باب ٽيون

ھڪڙي ازدھا سان لڙائي

سگھوئي ھڪڙو ڀاءُ پنھنجن جانورن سوڌو ھڪڙي وڏي شھر ۾ آيو، جتي ڏسي تھ درن ۽ درين تي ڪارا پردا ٽنگيا پيا آھن، جا ڏک ۽ ماتم جي نشاني ھئي. ھو ھڪڙي مسافرخاني ۾ وڃي ٽڪيو، ۽ طنبيلي ۾ جانور بيھاريائين. طنبيلي جي ڀت ۾ ھڪڙو ٽونگ ھو، تنھن مان سھو لنگھي ويو، ۽ وڃي ھڪڙي موري چورائي آيو ۽ ويھي کائڻ لڳو.

لومڙي بھ انھيءَ ٽنگ مان لنگھي ويئي، ۽ پھرين ھڪڙي ڪڪڙ چورائي آئي. اھا کائي ڍؤ ڪري، وري وڃي ھڪڙو ڪڪڙ جو ٻچو کڻي آئي. بگھڙ، رڇ ۽ شينھن انھيءَ ٽنگ مان لنگھي نھ سگھيا، تنھنڪري انھن جي کاڌي لاءِ ٻھ ٻڪريون ڪھڻيون پيون. جڏھن سڀ کائي پي رھيا، تڏھن شڪاري مھمانسراءِ جي نگھبان کان گھرن جي درن تي ڪارن پردن جو سبب پڇيو.

انھيءَ خبر ڏنيس، تھ ”اسان جي بادشاھھ کي اولاد ئي ھڪڙي ڌيءَ آھي، ۽ اھا شھزادي سڀاڻي مرڻي آھي!“

شڪاريءَ چيو تھ ”ھوءَ بيمار آھي ڇا؟“ ھن چيو تھ ”نھ، آھي تھ چڱي ڀلي، پر انھيءَ ھوندي بھ مرڻي سڀاڻي آھي!“ شڪاريءَ جي وري پڇڻ تي ھن ھيٺين ڳالھھ ڪري ٻڌايس:

”ھن شھر کان ٻاھر ھڪڙو وڏو جبل آھي، جنھن تي ھڪڙي وڏي ازدھا ٿي رھي. ھر سال انھيءَ کي ھڪڙي ڪنئاري ڇوڪري ڏيندا آھن، نھ تھ جيڪر ھوءَ شھر ۾ اچي، سڀ ماڻھو ناس ڪري وڃي. ھيستائين شھر ۾ جيڪي اھڙيون ڇوڪريون ھيون، سي سڀ کائي کپايون اٿس. ھاڻ فقط ھڪڙي بادشاھھ جي ڌيءَ آھي، جا سڀاڻي ھن کي ڏيندا.“

شڪاريءَ پڇيو تھ ”ھن کي مارين ڇو نٿا؟“ ھن ورندي ڏني تھ ”گھڻئي پھلوان ھن سان وڙھڻ لاءِ ويا آھن، ڇا لاءِ جو بادشاھھ اھڙو انجام ڪيو آھي، تھ جيڪو انھيءَ کي ماريندو، تنھن کي نھ رڳو شھزاديءَ سان پرڻائيندو، پر پنھنجي مرڻ کان پوءِ انھيءَ کي پنھنجي تخت ۽ تاج جو وارث ڪندو، پر افسوس تھ سڀ انھيءَ ڪوشش ۾ مارجي ويا آھن.“

شڪاري انھيءَ بابت وڌيڪ ڪين ڪڇيو، پر ٻئي ڏينھن صبح جو سوير اٿيو ۽ پنھنجا جانور ساڻ وٺي جبل تي چڙھي ويو. جڏھن ان جي چوٽيءَ تي آيو، تڏھن اتي ھڪڙي ننڍي مڙھي ڏٺائين. اندر وڃي ڏسي تھ ٿلھي تي ٽي پيالا رکيا آھن، جي پاڻيءَ جھڙي ڪنھن شيءِ سان ڀريا پيا آھن. انھن جي مٿان ھي لفظ لکيا پيا آھن تھ ”جيڪو ھي پيالا پيئندو سو دنيا ۾ نھايت زور وارو ماڻھو ٿيندو، ۽ جيڪا ترار مڙھيءَ کان ٻاھر زمين ۾ لڳي پيئي آھي، سا کڻي ۽ ھڻي سگھندو.“

ھن ھڪدم اھي پيالا نھ پيتا، پر پھرين ٻاھر نڪري ترار ڏسڻ ويو، ۽ انھيءَ کي کڻڻ جي ڪوشش ڪيائين، پر چوري بھ ڪين سگھيس، تنھنڪري ھو وري مڙھيءَ ۾ لنگھي ويو، ۽ اھي پيالا پيتائين. پوءِ آسانيءَ سان اھا ساڳي ترار کڻي ھلائي سگھيو. سگھو ئي بادشاھھ ۽ ٻيا شھر جا ماڻھو، اھا شھزادي وٺي پيادا جبل تائين آيا. شھزاديءَ پري کان چوٽيءَ تي ھن جوان شڪاريءَ کي ڏٺو، ۽ ڀانئيائين تھ اھا ازدھا آھي، سا اڳتي نھ پيئي ھلي.

پر جڏھن سڀني چيس تھ جي مٿي نھ ويندينءَ تھ شھر جا سڀ ماڻھو مارجي ويندا، تڏھن پاڻ اڳتي ھلي، بادشاھھ ۽ ٻيا امير امراءُ سڀ غمگين ٿي شھر ڏي موٽيا، فقط ھڪڙي سپھھ سالار کي پٺتي ڇڏيائون، تھ پوءِ اچي ٻڌائي تھ پٺيان ڇا ٿو ٿئي.

جڏھن ھڪڙي جبل جي چوٽيءَ تي آئي، تڏھن ڏسي تھ خوفناڪ ازدھا جي بدران، ھڪڙو خوبصورت جوان شڪاري بيٺو آھي. حيرت ۾ پئجي ويئي، انھيءَ چيس تھ ”شھزادي، تون متان ڊني آھين. آئون انھيءَ ازدھا سا وڙھندس ۽ ضرور انھيءَ کي ماريندس. تون ھلي اندر مڙھيءَ ۾ ويھھ.“

سگھو ئي پوءِ شڪاريءَ ھڪڙي وڏي گوڙ ٻڌي، جنھنڪري ڌرتيءَ ئي دٻي ويئي. ڏسي تھ ھڪڙو وڏو ستن مٿن سان نانگ آھي، سو ڪاھيندو پيو اچي. جڏھن اھو ويجھو آيو، تڏھن پڇڻ لڳو: ”تون جبل تي ڇو آيو آھين؟“ شڪاريءَ جواب ڏنس تھ ”توسان وڙھڻ لاءِ آيو آھيان.“

ازدھا کلي چيس تھ ”گھڻن بھادرن ۽ پھلوانن اھڙي ڪوشش ڪئي آھي، پر پنھنجي جان وڃائي اٿن. اجھو انھيءَ دم تون بھ ٿو مرين.“ ائين چئي ھن پنھنجي ستن ئي واتن مان باھھ ڪڍي، جنھن آسپاس جي جھنگ کي ساڙي ڇڏيو. باھھ جي دونھين ۽ سيڪ شڪاريءَ کي بيھڻ ئي نٿي ڏنو، پر ھن جا جانور باھھ جي مٿان ڊوڙندا آيا.

اتي ازدھا شڪاريءَ تي حملو ڪيو تھ شڪاريءَ ترار مٿي ڪئي، ۽ اھڙي ھنيائينس، جو ھن جون ٽي سسيون لھي پيون. ازدھا پاڻ زياده ڪاوڙي، ۽ شڪاريءَ تي باھھ جا الا اڇلڻ لڳي. شڪاري پاسي تي ترار سان ٻيو ڌڪ ھنيس، تھ ٽي ٻيون سسيون بھ وڍجي پيس.

بلا مان رت وھڻ لڳو ۽ ھوءَ نستي ٿيڻ لڳي. پر ھن وري بھ مٿس وار ڪيو. جيتوڻيڪ شڪاري ھاڻي ٿڪجي پيو ھو، تھ بھ ٻھ ڌڪ ھڻي ازدھا جي سسي بھ وڍي وڌائين ۽ پڇ بھ وڍي وڌائينس. پوءِ ھن پنھنجن جانورن کي بڇيو. جن ڇِني ڦاڙي ٽڪر ٽڪر ڪري ڇڏيس.

جڏھن لڙائي پوري ٿي، تڏھن شڪاري موٽي مڙھي ۾ آيو. شھزاديءَ کي ڏٺائين تھ ھيٺ زمين تي ڪري پيئي آھي. جيسين ٻاھر لڙائي پئي ھلي، تيسين ھوءَ ڊپ ۽ خوف کان بيھوش ٿي ويئي ھئي. شڪاريءَ کڻي ٻاھر کليل ھوا ۾ آندس ۽ گاھھ تي کڻي رکيائينس. سگھوئي ھن ساھھ پٽيو ۽ اکيون کوليون. ھن ٻڌايس تھ ازدھا مارجي ويئي ۽ ڏيکاريائينس بھ.

ھوءَ ڏاڍي خوش ٿي ۽ ھن کي چوڻ لڳي تھ ”تون ڏاڍو بھادر شخص آھين، آئون تنھنجي گھڻو شڪر گذار آھيان. ھاڻ آئون توسان شادي ڪنديس، جو منھنجي پيءُ بادشاھھ انجام ڪيو آھي تھ جيڪو انھيءَ ازدھا کي ماريندو، تنھن سان مون کي پرڻائيندو.“

شھزاديءَ کي ڳچيءَ ۾ ھڪڙو پنج سرو ھار پيو ھو، سو لاھي انعام وانگي ورھائي، ھن جي جانورن کي ڏنو. شينھن کي سوني دگدگي ڏنائين. شڪاريءَ کي کيسي مان پٽ جو رومال ڪڍي ڏنائين، جنھن تي سندس نالو ڀريل ھو. ھن وڃي ازدھا جون ست زبانون وڍي انھيءَ رومال ۾ ويڙھي کنيون.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ