(66)

مانڊيءَ محبت جي هنيومن تي منڊي ڪو منهنجي مَنڊُ

ڏک ڏرل[1] ۾ بت ٿو ڦري جيئن منجهه هٿي چؤطرف جَنڊُ

ساٿي سنگت ۾ ٿيءُ سجاڳ منزل ۾ پنهنجي ڀانءِ ² ماڳ ³

ڇڏ ننڊ ٿيو آرس اڀاڳ هڻندو سوارو ⁴ ساٿ گهنڊ

منجهه بحر ترهو چست ٺاهه سيڻـﮧ چڱي جي ساڻ آه

ٻيڙي نه آهي واه واه لهرن جو آهي سام ⁵ سنڊ ⁶

چيتو چڱو آهي رکڻ سڀڪنهن وڻي سڦرو⁷ لکڻ

وک واٽ کان ڦيري ۾ کڻ حاڪم وجهن ٽيپ ڏَنڊُ

اَکيون هُئن تان عيد هوءِ اکين بنا هيءَ هاءِ هوءِ

انڌن کي ڇا اُڀري جي توءِ منجهه ڏينهن سج منجهه رات چنڊ

ڪنکي محبت مست ڪيو ساقي شراب پلئي پيو

ميء جي خمار اَلهٽ ⁸ نئو ڪن پئو پناري مِهت ⁹ ونڊ ¹⁰

جيڪين نصيب جنهن سندو سو ٿو کڻي پنهنجو بندو

توفيق جي قابو ڪندو گل جي ڦري ٿي ڀان ¹¹ ڀنڊ

(67)

مينهن محبت جو منڊي بيٺو جنهينجي مَنَ تي مانڊَ

ڪيو ڇمر اکيون وسائن چؤطرف ٿيون ڇانٽ ¹ ڇانڊَ

آه پيو اکيون اندر جي عاشقن کي سورَ سرٽُ²

ٿا هڻن ٻاهر اُنهي کي وره جا وانٽا ۽ وانڊ⁴

سور جا سونڊا⁵ کُتيون منجهه پير هٿ اُنجي لڳا

پوک پڄرڻ جي مان گڏ ڪيائون ڏکن جا ڏاٽ ⁶ ڏانڊ ⁷

پرت جا ٻوٽا پٽي مُڙهيون⁸ محبت جون ٻڌي

ڇانڊيو ڇاقيو ٿا چورا پوءِ ڀرن ڦڪڙن⁹ جي ڦانڊَ

درد جا داڻا ڪريو گڏ دوستن سين ٿا ونڊين

ٿيا کٽِي خوش گل کُلي ڇا اُنکي ڄاڻن لُر لانڊ ¹⁰

(68)

ٿا وڃن ڇوه مان ڇُلئو ڇڙ[2] ڇُنڊ

بار ۾ ٿا ڇڄن ٿلها ² بڙ بُنڊَ

رنج ۾ ويا رُلي رنڊئل رهجي

راه تي ٿيا روان رسيدا ³ رُنڊ ⁴

ٿا پچن سال ⁵ وقت جنهن ميوا

ٿا پون ٽُٽيو ڏار مان سڀ ڏنڊ ⁶

جنکي دل ۾ ڌڻيءَ جو آهي خوف

وره ۾ پيا ڳرن ڇڏيو ڦَرَ ڦُنڊَ ⁷

عاشقن کي سدا جهڄڻ جهوري

معشوقن جي منهن ۾ گهورون گهُنڊَ

ٿا جهلن عاشقن کان جي معشوق

تنکي ڏنگين نانگ سپ لَسَ ⁸ لُنڊَ

وه کُلي گل اڳيان حبيبن جي

جانبن وٽ نٿي جڳائي جهُنڊَ

(69)

درد دلبر جي وڌا عاشقن جي ويڌ وَڍَ

ٿا وڄن پڙ ۾ پٽئن جي لاءِ اِن ماتام ڊَڍَ

جنهجن هنئيءَ، دل تنهن ڳهي، دل سان  نه ٻئي ڪنهن هنڌ رجهي¹

جي ڪري ڪو قرب ڪوڙين ڳالهيون ڳڻ ڳچ ² ڳنڍ³

جي لڳا تنهنجي پلئي سي پرن پنهنجا پاڻ کي

ڇا پري اوري وتن سي پار پنهنجا پنهنجي ڪڍ⁴

دين دنيا ۾ وسيلو ناه منهنجو تو بنا

هت به دلبر تو دلاسي هت به آڌر تنهنجي ڏَڍَ

تون آهين محبوب گل آءٌ تنهنجو ٿيو پينام گل

گل گڏيو گُلُ پاڻ سان سڀڪو ڇڪي ٿو پنهنجي اَڍ ⁵

(70)

من ۾ جنهنجي مچ محبت جا ٻرن هر روز ڊالڊ[3]

نينهن ٿيو نيران اُن لئي وره ووءِ ووءِ ٿيو ورانڍ! ²

عيش عشرت عيد ٿيو اندره اُنکي سور سک

خوش وتن منجهه ذوق شادي ٿا ڏين سڀڪنهن کي ڪانڍ ³

سور وارنکي سڏيو سوڙا ⁴ ڪريو سڪ کي وٽين

ڪن ڇنا ڇانو ٿا ڇانئون ۽ اڏيو لانڍيون لانڍَ

جي هجن پورا اُڻڻ لئي پاڻ ۾ ڪوري ته پڻ

لئي وڌائڻ ڪرت ڪم جي ٿا وهارن آڻيو وانڍ⁵

جي ڳنڍيون ڏيو ڳهن جون ڳانديا ڳچيءَ ۾ ڪيو وجهن

گل ڳچي پؤ اُنجي تاڪن گڏ توکي سين ڳُهڃ ڳانڍَ

(71)

سُٽَ وجهي واڌو وڏي ڪر پنهنجي واڍ[4]

تڙ ڪٿي تانگها ڪٿي آهين ڪاڍ²

گاه جت سائو جهجهو هوئي بي ڊپو

اُت جميعت سان پنهنجو نيئي وهٽ پاڍ³

جت آهي رَکَ ويء يا ڪو چور چرٽ

ٿا هڻن ڌڻ مال کي ريءَ ڏوه ڏاڍ⁴

پاڻ ڏاڍي سان م ٿي منجهه جنگ جيس⁵

جي ٿينده پوئي پيو هٿن سان پاڻ اَڍ⁶

گل پوي ڪومائجو منجهه تاب⁷ توَ

ٿو ٽڙي جئن جئن پوي ٿي تنهنتي ٽاڍ⁸

(72)

درد تنهنجي عاشقن جي دل ڪبي دلبر اڌَ اڌَ

اڌ اڌن تي ڌريو پڻ ٿا سڙن منجهه سڪ سڌ

منجهه پچڻ کامڻ سدا سنرا سکئا سي سور ۾

ڏکَ ڏوري مان ڏکين کي آه آئي لاڌ ¹ لڌ

جئن وَهائن نار نيڻن جا ٿين ساوا سلا

پوءِ سڙن ٿا سوڪ سڪ جي ۾ جي ڪن ڪا ڇوڙ ٻڌ

ميل ڪن ميٺاج گڏجي کير ٿي ۽ کنڊ جئن

چانورن جي چاه ڪيو چسٽن رجهن جئن منجهه رڌ

گل رجهي جي ٿيا مٺا سالم وريا گـﮧ ميٺ ٿي

پوءِ وجهو پاٽن ۾ کاڌي لاءِ ٿا ڪن اُنجي وڌ

(73)

نفَس ڀڙوا ڇو ڀليو[5] ڪاهيو پوين منجهه اونڌ² انڌ

ياد گيري رب جي ڇڏيو پٽين ٿو ڪوڙ ڌنڌَ

لاءِ لذت³ جن جي ڀڃيو امر⁴ نا فرمان ٿئين

سي سُڀان⁵ ٿيندا سڀيئي توڻي شاهد ساڌ سَنڌ

وڇ صفا پاڻيءَ ۾ وهنجي پاڪ ٿيء، ڍورن طرح

ڪنن ڪنّبن ۾ پئي قابو مَ ڪر سي سنڍ ٻنڌ

هوش وارو سڀڪو پنهنجي هوش تي منجهه چاڙهه گهيڙ

بي سمجهه بي فڪر پوءِ ڪاهيو پونٿا اونڌ⁶ ڪنڌ

 آه دنيا گهر فنا جو ٿيا فنا رهندڙ سندس

سڀ ڇڏي بنگلا براقون ماڙيون محلات هنڌ

گل ادا رک ڌيان دلجو پُر⁷ پريان جي پير تي

اَڄ به اوڏانهن ڪاهه سمجهي پوءِ به جيڏانهن تنهنجا پنڌ

(74)

وڻ مَ پٽ هڻ ڪڍي منجهان وڻ اوڌ[6]

ڪن سنوان سَوتَيون ² ڌڙا ³ ڪن دوڌ ⁴

علم اُبتي اکر پروڙڻ ڏک

سبتي پڻ نٿا پروڙن ڪوڌ ⁵

مڙس سانگي سنگهار سالم سوڌَ

مار⁶ واريو ڏين وراهيو ڏوڌ

تئن پون پيش ٿا اچيو عاشق

جئن ڌڪن دوست لاڏ مان منجهه لوڌ

تئن پوي اَنُ ٻهر ڪک ڪَڏَ⁷ کان

جئن لتاڙينِ ڳاه کي گل ڳوڌ⁸

(75)

بخت جي هوئي سنئون اَگَلا به اوڏ¹

اُن ۾ پڻ سي خاص جي لاکي جي لوڏ

صبر سان موتي ٿئي سپ ۾ ڦڙو

مالُکوَ بي مالُکا پاڻي تي ڪوڏ

ٿا تنوارين منجهه طلب ماڻهو مرون

ڇا چتون منجهه باغ ڇا منجهه روه روڏ²

عشق حق جي ۾ ٿين جويون مڙس

جذب ۾ جوانمرد پوڙها مڙس ڀوڏَ³

گل ڇنو سو پيو ڳچي ڳنڍيو رهيو

ٿيو ڪُماڻل آب هيڻن ناه هوڏ

(76)

هِت به دلبر تو اجهي آءٌ هيٺ هُت پڻ تنهنجي اَڏَ[7]

توه تنهنجي تنهنجي تڪيي تنهنجي آڌر تنهنجي مَڏَ ²

سام تنهنجي سُک سڀيئي پَرَن تنهجي پُر پرين

جن وڌي لاهي مٿان پنهنجي مٿي تو پنهنجي لَڏَ

گنج تنهنجي مان نوازئا شاد ٿئڙا شڪر سين

سڀ انڌا ٽُنڊا منڊا ٻوڙا پُڇا بدڪار ڏَڏَ

هيج تنهنجي ۾ هڄي ويا هانوَ مشتاقن سندا

سنڌ سورن ساڙيا گوندر ڀڳا سڀ گُڏ هَڏَ

قرب ذاتي جن کي ڪيو فاني صِفاتُن سڀ ڪنان

توڙي او او او ٿيا اي اي ڪريو ڪن ڪوڪ سَڏَ

گل فنا ٿي پاڻ کان تا ٿئي تنهنجو پاڻي ڀلاب

پاڻ ثابت ڪر م پنهنجو ڳار پنهنجا ڪک ڪَڏَ⁴

(77)

وڃ سنئون ڏس سمهون م ڪرڪا آڏَ

ڏس تهڙو اَڳَ ڏانهن تهڙو پاڏ¹

اَڳ به سينگار پول پڻ تهڙو

منهن ڍڪيو ڪيم ڪر اُگهاڙي ٻاڏَ

ٿڙ تازو سدا طلب حق جو

آه دنيا ڦٽل پراڻي ڀاڏ²

وَسَ چرئو ٿا ٿين سُکئا سانگي

مال تنجا ڪرين ٽاڙون³ ٽاڏ⁴

ڀاڳيون ڀاڻ تي ڀُڻن سَرَهيون

هيڪ ٻي سان ڪرين لـُڏيو لاڏ

گل کليا گل باغ ۾ سرها

گل ڇنيو سونگهه گل مَ پٽ ڪک ڪاڏ

(78)

دل کي منهنجي درد تنهنجي جي دوا آهي لذيذ

سُونهن سوڳنڌ وعدي تنهنجي جي وفا[8] آهي لذيذ

ٻئن جي ميٺاج محبت قرب کان مونکي گهڻو

تنهنجي بي قربيءَ ۽ محنت جي جفا² آهي لذيذ

وصل قربت جمع صحبت سڀ ڪنان آهي مٺي

فرق ڦوڙائي وڇوڙي ۾ رضا³ آهي لذيذ

منجهه انڌاري ڌنڌ دنيا جي ڌنڌن ۽ دوستن

دل ۾ حق جي شوق اوجر جي صفا آهي لذيذ

عاشقن کي منجهه طلب حق جي سکن عيشن ڪنان

رنج راڙو روڄ ماتم ۽ بلا آهي لذيذ

ٿي بقا اثبات ۾ هر ڪنهن جي دل شادان ٿئي

گل جي دل کي امر سڀ ۾ ٿي فنا آهي لذيذ

(79)

اڄ آيو يار کان مون کي ڪاغذ

دوست دلدار کان مون کي ڪاغذ

پرت سان پوشئل[9] پنو پاٺئل²

يار جي پار کان مونکي ڪاغذ

مُهر مائل مُراسلي منڊئل

محب منٺار کان مونکي ڪاغذ

آڻي قاصد ڏنو قريبن جي

تاني تڪرار کان مونکي ڪاغذ

ساه سانڀي³ رکي سلامت ۾

يار اغيار کان مونکي ڪاغذ

پار پيغام کان وڻي اڪثر

فاش⁴ اظهار کان مونکي ڪاغذ

عهد انجام کان آهي واڌو

قول اقرار کان مونکي ڪاغذ

ٿو سُهائي 5 سرير ۾ گل جئن

جوڙ جنسار کان مونکي ڪاغذ

(80)

آه سڀ تي حڪم تنهنجو نافذ[10]

ڀون ۽ اُڀ تي حڪم تنهنجو نافذ

جن انسان ۽ ملائڪ تي

ڳوڀ ڳُڀَ تي حڪم تنهنجو نافذ

ڦوٽِ ڄَمَ سانڀ ۾ ڦُڙي ٻِج جي

پٺ ڀڀ تي حڪم تنهنجو نافذ

منجهه عرب ۽ عجم دڳو ² تنهنجو

پوءِ پورڀ³ تي حڪم تنهنجو نافذ

ٿو لڀي ٽول ڀال تنهنجي سان

ٿئو الڀ تي حڪم تنهنجي نافذ

واسري ⁴ واو وس مٿي قادر

کهُٽَ نِرڀَ تي حڪم تنهنجو نافذ

منجهه ڪمائڻ کُلَڻَ ۾ گل جي آه

گاه ڊڀ تي حڪم تنهنجو نافذ

(81)

آئي رت سانوڻ سندي مينهن وسي ڪئڙا ملار

ڍٽ وسيا ۽ پٽ وسيا سرها ٿيا سانگي سنگهار

گاه ساوا سبز ٿيا هر سو¹ ڀريا پاڻن تراه²

پهريا پوٺن وٺي چؤطرف پنهنجا ڌڻ ڌرار

سڀ ڇڏي ڍنڍون ۽ ڍورا ٻهر نڪتا سانگ تي

ڳئون وٺي ڳنوار پنهنجون مينهون ميڙي مهار

ذوق شاديون ٿيون ولهرن ۾ وڏا ڪيا وس وَسُنِ

سِر³ ڀِٽن چاڙهي اڏي ويٺا پکا پنهنجا پنهوار

هڪ طرف گاجيون ۽ گوڙيون ٻي طرف کوڻيون کنون

مينهن ٽاٽا⁴ ڪيو ٽمن باهيون ٻرن چوڏس هزار

خوش ٿيون سرهيون سنگهاريون پٽ ڦڙن سينگار ڪيو

لويون لاکيون لال سر تي ڳچيءَ پويو پايو هلو

ڪيا منڊل برسات برسي گل ٽڙئا پوٺن مٿي

زعفران وسنبل و نرگس کلئا کٽڻهار

(82)

آءُ ته اوريون ويهي اندر جي اور [11]

هوت گڏجي لهن هنئين تان هور²

ڪراچي دوست دل اندر ديرو

من³ مٿي مانَ سان اچي ٽِلُ مور

ساز سان ٻئي مٿي کڻي ٻانهون

ٽل هنئين تي چڙهي موچاري ٽور

پائي پيرن ۾ گهنگهرو نورا

ڇِم ڇِڊدم ڇم ڇنن ڪري گهڻگهُور

عشق تنهنجي اندر ۾ ڪيو آزار

بره ڀوري ڀڃي ڪيو بت ڀور

ديد پنهنجو ڏيکار گل کي گل

ڪر ڪرم ساڻ گل جي ڪا گل ڪور⁴

(83)

چؤ ڪير قائل[12] قول ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

پوءِ ڇا ٿو ٻولي ٻول² ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

ڪنهنکي طلب ٿي ڪنهنجي آه، پوءِ چؤ وڃايو آه ڇا

پوءِ ڪير پيو آهي ڳول ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

ڇا لاءِ ٿي سسئي هلاڪ ڇا هو پنهون ڇا تِنهنجو ٿاڪ³

ڇولي وڌي ڪنهن ڇول ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

ميهر ۾ سهڻيءَ ڇا ڏٺو ڇا کير هو ڪنهنجو اِٺو⁴

جهوري وڌي جنهن جهول ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

رانجهو ته ٻيلي⁵ ٿا چون سائين ۽ ٻيليءَ ڇا لڳن

پوءِ هير ڇو پئي رول ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

ليلا ڇوڙائي سير جٿ، مجنون کان رت ويو ڏس ته ڪٿ

مونکي وڌو ان ڏول⁶ ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

جو پاڪ هو سڀ ڊول کان هر شيءِ ۽ هر ٽول کان

سو ڪئن آيو سڀ ٽول ۾ سالڪ سچا ڏي مون خبر

ڪئن ٻج هو ڪئن ٿيو نهال⁷ ڪئن سو وٺي ڦر ٿيو ڪمال

گل پيو آهي ان ڦول ۾ سالڪ سچا ڏيمون خبر

(84)

مُلان ميٺ سان ننڍڙي ڳڀرو[13] کي پاڙهه

ڪرينس تاپ تؤ جي ڪري روڄ راڙهه

ڪري جو پڪو ترت پنهنجو سبق

ڏي موڪل م اُنکي ٻين ساڻ ڪاڙهه ²

دنيادار سان ڪر مَ دَورِي گريب

جي هوءِ هوش وارو ته مسڪين چاڙهه

چڱي ۽ مٺي يار جو رک سنڌو

ڏمر ۾ ڪتي جئن ڏَنگي³ ڪيم ڏاڙهه

آرائين ۾ ڇِنُ گلَ ۾ بلبل کي ڇيڙ

ڇنين جي ته ڇوڪر ڇنين ڪرم ٽاڙهه⁴

(85)

ڇوڙ مڪڙي¹ بيهه م وٺ رَس جوان رڙههُ

هير جي ساڄي² لڳي کڻ جلد سِڙَههُ

ٿي سنگت صحبت ۾ ماکيءَ جئن مٺو

منجهه ڪڇڻ ڪنهن سان کٽو ٿي ڪيم ٽِڙههُ

جي هجي ناڻو ته وڃ بازار ۾

ڏي اول ملهه پوءِ وڻيئي جيڪي سو ڳِڙههُ

هنجي چئي هنجي ڪوڏائي ٿي مَ خوش

منجهه هئڻ ڀرجي مٿي ڳڙ وانگي ٺِڙههُ

گل ڳچي پؤ ڪيم هِنَ هُنَ سان م جهيڙ

وڙهه م ڪنهن سان نفس پنهنجي ساڻ وڙِههُ

(86)

ٻول ۾ سي ٻَڌا جنهين ڪي ٻَڙهه[14]

سوز سڪ ۾ پيا سنوان ٿي سڙهه

مؤت موتوا² جي ماري ڪئڙا مات

ٿا ورائن ٻيا اُنهين جا مڙهه

پَهر ۾ ٻانڍ پيا سڪا پٽ تي

منجهه اندر ڇول ڪيو وهي ڇر ڇڙهه³

هاڙَ آکاڙ چيٽ ڪتي ۾

مينهن هنجن جا ٿا وسائن هڙهه⁴

پرت تنجا اڏيا پکا منجهه پٽ

لنؤ ٻڌا چؤطرف لنگهائي لڙهه⁵

عاشقن آڻ ۾ کٽئو الله

عاقلن ڄاڻ ۾ وڃائي ڄڙهه⁶

باه ۾ نفيءَ جي جلائي جهنگ

گل اثبات ۾ اڏيا نيئي ڳڙهه⁷

(87)

جي وڃائين پير پيري پوءِ ڦري چؤطرف آڙِ ¹

ٿيء م ڳانڍڙُ ساڻ چورن وجهه مَ پنهنجي پيٽ ڀاڙِ

پوک جي هئي شهر جي ڀر ۾ ته هاري هوش رک

ڀيل تي ٿيءُ ڪيم بڇڙو وِجهه وڏي چؤطرف واڙِ

جاسين آهي سائي ڪاٺي وڻ ۾ قبرن جي مٿي

وڍ ۾ تنهنکي جي سُڪي پوءِ نيئي وڍي منجهه باه ساڙ

چيٺ دَرزي چيت ² سان رک گرهه ³ ثابت وِرڇ وِرٿَ

سُرت سين ساري سنڀاري پوءِ ڪپڙ کي چير ڦاڙ

قصد جنهن ڪم جو ڪرين توڻي هجين خود هوشور

ڀيٽ ٻي سان مصلحت پوءِ پٺي نيت پنهنجي ناڙَ ⁴

جي هجي مسڪين هاري سُڻ مُجيري نامدار

سڀ م ني اُنجو کٽيو ڪي اُنکي ڏي ڪي پنهنجو پاڙ ⁵

گل آهي مشهور هر جا باغ سڀ بستان ۾

جي پڇين ڪشمير قابل جي سري جي سنڌ لاڙ

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ