باب چوٿون

ھڪڙو عجيب علاج

جوان شڪاريءَ شھزاديءَ کي چيو تھ ”شھزادي، تون ڊپ کان ٿڪي ھوندينءَ، ھاڻي ھلي ٿورو آرام ڪر. توکي ڪو ايذاءُ نھ پھچندو.“ ھوءَ برابر ٿڪل ھئي، ۽ خوشيءَ سان اٿي گاھھ تي ليٽي پيئي، ۽ ننڊ کڻي ويس.

شڪاري پاڻ بھ ھھڙي سخت لڙائيءَ کان پوءِ ٿڪجي پيو ھو، تنھن شينھن کي چيو تھ ”آئون ٿورو آرام ٿو ڪريان، تون ويجھو ٿي ويھھ.“ ائين چئي پاڻ بھ شھزاديءَ جي ويجھو گاھھ تي سمھي پيو ۽ ننڊ کڻي ويس. شينھن پنھنجي ڌڻيءَ جي حڪم موجب سندس ويجھو ويھي رھيو، پر ھو بھ ٿڪل ھو، تنھن رڇ کي چيو تھ ”مون کي ننڊ ٿي اچي، آئون ٿورو آرام ٿو ڪريان. ڪو اچي تھ مون کي جاڳائج.“

تنھن تي رڇ شينھن جي ويجھو ٿي ويٺو. پر اھو بھ ٿڪل ھو، تنھن وري بگھڙ کي چيو تھ ”تون اچي منھنجي پاسي ۾ ويھھ تھ آئون ننڊ ڪري وٺان جو ٿڪجي پيو آھيان.“ بگھڙ ان موجب ويٺو، پر ھو بھ ٿڪجي پيو ھو، تنھن لومڙيءَ کي چيو تھ ”آئون سمھان ٿو، تون جاڳ، جي ڪو ماڻھو اچي تھ مون کي جاڳائج.“

انھيءَ طرح لومڙي بھ بگھڙ جي پاسي ۾ ويٺي، پر ٻين وانگي ٿڪل ھئي ۽ ننڊ اچڻ لڳيس، تنھنڪري سھي کي چيائين تھ ”آئون ٿي سمھان، تون جاڳ، ۽ ڪو بھ اچي تھ مون کي جاڳائج.“ ان موجب سھو لومڙيءَ جي پاسي ۾ ويھي رھيو، پر اھو بھ ٿڪل ھو، تنھن کي بھ ننڊ کڻي ويئي، اگرچ باقي ٻيو ڪونھ ھو، جنھن کي جاڳائڻ ۽ پھري ڏيڻ لاءِ چوي.

مٿي چيو ويو آھي تھ بادشاھھ سپه سالار کي ھيٺ ڇڏي ويو ھو، تھ جيڪي ٿي گذري تنھن جي ھن کي خبر ڏئي. تنھن جڏھن ڏٺو تھ ازدھا شھزاديءَ کي کڻي ڪين ويئي ۽ مٿي جبل جي چوٽيءَ تي ماٺ لڳي پيئي آھي، تڏھن ڊپ ڇڏي ھمت ڪري سماءُ رکڻ لاءِ مٿي ويو.

ڏسي تھ شھزادي ۽ ھڪڙو جوان شڪاري ۽ ٻيا جانور ستا پيا آھن ۽ انھن جي ويجھو ازدھا مئي پيئي آھي. ھڪدم سھي ڪيائين تھ انھيءَ جوان اھا پربت بلا ماري ھوندي! اھو سپه سالار خراب ماڻھو ھو، تنھن کي اھا لالچ ٿي تھ آئون شھزاديءَ سان شادي ڪريان، تنھن ھيئن ڪيو جو ترار کڻي انھيءَ جوان شڪاريءَ جي سسي لاھي ڇڏي.

پوءِ ستل شھزاديءَ کي آرام سان ڀاڪر ۾ کڻي جبل تان ھيٺ لھي آيو. اتي ھوءَ اوچتو جاڳي پيئي ۽ دانھون ڪرڻ لڳي، سپه سالار چيس تھ ”تون ھاڻ منھنجي وس ۾ آھين. سڀڪنھن کي چؤ تھ مون اھا ازدھا ماري آھي“. شھزاديءَ چيو تھ ”آئون ائين ڪين ڪنديس. انھيءَ جوان شڪاريءَ ۽ سندس جانورن ھن کي ماريو ۽ مون کي بچايو آھي. مون پنھنجن اکين سان ڏٺو.“ پر بدمعاش سپه سالار ترار ڪڍي ھن کي مارڻ جو دڙڪو ڏنو، تنھنڪري ھن لاچار ائين چوڻ جو انجام ڪيو.

پوءِ سپه سالار ھن کي محلات ڏي وٺي ويو. بادشاھھ پنھنجي ڌيءَ کي صحيح ڏسي ڏاڍو خوش ٿيو. سپه سالار ٻڌايس تھ ”انھيءَ بلا کي ماري شھزاديءَ کي مون بچايو آھي، تنھنڪري ھاڻ انجام موجب حضور انھيءَ جي مون سان شادي ڪرائي.“ بادشاھھ انھيءَ بابت ڌيءَ کان پڇيو. انھيءَ چيس تھ ”شايد ائين ھوندو، پر ھڪڙي سال ۽ ھڪڙي ڏينھن تائين آئون شادي ڪرڻ نھ ڏينديس.“

دل ۾ خيال ڪيائين تھ شايد انھيءَ وچ ۾ ھن جوان شڪاريءَ جو ڪو پتو پئجي وڃي.

ھوڏي ھو سڀ جانور پنھنجي مئل ڌڻيءَ جي پاسي ۾ ستا پيا ھئا. نيٺ ھڪڙي وڏي ماکيءَ جي مک اچي سھي جي نڪ تي ويٺي، ۽ چرڻ پرڻ لڳي، پر سھو انھيءَ کي ھڪلي وري سمھي پيو. تڏھن مک نڪ تي ڏنگ ھنيس. جنھن تي سھو جاڳيو ۽ نڪ ملڻ لڳو. پوءِ لومڙيءَ کي جاڳايائين، جنھن وري بگھڙ کي جاڳايو، ۽ بگھڙ واري سان رڇ کي، ۽ رڇ شينھن کي جاڳايو.

شينھن اٿڻ سان ڏسي تھ سندس ڌڻي مئو پيو آھي، ۽ شھزادي آھي ئي ڪانھ! رڇ کان پڇڻ ۽ انھيءَ کي عتاب ڏيڻ لڳو، رڇ بگھڙ کي عتاب ڏنو، ۽ بگھڙ لومڙيءَ تي ڪاوڙيو، ۽ لومڙي سھي تي. ويچاري سھي کي ٻيو ڪونھ ٿي سجھيو جنھن تي بار وجھي. ڏاڍو ڊنو ھنن کي چيائين تھ ”اوھين مون کي جيئدان ڏيو تھ آئون پنھنجي ڌڻيءَ کي وري جيئرو ڪريان. مون کي جھنگ ۾ ھڪڙي ٻوٽيءَ جي پاڙ سجھي ٿي، جا جيڪڏھن ڦٽ کي لائبي تھ اھو ڇٽي ويندو ۽ سڀڪا بيماري لھي ويندي، پر اھا ھتان ٻھ سؤ ميل پري ھڪڙي جبل تي آھي!“

شينھن چيو تھ ”ھڪدم وڃي اھا کڻي آءُ، انھيءَ لاءِ توکي چوويھن ڪلاڪن جي مھلت ٿي ڏجي. وڌيڪ ھڪڙو لحظو بھ مھلت نھ ڏبي.“ ان موجب سھو ڊوڙيندو ويو، ۽ چوويھن ڪلاڪن کان بھ گھٽ عرصي ۾ اھا پاڙ کڻي موٽي آيو. ھڪدم شينھن سسي کڻي شڪاريءَ جي ڳچيءَ تي رکي، ۽ سھي اھا پاڙ کڻي انھيءَ جي وات ۾ وڌي تھ جھٽ دل ھلڻ لڳي، ۽ شڪاري جيئرو ٿي اٿي ويھي رھيو.

جڏھن شڪاري جاڳيو، تڏھن شھزادي نھ ڏسي ڊڄي ويو. ڀانئيائين تھ پاڻ اڳي جاڳي، ۽ مون کي ستل ڏسي ھلي ويئي آھي، ۽ ھاڻ مون کان عمر جي لاءِ ويئي! شايد آئون ھن کي نٿي وڻيس، تنھنڪري ائين ڪيائين. اھي خيال پچائي ھو ڏاڍو غمگين ٿيو.

اتفاق ھيئن ٿيو تھ شينھن تڪڙ پڪڙ ۾ شڪاريءَ جي سسي ابتي کڻي ڳچيءَ تي رکي ھئي، جنھنڪري منھن ٿيس پٺيءَ ڏي. شڪاريءَ کي تھ پھرين ڳڻتين جي ڪري اھو سماءُ ڪونھ پيو، جڏھن ڪي کائڻ لڳو، تڏھن اھا ڳالھھ ڌيان تي آيس، ۽ سمجھي نھ سگھيو تھ وات پٺيءَ ڏانھن ڪيئن ٿيو! تنھنڪري پنھنجن جانورن کان انھيءَ جو سبب پڇيائين.

شينھن سڄي ڳالھھ ڪري ٻڌايس ۽ چيائين تھ ”اسان کي ڏاڍو ارمان آھي تھ ڇو اسان سڀني کي ننڊ کڻي ويئي، پر ھاڻي حرڪت ڪانھي، انھيءَ جو اسين علاج ڪري سگھنداسين.“ ائين چئي ھن ترار کڻي شڪاريءَ جي سسي وري ٻيو ڀيرو لاھي، سندس ڳچيءَ تي سنئين ڪري رکي، ۽ سھي عجيب پاڙ لائي زخم ڇٽايو. پوءِ ھو پنھنجي سفر تي ھليا.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ