باب ڇھون

محلات ۾

جڏھن سڀني ماني کائي بس ڪئي، تڏھن شڪاري مھمانسراءِ جي نگھبان کي چيو تھ ”ھاڻ مون بادشاھھ جي ماني کاڌي آھي، ھاڻ سندس محلات ۾ ويندس ۽ سندس ڌيءُ سان شادي ڪندس.“ ھن چيو تھ ”اھو ڪيئن ٿي سگھندو؟ اڳيئي سپه سالار سان شاديءَ جو بندوبست ٿي ويو آھي، جنھن ازدھا کي ماريو آھي. شڪاريءَ چيو تھ مون وٽ ڪا شيءِ آھي، جا مون کي مدد ڪندي.“ ائين چئي ازدھا جون ست زبانون، جي شھزاديءَ جي رومال ۾ ويڙھي رکيون ھئائين، سي ڪڍي ڏيکاريائينس ۽ چيائينس تھ ”ازدھا کي مون ماريو ھو.“

مھمانسراءِ واري چيو تھ ”تو ڪي ڏاڍا عجيب ڪم ڪيا آھن، پر مون کي ڊپ آھي تھ تنھنجي فتحيابيءَ جو وقت لنگھي ويو آھي!“ شڪاريءَ چيو تھ ھاڻ ويھي تماشو ڏس.“ انھيءَ ڏينھن بادشاھھ مانيءَ مھل پنھنجي ڌيءُ کان پڇيو تھ ”اڄ صبح کان وٺي تنھنجي جاءِ ۾ ڪي جانور پئي آيا آھن، تنھن جو مطلب ڇا آھي؟“ ھن چيو تھ ”بابا سائين، في الحال آئون ٻيو ڪين ٿي چوان، اوھين خود انھن جانورن جي مالڪ کي گھرايو تھ اھو اوھان کي ساري خبر ڏئي“.

تڏھن بادشاھھ ماڻھو موڪلي شڪاريءَ کي گھرايو. شڪاريءَ مھمانسراءِ واري کي چيو تھ ”ميان ڏٺئھ“، بادشاھھ پاڻ ئي مون کي پنھنجي محلات ۾ گھرايو آھي. ”بادشاھھ جي نوڪر کي چيائين تھ ”بادشاھھ سلامت کي وڃي چئو تھ آئون ائين ڪين ايندس. مون ڏي ڇھن گھوڙن واري گاڏي موڪل تھ انھيءَ تي چڙھي اچان.“

نوڪر اھو پيغام وٺي ويو. بادشاھھ ڌيءُ سان صلاح ڪري پنھنجي گاڏي نوڪرن سميت ھن ڏي موڪلي ڏني. مھمانسراءِ جو نگھبان اھو ڏسي حيران ٿي ويو. شڪاري گاڏيءَ ۾ چڙھي ويٺو ۽ اچي محلات ۾ لٿو. بادشاھھ ھن کي گڏيو ۽ کيس جانورن سميت اندر وٺي ويو. شڪاري شھزاديءَ جو ھٿ چمي ادب سان پاسي تي ويھي رھيو. ٻئي پاسي سپه سالار اچي ويٺو، پر شڪاريءَ کي سڃاتائين ڪين ٿي.

بادشاھھ ازدھا جون ست سسيون گھرائي حاضر ماڻھن کي ڏيکاريون ۽ چوڻ لڳو تھ ”ھي انھيءَ ازدھا جون سسيون آھن، جنھن پر سال ھن شھر ۾ ڦڙڦوٽ کڻي وڌي ھئي، ۽ جنھن کي نيٺ اسان جي بھادر سپه سالار ماريو ۽ انھيءَ جي انعام ۾ اڄ ھن جي منھنجي ڌيءُ سان شادي ٿيڻي آھي.“ تنھن تي شڪاريءَ اٿي ستن ئي سسين جا وات ڦاڙي پڇيو تھ ”سو تھ چڱو سائين، پر ھنن جون زبانون ڪٿي آھن؟“ سپه سالار ڊپ ۽ شرمندگيءَ ۾ اڇو ٿي ويو.

شڪاريءَ چيو تھ ”جيڪي ڪوڙ ڳالھائيندا، تن جي زبان نھ ھلندي. جنھن وٽ ازدھا جون زبانون ھونديون سوئي ان جو سچو ماريندڙ آھي. اجھي اھي زبانون مون وٽ آھن.“ ائين چئي ست ئي زبانون، جي وٽس رومال ۾ ويڙھيل ھيون، سي ڪڍي ٻاھر ڪيائين، ۽ ھر ھڪ سسي ۾ رکي ويو، ۽ اھي انھن جي وڍيل زبانن سان ملي آيون.

پوءِ شھزاديءَ ڏي منھن ڪري، اھو رومال جنھن تي سندس نالو ڀريل ھو، سو ڏيکاريائينس ۽ پڇيائينس تھ ھي ڪنھن جو آھي؟ شھزاديءَ ورندي ڏني تھ ”ھي منھنجو آھي. اھو مون توکي انھيءَ ڏينھن ڏنو ھو، جنھن ڏينھن تو انھيءَ ازدھا کي ماريو ھو“. شڪاريءَ وري پنھنجن جانورن جي ڳچين مان پنج ئي سرون ۽ سوني دگدگي شينھن جي ڳچيءَ مان لاھي، گڏي پڇيو، تھ ”ھي ھار ڪنھن جو آھي؟“ شھزاديءَ وري بھ چيو تھ ”اھو بھ منھنجو آھي، جو مون انھيءَ ڏينھن جانورن کي انعام ۾ ورھائي ڏنو ھو.“

بادشاھھ حيران ٿي چوڻ لڳو تھ ”آئون تھ ھيءُ پرولي سمجھي نٿو سگھان. ھي ڪا عجيب ڳالھھ آھي. ھن جو مطلب ڇا آھي؟“ تڏھن شڪاري ۽ شھزاديءَ ٻنھي ساري ڳالھھ بادشاھھ کي ڪري ٻڌائي. بادشاھھ ڏاڍو ڪاوڙيو. سپه سالار کي ھڪدم مارائي ڇڏيائين، پوءِ اھو شڪاري شھزاديءَ سان شادي ڪري شھزادو ۽ ولي عھد ٿي ويٺو. ھن ماڻھو موڪلي پنھنجي غريب پيءُ ٻھارين جوڙڻ واري کي، توڙي پنھنجي شڪاريءَ پيءُ ۽ پنھنجي ماءُ کي گھرائي ورتو، ۽ انھن کي ايترو مال ڏنائين، جو ھو عمر لاءِ سکيا گذاريندا ھئا.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ