(148)

هيج مان هل هوت ڏي ڇڏ هور[1] هول

وهه وندر ² ۾ ڪيم وِرچي ڏي وڙول ³

من ⁴ طلب شيئا سڻي جي ڪي طلب

جَدَ ⁵ وَ جَدَ آهي لڌو منجهه ڦول ڳول

وَ ⁶ هُوَ مَعڪُمُ ساڻ تو سڀ جاءِ ۾

آهه منجهه اَنفُسَ ⁷ ٻهر پؤ ڪيم رول

نحن ⁸ اَقرب سنڌ بند کان اوڏڙو

پوءِ م ڏوري ڏور تون منجهه ڏک ڏول

ماراَيتُ ⁹ الشَّيء اِلا اللهُ فيـﮧ

قَبَلـﮧ ¹⁰ ڇڏ بعده ڇڏ اڳّ پول

ڪُلُ ¹¹ شَيء شَيء سڀ ۾ ٿيو ثبوت

ڏس ڪماهي ¹² منجهه ڏسڻ سڀ ٿوڪ ٽول

نانـﮧ ڪو موجود ٻيو مقصود گل

منجهه صفت ۽ ذات ريءَ حق لاهه ڀول

(149)

ٿي طلب ۾ چست طالب ٿي مَ چِلِههُ [2]

سامهون وڃ  سَٽَ²ڪري سَرڙاٽ³ راٽُ سِلُّهه

ڪين اُڇلي نير کي ڏاڍو سنئون

سينڱ توڻي هوئي سچي جي آهي ڦِلهه⁴

ڇڏ تعلق⁵ ڀروسا سڀ ڇڙت⁶ ٿي

آهي دنيا گپ گارو ڳِرڻِ ⁷ ڳلَهه

سامهي رک سير تي مڪري مَ لاڙِ

هيڏي هوڏي چڙهه مليڙا لسَّ لِلهه⁸

گل ٽڙئو کُليو ڪري تئن بوءِ باس

جئن پوي ٿي ماٽ ⁹ تنهنتي ساٽ ¹⁰ وِلَّهه ¹¹

(150)

وهٽ جنهن تي ناهه لازم چڙهڻ ٻيلهه¹     

آهه تا انتي مصيبت ظلم ٽيلهه

چوڳ وجهئو ٿا پکي ڦاهي وٺن

ڏش شڪاري ڪئن ٿا پُر²  ڪن پنهنجا ٿيلهه

ڪئن ٽڪي هڪ جاءِ جمعيتي ڪري

جنهن کي کينهي جئن اچن هر طرف ٺيلهه ³

ٿا ٿين سوڙها سپاهي سڀ اُتي

جت وڃيو سردار ڪن مانڊاڻ ميلهه

ڇُڙت سونها ٿا وڃن سٽيو سگها

پوءِ⁴ پون منزل ڪنا اَڻ ڄاڻ ليلهه⁵

گل چُونڊڻ سهکا نه آهن گل ادا

جي ڇنن تن کي لڳن ڪنڊن جا سيلهه

(151)

ٿا پون ڦاهي ۾ ڦاسيو چوڳ تي کَڙهَيَل¹ چلهه²

ٿين ٿا سوگها پنجوڙن ۾ مرون نر ماد ٻلهه³

نين ٿا ڪوٺيو ڪنين کي قرب مان ڪارون ڪيو

ڪي وڃڻ سان ٿيڙا واصل ويئي ڪني جي چَڙهه چلهه ⁴

اکر هڪ جهڙا لکڻ ۾ پلّ پلّهه ڪيا ڌار هي

لام سنهڙو پل گهڙيءَ جا ٿيا ٿلهي سين قوم پلهه

پيٽ بکيو وقت جنهن ڍايا وتن اڱرا سڀئي

ٿيا بکيا تنهن وير ٿيا جنهن وقت ڀرجي پيٽ ڏلهه

حال هٿ ڪيو هوش وارن سڀ ڇڏي ايندو ويو

وقت وٺ قابو ڪري گل ڪٿ سڀا اڄ ڪاٿي ڪلهه

(152)

ڌڻي منهنجا ڪر مون سان پنهنجو ڪرم

ته رهجي تنهنجي لطف سان سڀ ڀرم[3]

عيبن آهي مونکي اُگهاڙو ڪيو

ڍڪين تون ته ڍڪجي اُگهاڙن شرم

وڃايم مڙيوئي حال احوال مفت

پنهنجو ڄام ڄاڻي ٻجهي ڄم² ڄرم³

عمر ويئي ڏوهن ۽ پاپن ۾ سڀ

رهيو ڪو نه پاڇي ڌڻيءَ ري ڌرم

موليٰ مهر سان معاف ڪر سڀ گناه

مدائن⁴ جو مونکي ٿو ماري مرم

هڻي گل انهي شرم ڪيو شرمندو

وهائي اکين مان ٿو پاڻي گرم

 (153)

هل هوش رک هلڻ ۾ کڻ ڌيان ساڻ دم

ڪر تات رب جي ڇڏ سڀ ڪرت ڪار ڪم

دم جو اچي وڃي ٿو اي تنهنجو خرچ آهه

خرچي م ٿيءُ خوش تون پوءِ ڏس متان ڪرين غم

هن هاج ۾ پيو هن هارئا مَ ٿئي هلاڪ

ڇا تنهن جي عمر آهي ڇا تنهنجو آهه ڄم

ڏس ڪٿ آهي سليمان[4] مرسل سندس به تخت

ڪيڏانهن ويو سڪندر² ۽ فيلقوس³ جم⁴

ويا سڀ نبيّ مرسل توڻي اولو⁵ العزم

ڏس تارهئو آهي ڪٿ بيبي حوا ۽ آدم

ساٿي ويا ڇڏي سڀ توکي رهايو ننڊ

ڇڏ ننڊ وڃ پئي تن وٺ راهه رند تي رم ⁶

ٿي ڇُڙت ڇوهه مان ڇُلُ وهه ڪيم ڪرم فرصت

گل گوش رک سخن کي غافل مَ ڳهر ۾ ڳم

(154)

آهي سِرُّ ذاتي الف لام[5] ميم

خزانو صفاتي الف لام ميم

احد اَلَفُ مُلُڪُ و مَلڪُ ميم لام

وجود صفاتي الف لام ميم

اَچي راز احمد جي اُت ڪيو ظهور

پهري پوش ڀاتي الف لام ميم

ڳجهارت ڏني وحي قرآن ۾

چئي لفظ واتي الف لام ميم

کليو باغ معنيٰ ۽ صورت ۾ خوب

گل مقطعاتي الف لام ميم

آهي گل هڪو حوف پن پن جدا

ٽڙئل ڏينهن راتي الف لام ميم

(155)

آءُ دلبر دوست تا گڏجي ڪريون ڪي ڳالهيون

ڳالهيون سي جي الم ساڻ ساهه سانڀي[6] پاليون

اکيون تنهنجي ديد لي دائم سَيُمنڊَ جان سڪ ڀريون

وِير² ڀرئي پٽ پسائن آلڙڻ³ ۾ آليون

ويڻ ويچارا وِڪُوڻڻ⁴ واهه ماکي کير کنڊ

محب موڙا تنهنجا ماڻا مِلڪ منهنجيون ماليون

چشم پلٿي باز تنهنجا، هَٿِ کنيو ڀالا ڀوُن

چوُر ٿا ڪن چت چرين جا چست چايو چاليون ⁵

نيو جهپي 6 جهڙپي هنيون گل جو تنهنجي مک لعل گل

دل نيئيي دلبر لٽي لائي لبن کي لاليون

(156)

صبر ڏي يا رب منهنجا ڏي مونکي توفيق¹ تون

چؤطرف حرص² و هوائن³ ويڙهي وٺتو آهه مون

جيڪي ويو گذري سو ويو جيڪي آهه ٿيندو گذر

سالڪن⁴ سمجهي چيو اي آهه دنيا ڏينهن ڏون

پاڻ مهٽيو پاڻ مهٽين تيل ڪيو سرمان وجهي

ڪم نه ايندءِ اي ادا اي جا ڪرين ٿو ٽوُن ۽ ڦون⁵

انگ ازلي⁶ آهه قادر ٿو پري ۽ نا ٽري

جي ڪري ڪو هونءَ هوُن توڻي ڪري ڪو هيئن هوُن

گل ته چيتو⁷ جاءِ ڪر سڀ ۾ تون چيٺي ڏس چڱيان⁸

ٻولي ٻي سڻ نانهه ڪا سڀڪو ٿو ٻولي تونهين تون

(157)

پنڃڻو منجهه نار[7] ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

طنبور منجهه تار ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

حاجي منجهه عرفات چئي لبيڪ² ۽ سعدي³ کي

گبُر منجهه گرنار ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

مفتي ۽ قاضي پڙهن ٿا وعظ وجهّن ڊپ ڊاءُ

شيخ ثوري⁴ پار ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

هوش وارو هوش سان منجهه عشق حق جي ٿيو فنا

پَٽ هڻيو دستار⁵ ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

پاڻي ثابت پاڻ ڪيو منجهه بحر ٿو موجون ڪري

ڄيرو ڄڀّي لار⁶ ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

خاڪ منجهه فڪرت⁷ هڄي ويئي ماٺ ٿي تنهنکي نصيت

واؤ منجهه وڻڪار ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

گل ٿيو منجهه باغ پنهجي حسن ۾ مخمور لعل

ڀوري⁸ منجهه بازار ٻولي تونهين تونهين تونهين تون

(158)

طالب ادا اُٿ ڳول حق آءٌ ٿو چڱيان توکي چوان

تنهنجو آهي توڪول [8] حق آءٌ ٿو چڱيان توکي چوان

ڇڏ شرڪُ شڪُ جو توکي پيو، منجهه پاڻ ٿو ڳولين ٻيو

ڇڏ وسوا² پوءِ ڦول حق، آءٌ ٿو چڱيان توکي چوان

تون اصل ڏس تا ڇا هئين ڪنهن نا ٻڌين ڪنهن نا سئين

ڇڏ ڪوڙ چؤ سچ ٻول حق، آءٌ ٿو چڱيان توکي چوان

توکان آهي ويجهو توکي جو پيو آهي تنهنجي پُکي³

ناحق مَ پنهنجو رول حق، آءٌ ٿو چڱيان توکي چوان

گل وزن واڌو ڪيم ڪَر، کوٽو په نا رک هوش سر

پورو برابر تول حق، آءٌ ٿو چڱيان توکي چوان

(159)

از ڀريا سڄڻ کڻي ٻئي نيڻ

ڏس رحم سان وجهه م ٽهڙيون¹  ٽيڻ²

مَحو محبت ڪيا مڙيئي مائٽ

سڪ تنهنجي وساريا سڀ سيڻ³

نه وڻي ماءُ پيءُ مٺن مستن

نا ڀِرن⁴ ڀاڳ ساڻ ڀائي ڀيڻ

ڦِٺ چڱي تنهنجي واه شابس کان

واه تنهن کان وڻن گهڻو ٿا ويڻ

دوست تو ٻاجهه سور ٿئڙا ساڙ

وِکُ⁵ ٿيا وهه ولهن کي خوشيون کيڻ

ساڻ گل آهه گڏ ڪنڊو لوڙا

مَندَ⁶ ماکيءَ جي ساڻ گڏيا ميڻ

 (160)

دل هڻي ڪي ٻهل[9] ٻارا تنهنجي ٻاڻ ²

رات ڏينهن تَنَ ۾ تنهنينجي تانگهه تاڻ

آهيان عيبن ڀريو، ڪرتن³ ڪچو

رحم ڪر مون تي سڃاڻي پنهنجو پاڻ

ڪوجهو⁴ جي ڪوڙو آهيان تو لڙ⁵ لڳو

لڄ⁶ ڀريا لالن مَ مونکي لاءِ لاڻ⁷

جي اٽو آڻين ٿا ڪم کاڄ ۾

ٿا ڪتب لائين ڇاڻيو تـﮧ ۽ ڇاڻ

منڃ کي سٽيو ڪٽيو انوڙيون وٽيو

ٿا ڀڃيو جوڙن رسا ۽ واجهه ڏاڻ

ٿا وجهن گهوڙن تي هنّان ٺاهيو

پوءِ اُٺن تي پاکڙا جوڙيو پلاڻ

جت وهن اُٺ جاءِ، تنهنکي چون جهوڪ

جت ٻَجهن گهوڙا ُنهي کي چون ٺاڻ

جت بيهن گهوڙا گهڻا ڪُڙهه ان کي چون

جت رڍن ٻڪرين جا ڌڻ اُنکي وٿاڻ

مينهون ڳويون جت چريو سهڙن اچيو

جاءِ، اُنکي ڀاڳيا ڪوٺين ڀاڻ

پاٽيون چوٿائيون ٽويا ڀريو

ڪٿ چون ٿا ماپ ڪاٿي اُنکي ماڻ

گل آهي هڪ گل ٻيا ڦل سو هزار

سڀڪو پنهنجي نانءُ ٽڙي پنهنجي ٽاڻ⁸

(161)

خوب ناهي پوک کي پاڙان پٽڻ

ڦر ڪچو ڀترن ۽ ٺڪرن سان سٽڻ

جوار جي مٺ تي ڪتي اڀري شُرو

ڪڻڪ کي ڪتيءَ اندر گهُرجي ڇٽڻ

جت ٻڙو هڪڙو زياده ٿو جڙي

سٽ نيئي پنهنجو اُتي گهرجي مٽڻ

ٿانءَ کي کاڌي پڄاڻان ٿبو سُنَتَ

ساڻ اَشهد [10]  ساڻئي چيٺي چٽڻ

جي پوي ڀرجي ڪپو گيـﮧ تيل سان

سُرت² سان گهُرجي سگهو اُڻ کي ڏٽڻ³

نانـﮧ سڀ سودي ۾ کٽيو ۽ ڇيهو

ڪٿ آهي هارڻ ڪٿي آهي کٽڻ

جنهن کي سريو جيڪي دنيا دين مان

آهه سهڻو سينڌ ساڃيءَ ۾ وٽڻ⁴

پنهجي مٽ مائٽ ڀرائي ڀاءُ کي

لوڙهه⁵ تي بيهي جُنبي جوڙي لٽڻ

جن کي پورو ٿو پگهار پلي پئي

ڪفر ٿيو اُن لاءِ پوءِ ڪم ۾ ڪَٽَڻ⁶

راند ۾ ڇوڪر ابا هوشيار ٿي

آهه مڙسي کينهون ڏوران جهٽڻ

سامهون صف جنگ مڙسن جي گهڙي

پوءِ نه لازم گل دري پٺ تي هٽڻ

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ