النصير موليٰ هلآ.

 

(28)

الآ پري مجهه کو تِري کم نظري نلآ مارا،
اور کسي کي نه مجهلآ عشوه گري نلآ مارا.
نه مجهلآ حور نلآ مارا نه پري نلآ مارا،
هان مگر يار کي هلآ کم نظري نلآ مارا.
جان و دل دلآ چکلآ ليکن نه هوا حاصل وصل،
کيا کهون مجهه کو تيري بلآ قدري نلآ مارا.
زهر کا کام شکر سلآ هو تعجّب کي هلآ بات،
کيون مجهلآ هلآ تيري اس لب شکري نلآ مارا.
دو قدم ناز سلآ چل کر اُسلآ پامال کرو،
دمِ رفتار جو هلآ کبک دري نلآ مارا.
دين و دُنيا ؤ دل و جان و قرار و آرام،
ليکلآ کهتلآ هو تجهلآ کيسي پري نلآ مارا.
بلآ خبر هم کو کيا خواب مين صورت نلآ تِري،
سچ جو پوچهو همين اُس بلآ خبري نلآ مارا.
اُس پريرو نلآ مجهلآ جلوه دکها کر يه کها،
کب وه بچتا هلآ جسلآ شاه پري نلآ مارا.
اُڙ کلآ اُس باغ کي هم بهي تو کبهي کرانلآ سير،
کيا کهين هم کو هلآ بلآ بال و پري نلآ مارا.
خّطِ گلزار سلآ لکهنا يه مِري تربت پر،
اسکو دُنيا مين تها اِک لال پري نلآ مارا.
آپ منصف هين ميان طالب اِنصاف کرو،
خوب عاصي کو ”گدا“ کي لپکتري نلآ مارا.

 

فرد

وه جس محفل مين کل مستونکا برپا شور اور غل تها،
عجب تها دور ساغر کا عجب مينا کا قلقل تها،
وهان ديکها جو مين نلآ آج اِک گردش سلآ گردون کلآ،
نه وه مجلس نه وه ساقي نه ويسا کچهه تجملّ تها.

 

فرد

علاوه شمع کلآ کوئي بهي اَيسا کام کرتا هلآ،
تو روشن هوتا هلآ گهر اور اَپنا جي جلاتا هلآ.

 

رباعت-1

سر و قد جب خرام کرتلآ هن،
مه جبين جب کلام کرتلآ هين،
جان سلآ بلآ جان هوتلآ هين عشّاق،
کام اُن کا تمام کرتلآ هين.

 

رباعي-2

زلف هلآ تيري سحر بنگاله،
تيري قامت هلآ سروِ سلآ بالا،
هلآ تِرا لب غيرتِ ياقوت،
هلآ تِرا خط بهي ماه کا هاله.

 

****

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org