|
حمديه ڪافي
مشرق مغرب جنوب شمال،
هر جا تيڏا حسن و جمال.
|
وسدا رهندئين وستي،
جنگل جنگل جوت جلال،
رنگ نرالي چنچل چالي،
آپ جواب ئين آپ سوال،
عشق حسن دي کيل عجائب،
آپ وڇوڙا آپ وصال،
ناز و ادا وچ تيڏي جلوي،
محبوبي دي وچ تون نهال،
سهڻي صورت دي وچ تون،
هر بُت وچ تون عين بحال،
هر دل دلبر تيڏا ديرا،
در در تيڏا استقبال،
منصوري دا ويس ڍڪيندئين،
آپ عنايت، آپ بلال،
هوشربا بڻ هوش کسيندئين،
آپ ڪريندئين قرب ڪمال، |
جٿڙي ڪٿڙي تيڏي هستي،
هرجا تيڏا حسن جمال.
سمجهڻ تيڪُون سائين محالي،
هرجا تيڏا حسن جمال.
روز ازل دي ميل عجائب،
هرجا تيڏا حسن جمال.
روپ انوکي غمزي عِشوي،
هرجا تيڏا حسن جمال.
ڀولِي ڀالِي مورت وچ تون،
هرجا تيڏا حسن جمال.
گهر گهر جوڙيئي آڻ بسيرا،
هرجا تيڏا حسن جمال.
سرمد بڻ ڪر سِيس نويندئين،
هرجا تيڏا حسن جمال.
ميڪون چا ”مدهوش“ بنيدئين،
هرجا تيڏا حسن جمال. |
سڄڻ تيڏي صورت هي سبحان الله،
مٺا محب مورت هي سبحان الله.
شهد شِير شڪر تون وڌ ٻول تيڏي،
الاوَڻ دي انداز انمول تيڏي،
کلڻ دي لطافت هي سبحان الله.
ڀلي زور بيهڪ بيحد بين والي،
گلابي گلابي لبان دي ئي لالي،
ڏندان دي نزاڪت هي سبحان الله.
وي مشهور تيڏي اِهي نين ڏوهين،
کسن چين آرام دن رَين ڏوهين،
ڏُنهان دي ڪرامت هي سبحان الله.
تون سهڻا ئين سهڻا،ايرين ڀيرين سهڻا،
سڌا سَروَ قامت هٿين پيرين سهڻا،
بدن دي بناوت هي سبحان الله.
ڪتوني ڪروڙين شهنشاهه قابو،
وڏي شان والي عاليجاهه قابو،
حسن دي حڪومت هي سبحان الله.
نه دنيا نه دولت کپي مول ميڪُون،
ٿي ”مدهوش“ ڏيکان رڳا يار تيڪُون،
پبلڪ دي زيارت هي سبحان الله.
ڏٺا جنهن به تيڪون ”مدهوش“ ٿي ڳيا،
جهلڪ نال هڪڙي خطا هوش ٿي ڳيا،
خدا دي ئي قدرت سبحان الله.
محبوب جفاڪار دا شڪوا نه ڪريجي،
هاءِ گهوڙا نه ڪريجي، واء ويلا نه ڪريجي.
بدنام محبت ڪون ڪڏهن هرجا نه ڪريجي،
محبوب مٺي يار ڪون رُسوا نه ڪريجي.
خاموش ئي خاموش ملاقات ڪريجي،
لب کول ڪي اظهارِ تمنا نه ڪريجي.
پيدا ٿي اگر پووي زماني دي مصيبت،
ته به راز ڪڏهن فاش ڪو دل دا نه ڪريجي.
اعتبار ڏويجي ته نظر نال ڏويجي،
گفتار زباني دا ڪو واعدا نه ڪريجي.
جي عشق چِڪاوي ته سدائين پيا چڪيجي،
گهُٽ گهُٽ ڪي مريجي ڪوئي حيلا نه ڪريجي.
ڪوئي راهه دا پٿر ٿي کڙي رُڪ نه ٻهِيجي،
تڪليف اُتون آوي بهانا نه ڪريجي.
دروازي سڄڻ يار دي ٽُر آپ وڃيجي،
بي درد هٿون ڪوئي سنيها نه ڪريجي.
”مدهوش“ محبت دا وڏا فرض اِهو هي،
غم درد سهيجي ڪائي پروا نه ڪريجي.
وهواهه سڄڻ تيڏا ٻولڻ وي،
ٻولڻ چپڙي چولڻ وي.
آمهون سامهون آ جو آليندئين،
مار گهتيندئين ڍولڻ وي.
ڪهڙي ڪاريگر نِي سِکائي،
هِيري موتِي تولڻ وي.
ڳجهڙي ڳجهڙي تيڏي اشاري،
اوکي لڳدي ڳولڻ وي.
”مدهوش“ ڪريندا ويتر ميڪون،
هولي گهنڊڙا کولڻ وي.
اِنهان نيم نشيلي نيڻان دا، پرڪيف اشارا ڪافي ئي،
او ڏيکي ڏيکي مول نه ڏيکي، هڪڙا وارا ڪافي ئي.
دُوئي والا ڀن بتخانا،
آڻ وسايم ڪعبا خانا،
در در سجدا ڪهڙي ڪم دا،
دلبر دا نظارا ڪافي ئي.
ڪي سِڪدي سِڪدي مر ويندي،
ڪي ٻُڏدي ٻُڏدي تر ويندي،
جي عشق وسيلا ڪر ويندي،
ٿولائي سهارا ڪافي ئي.
او چاسين اکڙيان اڙ ويسون،
او نيڻ تڪسين کڙ ويسون،
سڀ مام مجازي پڙهه ويسون،
هڪ رمز اشارا ڪافي ئي.
طعني ماري چغليان چاوي،
دنيا ساري آڻ ستاوي،
ڀل ساري خدائي رس جاوي،
هڪ يار دا يارا ڪافي ئي.
هڻ حال پڇو نا سوران دا،
بيدادي دي دستوران دا،
اي گهايل تيڏي گهوران دا،
”مدهوش“ وِچارا ڪافي ئي.
بڻيا حالي رحم دي قابل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي،
ڪنهن ڪون ڏکاوان دلڙي گهائل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي.
سور هزارين ڪيوين سماوان، ڪنهن ڪون آکان آک سڻاوان،
ڪنهن ڪون ڏسان اپڻي مشڪل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي.
مئين اڻ تارو ترڻ نه ڄاڻان، پار درياهون يار دا ڀاڻا،
سَڏ سڏ ٿڪي آن ڏوهين ساحل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي.
واقف ميڏا ملاح نه مانجهي، لڙهدي لڙهدي ٿي ڳئي سانجهي،
سِگهڙي مالڪ آ تون مِل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي.
ماڻهو محفل وچ هيڪاندي، پاڳل ڪملي آندي جاندي،
تئين بن اونده ساري محفل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي.
پياردي ويري کوڙ چوڌاري، ”مدهوش“ ڦردي رهندي مارِي،
واهر ڪر آ مرشد ڪامل، ڪوئي نه پُڇدا حال غريبي.
پانڌي پڇان، ڦالا گهتان، ميڏا مٺا آوسين ڪڏان،
عيبان ڀري، ميلي مدي دي عيب آ ڌوسين ڪڏان.
مکڙا مٺي محبوب دا نينان نماڻيان ڏيکسَن،
مئين بي وسي، بي جان دي وچ جان آ پوسين ڪڏان.
هم آرزو آ روبرو ڳالهيان ڪريسِن ڳڻ ڀريان،
ڀاڪر وَڌا سينا ملا ڳل نال آ لوسين ڪڏان.
ٻهَه ٻهه ڪتي سارا اڱڻ پيا ٻهڪسِين او ٻهڪسِين،
احمد شڪراني خدا دي روح پيا ڳوسِن ڪڏان.
شل سانولا ملسين اِٿي، ٽِلسين اٿي، کِلسِين اٿي،
هر دم ڪٺا ”مدهوش“ دي سيني اندر هوسِين ڪڏان.
تون ئي ڪر چا فيصلا دل دا سڄڻ،
مئين ڪران ڪهڙا بلا دل دا سڄڻ.
دل ڏتم دل دي عوض تيڪون هڻي،
اِيهو سودا نا ولا دل دا سڄڻ.
رهه نهين سگهدا سلامت ڪنهن طرح،
تيڏي ٻاجهون حوصلا دل دا سڄڻ.
اپڻي هان تي دست رک تون ئي نبير،
نال دل دي معاملا دل دا سڄڻ.
راتڙيان ڪاليان ڏوينديان ڀَو جڏان،
تون بڻيندئين سوجهلا دل دا سڄڻ.
ڪيوين ٽوڙان ميڏي ٽوڙڻ دا نهين،
اي قديمي سِلسلا دل دا سڄڻ.
شوق سڀ ”مدهوش“ دي مُڪلا چڪي،
درد بڻ پئي مَشغِلا دل دا سڄڻ.
محبت آشنا ڪوئي نهين، پڇي جو حال آ، ڪوئي نهين.
جدائي ڪر ڳيون جهڙي طرح، ايوين هوندا جدا ڪوئي نهين.
جڏڻ لاڪون چکائي چوٽ تئين، ميڪون اپڻا پتا ڪوئي نهين.
زمانا هي سڄا تيڏي طرف، ميڏا تيڏي سوا ڪوئي نهين.
سڄڻ درڪيون نه تيڏا آگهنان، تيڏي ٻاجهون آسرا ڪوئي نهين.
ڏکا ”مدهوش“ ڪون وڃ منهن مٺا، بچڻ دا آسرا ڪوئي نهين.
خبر ڪهڙي جو کِلدي تون، اڳُون اِيوين گُذر ويسين،
گُذر ويسين ته قاتل ٿِي، ڪِتِي ڏاڍا قهر ويسين.
اکيان لاوڻ ڪنون پهلي، نه سوچا هَم نه سمجها هَم،
ته ڇِنوا دام ديدان دي، پکي وانگون اُڏر ويسين.
ڏِکا ڪر منهن لِڪاوڻ، اور شرماوَڻ دي لک ٿوري،
ڀلائي جا ڪريسين سا، ڀلا ڪيوين وِسَر ويسين؟
نه تيڏي پير کُس ويسن، نه تيڏي پير گَس ويسن،
اگر ڏون چار آ ميڏي، لحد تي پير ڀر ويسين.
بُرا بدڪار بدڪردار، بُڇڙا هان ته ڪيا ٿي پيا،
تيڏي هڪڙي اشاري نال، اي جندڙي سُڌر ويسين.
لٿيان سرهان پڪيان ڪڻڪان، سگها آ ٻير گڏ چوُنڊون،
پڇي اوسين ته ڪيا فائدا، جڏان موسم اُڪر ويسين.
متان ڪوئي وڃي جيندائي مر، تيڏي نظر ٻاجهوُن،
تيڏي هڪڙي نظر، ميڏي حياتي بڻ اَمر ويسين.
ڳِيا ”مدهوش“ سارا هوش، هُڻ موڳا وتان ڦِردا،
نه پئي سُڌڪا ته اِتلا يار، تون مجبور ڪر ويسين.
نظر والا تماشا ڏيک سگهسين،
نظر جنهن ڪون نهين ڪيا ڏيک سگهسين.
نگاهان ڌو اکيان چاسين ته جِٿ ڪِٿ،
رڳا جلوا ئي جلوا ڏيک سگهسين.
سٽيسين خود پرستي ڪون جڏاهين،
پري والا ڀي ويجها ڏيک سگهسين.
وجود اپڻا جي ڏيکڻ آپ چاهين،
ته دل وچ جهاتڙي پا ڏيک سگهسين.
نظر اٽڪا نظر وچ گُم جو ٿِيسين،
اُهو سارا نظارا ڏيک سگهسين.
جو تيڏي عشق وچ ”مدهوش“ ٿي ڳيا،
سو ڪنهن ڏي ڪيسون نظر چا ڏيک سگهسين.
محبوب دا مٽ ثاني، ڪا چيز ڪٿي ڪانهي،
تعريف ڪران ڪهڙي، سُهڻي دي ثنا خواني.
چا پير پرين آيا، سي پير عجب آکان،
رفتار ڀِي مستانِي، هِس چال ڀي مستاني.
مئين مُرڪ اَلاوڻ نُون، قربان ڪران ساري،
شاهان دي شهنشاهي،سلطانان دِي سلطاني.
معراج دا ڇٽ پاڪر، ڳيا عرش معظم تي،
الله جهلي جنهن دي، افلاڪ تي مهماني.
گڏ تاري ستار ڪر تشبيهه ڏيوان ڪهڙي،
هي شمس قمر تون وڌ پڳدار دي پيشاني.
نا لوڙ هي دنيا دي، نا لوڙ هي دولت دي،
”مدهوش“ ڪون ڪافي هي،بس اُهن دي نگهباني.
ٿولڙا کل، کل وي جاني، کل خدا دي واسطي،
مئين نماڻي نال مُرڪڻ مِل خدا دي واسطي.
ترس پو اِٿ ترس کا، بي ترس ڀي ايڏا نه ٿي،
مئين مسافر دي نه رنجا دل خدا دي واسطي.
چاڪي چشمان چاڪ ڏي سينا ڪِتوئي چاڪ چاڪ،
ڪر نه گهايل ڪون اڃا گهايل خدا دي واسطي.
تِل برابر تل، جنهن تِل دا ڪوئي تُل نهين،
ڳل والا سو تلِ وکا قاتلِ خدا دي واسطي.
دردمندي دربدر ڪون کول در درشن ڪرا،
ناصفا خالي ولا سائل خدا دي واسطي.
غير آخر غير هي غيرت ڪريجي غيرتي،
غير ڪون سمجهين متان شامل خدا دي واسطي.
هوش مند ٿي هوش ڏي، ”مدهوش“ ڪون ڪر هوشيار،
نا مٿون ميڏي کِلا محفل خدا دي واسطي.
ٽور اُتون مئين گهور وڃائين،
گهور وڃائين، گهور وي سائين.
|
جيت ڳيوئين ساڏي دلڙي،
نخري ڪرڪر جيوين ٽُردئين،
ٽُردي ٽُردي جهاتيان پَئيندئين،
مشتاقان نون موهه گهتيندئين،
”مدهوش“ اُتون آ مِهر ڪتوئي، |
نال ماڻي دي مور وي سائين.
تيوين وڻدئين مور وي سائين.
وانگي چوري چور وي سائين.
شهزادا شهزور وي سائين.
شهر مچايا شور وي سائين. |
|
لاغرض نال ياري،
لاوي ته لاڪي ناتا، |
شالا نه ڪوئي لاوي،
سڀ ڪجهه لُٽا نڀاوي. |
|
سر يار ڪون ڏِويندا،
جنهن ڪون سڄڻ سڏيندا،
اُس دي رضا او ڄاڻي،
عشقي جٿان ڀي آندا،
ڪنهن دا نهين ڇڙيندا،
سنڌ سنڌ مروڙ کاوي،
دانهان ڪران اِلاهان،
ٻيٺي تڪان مئين راهان،
من او ڪڏاهين آوي،
”مدهوش“ هان مئين ڇوري،
ساري جهان دي وچ،
آ، جي اڱڻ سجاوي، |
در در نهين ڌَريندا،
ليکا نهين ڪريندا،
ڀانوي توڙي نه ڀانوي.
هڏ ماس روڙ جاندا،
هڪڙا ڀي وال واندا،
جيرا جگر جلاوي.
نڪلن هزار آهان،
ڪيون ڪر اميد لاهان،
مٺُڙي تي ترس کاوي.
عيبان ڀري ندوري،
ٿيوان وڏي سدوري،
ٻهه ٻولڙي ٻُڌاوي. |
تئين در آوان، آڻ ٻَڏاوان،
ڪرڪا ٻاجهه او سائين،ڪرڪا ٻاجهه.
مئين ته نماڻي عيبان هاڻِي،
حال سڀوئي ڄاڻي سُڃاڻِي،
ڪيا آکان، آک سڻاوان، او سائين.
چائنٺ تيڏي تي مئين آڪر،
عجز ادب وچ سرڙا جهُڪا ڪر،
روز ليلهاوان، نرڙ گساوان، او سائين.
پاند ڳچي ڳل پاوان ڳاري،
ڪر ڪر توبهه زارو زاري،
تيڪون مناوان، مطلب پاوان، او سائين.
هڪواري چا، پردا چا تُون،
تيڪُون ڏيکان آمهون سامهون،
روح ريجهاوان، ٿورڙي ڳاوان، او سائين.
”مدهوش“ اُتون ڪر اپڻا سايا،
ٿيوم سارا لايا سجايا،
جَنتان ڀاوان، ٿڌڙيان ڇاوان، او سائين.
ڪوئي نهين ئي صورت ثاني، حسن سڄڻ دا بلي بلي،
ڦول چمن دا بلي بلي.
|
رخ دا جلوا تاب جلالي،
مکڙيان موهي لب دي لالي،
موتي تون وڌ ڏند مثالي،
خوشبو ڪالي زُلفان والي،
”مدهوش“ بنيا مست موالي، |
رنگ بدن دا بلي بلي.
جوڙ دَهن دا بلي بلي.
دُرّي عدن دا بلي بلي.
مُشڪ خُتن دا بلي بلي.
شاهه زَمن دا بلي بلي. |
اکڙيان تيڏيان ڪيف ڪلال،
ديدان ڏونهين هن دونال،
مست و مست قلندر لال.
|
اکڙيان تيڏيان تيز ڪٽار،
ڪوس جنها دا ڪاروبار،
اکڙيان تيڏيان عاليشان،
پهري ڏيوَن لک نگران،
اکڙيان تيڏيان مست چريان،
درشن ديان هِن دُرس دريان،
”مدهوش“ ڪري ڪيا حال حوال،
آپ بچاوَڻ يار مُحال، |
وَهنديان رهنديان آرو پار،
پاهه ڪرينديان پائيمال.
تڪ تڪ مارن تير ڪمان،
تان ڀي ٿِيونَ کوڙ حلال.
ڪجليان ڪاليان ڪيف ڀريان،
گويا زيارت گاهه مثال.
ڇَم ڏويندي ڇوهي ڇال،
مر مر ٿِيسُون مالا مال. |
قرآن سَمَجهه مئين يار چُمان،
چُم چُم وو چُمان رُخسار چُمان.
دل چاهيندي ئي چاهه وچُون،
سڪ سوز وچون، صد شوق وچون،
دلدار ميڪون ڏي موڪل تُون،
ڳل ڌار چمان، تِل ڌار چمان.
کڙي جوڙ ڀرون محراب ڏوهين،
آداب دي بڻ اسباب ڏوهين،
هِن بهشتان دي ڄڻ باب ڏوهين،
اِيهي باب چمان بازار چمان.
اي وال ڪالي خمدار تيڏي،
اي گيسُو خوشبودار تيڏي،
توڙي مار گهتن اِهي مار تيڏي،
ته ڀي نانگ نسنگ نروار چمان.
لڳا نينهن تيڏا ننڍڙي لاڪون،
”مدهوش“ ڪِتوئي چا ميڪون،
جند گهول گهتان اِنهان قد مان تون،
تيڏي پاڪ پرين پيزار چمان.
دري وچون اڄ وهوا وهوا، درشن يار ڪرايا هي،
درشن يار ڪرايا هي، مکڙا پاڪ وکايا هي.
مخفي والي ملڪ تون آڪر، پريم ننگر دا شهر بساڪر،
لالڻ لِيڙا پايا هي، وو مکڙا پاڪ وکايا هي.
آمهون سامهون آيا ڍوليا، نا مئين ٻوليا، نا او ٻوليا،
اکڙيان آپ الايا هي، وو مکڙا پاڪ وکايا هي.
لون لون دي وچ، تن من دي وچ بي پردي بڻ اِس دل دي وچ،
ازخود آڻ سمايا هي، مکڙا پاڪ وکايا هي.
”مدهوش“ اسان اڄ يار سڃاتا، يار ڪون ڄاتا، يار ڪون پاتا،
هُڻ هَور خيال اجايا هي، مکڙا پاڪ وکايا هي.
او ساقي ڏي، پئماني تي پئمانا،
آباد رهي اي سائين تيڏا مئخانا.
شور مِٽاوان هستي دا،
خالي خام پرستي دا،
ڀر ڏي جام الستي دا......او ساقي ڏي.
گل روگل بُو گُلفام پِلا،
ڪوثر والا جام پِلا،
صبح پِلا ول شام پِلا......او ساقي ڏي.
تيڏا در ڇڏ ڪيڏي وڃان،
ڪنهن دا وڃ دامان گهِنان،
تون ئي ميڏا پيرِ مغان......او ساقي ڏي.
شفقت والا دست وڌا،
گوندر غم ڪون پَست بنا،
مست نظر چا مست بنا......او ساقي ڏي.
دن رات لڳا مينوش وتان،
ترڪ ڪتي سڀ هوش وتان،
مدهوشي وچ ”مدهوش“ وتان......او ساقي ڏي.
مئي محبت والي دا، پيالا ڏي ڀرپور،
او سائين پيالا ڏي ڀرپور.
بسم الله دي رمز رچا ڏي، محب مجازي مام ملا ڏي،
ٿيوان مئين مخمور، پيالا ڏي ڀرپور.
مست نظر دي ڏون ڍڪ پيوان، الله ڄاڻي دو جڳ جيوان،
مست وتان مسرور، پيالا ڏي ڀرپور.
پئماني تي ڏي پئمانا، وسدا رهي اي مئخانا،
چاس پلا ڪر چُور، پيالا ڏي ڀرپور.
نينهن دا نشڙا مئين جو اي پيتا،هِس هوش ڪنون ”مدهوش“ چاڪيتا،
هُڻ هان چريا مشهور، پيالا ڏي ڀرپور.
جڳ جڳ جيوڻ سک وي يار،
ڪلفت دا سٽ ڪم ڪار.
دين ڪفر دا فرق وڃا سٽ،
دوئي والا ورق وَلا سٽ،
هڪ دا ٿيوڻ سک، وي يار.
ڪوڙ ڪتابان ڪون چا کڏ گهت،
جاءِ ثوابان دي تون اڏ گهت،
سچ ڪون سِيوَڻ سک، وي يار.
پيش اِها ڪر شيءِ تون آپي،
عشق جٿون کا ڍءُ ڪر ڍاپي،
اهڙا تِيوَڻ سک، وي يار.
”مدهوش“ ڏکان دا ڏور جبل،
سُور اندر دا مول نه سَل،
غم ڪون پِيوَڻ سک، وي يار.
جڏان تيڏي جدائي ڳل پئي ئي،
رو روڪي نِساهي دل ٿئي ئي.
ڳيا صبر قرار سمورا لڏ،
ٻيٺا سور اندر وچ جايان اَڏ،
آ هجر فراق ٿيا هم گڏ،
هڪ پل نه خوشي حاصل ٿئي ئي.
پيا قياس نه ڪنهن ڪون آ هان تي،
مئين درد وندي دي دانهان تي،
هل هل ڪسي اِنهان راهان تي،
ڏک سُور تي جندڙي هِل ڳئي ئي.
شب روز مُٺي دل سڙدي هي،
ڪڙهه ڪڙهه ڪي ڪڙاهي ڪڙهدي هي،
هڪ وِرد تُساڏا پڙهدي هي،
ٻي ڳالهه ڪون غافل ٿئي ئي.
جا عشق دي ڪاتي وهه ڳئي ئي،
سا جان جگر وچ لهه ڳئي ئي،
”مدهوش“ طبيعت ٺهه ڳئي ئي،
غم نال صفا رَل ملِ ڳئي ئي.
جڏهن تُسان تي ديد پيوسي،
پڙهڻ پڙهاوڻ وسر ڳيوسي.
چوري چوري اکيان اڙيان، مول نه ڏر ديان ديکن کڙيان،
هر هر ڏيکڻ دي هير پيوسي.
عشق اسا ڏا هي اعليٰ، سبق پڙهه دي هون سِڪ والا،
حرف مڙيوئي هِڪ ڏٺوسي.
ٻئي ڪمڙي مول نه پُڄدي، دم دم دلبر پسدي رهندي،
باقي مقصد ڇوڙ ڏتوسي.
”مدهوش“ تيڏيان مست نگاهين، واهه بتاوَن عشق ديان راهين،
جلوا جوپ اتاهين ڏٺوسي.
ڪير اسا ڏي حال دا واقف،
حال ڪنون بي حال ٿيوسي.
|
ول ول مردي ول ول جيندي،
کيري خوشي چُون کل کل ٿيندهي،
شيعا سُني مول نه ڄاڻون،
وهم اجائي طول نه ڄاڻون،
شاهه شرابي اسان ازل دي،
روز ميثاقون مئي تي پلدي،
آپي روندي آپي کلدي،
”مدهوش“ بردي بيشڪ مُلهدي، |
پرت دا پيالا پلپل پيندي،
ٻنهان دي ليکي ٻال ٿيوسي.
عشق امامي ڀُول نه ڄاڻون،
جٿ ڪٿ جاني نال ٿيوسي.
مئي ڪنان هُون مول نه ٽلدي،
هُڻ ڀي مالا مال ٿيوسي.
حال ڏسُون نا ڪنهن ڪون دلدي،
زر خريد مثال ٿيوسي. |
دوهي
ڪهڙي ڳالهه ڪران مئين جاني دي،
سهڻي صورت پاڪ پيشاني دي.
ميڏا ڍولڻ يار مَلُوڪي،
جنهن دي ساري جڳ وچ هَوڪي.
ميڏي ڍول دي اک مستاني،
جنهن ڪتڙي دل ديواني.
ميڏي ڍول دي ڳل تي تل هي،
جنهن موهي ميڏي دل هي.
ميڏي ڍول دي چپ دي لالي،
جنهن ڪيتي هِم دل متوالي.
ميڏي ڍول دي مٺڙي ٻولي،
جهڙي بهشتان دي ئي لولي.
ميڏي ڍول دي ڏندني هيري،
نال کِلڻ کُلدي تقديري.
ميڏي ڍول دا سهڻا چهرا،
جنهن تي زلفان دا ئي پهرا.
”مدهوش“ ودا هان مستانا،
ڍولڻ ماهي دا ديوانا.
جو ڪجهه هي سو ويسين ٽُردا،
او ٽُردا ٽُردا، هولي سُردا.
رهسين نانءُ هڪ مولا دا،
باقي اي سڀ ويس جهُردا، هولي سُردا.
جواني تون ڦر پيري آسِين،
لوڪ سڏيسَن مُرد مردا، هولي سُردا.
تن دي طاقت من دي مستي،
سارا ڀانڊا ويسين ڀُردا، هولي سُردا.
هڪڙي ڏهاڙي لوڙهه لٽَيسن،
لهه پوسين ڀَو هُرکُر دا، هولي سُردا.
سامي وچ ٻول اي ٻولين
نينهن لڳا ننڍي لاڪُر دا، هولي سُردا.
”مدهوش“ محمّد عربي آسين،
پوسين ضامن آ ڪر ڌُر دا، هولي سُردا.
اوکا عشق يارو هي ڏاڍا اَلڙ دا،
جگر جان دي وِچ جيوين جهٽ بگهڙ دا.
اسان دل دي سادي هاسي ٻالي ڀولي،
خبر ڪا نه پئي ڪا، پئي چڻنگ چولي،
کاڌا باهه ڀڙڪا، مَتا مچ ججهڙ دا.
لڳي چوٽ چشمان دي بيحد بڀَرتي،
کلدي ئِي کلدي سِڌا اِهن جگر تي،
تِکا وار ٿِي ڳِيا، تِکي ڪنهن تلهڙ دا.
اُلر نال اوکا ڪوئي وار ٿِي ڳيا،
سگها ساه دي وچ وو سَٽڪار ٿي ڳيا،
ڇُٽي هڻ سو ڪيوين نهين ڦٽ رَهڙ دا.
جهٽيندائي جهِرڪي جيوين باز بحري،
آوڻ نال اِيوين ڪِتَس ڪار قهري،
ٿي ڌاڙيل دلبر ڳيا مار هَڙ دا.
لڳا نينهن جنهن ڪون وي ”مدهوش“ هوسِين،
خدا ڄاڻي تنهن دا خطا هوش هوسِين،
اِهين نانگ کاڌل نهين مَول چڙهدا.
جڳ رُس وڃي پر، منهن او نه موڙي،
ٻئي ڇوڙ جاون، شلا او نه ڇوڙي.
دنيا سڄي چا سنگ ڇوڙ جاوي،
رشتا لڳاپا، سڀو ٽوڙ جاوي،
ولا ڪنڌ اپڻا، منهن موڙ جاوي،
پر، يار مٺڙا اي ناتا نه ٽوڙي.
قاصد سِگها وڃ ڪرين پيش دانهان،
منظور پوون شالا اِلاهان،
ڏيوين سنيها، ٻڌ ٻڌڪي ٻانهان،
هِجران دي مارِي پئي هٿڙي جوڙي.
پڇ پڇ ڪي پانڌي،ٿئي مَئين بي حالان،
جالان ته ڪيوين بن يار جالان،
شب روز ٻيٺِي ساران سنڀالان،
سڪندي نه ڳل تون،هنجوان دي ڳوڙهي.
“مدهوش“ آسين جڏان يار نيڙي،
آوڻ نال ٿيسين، اساڏي آ ڀيڙي،
لَهسن اي ساري جي من دي جهيڙي،
مرمات ٿِيسَن ڏوڙي وِڇوڙي.
ارم ڏٺم اڪثير، گل ڦل صورت دلبر دي.
هڪڙي ڏهاڙي يار الا ڪر،
موهه ڳيا من ماڻي ڪر ڪر،
روز هُڻي تصوير، آن اڳون هي ول ول ڦِردي.
ٻاجهون سڄڻ دي ول ويرانا،
نا جنهن وچ ها آنا جانا،
عشق ڪتِيي تعمير، آڻ اسا ڏي اُجڙي گهر دي.
مکڙا مصحف پاڪ مَجيدي،
جنهن دي پڙهڻ دا شوق شديدي،
خط زير زبر تحرير، شدمد پڙهدي رڳ رڳ ٺردي.
”مدهوش“ بنايس مارڪي ميخان،
دل هي آهدي ول ول ڏيکان،
ماهي ماهه مُنير، ويکڻ ڪيتي دل نهين ڀردي.
آڻ اسا ڏي دلڙي دي وچ، دردان لائي ديري.
اکيان تيڏيان ڀيري ڀيري، ڀر ڀر ڏينديان ڇيري.
سينا سارا ٻيري ٻيري، جُکدي پئي هِن جيري.
حسن دي حملي گهيري گهيري، بچدا ڀلا ير ڪيري.
ڀاڳان والي ويري ويري، در تي ڏيندي ڦيري.
”مدهوش“ من وچ ميري ميري،عشق گهمائي پيري.
تيڏي ياد مچايا هل، (هل هل هل) پئي پورپراڻي کُل،
گئي سهنج سهاني ڪل، تيڏي ياد مچايا هل.
تيڏي ياد سريلي اِيوين،
جيوين ساز سموري پوَون چل.
تيڏي ياد گلابي اِيوين.
جيوين مل جون خوشبو ڏيوَن گل.
تيڏي ياد اُجالا اِيوين،
جيوين کڙدي چانڊوڪي ئي کل.
تيڏي ياد مسلسل اِيوين،
جيوين دريا تي ٻيڙيان دي پل.
تيڏي ياد نچايا اِيوين،
جيوين قرب دا ڪٺڙا ڏيندا بل.
”مدهوش“ منان مئين ڳڻ ڪيهي،
ڪونهي ياد تساڏي دا مل.
اڄ يار اڱڻ تي آيا، سانون ماهي مُک و کلايا.
جڏان لالڻ ليڙا پايا، اي ٿي ڳيا بخت سوايا.
شاهه حسن دي آڻ صحن تي، ڏاڍا رنگ رچايا.
اڱڻ اُجاران ٻهون ٻهاران، مولا ڀاڳ ولايا.
قدم اُتون قربان مئين ٿيوان، جو يار قدم هي چايا.
ناز ڪريندا نازڪ آيا، هِس آپي آپ ڀلايا.
موهن مرڪي چوڏس ٿيوي، هي شمس قمر شرمايا.
غائب سمجهان تاري ساري، جو يار نقاب هٽايا.
واسينگ وسيهر وال بنا ڪر، آڻ اسِيري ڪرايا.
ڪنڍڙي ڪاڪل ڪنڍڙي ابرو، مزگان من پرڀايا.
گهونگهٽ چون ڀي گهوران گهت ڪي،دلبر ديد ملايا.
هوش ڳيا ”مدهوش“ ٿيوسي، موهن مست بنايا.
ڦس ڳئي هي جندڙي نِڪلڻ محالي،
منهن ڦير دلبر، نظران نه ڀالي.
هڏ ماس کاڌس، انگ انگ نچوڙيس،
ڳل لاتي باهين، سَنڌ سَنڌ اُکوڙيس،
بڻ باز بحري ڳاٽا مروڙيس،
ظالم وڇوڙي ڏتي غم ڪشالي.
هڪوار آ هڻ مونجهان مِٽا وڃ،
اي بار غم دي سر تون لَها وڃ،
سِڪدي ڪون دلبر آ منهن ڏکا وڃ،
اکڙيان وهندين رت دي ڙي نالي.
ٿل روهه جبل ڳولان وي جاني،
جند جان تئين تون گهولان وي جاني،
ساهه نهين بدن وچ ڦولان وي جاني،
هجرين پوئي هِن آ ويس ڪالي.
مونجهين ڪِتا هِم پرجوش سائين،
بِرهون ڪتا هم ”مدهوش“ سائين،
ايجهي هُلِي هان نهين هوش سائين،
پڇدا نه ڪوئي، اُجڙي دا حالي.
تئين پاتي ڌار ڪجل دي ئي،
يان جوڙي طرز اجل دي ئي.
لب تي سرخي لال گلابي، عارض دا ول رنگ عنابي،
من موهه گهتيندا مک مهتابي،ڪيا جوڙ اُتون ول تِل دي ئي.
نينان والي تيز ڪٽاري، ابرو تيغان ڀاير ڀاري،
تڪ تڪ تير مريندئين زاري، اي ڪار قصاب قتل دي ئي.
اي سينڌ سنواريل وال ولايل، ڪالي ڪالي نانگ نپايل،
دُگني دُگني دام وڇايل، ساري ڦاهي ساڏي ڳل دي ئي.
تاب تکيرا ويک سوايا، هوش ولا ”مدهوش“ نه پايا،
عشق دي آتش آڻ جلايا، هڻ جان سڄي پئي جلدي ئي.
لڳي نينان دي نيشان ڏوهين،
چُڀ چشمان دي ڳئي ڪان ڏوهين.
هڪ لاهه نقاب آهن دُور ڪتا،
ڏوجها گهنڊ ڪنون جاني گهور ڏٺا،
سڀو هجر فراق دا سور لٿا،
ٿئي اکڙيان تي احسان ڏوهين.
هڪ محب ڏٺي مهجوري ڳئي،
ڏوجها حسرت ساري پوري ٿئي،
هُڻ من وچ آهه مسروري پئي،
ٿئي دلڙي دي درمان ڏوهين.
هڪ وهم گمان دا گوڙ ٽٽا،
ڏوجها ڏوهه گناهه دا شور ڇُٽا،
آيا من دي اندر جو مور مٺا،
ٿئي حال دين ايمان ڏوهين.
جڏان محب نظر بي حجاب ڪتي،
ٿي وِٿڙي وچون دي خواب ڳئي،
”مدهوش“ دي جندڙي صاب پئي،
جڏان جان جگر ٿئي قربان ڏوهين.
دردوندان دي حال اُتي ڪر ڀال ميان،
آ اوکي مهل ڪر ميڏي مدد لڄپال ميان.
ميلڙي هان مئين مندڙي هان، مئين گندڙي هان،
ڪالڙي توڙي ڪوجهڙي، بدڪاري بدچال ميان.
ميڏي ويڙهي اَوين، آ ڦيرا پاوين،
مال مڏيان سڀ گهور سٽان، هر حال ميان.
ساري جڳ دي لڳ لڳاپي، ناتي سٽ ڪر،
لاري تُسا ڏي لڳڙي هان، سٽ خام خيال ميان.
هير تتِي سَسوِي آن مئين، سهڻي تيڏڙي،
تون رانجها، خان ٻروچل، مهينوال ميان.
دنيا ساري در تي آ ديدار ڪري،
سڪدا پئي ”مدهوش“ مگر، سال و سال ميان.
چشمان والي چوٽ چکائِي، ويندئين مست بنائي،
وو سر دي لائي.
جنهن دم گَهِري گهُور ڪتُوئي،
سينا چڪنا چوُر ڪِتوئي،
هئي جان جگر تئين گهائي، وو سر دي لائي.
عشق دي آتش نينهن دي ناوڪ،
بَن ڪر بازيگر تئين بيشڪ،
سٽ سٽ هي سٽڪائي، وو سر دي لائي.
وانگ وسيهر ونگ گهتيوئي،
ڪاڪل دي وچ قيد ڪتوئي،
ڳيون دام زلف دا پائي، وو سر دي لائي.
هوش ڳيا ”مدهوش“ ٿيوسي،
من ديان متيان ڀُول ڳيوسي،
پئي ڪانَ خبر وَل ڪائي، وو سر دي لائي. |
