باب ٻيون

ڇوڪرا دنيا جي ڪم ڪار کي لڳن ٿا

شڪاري رحمدل ماڻھو ھو، ۽ ھنن ڇوڪرن جي ڏاڍي سنڀال ڪيائين. ھنن کي شڪار ڪرڻ ۽ بندوقون ھڻڻ سيکاريائين ۽ جيڪي مھرون ھنن جي وھاڻن ھيٺان پيون لڀنديون ھيون، سي گڏ ڪندو رکندو ويو تھ ھنن کي ڪم اچن.

جڏھن ھو وڏا ٿيا، تڏھن ھڪڙي ڏينھن ھنن کي جھنگ ۾ وٺي ويو، ۽ چوڻ لڳو تھ ”ھنن پکين کي بندوقون ھڻو ۽ نشان چِٽيو!“ ھنن بندوقون ھنيون تھ ٻيئي پکي ڪري پيا. وري ٻيا پکي ڏيکاريائين تھ ھنن اھي بھ ماريا. پوءِ چيائين تھ ”ھاڻ اوھين ھوشيار ٿيا آھيو. ھاڻ ڀلي پنھنجي منھن شڪار ڪريو.“ انھيءَ کان پوءِ ھو پنھنجي منھن شڪار ڪندا رھيا.

ھڪڙي ڏينھن ھنن پاڻ ۾ ڪو پور پچائي، ماني کائڻ مھل وڏي شڪاريءَ کي چيو تھ ”بابا، اسان کي ھڪڙو سوال ڪرڻو آھي، تنھن جو جيسين جواب نھ ڏيندي، تيسين اسين ماني نھ کائينداسين.“ ھن چيو تھ ”ابا پڇو، جي ٻڌائڻ جھڙو ھوندو تھ ٻڌائيندس.“ تڏھن ھنن چيو تھ ”اسان جي مرضي آھي تھ اسين وڃي پنھنجي منھن ڪم ڪار کي لڳون.

شڪاريءَ چين تھ ”انھيءَ ڪري آئون ڏاڍو خوش ٿيندس. اوھين ڀلي وڃي ڪنھن ڪم ڪار کي لڳو، ۽ محنت گذران ڪريو ۽ سکيا ساوا ٿيو“. تنھن کان پوءِ ھنن ماني کاڌي، ۽ ڏاڍا خوش ڏسڻ ۾ آيا. جيڪي سندن مھرون گڏ ٿيون ھيون، سي بھ ڏنائين، ۽ موڪلاڻيءَ مھل ھڪڙو چمڪندڙ ڦر سان چاڪون بھ ڏنائين.

ھنن کي چيائين تھ ”جي ڪنھن وقت جھنگ ۾ ھڪٻئي کان ڌار ٿيو تھ ھي چاڪو ڪنھن وڻ ۾ ھڻجو. پر اھڙيءَ طرح جو ڦر جا ٻيئي پاسا انھن طرفن ڏي ٿين، جن طرفن ڏي اوھين ٻيئي ويا ھجو. پوءِ جي اوھان کي ھڪٻئي جي حال معلوم ڪرڻ جي مرضي ٿئي تھ اچي انھيءَ چاڪونءَ کي ڏسجو. جي اوھان مان ڪو مري پوندو تھ ڦر جو اھو پاسو ڪٽجي ڪارو ٿي پوندو، پر جي اھو جيئرو ھوندو تھ اھو پاسو چمڪندڙ رھندو.“

پوءِ ھو شڪاريءَ کان موڪلائي نڪتا، ۽ ھڪڙي وڏي ٻيلي ۾ آيا. سڄو ڏينھن انھيءَ ۾ پنڌ ڪيائون، آخر رات جو اتي منزل ڪيائون، ۽ جيڪا ماني ساڻ کنئي ھئائون، سا کاڌائون.

ٻئي ڏينھن بھ ھو ٻيلي جي ٻي ڪنڌيءَ تائين نھ پھچي سگھيا. بک لڳين ۽ وڌيڪ ماني ساڻ ڪانھ ھين، تنھنڪري ڀانئيائون تھ ڪو پکي شڪار ڪري پچائي کائون. اوچتو ھڪڙي مادي سھي اچي سندن اڳيان لنگھي. ھڪڙي ڀاءُ ھن کي مارڻ جي لاءِ بندوق سنئين ڪئي تھ سھيءَ چين:

بيت

”ڇڏيو مون نماڻيءَ کي تان پئي جيان،
ٻچا پنھنجا آڻي اوھان کي ڏيان.“

 

تنھن تي سھي ھڪڙي گھاٽي ٻوڙي ۾ گھڙي ويئي ۽ ٻھ ننڍڙا سھا وٺي آئي. اھي اھڙا سھڻا ۽ مزي جھڙا ھئا، ۽ ھيڏي ھوڏي خوشيءَ مان پئي ٽپيا، جو ھنن ٻن ڀائرن جي دل نھ چيو، تھ انھن کي ڪھي کائين، تنھنڪري اھو ھنڌ ڇڏي اڳڀرو ھليا.

سگھو ئي ھڪڙي لومڙي اڳيان اچي لنگھين، ۽ انھيءَ کي بندوق ھڻڻ تي ھئا تھ انھيءَ بھ چين:

بيت

”ڇڏيو مون نماڻيءَ کي تان پئي جيان،
ٻچا پنھنجا آڻي اوھان کي ڏيان.“

 

ھن بھ وڃي پنھنجا ٻھ ٻچا آندا، جن کي پڻ ھنن جي دل نھ چيو تھ ڪھن، سھن جي ٻچن سان ھنن کي بھ گڏي ڇڏيائون.

اڃا اڳڀرو ھليا تھ وري ھڪڙو بگھڙ ملين، ۽ پوءِ رڇ ملين ۽ نيٺ ھڪڙو شينھن ملين. ھر ھڪ جانور ھنن ٻن ڀائرن کي ٻھ – ٻھ ٻچا ڏيندو ويو. ھنن وٽ ٻھ سھا، ٻھ لومڙيون، ٻھ بگھڙ، ٻھ رڇ ۽ ٻھ شينھن ٿيا.

پر ھنن کي کاڌو نھ مليو ھو، تنھنڪري ڏاڍي بک لڳين. لومڙين کي چيائون تھ ”توھين چالاڪ آھيو، اسان لاءِ کاڌي جي شيءِ کڻي اچو“ ھنن چيو تھ ”ھتان ٿوري پنڌ تي ھڪڙو ڳوٺ آھي، جتان اسان جي ماءُ گھڻائي ڪڪڙ ۽ بدڪون کڻي ايندي آھي اسين توھان کي اھو ڳوٺ ھلي ڏيکارينديونسين.“

ھو ٻنھي ڀائرن کي انھيءَ ڳوٺ ۾ وٺي ويون، ۽ ھنن اتي کائڻ لاءِ ڪي ورتو، ۽ پنھنجن جانورن لاءِ بھ کاڌو ورتائون. جڏھن سڀني کائي ڍؤ ڪيو، تڏھن وري اڳتي پنڌ پيا. لومڙيون انھيءَ ملڪ جون واقف ھيون، جو ماءُ سان گڏ گھمڻ وينديون ۽ ڪڪڙ چورائينديون ھيون، تن ھنن کي رستو ڏيکاريو.

انھيءَ طرح ھنن شڪاري ڇوڪرن ڪن ڏينھن تائين پنڌ پئي ڪيو، ڪوبھ اھڙو ڌنڌو نھ لڳن، جو ڪري پاڻ ۾ گڏ گذارين. نيٺ منجھانئن ھڪڙي چيو تھ ”بھتر آھي تھ ڌار ٿيون ۽ ھرڪو پنھنجي منھن وڃي مٿو ھڻي.“ تنھن تي ھنن جانور ورھايا، ۽ ھرھڪ کي ھڪ سھو، ھڪ لومڙي، ھڪ بگھڙ، ھڪ رڇ ۽ ھڪ شينھن مليو. ھنن پاڻ ۾ انجام ڪيو تھ ھڪٻئي کي پيا ياد ڪندا، پوءِ چاقون ھڪڙي وڻ ۾ کڻي ھنيائون، جنھن جي ڦر جو ھڪڙو پاسو اڀرندي ٿيو، ۽ ٻيو الھندي. پوءِ ھڪٻئي کان موڪلائي جانور وٺي ھليا ويا.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ