سرسهڻي

صدا

اي سچا سائِرَ مون کي تون، نيئي نيئي پار پريان جي ميڙئين

1- ڪُنَ جي ڪارونڀار جا، ڀانيان سيئي ڀون

2- سندو جيئڻ آسرو، منان لاٿو مون.

بيت

[1]

ٻَهُون ٻئنيون اڳري، توڏِيءَ کي تعظيم

اوڏِي ٿِي ’الف‘ کي، مَنُ گڏيائين ’ميم‘

لکڻ واري لکيو، تنهن ۾ خطا ڪين

منهنجو رُوح رَحيِم، داخل ڪِجُ مَ ’دال‘ سين.

[2]

نينہ نوازي سُهڻِي، توڏي توڙائين

هَٿان هار حبيب جو  لائق لڌائين

جيلان عالم آسرو، سو تَڙُ سوٺيائين

ساموٽي ڪيئن پانهين، جنهن جو منهن محبوب ڏي.

[3]

گهڙو ڀڳو ته گهوريو، مَرُ چُور ٿئي چُوڙو

طالب الموليٰ مُذکِرّ اِيء ٻُڏندين ٻُوڙو

گهوريو ڏَمُ ڪُوڙو، اسان ميهار ئي من ۾.

[4]

گهڙو ڀڳو تا گهوريو، پاڻان هو حِجات

مون کي سِڪَ ساهڙ جي، ڪُهِي ڪيو ڪباب

ڪونهي ٻيو جواب، جيء ڏني ري نه جُڙي.

[5]

گهڙو ڀڳو، منڌ مئي، وَسيلا ويا

تنهان پوءِ سُئا، ٿي سهڻي سڏ ميهار جا.

[6]

سانڀاران ساهَڙَ جا، هاري حَقَ رکيج

وَهَمَ جي وجود جا، تن کي تَرَڪ ڏيج

ساهڙ ساڱاهيج، ٻوڙي جو ٻانهياريون.

[7]

سانڀاران ساهڙ جو، هاري رَکجُ حقُ

وهَمَ جي وجود جا، تن کي ڏيجَ ترڪُ

متان پوئِي ڪڏهن ڪو فِڪۡرَ منجهه فرق

ڪري غير غرق، ويجهي ٿيءُ وصال کي.

[8]

سانڀاران ساهڙ جي، دُونهين دُونهن ڪيو

لکي ڪَلَ ڪَپار ۾، پليتو پيو

ساهڙ صحي ٿيو، ڪِنبَنن ٻِنهِي ڪنڌيين.

[9]

ٻارهن ڪُنَ، ٻٽيہَ تَڙَ، تَڙَ مٿي تئوتُ

عشق جن جو قُوت، ٻُجهان سي نه ٻُڏنديون.

[10]

ٻارهن ڪن، ٻٽيہ تڙ، تڙ تڙ مُٿي ڀَٽُون

اٿيو آڌيء رات جو سُهڻِي ڏئي سَٽُون

ڇڏيو کِيرَ کٽون لُڏي لهرين وچ ۾.

[11]

ٻارنهن ڪن، ٻٽيہ تڙ، تڙ تڙ مٿي نانگ

ته مان ڪهڙو سانگُ، جي اُئان ئي نه گهڙان.

[12]

ٻارنهن ڪُن، ٻَٽيہَ تڙ، تڙ تڙ مٿي شينهن

ته مان ڪهڙو نينہ، جي اُئان ئِي نه گهڙان.

[13]

تڙ تڪڙ کان نه لهي، گيهڙان ڪري نه گهُور

اٽڪل ناهيس آر تي، وهمن ڪي وهلور

جنهن کي ساڻ پريان جا سُور، تنهن کي نَندي

ناهه نظر ۾.

[14]

ٻُرن ٻيلاين جا، چوڌاري چڙا

سُتي سنڀارن جو پئڙم ڪن پڙاء

وهمن مون نه وڙاء، سڻيو جهانءِ جهڄي هنيون.

[15]

لَههُ لِڪايان نه رهي، سانڍيان رهي نه سُور

جانسِين پَسان نه پرينء کي، تانسين مَنُ ملُور

مون کي ماء ضرور، لوڪان ليکي مهڻو.

[16]

جيڏيون چُونَم جُڳاندو، ڏَمَ پڻ ڪونهي ڏوه

مون کي سِڪَ ساهڙ جي، سڀ منجهايان پَہَ

لِڪو رهي نه لوه، ڄيرو اندر جيڏيون.

[17]

اصلان ئي اَلَسۡتُ کان، ٿي توڏِي  تواري

پاڻ وِڌائين تار ۾، عشق جي آري

نئو کنڊ نهاري، تنهن کي مشاهدا مڙيئي ٿيا.

[18]

آصُلان ئِي اَلَسۡتَ کان، آهه توڏيءَ کي تَوار

قالو بليٰ ڪهيائين پَسِي مُنهن ميهار

چوکنڊ چوڌار، تنهن کي مشاهدا مڙيئي ٿيا.

[19]

سبق جهليائين سور جو، حقيقت حَرفاء

آءُ تنهن وائيء ويڳاڻي ڪئي، طلب جي طرفاء

گهڙو گهڙيندي جوڙيو، سائر جي صَفاء

وسيلو وفاء، آهي منڌ ميهار جو.

[20]

وڃيو وٿاڻن ۾ پيء کان پڇيو روءِ

ڏُک نه سَٺُم ڏيهه ۾ ساهڙ ڄام سندوءِ

هنيڙو تو مُلِ هوءِ، آءُ هِت هونهين گهاريان.

[21]

هينئڙي هڙون ڇڏيون، هڻيندي ٿَڪِمَ  هَٿُ

مَيي مَتي مهراڻ جون مؤجون وريم مَٿَ

نِيُم ڪُنَ قوَت، ڀر ڀليرا سپرين.

[22]

ڪاريء رات ڪُنَن ۾، ڪا جا آيس هِيرَ

تئن مَيي مَتي مهراڻ جا ڀرِي نه پَسي ڀيرَ

مٿي لهرين پيرَ، اکڙيون ميهار ڏي.

[23]

ڀِنيء ڀرجهَر پاڻ ۾، ڪا جا ڪُنَ ڪرين

آڌيء انهيءَ آب لاءِ اکيون اُڪيرين

توڻي تِڪون ڏين، ته اُڃَ اُنِين  کي نه لهي.

[24]

ڀنيء ڏٺو ڀَنڀئين ڪِي جو منجهه ڪُنَنِ

پيتائون پِڪَ پَرملَ جِي، ڍايون، نه ڍاپن

اُڀيون اُڃَ مرن، اکيون انهيء آب لاءِ.

[25]

اوران آءُ اُڪنڊِي، پار منهنجو پيءُ

ڪاريء رات ڪنن ۾، تي ٿي سهان سيءَ

جانب ڌاران جيءُ، ڪهين وَسَ واڳيو نه رهي.

[26]

سانگ پنهنجي  سُپرين، ٻجهان ويا ٻيلن

دونهيون دوست ميهار جون، هاڻي ڪِين دُکن

ماريس تن ماڳن، جتي ديکيُم دوست کي.

[27]

اوراڙ نه اڙجي، نڪا جهول جهليس

ڏَمُ ڏينهاڻي ڪيترو، ٿو پر ۾ پَليس

تان تان جان جليس، جان جان پَسي نه پرينء کي.

[28]

اوراڙ آءُ اڪنڍِي، پار منهنجو پيءُ

گهَرَ وَرَ واڳيو نه رهي، بنان جانِبَ جيءُ

حال منهنجو هيءُ، معلوم آهي ميهار کي.

[29]

اوراڙن آءُ اڪنڍي، پيءَ منهنجو پرار

گهَرَ وَرَ واڳيو نه رهي، ارواح مون اختيار

دوستن جو ديدار، دل ديکئي ري نه رَهي.

[30]

ويٺو جيئن وِللِئيِن، ڏمَ کُٽنئي ڏينہ

مَڇين مارڳ لائيا، هڏن مٿان هينئن

قول ڀڃنديس ڪيئن، ٻڌم جي ٻولِي ڪري.

[31]

گهڻئين ڀتئين گهوريان، ڏَمَ کي ڏيهاڻي

منهنجون مُحِبَّ ميهارسين، آهن رُوحَ ۾ رهاڻي

تلانهن پاڻي، سرتيون سُڪو ڀانئِيان.

[32]

ڏَمر سهان ڏَمَ جا، ڪير ڪُن، آءُ ڪير

رِيء قضا ڪيرَ ڌري، مٿي پاڻيء پير

ڀينر ڀِنيء وير، اڳ لڌو ٿي لوڙيان.

[33]

مَر اولجان انهيءَ پار ڏي، پُڏان تان ٻن

مانءَ ٻَر ٻر ڪن، ڪنڌيء اُڀي سپرين.

[34]

ڪي جو پَسي آئيون، اکيون وڃي پار

هڪ ٿيون ديوانيون دل ۾، ٻيو اپر لائي آر

تنهان پوءِ قرار، سُتيون ڪين سُک ٿي.

[35]

صورت ساهڙ ڄام جي، جيڏيون ڏٺيان جي

سُتيون ڪين سُک ٿي، ڪانڌن پاسي ڪي

مونهان هوند اڳي، گهڙا کڻي گهڙيون.

[36]

صورت ساهڙ ڄام جي، جيڏيون ڏِٺي جَن

ڪَنِي جِيءَ مٺا ڪيا، ڪي گهوريس ڪيو گهِڙن

ميهار مليو تَن، جن سانگو ڪيو نه ساه جو.

[37]

چَڙن مون کي چريو ڪيو، جار وِڌائون جُوءِ

سُتي سنڀارن جي هُن ڀَر ٻُڌم هُوءِ

اچي ٿيءُ روبروءِ، نه ته دوست ٿي دَم ڏيان.

[38]

سار نه ڪريين سهڻي، تون نڪو نياڻِي

وَههُ ويندِيء نڪري، اهو جوڀن جواڻي

پڇاڙي پاڻي، کڻي تالان ڪَندَءِ تار ۾.

[39]

گهڙِي گهڙو هٿ ڪري، چيائين اللہ توهار

ڄنگهه ڄرڪي وات ۾، سِسِي نِي سيسار

چُوڙا پِيسَ چِڪَ ۾، ٻيا لڙ ۾ پيَس وار

موٽِجُ يار ميهار، نه ته دوست ٿي دَمُ ڏيان.

[40]

گهڙِي گهڙو هٿ ڪري، ٻوڙيائين ٻانهون

تنهن وڏيون ڪيون ويچاريء، درياء ۾ دانهون

اچج اوراهون، نه ته دوست ٿِي دَمُ ڏيان.

[41]

گهڙو ڀڳو ته گهوريو، شال مَ ڀڄي گهَڙِي

مولهيو مُحِبَ ميهار جو، ڀِڄي ٿيوم ڀَرِي

چِڪَڻ تان چڙهي، ڏسان منهن محبوب جو.

[42]

ڪاري رات، ڪُنَ گهڻا، لڙ، لهريون ۽ واء

ساڻِي جن اللہ، ٻجهان سي نه ٻڏنديون.

[43]

ڪاريء رات، ڪُنَ گهڻا، ٻي اڻٽيهن اونداهِي

چنڊ پنهنجيء سنئينءَ ويو، ٻي درياء دَڙ لائِي

اِهو اَمُر اِلاهي، نه ته ڪُنن ۾ ڪير گِهڙي.

[44]

تَڙ تَڪڻ، تارَ گِهڙڻ، ايءُ ڪاڻيارين ڪمُ

ڏه ڏه ڀيرا ڏينهن ۾، ڏئي ڏوراپا ڏم

عقل، مَت، شرم، ٽيئِي نينہ نهوڙيا.

[45]

نڪو ڏوه سُهڻِي، نڪو ڏوه ميهار

نڪو ڏوه گهڙي جو، نڪو ڏوه ڪنڀار

آڻي ڪنهين آر، قضا وڌي ڪُنَ ۾.

[46]

آڳي اِنَ تڙان، وهنجندي وَرِهه ٿيا

قضا  آنديس ڪُنَ ۾، گهرائي گهران

جڏهن پورا ٿيا پَريان، تڏهن تانگهو ئي تار ٿيو.

صدا

آءُ ويندڙياس دَرَ هادِيء جي، مون کي ڪانه جهلي

1- جيڪا مون کي جهلي تنهن کي مر جان اللہ پلي

2- مَ ڪا مون کي جهلي، آءُ تان وڌيَس نينہ اُڇلي

3- جيئان ڏَجهڻ ٿئي، تيئيان سڄڻ منهنجو اچي

4- نورا پايو نينہ جا مَر دوستاڻي اچي.

صدا

آءُ جا آنۡ ڏي ايندي ويندي، اللہ هُو، اللہ هو

1- ڪُڄا مون ڊيڄاريو، واڳون سڀ وَڍيندي

2- ڏيئي ڏيراڻي ميهڻا، ڪاڪيون ڪوه ڪريندي.

·

سرگهاتُو

صدا

آڇ مَ گهوريجا گهوري مڇن رڇ وڃايو گهاتوئا

ڪالهه ڪلاچي جي ويا، ڇاتيون کڻِي ڇڳير

1- جي مون ڏکيءَ ڀر تي، ڪهڙي خبر لوڪ

ڀائن ڀيرو نه ڪيو، ادنِ ڪِي اَويرَ.

بيت

[1]

جتي گهاتوئن گهوريو، تتي واريء لَٽِ

سَرُ  سڪو، سُنگِي گِيا، سهسين ساٽِي مَٽِ

رُئان رت مڃٺ، ٿي هاڻي اُن تڙن تي.

[2]

لَئيُون پئيون، پيچرا، تڙ اوتڙ ڍونڍيام

مڏ نڱي موٽيا، سانڀيڙا سندام

ساٽِئڙا ڪيڻان، وانئُٽي وري ويا.

[3]

اڱڻ آيو ساٽئين، ڪو کرو خبردار

اوباهيو آهون ڪري، سڻيو سا تنوار

ڪنُ ڀڻڪو ٻار، تن مهاڻين مُنهن ڍڪيا.

[4]

ڀرجهليو ڀائن کي، تي سِيرئيِن سَڏَ ڪري

اوري هئا ته آئيا، جيڪس ويا پَري

گهاتوئڙن گهري، اَرتي عيد وَهي.

[5]

ماٽِي پسجن مهراڻ ۾، مانَ گهاتوُ هُون

تان ملاح نه مڪرا، سهسين ساٽي رُون

ڪنڌي اُڀا چُون، ته اوءَ مَلاح ئِي مري ويا.

[6]

مَلاح ئي مَري ويا، وَهٽَ واريائون

هاڻي اُن تڙن تي، ڪري اوباهيو آهون

ڪو ٻيو سَرُ سوٺائون، جيئن گهاتُو  گهر نه آئيا.

[7]

گهرن منجهه گهاتوُ ئڙن جون، ٿيون سَرَن سِٽائون

کِجان خبر نه لها، ٿي اُتي جو آئون

جي ٻيلِي هئم ٻانهُون، سي ڪوهه ڄاڻان ڪيڏانهن ويا.

[8]

مَکُ ڏنائون مَڪُريين، رڱيائون رانۡئُون

ڪالهه ڪلاچي  جي ويا، ڪنهن پَههَ  پُوريائون

اُنهن لاءِ آهون، ٿي ڪريان ڪُنَ ڪنڌيين.

[9]

ڪَهيا ڪالهه ڪُنَ ۾، گهاتُو ڪري گهُور

مادر ملاحن ري، ويٺي سهان سُورَ

مون کي ڪري ملُور، ڪوه ڄاڻان ڪيڏانهن ويا.

[10]

اُهريا اوء عميق ڏي، پره ڪري  پرياڻ

تن سانڀيئڙن ري سرتيون، هت ٿيس سورن ساڻ

هئي هئي ڪيو هاڻ، ويٺي ڳوڙها ڳاڙيان.

[11]

اُهريا اوء عميق ڏي، ڪالهه ڪلاچي لوءِ

ساريو سانڀيئڙن کي، ٿو روح منهنجو روءِ

وِرِههَ ڏيئي ووءِ، گهاتو ڪنهن گهور ويا.

[12]

سهسين ڪري سڏڙا، ٿي جر وهايان جالَ

اڄ نه موٽي آئيا، جي ويا ڪلاچي ڪال

جي هينئڙي ڀائي حال، سي ڏوريان گهاتو نه لهان.

[13]

سهسين ڪري سڏڙا، ٿي تنواريان تَڙَن

ساريو سانڀيئڙن کي ٿا جهوريءَ نيڻ جهڄن

مادر ملاحن، ڏوريان ڏوريان نه لهان.

[14]

نه تنوارون تڙن تي، نه گجان نه گاج

تيئن تا سڙن ساج، جيئن لاکيڻن لَڏيو.

[15]

ڪو جو قهر ڪلاچ ۾، جو گهِڙي نه وري

خبر ڪو نه ڪري، ته رَڇَ  ڪڄاڙي رنڊيا.

[16]

رَڇَ اولجن ريل ۾، لڳيو لهَرَن ساڻ

ڳڻا ڳڙي لائيو، ٿي هَنجَ هاريان هاڻ

مانجهي مُنهن مهراڻ، اُونهين ويا اوهري.

[17]

رڇ اولجن ريل ۾، جهُڳا جاءِ نه ڪن

ملاحن سندا مڪُرا، ٿا لَهرين پاند لُڏن

ڇتو ڇڳيرن، اُونهين ۾ ٿي آئيو.

[18]

گهوري سگهيو نه گهاتوئين، نڪا ڪُنَ ڪنار

رڇ مٿي ئي رنڊيا، پيا نه پاتار

نيڻين ٽِمن نار، پَسيو قهر ڪلاچ جا.

[19]

ڪرڳل ڪُنَ ڪنڌين تي، حَشر ٿيو هاڻ

”صادق“ گهاتو گهور ۾، ٻوڙي ويا پاڻ

پيا تنهن مهراڻ، جتي سڏ سِيرئيِنۡ جو نه سُڄي.

[20]

ملاحَ  اِنَ مهراڻ ۾، وڃڻ کي ويا

حال ڳرهيان ڪنهن سان، ته ڪي اُتِ هئا

پڙاڏا ٿي پيا، مٿي ڪُنَّ ڪنڌيين.

[21]

ملاح ان مهراڻ ۾ نه ڪا تانگهه تَري

ويو هوش ڇڏي، گهوريندي گهاتوئن جو.

[22]

مڱر مٿي هٿڙا، ڏوران سِرُ ڌري

سامهان جگر ڪري، سڃاتو شڪاريين

[23]

گهوريان ٿي لَهريون، اللہ گهاتو آڻ

...... ...... ...... ..... پاڻ، مَچُ نه ماري موٽيو.

[24]

مَڇَ جئين ٿي مارياس، گهاتوُ گهَرِ نه پاڻ

....... ....... ...... ......، آٽيو آٽيو اُنَ کي.

[25]

جا ساڻ نه هُئي ساٽيين، سا گهو...... ........

........ ....... ...... ........، تانگهي تان نه ترسيا.

[26]

رَڇَ جتي رنڊيا، اُتي گهاتُو ڪو

اُھري ويا او، ڪنهن منهن موڙي مَڪُرا.

[27]

ڪلاچي جي ڪنڌيين، ڪا جا ٿِي ڪُوڪَ

سُڻي گهاتو گهڙيا، موٽيا تان نه ملُوڪَ

ٻيا سڙن سازَ سلوڪ، مادر ملاحن جا.

[28]

گهاتن گهورڻ ڇڏيو، ڪِينَ پروڙي ڪا

مڪُرا مهند نه هليا، ڪهڙو ورين واء

جيلان آيُن سڳن ساء، تيلان ويا ٻڏي  بحر سڪوت ۾.

صدا

وساريج مَ ويڻ، جوڀَنَ ٻه ٽي ڏينهڙا

1- پايو پور پرينء سين، کر سين کائن کيڻ

پسِي ڏکيا ڏينهڙا، اَچئو مَ ولها ويڻ

2- آسن ڀري آهيان، موتي ايندو سيڻ

جَنِي ماريا مَڇڙا، آءُ تنِي جي ڀيڻ

3- سي ملاح مري ويا، جي سانڀي هوئڙم سيڻ

هاڻي اُنِ تڙن تي، نِت ٽمايان نيڻ.

صدا

هي نه ڪنهين سيڻ، جي تو پنهنجا ڀانئيا

1- وِههَ ٿيندء ڪڏهن، هي جي کاڌئي کيڻ

2- ”صادق“ سنگتي نه تنهنجو، نه ڪو ڀائِي ڀيڻ.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ