(53)

وڃ سنئون سِڌ[1] رک سَنوت م سوُچَ ²

حَق ڏي حقُ وٺ م ڪر چَبَ چوُچَ ³

هنڌ جئن هيٺ بي ڊپا ڏاڍا

ڊپ وارا گهڻو مٿاهين اُوچَ ⁴

ننڍڙا ڪيم ڏس وڏن جا ٻار

سڀ وڏا آهين ننڍن جي پوچ⁵

ماٺ آهي ملوڪ موچاري

لاءِ دنيا جي منجهه طَلب لُڇَ لوچ ⁶

نور جي جاءِ گل ٺلهو آنڊو

پيٽ اَن سان م ڀر، ڪرئو گهُچَ گهوُچَ ⁷

(54)

سنوت¹ جي ڪر سڀن کي سچ مان آڇ²

م لڙ لڙ ڪر، پٽي ور ونگ تري واڇَ

سخن کي ٻول سهڻو سرت مان سال³

ڪچو ڳالهائي ڪنهنکي ڪيم ڪي ڦاڇ⁴

اول کي رک اڳي آخر ۾ گڏ ساڻ

سنڀالي اڳُ سرتيا⁵ پُر مٿي پاڇ⁶

ڏسئو سي عيب گهوڙي جا ڳنهندڙ

سپاهي ٿا وٺن پورا مٿي ڪاڇ⁷

دُبن ۾ ٿا وٺن گل ڪنگ گوُجوُن

رهن تت هنج، ڀريا چڇ⁸ جت چاڇ⁹

(55)

هل ڪتي کي م ڏي اُنهي کي ڇڇَ[2]

نه وڻي ڳالهه جا لڳي ٿي بُڇَ²

ڌيان سان سڻ خبر هڪو ڀيرو

ڪي آهي چڱي تَکارڻ³ پُڇَ

آه لازم جتي پڇڻ ٻولڻ

جت وڻي ماٺ اُت نه گهرجي ڪُڇَ⁴

صبر خاصو مٿي رضا⁵ رب جي

منجهه طلب نات لوچ⁶ گهرجي لُڇَ

ڪين پاهون⁷ وري پئي پٺيان

گل جنهنکي آه منهن ۾ ڏاڙهي مڇ

(56)

گهاتوُ[3] اُٿي گهڙُ گهوُرَ ² ۾ ساري سڀئي کڻ ساڻ رَڇَ ³

سيسار واڳو ٿا سُڄن اڳيان وڏا وينگار⁴ مڇ

سندرو ڇنڊي گهڙ سير ۾ تدبير⁵ ڇڏ تقدير⁶ ۾

رک هوش هِت هِت هير ۾ ٿا وهن ڀريا چاڇ ڇَڇ

خوش ڪيم ٿي ٺڳ⁷ ٺاه ۾ سنڊ⁸ ساڙ پؤ اوڙاه⁹ ۾

وڃ ٿي فنا في الله مَ ايءَ آه سڀ تانگهارَ¹⁰ اڇ

هڻ ڏي ٽُٻي پؤ پاڻ ۾، ڇڏ ڀؤ ۾ پؤ تون پاڻ ۾

ڇڏ ڄاڻ ¹¹ پوءِ ڏ س ڄاڻ ۾ تنهنجو آهي منجهه تنهنجي ڪڇ

هوءِ جي پچائن پاڻ کي ميءِ جئن چِڪائن پاڻ کي

رنگ ۾ لڪائن پاڻکي پيو پاڻ ٻئن ڪن بڇ¹²

گل چؤ ٿيو آهين ورق ڳر تان ٿئين پاڻي نڌڪ ¹³

پوءِ جمع ٿي سڀ لاه شڪ، لنو لا جي لاهي لوڙا لڇ

(57)

سڀ کون واڌو آهي دلبر تنهنجي سارَهَ تنهنجي مَدحَ¹

ڇٽ مٿي سڀني جي سرور تنهنجي ساره تنهنجي مَدحَ

آه منجهه توريت² ۽ انجيل³ ۽ زبور⁴ ۾

اي اکين جا ٺار اوجر⁵ تنهنجي ساره تنهنجي مدح

تنهنجي ساره ۾ خدا فرقان سارو ڪيو نزول⁶

منجهه فتحا⁷، نجم⁸، ڪوثر⁹ تنهنجي ساره تنهنجي مدح

ڇا جي طـــٰحـﮧ ¹⁰، ڇا جي يـــٰسين، ڇا مزمل ¹¹ سور ۾

والضحيٰ ¹³ والليل ¹⁴ اڪثر تنهنجي ساره تنهنجي مدح

حرف صورت ۽ حقيقت ذات مڙن ۾ ٿي جمع

منجهه شهادت ¹⁵ نورانور تنهنجي ساره تنهنجي مدح

توتي حَقَ صلوات ¹⁶ چئي توتي ملائڪ ٿا چون

منجهه دنيا منجهه ڏينهن محشر تنهنجي ساره تنهنجي مدح

آه عاصن ¹⁷ کي شفاعت لئي وڏو ڀر ڀروسو ¹⁸

ٿنڀ ٿوڻي اولو آڌر تنهنجي ساره تنهنجي مدح

گل تنهنجي ذات جو پينون ۽ صورت جو گدا

آه اُن لئي گنج ¹⁹، گوهر ²⁰ تنهنجي ساره تنهنجي مدح

(58)

ڪر خدا کي ياد وٺ دل هيءَ سچي سهڻي صلاح[4]

ياد ۾ ٿيءُ شاد وٺ دل هيءَ سچي سهڻي صلاح

ٻڌ ٻئي ٻانهون اڳيان سائين جي منجهه سنجهي صبوح

تا رسين تون داد ² وٺ دل هيءَ سچي سهڻي صلاح

ٿي جبل توفيق جو، ڪک پن جئن منجهه واچ جهڪ

وڃ م تون برباد ³ وٺ دل هيءَ سچي سهڻي صلاح

حرص ۾ وجهه ڪيم منهن، هٿ هاج کان جهل، حق طلب

ٿا ٿئين آزاد وٺ دل هيءَ سچي سهڻي صلاح

گل چويئي ٿو گُلُ 4 ڪري شطرنج بازي نفس سان

ٿي مَ موڳي مادِ 5 وٺ دل هيءَ سچي سهڻي صلاح

(59)

مونکي هنيو هورن [5] هڻي ڪوڏي ڀري ساقي ² قدح ³

کانئي وڌو کؤرن ⁴ کڻي ڪو ڏي ڀري ساقي قدح

دل روح پيا ڪنهن دور ⁵ ۾ گم ٿي ويا ڪنهن گهور ⁶ ۾

تنجي ڇڄي پيئي تڻي⁷ ڪو ڏي ڀري ساقي قدح

جيُ جسم پيو آزار ۾ سورن سندي سنگسار ۾

ڪا جا لڳي اک جي اَڻي ⁸ ڪو ڏي ڀري ساقي قدح

سڀڪو وتي سنرو ⁹ سکن مونکي ڪيو انرو ¹⁰ ڏکن

اِيءَ ڳاهه واحد کي وڻي ڪو ڏي پري ساقي قدح

وحدت وڌو ور اوچتو، چيتو ٿيو ڇرجي ڇتو

دل ۾ رهيو هڪڙو ڌڻي ڪو ڏي ڀري ساقي قدح

مکريءَ مان کليو خوب گل اُن مان ٿيو پيدا اصل

گل پيو وڃي پٽ تي ڇڻي ڪوڏي ڀري ساقي قدح

(60)

تنهنجون اکيون آهين سدا رنگ لعل سرخ ¹

چپ ماکيان ملوڪ مٺا رنگ لعل سرخ

تنهنجا اندام² ڄڻ گل لالا ۽ گل گلاب

مينديءَ سين هٿ پير رتا رنگ لعل سرخ

تنهنجي ڪلهن ۾ بوڇڻ رنگين ماڃ ³ تي

سڀ پليء ڌڙيون هيٺ مٿا رنگ لعل سرخ

لونگي ذري ڪنار ڪمر تي، ڪلاه ⁴ سر

پٽ ۽ ذريءَ جا تنهن ۾ پٽا رنگ لعل سرخ

ڇا پيرهن ۽ انگرکو سٿڻ ۽ جتي

محبوب تنهنجا مڙيئي لٽا ⁵ رنگ لعل سرخ

(61)

دل درد ۾ پيئي جي ڌڳي[6] ته به ٿو وتين تون يار شوخ²

جيء جان جهوريءَ ۾ جهڳي³ ته به ٿو وتين تون يار شوخ

ارواح⁴ عشاقن⁵ سندا، من مان مشتاقن سندا

ٺوڳي نيا ٺڳ تو ٺڳي ته به ٿو وتين تون يار شوخ

صدقي اچي ڪئا سر سچن منجهه پرت تنهنجي پيا پچن

پوءِ نا ڀڳا ڪنهنجي ڀڳي⁶ ته به ٿو وتين تون يار شوخ

تَنَ کي وڌم تڪبير هاڻ صدقي ڪيم سر ساه ساڻ

ارواح اَلستون⁷ اڳي ته به ٿو وتين تون يار شوخ

پَن پَنُ جي  ٿي ڦاريون ڇڄّي ڇڏي ٿُڙَ ٽاريون

گل پؤچي پيو اَهنجي سڳي⁹  ته به ٿو وتين تون يار شوخ

(62)

سڻ سمجهه رک دل جي چتا[7] دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ ²

پڇ ڳاڇ اِيءَ ويڌن ³ ڪٿا ⁴ دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

روحي ⁵ سري ⁶ اخفي ⁷ خفي ⁸ ٿئو نفس ساڻ عنصر ⁹ نفي

منجهه قلب ڪامل مقتدا ¹⁰ دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل چونٿا نقطو آهي هڪ دُر ¹¹ ناسفتو ¹² آهي

سڀ حرف ٿيا اُن ۾ بجا دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل ۾ خدا ديرو ڪيو احمد محمد لوڪ ٻيو

سڀڪو صفت پنهنجي جدا دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل آه لوح محفوظ حق تنهن ۾ نڪي ٻيا شرڪ شڪ

اُنجا ڪيا مون تجربا دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل جاءِ رب العالمين ¹³ دل ۾ رهيو روح الامين ¹⁴

دل آهه ڪعبي جي بنا ¹⁵ دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل جاءِ حڪمت ڪي حڪيم مايو ¹⁶ منجهس علم العليم ¹⁷

ڇا اَول، و ڇا انتها¹⁸ دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

چيو شان دل جي ۾ خدا لا يسعني ¹⁹ ارض و سما

منجهه قلب مومن منهنجي جا دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل جا جدا دلدار کان سوڙي وهي ساڪار ²⁰  کان

ٿي موڪري جنهن ۾ خدا دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

دل ماڳ ²¹ رب جليل ²² جو دل باغ حسن جميل ²³ جو

تنهن ۾ لکين گل ڦل ٽڙئا دلجاءِ ٿي سوڙي فراخ

(63)

تنهنجو آهيان پير پازي[8] آءٌ پيو تنهنجي پلاند²

رات ڏينهن دک درد دل ۾ وره تنهنجي کان نه واند

مونکان ٿيا سڀ ڏوهه ڪوجها ³ ڪِرت ⁴ ڪم  اَهنجي حضور

توکان تحمل بار برداري ۽ شفقت رحم کاند⁵

سڀ هدايت⁶ آڇ سچ توفيق ۽ تحقيق جي

آن ڪنان مونکي مڙيئي سکو غفلت ننڊ واند

عقل منهنجي عشق تي، غالب ٿيو دل تي نفس

تون ڇٽائين تان ڇٽان نه ته دل هڻي ڪي نفس باند ⁷

تنهنجي همت رحم رحمت چاڙهيا گهوڙن مٿي

عشق جي جي ڪيرئا پٽ تي هڻي ڏوهن جي ڏاند⁸

آه گل جي دل ۾ تنهنجو ميٺ محبت جو سدا

جيئن لئو پاڻي مٺائي کنڊ منجهه ڪاني ڪماند

(64)

دل ۾ دلبر جو جنهين کي آه درد

سا سدا دل گرم حق سين ٿئي نه سرد ¹

طالب الدنيا² ٿيو کدڙو خراب

طالب الموليٰ³ مذڪر مڙس مرد

آه جامع غوث ذات صفات کي

جو مجرد⁴ ذات ڏي سومرد فرد⁵

نور حق جو آه رنگ بي رنگ ۾

ڇا اڇو ڪارو ڳاڙهو سبز زرد

ٿيو صفت هڪ ذات هڪ ۽ وصف ۾

ڪونر⁶ گل ٻولي ڪهين ۾ ڪنـﮧ ۾ ورد

(65)

ٿيءُ وڃي يار بود[9] ۾ نابود

منجهه عدم ² ٿي وري اچي مؤجود

حرم³ القلب مسجد الله خاص

ڪعبة الله خلق جو مسجود⁴

آه ٻالهپ ٻيائي وحدت ۾

هو مؤجود حق هو المعبود

ڏسُ ڏسڻ ۾ بصير⁵ مبصر هيڪ

شاهد لله هُو ه والمشهود⁶

منجهه ڏسڻ غرض منجهه پسڻ هڪ حق

منجهه طلب تات حق هو المقصود ⁷

مَحو صوفي کي صَحوَ ⁸ صافي لاءِ

جن ڏنو سّر سر ڊهيو تن سود

باغ ذاتي جو گل محمد گل

احمد حامد هو المحمود

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ