|
باب ستون
ٻيئي ڀائر وري ملن ٿا
اسان جو جوان شھزادو اڃا بھ شڪار جو ڏاڍو شوقين ھو،
اڪثر ھرڻن جي شڪار تي ويندو ھو. ھميشه پاڻ سان
پنھنجا نوڪر وفادار وٺيو ويندو ھو. ھڪڙي ڏينھن پري
کان ھڪڙو اڇو ھرڻ ڏٺائين. پنھنجن ماڻھن کي چيائين
تھ اوھين سڀ ھت بيھو. متان اھو ھرڻ ڀڄي وڃي. آئون
اڪيلو ھن جي پٺيان ٿو وڃان.“ ائين چئي ھو پنھنجا
جانور وٺي جھنگ ڏي ويو.
نوڪر شام تائين اتي ترسيا، پوءِ محلات ڏي ھليا آيا
شھزاديءَ کي پنھنجي مڙس جي نھ اچڻ ڪري ڏاڍو انتظار
ٿيو، خاص ڪري جڏھن ٻيو ڏينھن بھ ائين ئي گذري ويو.
ھوڏي شھزادو ھرڻ جي پٺيان ڪاھيندو ويو، ۽ وقت ۽
ھنڌ جو ڪو بھ سماءُ ڪونھ پيس. تڏھن اھو ھرڻ اوچتو
نظر مان نڪري ويس اتي اک پٽيس ۽ ڏٺائين تھ پري اچي
پيو آھيان، ۽ محلات ۾ پھچي نھ سگھندس. تڏھن گھوڙي
تان لھي رات جھنگ ۾ رھڻ جو سعيو ڪيائين، ۽ ڪاٺيون
گڏ ڪري باھھ ٻاريائين. باھھ تي ويٺو ھو تھ مٿان وڻ
تان ھڪڙيءَ زال جو آواز ٻڌائين: تھ ”آئون سيءَ ٿي
مران، آئون سيءَ ٿي مران.“ شھزادومٿي نھاري تھ
ھڪڙي ڪراڙي زال وڻ جي ٽارين ۾ ويٺي آھي. انھيءَ کي
چيائين تھ ”جي سيءَ ٿي مري، تھ ھيٺ لھي اچي باھھ
تي ڪوسي ٿيءُ“.
زال ورندي ڏني تھ ”نھ آئون تنھنجي جانورن کان ڊڄان
ٿي.“ شھزادي خاطري ڏنيس تھ ”ھو توکي نھ چوندا“. پر
ھن چيو تھ ”مون کي ھنن تي ڀروسو نٿو اچي آئون ھڪڙي
ٽارڙي ھيٺ ڪيرايان ٿي، تنھن سان تون ھنن جي پٺي
ٺپر. پوءِ ھو مون کي ايذاءُ نھ پھچائيندا.“
شھزادي کي اھا خبر نھ ھئي تھ اھا ڪراڙي زال ڪا
ڏائڻ آھي. جيئن ھن چيس، تيئن ڪيائين. ھڪدم سڀ
جانور بدلجي پھڻ ٿي پيا. پوءِ ڏائڻ وڻ تان لھي ھيٺ
ٿي، ۽ اھا ساڳي ٽارڙي کڻي شھزادي جي انھيءَ سان
پٺي ٺپريائين، تھ ھو بھ ڦري پھڻ ٿي پيو. تڏھن ڏائڻ
خوشيءَ مان بيھي نچڻ ۽ ٽپڻ لڳي. پوءِ اھي سڀ پھڻ
گھلي ھڪڙيءَ کڏ ۾ اڇلائي ڇڏيائين، جتي ٻيا بھ گھڻا
پھڻ پيا ھئا.
جڏھن شھزادو محلات ڏي نھ موٽيو، تڏھن شھزادي ڏاڍي
بي آرام ٿيڻ لڳي. ھاڻي اھڙو اتفاق ٿيو، جو ان وقت
ھو ٻيو ڀاءُ بھ انھيءَ ملڪ ۾ اچي نڪتو. سارو جھان
پنھنجن جانورن سميت لتاڙي ھاڻ وري بھ انھيءَ ساڳئي
ھنڌ آيو، جتان ھو ھڪٻئي کان جدا ٿيا ھئا. جڏھن
انھيءَ وڻ وٽ آيو، جنھن ۾ چاقو ھڻي ڇڏيو ھئائون،
تڏھن ڏسي تھ سندس ڀاءُ جي طرف وارو ڦر جو پاسو،
ڪٽيو پيو آھي ۽ ٻيو پاسو پيو چمڪي.
تڏھن پڪ ٿيس تھ ھن سان خير ڪونھي. ارادو ڪيائين تھ
ھن کي ڳولي لھي، من ڪا مدد ڏئي سگھيس. انھيءَ خيال
سان ھو پنھنجا جانور وٺي گھمندو انھيءَ شھر ۾ آيو،
جنھن ۾ سندس ڀاءُ جي زال، بادشاھھ جي ڌيءَ ھئي.
جڏھن اھو جوان شڪاري محلات جي در وٽ آيو، تڏھن
دربان سمجھيو اھو شھزادو آھي، سو اٿي تعظيم
ڪيائينس ۽ ٻڌايائينس تھ ٻھ ڏينھن سندس غير حاضر
ھئڻ ڪري شھزادي بي آرام پئي رھي آھي.
شڪاريءَ ھڪدم سھي ڪيو تھ ڀاءُ سان ھمشڪل ھئڻ ڪري،
توڙي ساڳين جانورن جي ھئڻ ڪري، درٻار توڙي ٻين
نوڪرن ڀل ۾ کيس شھزادو سمجھيو آھي. ارادو ڪيائين
تھ ڀلي ھو انھيءَ ڀل ۾ ھجن، تھ من پنھنجي ڀاءُ جو
زياده سماءُ لھي سگھي، پر جي ھن جي بچائڻ جي ڪا
اميد ھجي تھ ھن کي بچائي. اھو پھھ پچائي ھو ماٺ
ڪري محلات ۾ لنگھي ويو. شھزادي بھ ھن کي ڏسي ڏاڍي
خوش ٿي، جو ڄاتائين تھ سندس مڙس آھي. پڇڻ لڳيس تھ
”ھي ٻھ ڏينھن ڪٿي ھئو؟“ ھن ورندي ڏني تھ ”جھنگ ۾
شڪار جي پٺيان پري وڃي نڪتس، ۽ رستو وڃائي ويھي
رھيو ھوس.“
ٻن – ٽن ڏينھن جي اندر ڀاڻس جو سمورو حال کيس
معلوم ٿي ويو، تنھنڪري ھن ارادو ڪيو تھ وڃي جھنگن
ٻيلن ۾ ھن جي پڇا ڪري. شھزاديءَ توڙي بادشاھھ گھڻو
ئي روڪيس، پر ھو نھ رھيو. چوڻ لڳو تھ ”منھنجي دل
شڪار کان سواءِ نٿي رھي.“ انھيءَ طرح ھو پنھنجا
جانور ساڻ ڪري نڪري ويو. جھنگ گھمندي ھن ڀاءُ
وانگي ساڳيو اڇو ھرڻ ڏٺو، ۽ انھيءَ جي پٺيان
ڪاھيائين، پر جڏھن رات پيئي. تڏھن وڻ جي ھيٺان
باھھ ٻاري ويھي رھيو.
ھن بھ انھيءَ ڪراڙيءَ زال جي دانھن ٻڌي، تھ ”سيءَ
ٿي مران.“ شڪاريءَ چيس تھ ”جي سيءُ ٿي مرين تھ لھي
اچي ڪوسي ٿيءُ.“ زال چيس تھ ”جانورن جي ڊپ کان ھيٺ
نٿي لھان.“ ھيءَ ٽاري انھن تي گھماءِ.“ شڪاريءَ کي
ھن جي ڳالھين تي شڪ پوڻ لڳو. ڪاوڙجي چيائينس تھ
”نھ، آئون ائين ڪين ڪندس. تون ھڪدم لھي اچ، نھ تھ
آئون بندوق ھڻي اِتي ئي ماري ٿو وجھانءِ.“ تنھن تي
ڏائڻ ٽھڪ ڏيئي کلڻ لڳي. چيائينس تھ ”جيڪي وڻئي، سو
ڪر، تون مون کي ڪو ايذاءُ رسائي نھ سگھندين.“
ھي ٻڌي شڪاريءَ مٿس بندوق سنئين ڪئي ۽ اھا
ڇوڙيائين، پر گوليءَ سان ڏائڻ کي ڪو ايذاءُ نھ
رسيو. پاڻ وڏا ٽھڪ ڏيئي شڪاريءَ تي کلڻ لڳي. پر
شڪاريءَ کي خبر ھئي تھ جھنگ ۾ ڏائڻيون ملن تھ انھن
سان ڪھڙي ھلت ڪجي. تنھن ھيئن ڪيو، جو پنھنجي ڪوٽ
مان چانديءَ جا بٽڻ ڇني، اھي گولين جي بدران بندوق
۾ وجھي، بندوق ڀري ڇوڙيائين تھ ھوءَ رڙ ڪري ھيٺ
ڪري پيئي.
شڪاريءَ کڻي ھن جي ڳچيءَ تي لت ڏني، ۽ چوڻ لڳس تھ
”ڪراڙي ڏائڻ، ھاڻ مون کي ھڪدم ٻڌاءِ تھ منھنجو
ڀاءُ ڪٿي آھي، نھ تھ توکي باھھ ۾ اڇلائي ٿو
وجھان.“ ڏائڻ ڊني ۽ چيائينس تھ ”مون ھن کي سندس
جانورن سميت ڦيرائي، پھڻ ڪري ڇڏيو آھي، ۽ ھڪڙيءَ
کڏ ۾ پيا آھن.“ تنھن تي ھن چيس تھ ”ڪمبخت رن، انھن
سڀني کي وري پنھنجي اصلوڪي صورت ۾ آڻ، نھ تھ اجھا
ٿي باھھ ۾ پوين.“
انھيءَ تي لاچار ڏائڻ ھڪڙي ٽارڙي کڻي ھلي انھن تي
گھمائي، تھ نھ فقط ھن جو ڀاءُ شھزادو ۽ سندس جانور
اٿي کڙا ٿيا، پر ٻيا بھ پھڻ جيڪي ان کڏ ۾ پيا ھئا،
سي ماڻھو ٿي اٿيا. ڪي ڌنار، ڪي شڪاري، ڪي واٽھڙو ۽
واپاري. ٻئي ڀائر ھڪٻئي کي ڏسي، ڏاڍا خوش ٿيا ۽
ھڪٻئي کي پيار مان ڀاڪر پائي گڏيا. پوءِ ھنن ٻنھي
گڏجي انھيءَ ڏائڻ کي ٻڌي، کڻي باھھ ۾ وڌو، جتي
ھوءَ سڙي مري ويئي.
ھن جي مرڻ شرط اھو سارو ٻيلو ۽ جھنگ گم ٿي ويو، ۽
چوڌاري يڪو ميدان ٿي پيو. پري کان بادشاھھ جي
محلات پئي ڏسڻ ۾ آئي. ھو ٻيئي پنھنجا جانور وٺي
انھيءَ پاسي ھليا. رستي ۾ شھزادي پنھنجي ڀاءُ کي
چيو، تھ ادا، پاڻ ٻنھي کي چڱا ڪپڙا پيا آھن، ۽
اسان مان ھر ھڪ کي پنج ھڪجھڙا جانور آھن. ھاڻ ھيئن
ٿا ڪريون، تھ آئون محلات ۾ ھڪڙي پاسي کان ٿو وڃان،
تون ٻئي پاسي کان وڃ. ڏسون تھ شھزادي پنھنجو مڙس
سڃاڻي سگھي ٿي يا نھ؟“
ان موجب ھو ڌار ٿي محلات ۾ ويا. ٻنھي دروازن جي
نگھبانن بادشاھھ ۽ شھزاديءَ کي اچي ٻڌايو، تھ
شھزادو پنھنجن جانورن سميت ھن پاسي کان شڪار تان
موٽيو ٿو اچي. بادشاھھ دربان کي چيو تھ ھيءَ ڪھڙي
ڳالھھ آھي؟ اوھان ٻنھي مان ھڪڙو ڀلجي ٿو يا ڪوڙ ٿو
ڳالھائي، ڇا لاءِ جو ٻيئي در ھڪٻئي کان پري آھن.“
اڃا دربان اتي ئي بيٺا ھئا، تھ ٻيئي جوان گڏ جاءِ
۾ اندر لنگھي آيا، ۽ اچي بادشاھھ ۽ شھزاديءَ جي
اڳيان بيٺا.
بادشاھھ بلڪل منجھي پيو. شھزاديءَ کي چيائين تھ
”ابا، ھنن ٻنھي مان ڪو سڃاڻي سگھين ٿي تھ تنھنجو
مڙس ڪھڙو آھي؟“ ھنن ٻنھي جا مھانڊا تھ ھڪجھڙا آھن،
جو آئون تھ سڃاڻي نٿو سگھان!“ تڏھن شھزاديءَ کي
اوچتو پنھنجو ھار ياد پيو، ۽ ھڪڙي شينھن جي ڳچيءَ
۾ ھار واري دگدگي ڏسي چوڻ لڳي، تھ ”جنھن سان اھو
شينھن آھي، سو منھنجو مڙس آھي“.
تنھن تي شھزادي کلي ڏنو. چوڻ لڳو تھ ”تون سچي
آھين.“ پوءِ سڀئي ويھي رھيا ۽ ٻنھي ڀائرن بادشاھھ
کي جيڪي ٿي گذريو، سو سڀ بيان ڪري ٻڌايو. ھو ڏاڍو
خوش ٿيا ۽ اھا رات ھنن نھايت خوشيءَ ۾ گذاري.
شھزادو بھ پنھنجي ڀاءُ جي محبت ۽ ھوشياريءَ تي فخر
ڪرڻ لڳو، ۽ ھميشه ھن جو احسانمند رھندو آيو.
ڳالهه پوري ٿي
-------- |
